Rotten

CHAPTER 5
 
……,มันสายไปเสียแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่าง เพราะความโง่เขลาของเขา เพราะความเผ]อเรอเพราะ.....ความ........อาฆาตแค้นของเขา ไม่......ใช่......ไม่........ม่ายยยยยยยยยย                 เหตุการณ์ก่อนทุกอย่างมันสายไป
เก่งกำลังสะใจกับการกระทืบเจ้าซอมบี้นั้น ความรุนแรงที่เขาได้ก่อ ดึงภาพอันเลวร้ายในอดีตออกมาจากสมองจนเขาลืมสังเกตสิ่งรอบข้าง ลืมเห็นเจ้าซอมบี้เด็กที่กำลังวิ่งเข้ามาด้วยความเร็วสูง โอ้เห็นมันรางๆ แต่เขาไม่แน่ใจ ทว่าวินกลับเห็นมันอย่างชัดเจนจากอีกมุมหนึ่ง เขาจึงเริ่มออกวิ่งด้วยแรงทั้งหมดที่เขามี
เมื่อโอ้เห็นว่ามีซอมบี้ตัวหนึ่งกำลังวิ่งมา เขารีบตะโกนสุดเสียงเตือนเพื่อน
“เก่งระวัง!”
“ตายซะ” ในขณะที่เก่งกำลังเตรียมปิดบัญชีกับซอมบี้ที่เขาระบายอารมณ์ใส่อยู่นั้นเอง เขาก็หันไปด้านหลังแล้วเขาก็เห็นมัน เห็นเด็กผู้หญิงกำลังวิ่งมาด้วยดวงตาข้างหนึ่งได้กลวงโบ๋ไปแล้ว ที่แก้มของเธอมีรอยกัดฉีกขาดจนเห็นทะลุถึงฟัน เขาหลบไม่ทัน มันวิ่งมาเร็วมาก ในตอนนั้นเองแรงกระแทกอันหนักหน่วงพุ่งใส่เขา
จากด้านข้าง! วินนั้นเอง! เขากระแทกเก่งจนกระเด็นออก ก่อนที่จะหันกลับไปรับมือเจ้าซอมบี้นั้น เขาจับแขนทั้งสองข้างของมันไว้ทันแต่แรงที่กระแทกเข้ามาทำให้เขาล้มลงโดยมีร่างของมันอยู่ด้านบน
“เก่งโว้ย!” โอ้ตะโกนเรียกเพื่อนที่กำลังนั่งอึ้งให้หันมาทางเขาก่อนที่จะส่งปืนให้ราบไปตามพื้นจนมาถึงหน้าเก่ง เก่งรีบคว้ามันไว้ก่อนที่จะตั้งท่าพร้อมยิง เขาเล็งไปที่กกหูของเจ้าซอมบี้นั้น เขากลั้นหายใจเพื่อให้มือไม่สั่นและใช้ศอกทั้งสองข้างชันกับพื้นก่อนที่จะขึ้นนกและเหนี่ยวไก
โป้ง! กระสุนห่างจากกกหูเพียงเล็กน้อยเลื่อนขึ้นไป เข้าสมองของเธอพอดี แขนทั้งสองของมันตกลง เลือดสาดกระเซ็นไปทั่วพื้น วินผลักร่างของเด็กผู้หญิงออกก่อนที่จะถอนหายใจแรง ทันไดนั้นความเจ็บปวดที่ข้อเท้ากลับวิ่งแล่นขึ้นมา
“อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” เก่งกับโอ้รีบสำรวจว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนที่จะพบว่ามันสายไปเสียแล้ว
เก่งรีบลุกขึ้นวิ่งไปที่ข้อเท้าของวิน ก่อนที่จะเหนี่ยวไกยิง.......ยิงเจ้าซอมบี้......ที่กำลังกัดเขาอยู่ ในระยะประชิด......เจ้าซอมบี้ตัวเดียวกับที่เขากระทืบมันอย่างเคียดแค้น......มันยังไม่ตาย.......เขาไม่ได้ฆ่ามัน....
เก่งทรุดเข่าลงก่อนที่จะดึงหัวกลวงโบ๋ของเจ้าซอมบี้นั้นออกจากขาของวิน เผยให้เห็นรอยแผลและเลือดอันน่าสยดสยอง หน้าของเก่งซีดเผือด เขารู้สึกเกิดอาการมวลท้อง น้ำตาเริ่มไหลรินจากความตึงเครียด เขาน่าจะฆ่ามัน
“ไม่..........”
เขาน่าจะจัดการมันให้เสร็จๆไป
“ไม่ใช่...........”
เขา.......ไม่น่าสะเพร่า ไม่น่าโง่ ไม่น่าดึงความอาฆาตโง่ๆขึ้นมา เพราะเขา เพราะเขาวินถึงถูกกัด เพราะเขาวินถึงต้องกลายเป็นพวกมัน เพราะเขาวินถึงกลับไปหาครอบครัวไม่ได้อีกแล้ว เพราะเขาทุกอย่างถึงได้ชิบหาย ทุกอย่าง ทุกสิ่งมันพังทลายก็เพราะเขา ก็เพราะเขาคนเดียว!‘มึงมันไอตัวซวย’
“ไม่จริงโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยย เหี้ยเอ้ยยยยยย”
ตูม! เสียงปืนดังขึ้น มันดังก้องกว่าปืนของเก่ง เมื่อเขาหันไปตามทิศทางเสียง เขาจึงได้เห็นซอมบี้ตัวหนึ่งกระเด็นล้มลงโดยที่ศีรษะของมันถูกระเบิดออก มันถูกระเบิดด้วยปืนลูกซอง ที่วสันใช้ เขากระยิ่มยิ้มอย่างมีชัยเพราะตอนนี้เขาได้อาวุธที่ทรงพลังที่สุดมาแล้ว
ทว่า เก่งกลับลุกขึ้นทั้งน้ำตา เขาทิ้งปืนในมือลง ก่อนที่จะจับขวานขึ้นจากพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง จนปลายขวานขูดกับพื้นดังเสียวโสดประสาท ฟังดูน่าสยองขวัญ
วสันหันปืนขู่ ชายหนุ่มหวังให้มันกลัว แต่ในสายตาของมันว่างเปล่าและมืดมัว
“เพราะมึง......”ใช่เพราะไอ้เหี้ยนี้ไม่ยอมอยู่ช่วยพวกเขา เก่งคิดในขณะที่เดินเข้าหาวสัน ที่ตะโกนด่าเขาอะไรสักอย่าง เขาไม่ได้ยิน
“เพราะมึง......มึงนั้นแหละผิด”ใช่หากแต่มันอยู่ช่วย ไม่ถ่วงพวกเขา หากแต่มันไม่เห็นแก่ตัว หากแต่ไอ้เหี้ยนี้ทำตามแผน ทุกอย่างนี้ก็จะไม่เกิด
“เพราะมึงคนเดียว! ไอ้เหี้ยวสันนนนนนนนนน” เขาไม่ผิด! เขาไม่ผิด เขาไม่ผิด เขาไม่ผิด
“มันเป็นเพราะมึง!” เก่งจับปลายปืนลูกซองของวสันไว้ ในขณะที่เขาเหนี่ยวไก!
........แกร๊ก.........ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เก่งยิ้มอย่างสะใจก่อนที่จะเผยความจริง
“ปืนลูกซองมันไม่ได้แบบออโต้นะเว้ย ถ้ามึงไม่ชักมันจะออกไหม.....ไอ้โง่!” ผัวะ เก่งกระซากปืนลูกซองจากมือวสัน ก่อนที่จะฟาดด้ามปืนเข้าไปที่ศีรษะของเขา จนวสันล้มลงหัวของเขาแตกจนเลือดไหลริน เขารีบใช้แขนบังการฟาดครั้งต่อมาของเก่ง
“มึง มึง เป็นเพราะมึง คนเดียว ตายซะ ไอ้สัตย์ ไอ้ระยำ อย่าอยู่เลย” พอเก่งฟาดจนหนำใจแล้ว เขาจับตัวปืนก่อนที่จะชักกระสุนปืนให้เข้าลำก้องแล้วจ่อไปที่วสัน
“ตายซะเถอะมึง!” วสันฉี่ราดด้วยความกลัวก่อนที่สติเขาจะหลุดลอยไปเมื่อเสียงปืนดังขึ้น
ปัง เพล้ง! หลอดไฟบนเพดานได้แตกกระจาย และฝ้าข้างบนก็แตกลงมาเล็กน้อย ทำให้เกิดละอองฝุ่นโปรยปลิวหล่นลงมา
มีมือข้างหนึ่งจับกระบอกปืนให้หันขึ้นทำให้วสันรอดตายอย่างหวุดหวิด และเมื่อเก่งหันกลังไปมองก็พบว่าเป็นวินนั้นเอง เขาใช้อีกมือบีบไหล่เก่งไว้ก่อนที่เอ่ยเอื้อนคำที่เก่งอยากได้ยินที่สุด
“เก่งเธอไม่ผิดหรอก ไม่มีใครผิดทั้งนั้น........”พอวินพูดเสร็จเขาก็สลบล้มฟุบไป
 
เก่งกับโอ้ช่วยพยุงวินที่กำลังสลบอยู่ให้เดินลงจากบันไดเลื่อน โอ้กลัวมากว่าวินจะกลายเป็นซอมบี้แล้วเข้ามากัดเขา แต่จะให้ทิ้งวินไว้ข้างบนมันก็โหดร้ายเกินไป ถึงกระนั้นพวกเขาก็ทิ้งวสันไว้
โอ้สังเกตว่าเพื่อนของตัวเองไม่แสดงทีท่าว่ากลัวเลยแม้แต่น้อย บางทีความเศร้าและความรู้สึกผิดคงประสมปนเปจนทำให้เขาแสดงสีหน้าไม่ออก เขาจึงถามออกไป เพื่อชวนเก่งคุยไปด้วย
“ไม่รู้ลุงวินแกจะกลายเป็นพวกมันรึเปล่า บางทีอาจจะไม่....”
“เป็นสิ.......แต่ยังหรอก” เก่งเริ่มน้ำตาคลอเบ้าอีกครั้ง เขากัดฟันแน่นด้วยความโกรธ ไม่รู้ทำไมตั้งแต่เด็กแล้วทุกครั้งที่เขาโกรธน้ำตามักคลอเบ้าเสมอแต่ทุกครั้งที่เขาเศร้าหรือเสียใจน้ำตามันไม่เคยไหลเลยแม้แต่หยดเดียว
“นายรู้ได้ยังไง........”โอ้ถามด้วยความสงสัยแต่เพื่อนของเขายังคงกัดฟันแน่น
“.........”
“นายรู้.......”
“ฉันทดลองมาแล้ว”
“หา.....”
“อีกประมาณ 50 นาที ลุงวินอาจจะกลายร่าง แต่ตอนนี้ยังไม่เป็นอะไร เขายังไม่ตายเพราะฉะนั้นเจ้าไวรัสนี้ต้องฆ่าเขาก่อน เขาถึงจะกลายเป็นผีดิบ เราห้ามเลือดไปแล้วนั้นน่าจะพอยื้อเวลาได้ ตอนนี้ที่สำคัญคือเราจะเอายังไง.......กับครอบครัวของเขาดี” เก่งเงียบไปอีกครั้ง ใช่แล้ว เขาจะบอกกับครอบครัวของวินอย่างไร จะบอกลูกกับเมียเขาว่า สามีของคุณยอมตายเพื่อช่วยเขาหรือ......แล้ว.......แล้วถ้าวินขอให้เขาช่วยดูแลครอบครัวของเขาละ เก่งจะทำได้ไหม.......เก่งจะทำไหวหรอ........เขาไม่อยากทำ.......แต่เขาจะปฏิเสธหน้าตาเฉยได้อย่างไร
“แล้วเราควรทำยังไงดีบอกความจริงหรอ.......”โอ้ถามอย่างจนปัญญา ที่วินกลายเป็นอย่างนี้เขาก็มีส่วนผิด หากเขาทำตามที่เก่งบอกและไปกันแค่ 2 คนบางทีคนอื่นอาจไม่ต้องซวยไปด้วย เขาจะรับผิดชอบกับเรื่องที่เกิดขึ้นอย่างไร
“........เราต้องโกหก”เก่งพูดก่อนที่จะกลืนน้ำลายอย่างอึดอัด
“หา”
“ใช่เราต้องโกหก”
“แล้วถ้าอยู่ดีๆวินกลายเป็นพวกมันแล้วไล่กินทุกคนละ”โอ้ถามกลับทันที แต่เก่งกลับทำสีหน้านิ่งเฉย
“เรื่องของคนอื่น ไม่ใช่เรื่องของฉัน”
“เห้ยมึงบ้าไปแล้วรึไงวะ”โอ้เริ่มทนไม่ไหวกับความเห็นแก่ตัวของเพื่อน
“หรือมึงจะบอกความจริงแล้วให้ทุกคนไล่วินออกจากที่นี้พร้อมครอบครัว.........หรือถูกฆ่าต่อหน้าลูกเมียหรือไงวะ ถ้านั้นคือการทำเพื่อทุกคนมึงก็บอกเองเถอะ.......กูคงรับความรู้สึกรับผิดชอบเหี้ยๆนี้ไม่ไหวหรอกวะ”คำตอบของเก่งทำให้โอ้พูดอะไรไม่ออก ใช่ถ้าเขาพูดความจริง วิน ก็อยู่ที่นี้ไม่ได้ ไม่ว่าทางไหนแม่งก็บัตซบทั้งหมด
“ถ้ามึงไม่คิดจะทำสิ่งที่ถูกอย่างที่มึงคิด.......ก็ปล่อยให้กูทำตามสิ่งที่กูต้องการเถอะ”เก่งพูดด้วยหน้าตานิ่งเฉย แต่ดวงตาของเขาหมองหม่นจนเพื่อนเขาสัมผัสได้ เป็นอย่างนี้ตลอด ทุกครั้งที่ความคิดของพวกเขาทั้งสองขัดแย้งกัน เขามักเป็นฝ่ายถอยเสมอถึงแม้เขาจะรู้ว่าการตัดสินใจของเพื่อนเขามันผิด เพราะเขามันขี้ขลาด เขามันอ่อนแอ บางครั้งเขาอยากจะเข้มแข็งได้อย่างเพื่อนเขา บางที......บางที ครอบครัวเขาอาจจะไม่ต้องตาย
เก่งรู้สึกเครียดจนน้ำตาเริ่มไหล เขารีบปาดมันออก ความรู้สึกมันประดังเข้ามาราวเข็มนับร้อยทิ่มแทงหัวใจของเขา ถึงเขาพยายามจะปฏิเสธความรู้สึกนั้นแค่ไหน เขาก็ปิดมันไว้ไม่มิด แต่จะให้เขาทำยังไง.......
ในตอนนั้นเอง เสียงกรีดร้องของผู้หญิงดังขึ้น เป็นเสียงของน้องเขา!
เก่งรีบวิ่งไป ทิ้งวินไว้กับโอ้ โอ้พยายามเรียกให้เพื่อนของตนรอเขาก่อน แต่ก็ต้องหยุดลงเมื่อวินเงยหน้าขึ้น สายตาของเขาจ้องมองไปที่แผ่นหลังของเก่ง เขาได้ยินบทสนทนาทุกอย่างของทั้งสอง เขาไม่รู้สึกโกรธหรือเสียใจเลยกับบทสนทนานั้น แต่เขารู้สึกเสียใจแทนชายหนุ่มที่กำลังวิ่งอยู่ตรงหน้าเขา.......เขารู้สึกแผ่นหลังนั้นแบกรับรอยแผลนับร้อยเอาไว้
เก่งวิ่งสุดแรงไปตามเสียงร้องจนในที่สุดเขาก็วิ่งไปถึง และภาพตรงหน้าก็ทำให้ความอดทนอันน้อยนิดของเขาขลาดผึง เมื่อน้องสาวของเขาถูกผลักให้ล้มลง แก้มของเธอแดงก่ำราวกับคนที่พึ่งถูกตบมา ในขณะที่ทุกคนมองอย่างนิ่งเฉยราวกับไม่ใช่เรื่องของตัวเอง และคนที่ทำร้ายน้องของเขาที่กำลังถือปืนแกว่งไปมาอย่างกวนตีน ก็ยิ้มเยาะก่อนที่จะเดินมาทางเขาราวกับผู้ชนะแล้วเอาปืนกระบอกนั้นที่เขาให้น้องสาวเอาไว้จ่อที่หัวของเขาในระยะประชิด
ทำไมเขาถึงได้ซวยอย่างนี้เขาคิด
“ฮ่าๆๆๆ เป็นไงเล่าพ่อฮีโร่ เก่งไม่ออกเลยละสิ” ทำไมเขาต้องเจอแต่เรื่องเฮงซวย
“กลัวจนพูดไม่ออกเลยหรอวะ ทุกคนดูเซ่พอไอ้เหี้ยนี่ไม่มีปืนมันก็แค่ไอ้กระจอกแหละวะ” ทำไมเขาต้องคอยแก้ปัญหาทุกครั้ง แล้วเขาได้อะไรตอบแทน
“พี่หนูขอโทษ หนู....หนูไม่กล้ายิง....หนูขอโทษ” มึงจะร้องไห้ทำไมวะ กูอยากจะบ้าตายที่มีน้องเป็นภาระอย่างนี้ ทำไม ทำไม กูถึงต้องเจอแต่เรื่องซวยๆ ทำไมวะ.....ทำไม โว้ยยยยยยยยยยยย
“มีอะไรจะสั่งเสียไหม เพราะหลังจากที่กูฆ่ามึงกูจะข่มขืนอีเป๋และน้องมึง กลัวหรอวะ กลัวอะเด้ กากกกกก เอ้ยยยยยย” ทำไมพระเจ้าถึงได้เกลียดกูขนาดนี้ หรือท่านจะอยากแกล้งกูจนตายใช่ไหม หึๆๆๆๆ ฮ่าๆๆๆๆ ได้ ถ้าท่านอยากทำให้ผมชิบหายนัก อยากทดสอบผมนักได้ พอกันที....บาปกรรม....เรื่องตลก อยากให้กูเลวนัก อยากให้กูถูกกระทำนักใช่ไหม........ฝันไปเถอะ ไอ้เหี้ย....
“ไอ้เหี้ย....”เก่งพูดด้วยสีหน้านิ่งเฉย
“อะไรนะ”มันพูดพร้อมขึ้นนก แต่ในตอนนั้นเองเก่งกลับจับปืนมันไว้
“เฮ้ย!” มันเหนี่ยวไกด้วยความตกใจ.........แต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
มันพยายามเหนี่ยวไกอีกครั้งเหมือนเดิม และเมื่อมันจ้องมองมือที่จับปืนนั้นดีๆก็พบว่า เก่งได้เอานิ้วสอดไว้ตรงนกไก ทำให้มันกระแทกที่ท้ายกระสุนไม่ได้ ทำให้ยิงไม่ออก! มันพยายามบีบไกปืนเต็มที่แต่ไร้ผล เลือดจากนิ้วของเก่งเริ่มไหลรินลงบนมือมัน และเมื่อมันจ้องไปยังสายตาของเก่งสิ่งที่มันพบทำให้หนาวไปถึงกระดูกสันหลัง ทำให้เผลอกลืนน้ำลาย เหงื่อเม็ดโตไหลรินไปทั่วหน้าผาก
มันจะฆ่ากู มันคิดจะฆ่ากู ไม่ตลกนะเว้ยเฮ้ย กระสุนออกมาเซ่เฮ้ย เฮ้ย
“มึงสั่งเสียจบแล้วใช่ไหม”เก่งเอ่ยพร้อมกับหยิบอะไรออกมาจากกระเป๋า
ฉึก! มันถอยกรูดด้วยความตกใจ มันปล่อยปืนในมือนั้นออก ทำให้เก่งแย่งปืนมาได้อย่างง่ายดาย มันล้มลงไปนั่งลงกับพื้นด้วยสีหน้าซีดเผือก มันเอามือสัมผัสที่ท้อง ที่ซึ่งความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั่วร่าง ก่อนที่จะสัมผัสถึงของเหลวกำลังไหลรินออกมา และเมื่อเอามือขึ้นมาจ้องดูก็พบรอยเลือดสีแดงฉาน
“อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกก เจ็บบบบบบบบบบบโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย” มันตะโกนอย่างทุลนทุลาย เก่งใช้มีดพกแทงมัน แต่เก่งไม่ได้แทงมันจนมิดด้าม อย่างงั้นมันง่ายไป มันสบายไป นี้คือการทดสอบของพระเจ้า ว่าเขาจะเหี้ยได้แค่ไหน มันต้องเจ็บ มันต้องทรมานกว่านี้ หึๆๆๆๆ
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” เก่งหัวเราะอย่างคลุ้มคลั่ง พวกเพื่อนของเจ้าหัวโจกทำท่าจะวิ่งเข้ามาช่วย
ปัง! เสียงปืนดังขึ้น กระสุนเฉี่ยวหัวพวกมันไปเพียงเล็กน้อย เก่งยิงแบบไม่เล็งไปทางพวกมัน
“พวกมึงอยากช่วยแม่งหรอ แน่ใจแล้วหรอวะ”เก่งพูดด้วยน้ำเสียงยียวน “ก็เอาสิถ้ามึงกล้าอะนะ ฮ่าๆๆๆ”
“ช่วยด้วยยยยยยยย สัด พวกมึงช่วยกูด้วย แม่งจะฆ่ากู โอ้ก”มันร้องอย่างเจ็บปวดเมื่อเก่งเตะเข้าที่ท้องมันจนสุดแรง
“ช่วยมึง ฆ่ามึง ฮ่าๆๆๆ ตลกวะ มันสายไปแล้วโว้ย”ตูม เก่งเตะมันอีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง
“มึงตั้งใจฟังให้ดีนะว่า ทำไมมึงถึงไม่สมควรช่วย” เก่งพูดพร้อมหยิบมีดที่เปื้อนเลือดขึ้นมา ให้ทุกคนได้เห็น
“เมื่อกี้กูขึ้นไปฆ่าซอมบี้มาด้วยเล่มนี้”สิ่งที่เก่งพูดทำให้ทุกคนชะงักไปทันที เจ้าหัวโจกเมื่อได้รับฟังความจริงถึงกับอาเจียนออกมา
“ไม่......ไม่จริง.........”
“จริงโว้ย!”ตูมเก่งเตะมันซ้ำคราวนี้เตะเข้าที่ปาก จนจมูกมันหักเลือดกำเดาไหลรินไปทั่วพื้นผสมกับอ้วก
“ใช่แล้ว โว้ยยยยยยย กูใช้มีดนี้ฆ่าซอมบี้และแทงมึง เพราะฉะนั้นมันตายแล้ว มึงกลายเป็นพวกมันแล้ว เอาเซ่เข้ามาเลย ใครอยากช่วยผีดิบบ้างบอกกูมาซิ ใครอยากช่วยมึงบ้าง หรือทุกคนอยากรอให้กูฆ่ามึงก่อนที่มึงจะเป็นพวกมัน หา หา หา หา หา”เก่งพูดพร้อมกับกระทืบมันซ้ำแล้วซ้ำเล่า มันเอามือกันไว้ แต่ความเจ็บปวดนั้นสู้ความกลัวกับความจริงที่เผยออกมาไม่ได้เลย มันตายแล้ว มันจะกลายเป็นพวกมัน ไม่ ไม่ ไม่ ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยกูที
“ช่วยด้วย” เขาหันไปหาเพื่อนของเขาพยายามเอื้อมมือออกไป แต่ทุกคนกลับถอยกรูด ไม่ยอมช่วย
“ช่วยผมด้วย ผมยังไม่อยากตาย”เขาหันไปทางฝูงคนที่ยืนมุงดู แต่ไม่มีใครเลยคิดช่วยเขา ทุกคนต่างมองเขาอย่างหวาดกลัว ไม่ยอมช่วย
“ช่วยผมด้วย....ฮึก...ฮึก ฮือๆๆๆ ผมยังไม่อยากตาย ช่วยด้วย พ่อครับแม่ครับฮือๆๆๆ” เก่งหยุดกระทืบเจ้าหัวโจก เขาจ้องมองมันอย่างเหยียดหยาม และจ้องมองทุกคนอย่างดูถูกก่อนที่จะพูดคำพูดที่ทิ่มแทงใจทุกคน
“พวกมึงแม่งก็เหี้ยไม่แพ้ไอเหี้ยนี้หรอก การไม่ทำเหี้ยอะไรเลย ไม่ได้หมายความว่าพวกมันดีเลิศกว่าพวกทำเหี้ยๆหรอกนะ ไอ้พวกเสนียดจังไรเอ้ย ถุย!” คำพูดของเก่งทำให้ทุกคนโกรธเคืองแต่หามีใครกล้าขึ้นมาเถียงหรือคิดต่อต้านเขาไม่ เพราะทุกคนกลัว กลัว เก่ง
ฮึๆๆๆ ฮ่าๆๆๆ ช่างน่าหัวเราะ ช่างสะใจ นี้หรือ นี้เองหรือความรู้สึกที่ได้เหยียบย่ำผู้อื่นอย่างเปิดเผย นี้สินะที่เรียกว่าพลัง....ยัง....ยัง....มันต้องมากกว่านี้
เก่งคุกเข่าลงก่อนที่จะคร่อมร่างของเจ้าวัยรุ่นที่กอดตัวเองอย่างสั่นเทาด้วยความกลัวไว้
“เฮ้....”เก่งพูดข้างหูของมัน จนมันสะดุ้งด้วยความกลัว
“ได้โปรด อย่า...อย่าทำผมอีกเลย ผมขอโทษ....ผมขอโทษ ฮือๆๆๆๆ แง้ๆๆๆๆ อุ๊บ”มันไม่สามารถส่งเสียงร้องได้อีก เพราะเก่งเอาปืนเสียบปากมันไว้ เก่งยิ้มอย่างสาแก่ใจ ก่อนที่จะพูดกับมันด้วยเสียงยิ้มๆว่า
“เฮ้ มองดูรอบๆสิ ลองมองดูดีๆ ถึงสายตาทุกคน มึงเห็นไหม เห็นสายตาเหล่านั้นไหม สายตาที่จ้องมองมึงอย่างสมเพช สายตาที่จ้องมองมึงอย่างดูถูกเหยียดหยามราวกับมองขี้ สายตาที่อ้างว้างราวกับจับจ้องอากาศธาตุ ทั้งๆที่เราอยู่ตรงหน้า สายตาที่สาปแช่งให้มึงตายๆไปซะ มึงรู้สึกไหมถึงสายตาเหล่านั้น........ใช่มันเลวร้ายกว่าสายตาที่มองขี้เสียอีก เพราะอะไรรู้ไหม....เพราะมึงมันไร้ค่า ไร้ค่ายิ่งกว่าขี้หรือแมงสาปซะอีกการมีชีวิตอยู่ของมึง........ทุกคนคงมีความสุขหากมึงตาย.......แล้วทำไมมึงยังเสือกมีชีวิตอยู่อีกวะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” เก่งลุกขึ้นก่อนที่จะหัวเราะอย่างสะใจ
“โอ๊ยขำโว้ยยยยยยยยย” ทุกคนจ้องมองเก่งอย่างประหลาดใจและหวาดกลัว พวกเขาไม่เคยเห็นใครคลุ่มคลั่งถึงเพียงนี้ เจ้าวัยรุ่นหัวโจกยังคงอ้าปากค้าง น้ำตาของมันไหลรินแต่ไม่มีเสียงร้องออกมา คำพูดของเก่งยังคงก้องอยู่ในหูของมัน
“เห้ย ตื่นๆ”เก่งเอาตีนสะกิด มันจนมันสะดุ้งลุกขึ้นนั่ง กอดร่างตัวเองชิดกำแพงอย่างหวาดกลัว เก่งคุกเข่าลงตรงหน้ามันก่อนที่จะยิ้มอย่างยียวนและพูดสิ่งที่มันแทบไม่เชื่อหูตัวเอง
“เห้ยกูล้อเล่น มีดเล่มนี้นะกูไม่เคยใช้แทงใครเลย”
“ฮะ” ทุกคนแทบอุทานขึ้นพร้อมกัน
“แค่ขำๆน่า แบบว่าแหย่กันเล่นไง พวกนายน่าจะเข้าใจนะ ชอบเล่นอะไรเหี้ยๆ อย่างนี้อยู่แล้วไม่ใช่หรอวะ ฮ่าๆๆๆ เอาน่าไม่หัวเราะซะหน่อยหรอ ตลกออกจะตายไป” เก่งลุกขึ้น อย่างสบายอารมณ์เขาหันกลับไปหาทุกคนที่ยืนอึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน แล้วเมื่อเขาหันไปทางโอ้ทันไดนั้นเองกำปั้นก็พุ่งตรงเข้ามาใส่หน้าเขา
เขารีบยกปืนขึ้นเตรียมเหนี่ยวไกทันที ก่อนที่จะหยุดมือเมื่อคนที่ต่อยเขาคือเพื่อนรักของเขา โอ้นั้นเอง โอ้กระซากคอเสื้อของเก่งอย่างแรงก่อนที่จะตะคอกใส่หน้าเก่งอย่างเกรี้ยวกราด
“มึงเป็นเหี้ยอะไรไปวะ!” โอ้จ้องมองเก่งอย่างโกรธเคือง ในขณะที่เก่งกลับยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยน
“ก็เพราะทุกอย่างแม่งเหี้ยไปหมดแล้วนะสิ”