Bad Tattoo

ผีเสื้อที่แฝงพิษ

 

 

 

 

 

 

ฟื้นสิ ฟื้นสิ (เดินไปเดินมา) นี่นายสตอมก็สลบไปประมาณครึ่งชั่วโมงแล้วนะเนี่ยทำไมยังไม่ฟื้นอีก เอ๊ะ o.o หรือว่าจะตาย แต่ก็ไม่น่านะเพราะยังหายใจอยู่เลยหรือว่าสตอมหลอกฉันแต่ฉันไม่โง่ขนาดไม่รู้ทันคนนะ ทำไงดี อยู่ดีดีมาสลบหน้าห้องฉันถ้าตายขึ้นมาฉันซวยแน่เลยอ่ะ YY^YY

 

 

"อืมมม"

O.O โอ๊ะ ฟื้นแล้วฟื้นแล้วนี่ฉันไม่ต้องรู้เสึกผิดไปนานนานสินะ ไชโย มโหรี (กลับเข้าเรื่องได้ยัง)

 

"สตอม นายเป็นอะไรไหม๊"

 

"ไม่เป็นไรอ่ะแค่ปวดหัว"

 

"งั้นหรองั้นนายรอแปปหนึ่งนะเดี๋ยวฉันไปเอายามาให้"

ฉันพูดพลางหันหลังจะเดินไปแต่.. นายสตอมคว้าข้อมือฉันไว้แล้วดึงให้ไปหาตัวเขาทำให้ฉันเสียหลักหงายไปใส่ตัวเขานิดนิดแบบ ตามสูตรละครไทยเป๊ะ

 

 

"ไม่เป็นไรหรอก แค่เห็นหน้าเธอก็หายขาดแล้วล่ะ^^"

 

"หายแล้วก็ออกไปซะ"

ฉันพูดพลางจะลุกขึ้นยืนแต่ นายสตอมนี่ดื้อดึงกว่าที่คิดไว้ซะอีกกลับรัดตัวฉันไว้แน่นจนแทบขยับไม่ได้เลย

 

"ใจร้ายไปมั้ย"

 

"ฉันไม่ได้ใจร้ายแค่ไม่อยากยุ่งกับนาย"

 

"ทำไม"

 

"เดี๋ยวพวกผู้หญิงของนายก็มาตามราวีฉันไม่หยุดหย่อนนะสิถามได้ ปล่อย!!"

ฉันพูดพร้อมกับสบัดตัวสุดแรงเกิดแต่ทำไมอิตานี่ถึงเกาะเหนียวแน่นตึ้บขนาดนี้นะ ตุ๊กแกยังอายเลยหน้าด้านน่าทนดีนักเดี๋ยวรู้กัน

 

"กลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม"

สตอมพูดด้วยสายตาที่ดูจริงจังที่สุดเท่าที่ฉันรู้จักเขามาเลยมันทำให้ฉันคิดในใจแว๊บหนึ่งว่าเขาอาจจะพูดความจริง

แต่ไม่ได้ฉันจะไม่ใจอ่อน ไม่ปล่อยก็ได้เดี๋ยวนายจะเสียใจ

 

 

"ได้สิ^^"

ฉันพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน อี๋ เกลียดตัวเองชะมัดเลย

 

"เธอพูดจริงหรอสายไหม^^"

 

"จริงสิ^^"

ฉันพูดพลางซบลงตรงระหว่างซอกคอทำให้สตอมที่กำลังก้มหน้าลงมาจูบฉันก้มลงมาได้แค่นิดเดี๋ยวเพราะหน้าเราก็ใกล้กันอยู่แล้ว ที่นี่แหละ หึหึ

 

งับ

โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

 

55555+ ฉันงับเข้าที่หูของสตอมอย่างเต็มคำ 55+ ซะใจเป็นบ้านี่ถ้าไม่มีใครรู้ว่าฉันไม่ได้เรียนแอคติ่งคงคิดว่าฉันเรียนอ่ะนะ 55+ เเนบเนียนมากมากสายไหม^^

แต่ตอนนี้ฉันคงต้องระวังตัวเป็นพิเศษเพราะศัตรูตรงหน้าแลดูโกรธมากมากซะแล้ว พ่อแก้วแม่แก้วช่วยสายไหมด้วย เถิดดดดดดดดด

 

"นี่เธอเล่นบ้าอะไรเนี่ย"

 

"นายนั้นแหละอยากมาแต้ะอั๋งฉันเองช่วยไม่ได้อ่ะนะ"

 

"ยัยตัวแสบ!!"

 

"พึ่งรู้หรอ?"

 

"ได้จะเล่นแบบนี้ใช่ไหม๊"

 

อร๊ายยยยยยยยยยย

 

ช่วยด้วย อยู่ดีดีนายสตอมก็ผลักฉันลงบนเตียงแล้วกางแขนสองข้างของฉันออกนี่มันอย่างกับละครไทยที่นางเอกจะถูกตัวโกงทำมิดีมิร้ายเลย Y^Y ฉันว่าฉันคิดผิดที่ไปแหย่หนวดเสือซะแล้ว แต่ไม่มีทางหรอกนะที่เสือน่ะจะชนะมดคันไฟอย่างฉันได้

 

"นี่นายปล่อยเดี๋ยวนี่นะ"

 

"ไม่ปล่อย จะทำไมเธอจะกัดหูฉันอีกหรือไง"

 

"คนอย่างสายไหม มีทางเลือกที่จะจัดการกับนายตั้งเยอะฉันไม่ใช้วิธีซ้ำๆหรอก"

 

"งั้น เธอจะรับมือกับฉันยังไง"

 

O[]O  ม๊ายยย พูดจบนายสตอมก็ซุกไซร้ตามซอกคอของฉันเล่นเอาฉันที่ดิ้นพรวดพราดเป็นปลาไหลขนลุกชูชันตั้งตัวไม่ถูกเหมือนสติจะจางหายไปเรื่อยเรื่อยตอนนี้จากที่แผนการเต็มหัวมันกลับไม่เหลืออะไรเลยแม้แต่ตัวเดียว

 

"ช่วยด้วย  ช่วยด้วย!!"

 

OxO

 

ฉันตะโกนได้ไม่กี่คำก็กลับถูกริมฝีปากร้อนจัดทาบทับลงมาบนริมฝีปากบางบางของฉัน มันรวดเร็วจะฉันจะหายใจไม่ทัน ร่างกายได้แต่ดิ้นหนีหรือขัดขืน เรียวแรงเริ่มห่อเหี่ยวลงเรื่อยๆ

ใช่สิ สิ่งนี้แหละ

 

 

กึก

 

ฉันตัดสินใจหลับตาปี๋แล้วกัดไปที่ริมฝีปากร้อนจัดของสตอมเต็มวงสะวิง

 

"โอ๊ยยยย"

สตอมร้องอย่างเจ็บปวดแล้วผละออกจากตัวฉันอย่างรวดเร็ว แถมที่ปากของเขายังมีเลือดหลออกมาเล็กน้อยด้วย

 

"สมน้ำหน้า :p"

 

"นี่เธอ กล้าดียังไงมากัดปากฉัน"

 

"ทำไมจะไม่กล้านายเป็นใคร ฉันเป็นใคร"

 

"แล้วเธอจะเสียใจที่ทำแบบนี้กับฉัน สายไหม"

 

"ไม่มีทางหรอกจำไว้!!"

 

ปั๊ง

 

สตอมดูหงุดหงิดแล้วลุกจากเตียงออกไปนอกห้องทันทีแถมยังปิดประตูเสียงดังอีกทำให้ฉันสะดุ้งเล็กน้อย

 

จากนั้นฉันก็นอนพักหายใจอย่างครุ่นคิด จนในที่สุดความสงบก็ได้พาฉันหลับลงสู่ห้วงนิทรา...