Love texts เสี่ยงรักคว้าหัวใจ....นายขี้เก๊ก

                         แรกรักพบ    เกิดจากคนสองได้มาพบกัน เช่น   หยิบของผิด, ทะเลากัน  ,  หรือไม่บ้านอาจจะอยู่ในซอยเดียวกันนั่นคือสิ่งที่เรียกว่า  '  ความบังเอิญ  '    ล้วนๆ อาจจะเป็นเพราะพรมลิขิตฟ้าดลบรรดาลให้ชีวิตต้องมาเจอกัน  เช่นเดียวกับฉัน........ที่ได้มีโอกาสและความอังเอิญร่วมกันมาเจอกับ  เขา  ผู้ที่เข้ามาทำลายกำแพงเหล็กปราการลง  

                    เรื่องมันก็เกิดขึ้น........ในวันธรรมดาปกติในชีวิตของนักเรียนม. ต้นซึ่งฉันผู้มีหน้าที่ต้องนำสมุดการบ้านกองโตมหึรฐานของเพื่อนทั้งห้องไปส่งที่ห้องพักครูชั้นบน   แต่ระหว่างทางเดินขึ้นบันไดนั้นด้วยความที่กองสมุดมันสูงจนแทบมองไม่เห็นทางแถมยังหนักเป็นตันๆ ( เวอร์  )   อุบัติเหตุมันก็เกิดโดยไม่ทันได้รู้ตัว.......หรือรู้อีกทีก็ตัวเองได้ตกกลิ้งเป็นลูกโบว์ลิ่งไปนั่งกองอยู่กับพื้นแล้ว  -_-"      

                    "    ขอโทษครับ  เป็นอะไรมากหรือป่าว   "        เสียงหวานนุ่มเอ่ยขอโทษ 

                    "     ก็เจ็บน่ะสิถามได้!  >0<  "           ฉันพูดออกไปอย่างไม่พอใจก่อนจะเงบหน้าขึ้นมามองเจ้าตัวการที่ทำให้ฉันต้องตกบันไดก้นจูบพื้นพร้อมกับสมุดการบ้านที่หล่อระเกะระกะตามบันได และก็พบว่าคนที่ชนเป็นผู้ชายหน้าตาน่ารัก  ตัวเล็กๆ   อีกทั้งยังอยู่รุ่นเดียวกันด้วย  นี่ถ้าโรงเรียนนี่ไม่ตดดาวบอกตำแหน่งชั้นปีก็คงนึกว่าอีตาน่ารักนี่เป็นรุ่นน้อง  

                    "     ผมขอโทษจริงๆ    "       เขาบอกขอโทษฉันอีกรอบแต่นั่นฉันพยายามจะทำเป็นไม่สนใจเอาเรื่องเพราะหน้าตาน่ารักเกินขนาดหรอกนะ  -///////////-    ว่าแล้วก็รีบลุกขึ้นจากพื้นปัดกระโปรงให้ฝุ่นออกก่อนจะเดินไปเก็บสมุดตามพื้นและบันไดที่มันนอนกองอยู่    

                    "    ให้ผมช่วยนะ    "      

                    "    อะ.....อื้ม    "      โชคดีนะที่ในตอนนี้อยู่ในระหว่างคาบเรียนแรกเลยไม่มีคนเห็นหรือเดินผ่าน  ไม่นานนักสมุดการบ้านก็เก็บมาอยู่ในมือได้ทั้งหมดฉันก็เลยรีบวิ่งหนีขึ้นบันไดไปเพื่อหนีเขาแต่แล้ว................   

                    "    นี่ให้ผมช่วยถือไหมดูแล้วคงหนักใช่เล่นนะ    "    

                    "    มะ.....ไม่ต้องหรอกนายรีบไปเข้าเรียนเถอะ   "          

                                                        ตึก....ตัก....ตึก....ตัก!!  

                          อะไรกัน??!  ทำไมใจฉันถึงได้เต้นแรงขนาดนี้ปกติก็เข้าใกล้ผู้ชายบ่อยครั้งแต่ไม่เห็จเคยเต้นได้แรงขนาดนี้เลยหรือาจจะเป็นเพราะว่า...........  >///////////<   ไม่จริงหรอกไม่มีทางเป็นไปได้เลย     ตั้งแต่นั้นมา......เหมือนกับว่าฟ้าจะจงใจบรรดาลให้เราสองคนมาพบเจอกันบ่อยครั้ง  พูดคุย   สบตา  เป็นอยู่แบบนี้จนนับครั้งไม่ถ้วนซึ่งมันก็ทำให้กำแพงเหล็กปราการของฉันค่อยๆ พังลงทีล่ะนิด........ล่ะนิด..........แล้วก็ล่ะนิด    

                      "   ว่าแต่เธอชื่ออะไรเหรอ?  ตั้งแต่คุยกันมาเราังไม่รู้จักกันเลย ส่วนผมชื่อ  

      พีรวิช    เดชสิริกุล    ^ ^    "    

                          ใช่!  ในวันนั้นเราสองคนเพิ่งได้รู้จักชื่องจริงของกันและกันเป็นครั้งแรก  อีกทั้งยังได้รู้นิสัยจริงๆ ของเขาด้วยว่าเป็นคนที่ขี้อาย  อ่อนหวานและอ่อนโยนมากๆ   แถมยังเป็นคนที่เรียนเก่งอยู่มาก   นี่ล่ะมั้งที่มะนทำให้ฉันเผลอใจชอบผู้ชายแสนอ่อนโยนคนนี้ไปแล้ว  

                     "   นี่เธอคิดยังไงกับพีรวิชเหรอ?  แล้วความสัมพันธ์ไปถึงไหนแล้ว   "      

                     "  ใช่ๆ  ข่าวคู่เธอกับพีรวิชดังมากเลยนะ  บอกพวกเราหน่อยสิ   "     

               วันหนึ่งข่าวของเราสองคนก็ดังกระฉูดไปทั่วทั้งชั้น.....ทำให้เพื่อนชายในกลุ่มเดียวกันกับเขามาถามฉัน   และแน่นอนว่าในตอนนั้นมันไม่รู้สึกอายแต่อย่างใดนอกจากจะรำคาญสายตา  รำคาญคำนินทา   และรำคาญคำถามนี่อีกโดยไม่รู้ว่าสิ่งที่ตัวเองทำไปมันได้ทำร้ายคนที่เราชอบไม่รู้ตัว    

                     "   อยากรู้ก็ไปถามพีรวิชเอาเองสิเพราะแบบนี้ไงฉันถึงได้เกลียดผู้ชาย!!!   "    

                                                            ครืนนนนน~       

                   คำพูดในตอนนั้นฉันอยากจะกลับไปแก้ไขมัน.......อยากจะย้อนกลับไปแก้ไขแต่มันก็ทำไม่ได้เพราะในตอนนั้นฉันไม่คิดว่าเขาจะได้ยินมันเต็มๆ   เขาเดินออกมาจากห้องเรียนตัวเองด้วยใบหน้าที่ไม่บ่งบอกถึงอารมณ์  แต่ยังไงฉันก็ดูมันออกว่าเขากำลังเสียใจ

                     "    ขอบคุณนะที่พูดความจริง   ผมเข้าใจหมดแล้วล่ะ    "        

               จบคำพูดเขาก็เดินหันหลังจากฉันไปโดยไม่หันกลับมามองอีก.......ในตอนนั้นฉันทำได้แต่พูดขอโทษอยู่ในใจ  ขอโทษ  ขอโทษ  ก็ทำได้อยู่แบบนี้    จากนั้นมาเราสองคนก็มองหน้ากันไม่ติดอีกเลยจนในที่สุดก็ได้ข่าวจากเพื่อนร่วมห้องว่าเขาได้ลาออกไปจากโรงเรียนแล้วสาเหตุมันอาจจะเป็นเพราะฉัน.............

                      ฉันเพิ่งจะเข้าใจมันในวันนี้ล่ะว่า......ตัวเองได้ตกหลุมรักพีรวิชคนนั้นเข้าซะแล้ว  หัวใจทั้งดวงก็ได้มอบให้เขาไปหมดไม่มีเหลือ  ตั้งแต่แรกพบก็ว่าได้มั้ง........นี่คงเป็นบทเรียนสอนใจคนอย่างฉันที่ทำอะไรไปไม่คิด  แต่ยังไงแล้วถ้าเรามีโอกาสได้เจอกันฉันก็อยากจะขอโทษ  แะลสารภาพรักกับเขาให้ได้............สักวันหนึ่ง

                                   *******************************************************