love mission ภารกิจรัก ทดแทนหัวใจนายจอมกวน

     หญิงสาวเก็บของใช้ที่จำเป็นใส่กระเป๋าใบเล็กจนเต็มแล้วมองไปรอบๆบ้าน ที่เคยเป็นของเธอมาก่อน

’ตอนนี้แล้วซินะ ที่ฉันจะต้องจากบ้านหลังนี้ไป บ้านที่พ่อของฉันเป็นคนสร้างขึ้นมาด้วยน้ำพักน้ำแรงของท่านเอง บ้านที่ฉันอยู่มาตั้งแต่เกิด บ้านที่ฉันรักมากที่สุด’

ความรู้สึกหดหู่ใจกลับมาอีกครั้งเมื่อเธอต้องรับรู้ว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอรักได้จากเธอไปในเวลาแค่ไม่นาน น้ำตาแห่งความสูญเสียอาลัยไหลอาบแก้มนวลที่เคยมีแต่รอยยิ้มอีกครั้ง

“ลาก่อนค่ะ ลาก่อน”

คำพูดสุดท้ายที่เธอกล่าวอำลาสิ่งที่เธอรักสิ่งสุดท้ายที่ตอนนี้มันกำลังจะกลายเป็นของคนอื่นไปเสียแล้ว เธอยืนอำลาความรู้สึกเก่าๆ ความสุขเก่าๆที่เคยมีในบ้านหลังนี้อยู่พักใหญ่ ก่อนจะรวบรวมความเข้มแข็งก้าวเดินหน้าออกไปจากบ้านโดยทิ้งความเสียใจไว้ที่บ้านหลังนี้เท่านั้น

“เป็นอะไรมากรึเปล่าครับ”

ลุงแหมบพูดด้วยความเป็นห่วงที่เห็นเธอกำลังเสียใจก่อนจะช่วยหญิงสาวถือของ

“เปล่าค่ะ ขอบคุณมากนะคะ”

ถึงแม้ว่าเธอจะกำลังเสียใจกับการต้องจากบ้านหลังนี้ไป แต่สิ่งที่ทำให้เธอต้องเสียใจยิ่งกว่าคือการกลับไปยังบ้านผีดิบกับลุงแหมบนั่นเอง ตลอดเส้นทางการกลับบ้านเธอก็คิดหาวิธีเอาตัวรอดจากสถานการณ์ที่เธอกำลังเผชิญอยู่ ลุงแหมบขับรถBenz คันหรูสีดำวกไปวนมาตามเส้นทางเช่นเดียวกับความคิดของเธอ

’ลุงแหมบยังตัวอุ่น โดนแสงแดดได้ แสดงว่าเป็นคนธรรมดา ใช่!!!เป็นคนธรรมดาที่คอยหาเหยื่อสาวบริสุทธิ์มาให้นายผีดิบจอมเยือกเย็นได้อิ่มหนำสำราญไปหลายมื้อ โอ้ววววคนพวกนี้ช่างเลือดเย็นนัก ฉันจะต้องหาอะไรไว้ป้องกันตัวซะหน่อยแล้ว อย่างน้อยก็ยังดีกว่าไม่ได้ทำอะไรเลย’

ขณะที่หญิงสาวกำลังใช้ความคิดหาวิธีรับมือกับนายผีดิบจอมเยือกเย็น รถก็ได้แล่นเข้ามาจอดในโรงรถเรียบร้อยแล้ว ลุงแหมบจัดการหยิบกระเป๋าหลังรถก่อนจะมาเปิดประตูให้หญิงสาวลง 

“เชิญครับ” 

เมื่อได้ยินเสียงลุงแหมบเธอก็หลุดออกจากภวังความคิดทันที เธอก้าวลงจากรถคันหรูก่อนจะแย่งคว้ากระเป๋าของตนมาถือไว้

“ขอบคุณค่ะ แต่หนูถือเองได้ไม่ได้หนักเท่าไหร่”

“ตามมาครับ ผมจะพาไปที่ห้อง”

ลุงแหมบพูดด้วยน้ำเสียงใจดีก่อนจะเดินนำเข้าไปในบ้าน แต่สำหรับคนฟังแล้วถึงกลับก้าวขาไม่ออก 

’ห้องที่เขาพูดมานั้นหมายถึงห้องเชือดรึเปล่า ถ้าหากคิดจะเชือดกันเร็วขนาดนี้คงไม่ต้องให้กลับไปเอาเสื้อผ้าก็ได้มั้ง เปลืองน้ำมันอีก’

หญิงสาวใช้เวลาทำใจอยู่นานก่อนจะเดินตามลุงแหมบไปอย่างช้าๆ ช้าชนิดที่เรียกว่าไม่ขยับเลยก็ว่าได้ ’ก็ฉันกำลังจะเดินไปให้เขาเชือดทั้งที่ยังมีสติดีครบ32นี่นา!!!!’

ในที่สุดเธอก็พาสังขาลที่เต็มไปด้วยเหงื่อจากความตื่นตัวกลัวตายมาจนถึงหน้าห้องที่ลุงแหมบยืนรออยู่นานโขจนได้ ประตูไม้เรียบๆสีดำสนิดคล้ายกับประตูห้องของนายผีดิบบ่งบอกถึงความลึกลับน่าค้นหาแต่สำหรับเธอแล้วออกจะน่ากลัวเสียมากกว่า ลุงแหมบเปิดประตูนำเข้าไปในห้องที่ทั้งห้องสว่างไสวไปด้วยไฟระรานตาหรูหราจนเธอแปลกใจ

’แบ่งไปให้ห้องนายผีดิบนั่นบ้างก็ได้นะ ฉันไม่ว่าหรอก’

ที่เธอคิดแบบนั้นก็ไม่ผิดหรอก เพราะไฟที่ประดับตกแต่งระหว่างห้องเธอกับเขามันต่างกันราวกับงานเลี้ยงสุดหรูกลางเมืองใหญ่กับถ้ำเล็กๆในป่าดงดิบอเมซอนแถบชนบทก็ไม่ปาน เมื่อปล่อยให้เจ้าของห้องคนใหม่ดื่มด่ำกับบรรยากาศรอบๆห้องจนหนำใจลุงแหมบจึงบอกหน้าที่ของเธอในบ้านหลังนี้ 

“ที่ผมจัดห้องให้คุณอยู่ติดกับห้องของคุณหนู ก็เพราะคุณมีหน้าที่ดูแลคุณหนูครับ”

หญิงสาวถึงกับตัวชาไปพักนึงเมื่อได้ฟังหน้าที่ของตัวเองในบ้านหลังนี้

’ดูแลอะไรกัน!!!  ดูแลนี่หมายถึงต้องเดินเข้าไปเอียงคอรอให้นายผีดิบนั่นเจาะเลือดดูดวันละ3มื้อรึเปล่า  โอ้ววววว ข้าวตอกเอ้ยยย เวรกรรมชัดๆ’

“คุณจะต้องคอยฟังเสียงกระดิ่งให้ดีนะครับ”

’กระดิ่งหรือ คงจะเป็นเวลาที่นายนั่นหิวล่ะซินะ เวรกรรมอะไรของฉันกันนะที่จะต้องมาคอยฟังเสียงกระดิ่งเพื่อไปตายอย่างทรมานด้วย สวรรค์ช่างใจร้าย ชาติก่อนฉันคงใช้น้ำยาล้างห้องน้ำฆ่าเชื้อแบคทีเรียมากเกินไปสินะชาตินี้จึงต้องมาเจอเรื่องโหดร้ายแบบนี้’

                                                 .....โปรดติดตามตอนต่อไป.....