love mission ภารกิจรัก ทดแทนหัวใจนายจอมกวน

               หญิงสาวลืมตาขึ้นมาภายใต้แสงไฟก่อนจะรู้ตัวว่านอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาล นาฬิกาบอกเวลาว่าตอนนี้ตีหนึ่งแล้ว เธอมองไปรอบห้องด้วยความงงงวย 

′ฉันมานอนอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน′

สายตาของเธอหยุดลงตรงชายหนุ่ม ที่กำลังนั่งหลับอยู่ข้างเตียง สิ่งแรกที่เธอทำเมื่อเห็นเขาคือก้มสำรวจเสื้อผ้าของตัวเอง เธอสวมชุดคนไข้ครบถ้วนสมบูรณ์ และสายน้ำเกลือไม่มีแล้ว เมื่อนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในห้องน้ำ หน้าเธอก็แดงซ่าน ยิ้มด้วยความเขินอาย หัวใจเต้นแรงราวกับว่ามันกำลังจะพุ่งออกมาจากอก

′ทำไมฉันถึงรู้สึกมีความสุขกับมันนะ ทั้งๆที่มันน่าอายจะตาย′

เธอพยายามลงจากเตียงอย่างแผ่วเบาที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพื่อไม่ให้เขาตื่น

เธอย่องราวกับหัวขโมยไปยังตู้เสื้อผ้าที่อยู่ข้างประตูห้องน้ำ เสื้อผ้าชุดเดิมถูกแขวนไว้อย่างเป็นระเบียบ มันทำให้เธอนึกถึงเหตุการณ์ที่น้ำตกขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ เธอหยิบเสื้อผ้าของเธอออกมาแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างไม่ลังเล

″จะทำอะไร″

เสียงแข็งๆดังขึ้นเมื่อประตูห้องน้ำถูกเปิดออกอย่างแผ่วเบา 

ชายหนุ่มที่รู้สึกตัวตั้งแต่เธอลงจากเตียง ได้แต่รอดูเหตุการณ์อยู่ที่เดิม เพราะอยากรู้ว่าเธอจะทำอะไรต่อไป และสิ่งที่เขากังวลที่สุดก็เกิดขึ้น เธอกำลังจะหนีออกจากโรงพยาบาลจริงๆสินะ

เธอได้แต่ยืนมองเขาตาค้างเพราะไม่คิดว่าเขาจะตื่นขึ้นมาในตอนนี้ และเจอกับเธอในเหตุการณ์แบบนี้อีกด้วย เขามองเธอด้วยสายตาเอาเรื่องซึ่งเธอเองก็รู้สึกร้อนๆหนาวๆกับสายตานั้นเหมือนกัน

″นายก็อยากเข้าห้องน้ำเหมือนกันหรอ เอาซิ ว่างแล้ว″

เธอหลีกทางให้เขา พลางผายมือเชิญเข้าห้องน้ำอย่างเต็มที่

″ฉันไม่ตลก... เธอกำลังจะไปไหน″

″คือ  นายฟังฉันก่อนนะ ฉันไม่ได้จะหนีออกจากโรงพยาบาลเลยนะ ฉันแค่...″

″ไม่ได้หนีหรอ!!! แล้วนี่อะไร...″

เขาผายมือไปทางเธอ เพื่อให้เธอดูเสื้อผ้าที่เธอสวมอยู่

เธอก้มมองชุดตัวเองช้าๆ 

″ฉันไม่ได้จะหนีออกจากโรงพยาบาลนะ ฉันแค่จะออกไปข้างนอก″

เธอพยายามจะอธิบายให้เขาเข้าใจเธอ แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ยอมฟังและเข้าใจอะไรง่ายๆ

″จะออกไปทำอะไร ดูเวลาบ้างรึเปล่าว่ามันกี่โมงแล้ว ทำไมถึงชอบทำตัววุ่นวายแบบนี้นะ″

″ฉันไม่ได้ตั้งใจทำให้นายเดือดร้อนนี่ ฉันแค่อยากจะออกไปข้างนอก แค่ไม่นาน″

″แล้วเธอจะออกไปไหน ทำไมไม่บอกฉัน ดิดจะออกไปคนเดียวในสภาพแบบนี้เนื่ยนะ!!″

″ทำไงได้ล่ะ ก็ฉันหิวนี่ ฉันยังไม่ได้กินอะไรเลย″

เธอพูดพลางทำสายตาอ้อนวอน

″ฉันก็ซื้อขนมปังมาให้เธอเต็มตู้ แล้วทำไมต้องออกไปข้างนอก″

″ก็ฉันไม่อยากกินอะไรพวกนี้...″

เธอพูดด้วยน้ำเสียงอ่อยๆเพราะรู้สึกผิด

′แต่ฉันไม่อยากกินอะไรหวานๆนี่นา ฉันอยากกินอาหารคาวไม่ใช่อาหารหวาน′

″งั้นเธออยากกินอะไร ฉันจะได้ออกไปซื้อให้″

″ฉันอยากกินหมูกระทะ กินในนี้ได้ไหมล่ะ″

ชายหนุ่มนิ่งไปซักพัก ก่อนจะตามมาด้วยคำถามที่เล่นเอาคนฟังเกือบจะปล่อยก๊าก

″หมูกะทะ มันคืออะไร″

″นี่นายจะไปซื้อให้ฉันจริงๆหรอ″

″ใช่สิ ฉันไม่ปล่อยให้เธอออกไปข้างนอกหรอก″

″งั้นนายก็ไปกับฉันไป... ฉันจะพานายไปกินข้าวข้างนอกเอง″

พูดจบ เธอก็จูงมือเขาออกจากห้อง ใจหนึ่งเขาก็อยากพาเธอไปในที่ที่เธอต้องการ แต่อีกใจเขาก็ไม่อยากให้เธอไปไกลจากโรงพยาบาลมากนัก 

″ฉันว่าเราไม่จำเป็นต้องออกไปนอกโรงพยาบาลก็ได้นะ เอาไว้วันอื่นค่อยไปกินกันก็ได้″

เขาพยายามรั้งเธอไว้ ไม่ให้เธอออกจากโรงพยาบาล

″นี่นายจะเอายังไงกันแน่ ตอนฉันจะไปเอง นายก็ไม่ให้ไป พอจะพานายไปด้วย นายก็ไม่ให้ไปอีก นายจะเอายังไงกันแน่ฮะ″

อารมณ์โมโหหิวกำลังเข้าครอบงำเธอ จนจะห้ามตัวเองไม่อยู่แล้ว

″ก็เพราะว่าฉันเป็นห่วงเธอไง ถึงไม่อยากให้เธออยู่ห่างหมอ ฉันไม่อยากเจอภาพแบบนั้น...″

คำพูดที่แสนเจ็บปวดถูกกลืนหายเข้าไปในลำคอ

″ฉันไม่เป็นไรแล้ว เชื่อฉันซิ″

หญิงสาวจับมือชายหนุ่มไว้มั่น เพื่อให้เขามั่นใจ ว่าเธอปลอดภัยแล้ว

″และที่สำคัญ ฉันมีนายอยู่ตรงนี้ไง ขอบใจนะที่เป็นห่วงฉัน″

เมื่อทั้งคู่เข้าใจกันแล้ว เขาก็ได้พาเธอไปหาร้านหมูกระทะตามที่เธออยากกิน แต่กว่าจะได้ออกจากโรงพยาบาล ก็ปาเข้าไปจะตีสองแล้ว

″เพราะนายนั่นแหละ เสียเวลาไปเยอะเลย″

                                         ..............โปรดติดตามตอนต่อไป..............