Bad Tattoo

ผีเสื้อที่แฝงพิษ

 

 

 

 

 

 

เที่ยง

 

 

ตอนนี้ฉันอยู่ที่ร้านอาหารสุดโปรดแห่งหนึ่ง ซึ้งคือร้าน B-Restaurants 

 

"รับอะไรดีครับ"

เด็กเสิร์ฟพูดพร้อมยื่นเมนูให้ฉัน

 

"เอา สปาร์เก๊ตตี้คาโบนาร่า รีซอทโต้ แล้วก็...เฟรนโทส เครื่องดื่มขอเป็นสมูทตี้ ส่วนของหวานเอาเป็นช็อคโกแล็ตมูสแล้วกันนะ"

ฉันพูดพลางยื่นสมุดเมนูคืนให้บ๋อยไป แหมๆก็เที่ยงแล้วก็หาอะไรลองท้องก่อนแล้วกันนะ^^(จากที่สั่งเนี่ยไม่น่าเรียกว่าลองท้องนะหล่อน -.-)

 

 

"ไง ^^"

O.O ฉันหันไปตามเสียงที่เหมือนจะเรียกฉันจากด้านหลังแต่กลับต้องเซ็งห่านเมื่อคนที่เรียกนั้นเป็น นายสตอม

 

"..."

ฉันเอาแต่เงียบเข้าสู่ไม่ตอบไม่พูดไม่ทักเลยแม้แต่เอะเดียว

 

"ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเธอยังจะชอบร้านนี่อยู่เหมือนเดิม ก็แหมร้านนี้เป็นร้านแห่งความทรงจำของเราเลยนี่นา"

 

"ใครบอกร้านนี่ฉันชอบมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วไม่เกี่ยวกับนาย"

 

"แน่ใจหรอนึกว่ามานั่งทำเอ็มวีรำรึกความหลังซะอีก"

 

"ฝันไปเถอะถ้าให้นึกถึงหน้านายอาหารมันก็ไม่อร่อยแล้ว"

 

"^^"

 

 

 

 

นายสตอมเอาแต่ยิ้มและมองหน้าฉัน ส่วนฉันน่ะหรอตั้งแต่อาหารมาก็จัดเต็มโดยไม่สนใจสายตาที่จับจ้องฉันอยู่เลย อีกอย่างนะฉันไม่ได้เชิญให้มานั่งโต๊ะด้วยก็สเร่อมานั่งเองอีกต่างหากน่าหมั่นไส้จริงไรจริง

 

"นี่เธอคิดจะกินอย่างเดียวโดยไม่พูดไม่จากันเลยหรือไง"

 

"..."

กินต่ออย่างไม่สนใจหรือบางทีอาหารมันอร่อยจนไม่ได้ยินเสียงนกเสียงกาเลยก็ได้

 

"นี่ เธอ!!"

 

"อะไรของนายอีกห๊ะ!! รบกวนเวลากินของคนอื่นเสียมารยาท"

 

"งั้นจะเสียมารยาทให้สุดๆไปเลยนะกันนะ"

พูดจบสตอมก็ดึงจานรีซอทโต้ของฉันไปกินหน้าตาเฉยเลย

 

"นี่นายฉันสั่งมานะ เอามานี่"

ฉันพูดพลางดึงกลับมา

 

"ไม่มีทางหรอก"

 

 

สรุปคือดึงกันไปดึงกันมาจนฉันเหนื่อยไม่กินแล้วเดินออกจากร้านมาทันทีปล่อยให้สตอมเป็นคนจ่ายตัง ส่วนอีตาสตอมพอเห็นฉันหนีออกมาก็รีบจ่ายตังแล้วทิ้งอาหารไว้บนโต๊ะแล้วรีบตามมาทันที

 

"นี่ หนีแบบนี้ไม่ดีเลยนะ"

 

"ใครบอกว่าฉันอยากหนี นายนั้นแหละเลิกยุ่งกับฉันสักทีฉันจะได้ไม่ต้องหนีแบบนี้"

ฉันพูดแบบหงุดหงิดที่สุดในชีวิตเท่าที่จะเคยเจอมาก่อน

 

"ใครจะปล่อยเธอไปหล่ะ ก็เธอน่ารักซะขนาดนี้น่ะ"

 

"O[]O"

 

"อะไรแค่นี้ถึงกับพูดไม่ออกไม่สมกับเป็นเธอเลยนะ^^"

 

"เปล่านี่ นายกลับไปหาบรรดานางบำเรอของนายซะสิจะมาเวียนว่ายตายเกิดทำซากอะไรกับฉันล่ะ "

 

"ฉันไม่ใช่ผีนะ!!"

 

"งั้นหรอ? Up to you"

พูดจบฉันก็ขึ้นรถของฉันขับออกไปทันทีโดยทิ้งนายสตอมเอาไว้แต่ฉันไม่คิดหรอกนะว่าคนอย่างเขาน่ะจะยอมเลิกราง่ายง่าย เพราะว่าเท่าที่มองกระจกหลังเนี่ยเขาขับตามมาด้วยน่ะสิแถมยังไล่จี้ท้ายรถฉันไม่ห่างเลย ได้เดี๋ยวเจอสายไหมแมทชีน 

 

 

บรื้นนนน

 

 

ฉันหักเลี้ยวเข้าไปในทางที่จะเข้าคอนโดวซึ้งทางนี้จะมีซอยเข้ามาก่อนแล้วจะมีแยกอีกและฉันทิ้งระยะห่างจากเขาแล้วหักหลบเข้าไปในทางเข้าคอนโดวอีกทางทำให้เขาตามฉันไม่ทัน หึหึ เป็นไงจ๊ะ.. สะใจขุ่นแม่ค่ะ

 

 

 

[บันทึกพเศษ : สตอม]

 

ให้ตายตั้งแต่เกิดมาและคบกันมาเนี่ยก็ไม่เคยเห็นสายไหมในมุมร้ายมาก่อนจนได้มาเจอกับตัวเองแบบนี้มันยิ่งเจ็บใจที่คนอย่างสตอมไม่น่าจะมาเสียท่าให้กับยัยตัวแสบนี่ได้แต่คิดหรอว่าคนอย่างผมน่ะธรรมดาถ้าคิดแบบนั้นคุณ คิด ผิด  หึหึ ผมแอบติดเครื่องติดตามไว้ที่รถของสายไหมเรียบร้อยแถมยังจับสัญญาณในโทรศัพท์อีกต่างหาก ถ้าเธอคิดวว่าจะหนีฉันพ้นน่ะคิดผิิดแล้วล่ะนะที่รัก ^^

ผมไม่ปฏิเสธเลยว่าหลงรักสายไหมเข้าอีกครั้งเพราะเธอไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นที่ผทเจอมาเธอสวย น่ารัก โดดเด่น นิสัยดีมากมาก ผิดกับคนอื่นที่แค่ดูดีจากผายนอก พอกลับมาคิดถึงวันเก่าเก่าแล้วมันทำให้ผมเสียใจที่ทำแบบนั้นกับเธอเสียใจที่ทำให้เธอเสียใจอย่างมาก จนมาถึงตอนนี้ผมแค่อยากขอโทษ และขอให้กลับไปเป็นเหมือนเดิมอีกสักครั้ง

 

 

 

 

B คอนโด

 

 

 

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

 

ผมเคาะประตูเรียกเธออย่ากล้าหาญ

 

แอ๊ด

 

พอสายไหมเดินมาเปิดประตูเธอก็ผงะไปสักสามวิแล้วปิดประตูอย่างรวดเร็ว

 

"สายไหมเปิดก่อนสิ"

 

"เรื่องอะไรฉันต้องเปิดให้คนแปลกหน้าอย่านายด้วย"

 

"คนแปลกหน้างั้นหรอ สายไหมเปิดเดี๋ยวนี่นะ"

 

"ไม่><"

 

"ยัยตัวแสบเปิดเดี๋ยวนี้"

 

"No way.

 

 

 

ผมรู้ว่าเธอไม่มีทางเปิดง่ายง่ายแน่ผมจึงตัดสินใจแกล้งล้มลงตรงหน้าห้องนอนรอจนกว่าเธอจะเปิดออกมาพาผมเข้าไปข้างในนั้น

 

นี่ผมนอนมาสองนาทีได้แล้วนะเนี่ยยังไม่เปิดอีกคนอะไรใจแข็งชะมัด

 

แอ๊ด

 

 

โอ๊ะเปิดแล้ว

 

พรึบ

 

ผมแกล้งสลบทันทีที่เธอเปิดออกมา  เธอตกใจมากพยายามเขย่าตัวผมแต่ผมก็ไม่ตื่นเธอเลยลากผม(ลากผม)เข้าไปในห้องของเธอทันที......

 

[จบบันทึกพิเศษ : สตอม]