บังเอิญรัก

หมอนั่นเป็นใคร !? กล้าดียังไงมาจับมือถือแขนแฟนเขา !!

ดวงตาใต้แว่นสีชาวาวโรจน์จ้องมองภาพหยอกล้ออย่างสนิทสนม(?) ของผู้ชายคนหนึ่งกับแฟนของเขา ท่ามกลางวงล้อมของชายหนุ่มหน้าตาดีอีกหลายคน เขาพอรู้มาบ้างว่าบริษัทของพิชส่วนใหญ่พนักงานจะมีแต่ผู้ชาย เขาจะไม่กังวลเลยถ้าแต่ละคนหน้าตาแย่กว่านี้ !

กวินนั่งมองแฟนสาวเล่นน้ำโดยใช้หนังสือบังหน้าและสวมแว่นกันแดด เมื่อชั่วโมงก่อนทันทีที่มาถึงเกาะกูด คนของวาสุก็จัดการที่พักและเอาข้อมูลทั้งหมดของโคลเวอร์มาให้ มีบอกทั้งที่พักและตำแหน่งของคนที่เขาต้องการอย่างครบถ้วน...รวดเร็วทันใจสมกับคนของคุณซิก หรืออาจจะเป็นเพราะเจ้านายชอบใจร้อน ลูกน้องถึงต้องเร็วให้ทันใจ

 แต่ตอนนี้เขารู้สึกไม่ชอบใจกับภาพที่เห็น ถึงจะไม่ได้ยินแต่พอรับรู้ว่าชายหนุ่มหลายคนให้ความสนใจในตัวแฟนของเขา แต่ไม่ได้แสดงท่าทีมากนักแต่มีอยู่คนหนึ่งที่ชอบถึงเนื้อถึงตัวพิชชาตลอด ทุกครั้งที่หมอนั่นแตะตัวเธอเขาแถบอยากกระโจนไปเตะมัน เป็นไปได้อยากจะลากร่างบางนั้นไปเก็บไว้ที่ห้อง ดูชุดที่ใส่สิ...เสื้อกล้ามสองชั้นสีดำกับกางเกงขาสั้นเหนือเข่า พอเปียกน้ำมันก็ลู่แนบไปกับตัว หยดน้ำเกาะตามผิวขาวๆ ยิ่งพิชไปตัดผมสั้นโชว์คอระหง...

โอ๊ย ให้ตายเถอะ ! อยากจะเก็บภาพนี้ไว้คนเดียวจริงๆ

แล้วดู๊...ดู ไอ้บ้านั่นมันแอบจับขาอ่อนแฟนเขา ฮึ่ย ! ชักจะทนไม่ไหวแล้วนะ !

หากกวินได้ยินบทสนทนาบางทีชายหนุ่มอาจจะไม่ต้องกระวนกระวายมาก เพราะในความเป็นจริงแล้ว...

ไอ้บ้าลามก(ในความคิดของกวิน) จริงๆ แล้วก็คือ อนล น้องชายหัวแก้วหัวแหวนที่เจ้าตัวเป็นคนยัดเยียดเอง ผู้ไม่เคยแม้แต่จะมองพิชชาในเชิงชู้สาว อ่ะ จริงๆ ก็เคยแต่เห็นฤทธิ์เจ๊จ๋าก่อนเลยขอแค่น้องดีกว่า

ภาพที่กวินเข้าใจผิดไปไกลคือตอนที่อนลเล่นน้ำ เอิ่ม สงครามทางน้ำดีกว่ากับเจ๊จ๋า

“เฮ้ย ! เจ๊ขี้โกง ! อ๊าก แสบตา !” อนลร้องโวยวายหลังโดนปาทรายใส่หน้า

“ฮ่าๆ สมน้ำหน้า หมั่นไส้อยากเต๊ะท่าทำไม...น้องค่ะ ! อย่าหลงเชื่อหมอนี่นะ มันเป็นตุ๊ด !”

พิชชาตะโกนบอกสาวสวยในชุดบิกินี่ที่อนลทำท่าจะจีบ สาวสวยคนนั้นตกใจหันไปมองอนลสลับกลุ่มของพิชชาก่อนจะเดินหนีไปกับเพื่อน

“เจ๊ ! ทำงี้กับผมได้ไง กำลังจะได้เบอร์อยู่แล้วเชียว ย๊ากกก ต้องแก้แค้น !”

ตูม !

อนลผลักพิชชาล้มจนเธอสำลักน้ำทะเล เพราะไม่ทันตั้งตัว อนลสะดุ้งเมื่อเห็นดวงตาจ้องเขม็งของเจ๊จ๋า ทั้งการย่างสามขุมหักนิ้วมือจนได้ยินชัดมาพร้อม คนอื่นๆ เหมือนรู้งานขยับขึ้นฝั่ง...ข้างหลังเป็นทะเล ข้างหน้าเป็นเจ๊จ๋า T^T

อยู่ก็โง่สิครับ !

“จะหนีไปไหนจ๊ะนล น้องรัก มามะเจ๊จ๋าจะนวดให้ J”

“อ๊ากกกก ยอมๆ แล้วครับเจ๊ แค่กๆๆ...โอ๊ย ผมขอโต้ดดดด ไม่ทำ บุ๋งๆ แล้วคร้าบ....”

อนลพยายามดิ้นรนจากการถูกจับกดลงน้ำทะเล ไหนจะโดนทั้งหมัดทั้งเท้าที่พิชชาประเคนให้ จนต้องกอดขาเจ๊จ๋าขอร้องให้หยุด...โชคดีที่เจ๊ไม่ต่อยหน้า แต่ตามตัว โอ๊ย ระบมแน่เลย ฮือออออ T_T

 

หลังเล่นน้ำจนเหนื่อย พิชชาก็ขอตัวขึ้นห้องเพื่ออาบน้ำแล้วก็จะนอนสักงีบก่อนจะถึงปาร์ตี้ตอนเย็น หญิงสาวฮัมเพลงอย่างมีความสุขหลังอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ยังไม่ทันทาครีมโลชั่นเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น

ก๊อกๆ

พิชชาเปิดประตูโดยไม่ได้ส่องว่าใครมา แต่ทันทีที่เปิดออกมา ร่างสูงของใครบางคนยืนส่งยิ้มหวานทั้งปากทั้งดวงตา คนที่เธอพยายามโทรหาแต่ก็ไม่รับสายสักที คนที่งอนเธอจนหนีหายไป กลับมาอยู่...

“พิช คิดถึงพี่ไหมครับ”

ปัง !

หญิงสาวกระพริบตาปริบๆ...มาได้ไงวะ ? สติเตลิดก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเมื่อกี้ตัวเองทำอะไรลงไป พิชชาค่อยๆ เปิดประตูออกมาอีกครั้ง ยิ้มแห้งๆ ส่งให้ร่างสูงที่เปลี่ยนจากยิ้มเป็นหน้าบึ้ง กอดอกค้อนตาขวับใส่เธอ

“มาได้ไงอะ ?”

“...”

“...ขอโทษ ตกใจมากไปหน่อย คิดว่าตาฝาดไม่ได้ตั้งใจจะปิดประตูใส่เลยนะ ซานต้า~ไม่โกรธพิชน้า”

พิชชากอดแขนเอาใจหวังง้อผู้ชายตัวโตขี้งอน ส่งสายตาออดอ้อนแบบที่ไม่เคยทำกับใคร แต่พี่บาสบอกว่าถ้าเธอทำรับรองมีแต่คนใจอ่อน

“ไม่ได้มาเที่ยวด้วยกันยังพอว่า แต่ถูกแฟนตัวเองปิดประตูใส่หน้านี่เกินจะคาดคิดนะครับ...ไม่ดีใจที่พี่มาหาเลยสินะ”

“ไม่ใช่อย่างนั้น ดีใจซีแต่ไม่คิดว่าจะโผล่มาเงียบๆ นึกว่าซานต้าจะโกรธพิชที่ไม่ได้มากันแค่สองคน...โทรหาก็ไม่ยอมรับ โกรธมากหรือ ?”

“เปล่า พี่ไม่ได้โกรธ...ก็แค่น้อยใจ เราไม่ค่อยได้มีโอกาสอยู่ด้วยกันเลย พี่อุตส่าห์เคลียร์งานเพื่อจะมาเที่ยวกับพิช แต่กลายเป็นว่ากินแห้วแทน”

“โอ๋ๆ ขอโทษนะ เดี๋ยวจะชดเชยให้วันหลัง”

“พี่ไม่ใช่เด็กนะครับ ไม่ต้องมาโอ๋เลย”

“คิกๆ ไม่เด็กเลย~ แต่ใครน้างอนบ๊อยบ่อย”

“ล้อพี่เหรอ...เดี๋ยวโดนเอาคืน นี่แน่ะ”

กวินอุ้มร่างบางไว้บนตัก พร้อมกับแกล้งกอดแน่นๆ หอมแก้มนวลไปมาจนพิชชาร้องโอดยอมแพ้เพราะรู้สึกจักจี้ไรหนวดที่ไม่ได้โกน

“แสบอ่ะ ลืมโกนหนวดอีกแล้ว”

“ขอโทษครับ พิชเจ็บมากหรือเปล่า” กวินลูบแก้มนวลที่แดงเพราะหนวดของเขาจนรู้สึกผิด

“ไม่เป็นไร แค่จั๊กจี้”

“งั้นพิชโกนหนวดให้พี่หน่อยสิครับ อยู่ในกระเป๋าพี่”

“เฮ้ย ! ปล่อยนะ เดินเองได้”

พิชชาผวากอดคอชายหนุ่มแทบไม่ทัน เมื่อเขาลุกขึ้นพร้อมกับอุ้มเธอมาด้วย หญิงสาวทำหน้ายู่ใส่เมื่อเขาวางเธอให้นั่งบนอ่างล่างหน้าและเข้ามายืนแทรกขาเธอ...ท่าล่อแหลมมากจ้ะ พ่อคุณ =_=

หญิงสาวบีบครีมโกนหนวดเป็นฟองสีขาวก่อนจะป้ายลงบนคางชายหนุ่ม เธอหัวเราะอย่างชอบใจหลังตกแต่งหน้าเขาจนเหมือนซานตาคลอสตัวโต กวินรู้สึกหมั่นเขี้ยวจึงแกล้งจุ๊บเบาๆ บนจมูกของเธอทำให้ฟองขาวๆ ติดจมูกพิชชาด้วย เธอจึงทุบหน้าอกเขาคืน ก่อนจะค่อยๆ เริ่มโกนหนวดเขาเบาๆ

“หมอนั่นใคร ?”

“หือ ?”

“คนที่กอดพิชตอนเล่นน้ำ”

กอด ? ฉันไปกอดใครตั้งแต่เมื่อไรวะ...เล่นน้ำ ? หรือว่า...

“อ๋อ ! นล ?...อนลนะเหรอ ?”

“ไม่รู้ !” เสียงสูงแบบนี้ อย่าบอกนะว่า...

“หึงเหรอ ?”

“O_O ///” หน้าแดงขนาดนี้ ชัดเลย...จะน่ารักเกินไปล่ะ

“หึๆ นอกจากขี้งอนแล้วยังขี้หึง แฟนใครเนี่ย~”

“แล้วพี่ไม่มีสิทธิ์หึงหรือไงครับ”

“ได้สิ J ก็เราเป็นแฟนกันนี่ แต่ว่า...หึงพิชกับไอ้บ้านลเนี่ยนะ !? ฮ่าๆๆ”

“พี่ไม่ขำนะครับพิช”

“หูย...ฟังก่อนซี ทำงอนอีกแระ แค่จะบอกว่าพิชกับนลนะแค่พี่น้อง เราแค่หยอกกันเล่นเฉยๆ”

อันที่จริงต้องใช้คำว่ากระทืบ...แต่พ่อหวานใจยังไม่รู้สันดาน เอ๊ย นิสัยด้านนี้ของเธอ เพราะงั้นเอาภาพพจน์ดีๆ (?) ไว้ก่อน พอหลงจนโง่หัวไม่ขึ้นค่อยรู้นะจ้ะทูนหัว

“หยอกเล่น พี่ก็ไม่ชอบนะครับ ถึงเนื้อถึงตัวพิชแบบนี้ให้พี่จับแค่คนเดียวก็พอ พี่หวง !”

 พิชชาได้กระพริบตาปริบๆ ด้วยความอึ้ง...บางทีตาเบื้อกนี่ก็ชอบทำเธอเขินแบบไปไม่เป็นทุกทีสิน่า

“ได้ยินที่พูดไหมครับ พิช”

“เอ่อ...โอเค เข้าใจแล้ว”

กวินยิ้มหวานทันทีถึงหญิงสาวจะพนักหน้าเข้าใจแบบมึนๆ แต่เขาถือว่าเธอรับปากแล้ว ใบหน้าคมหล่อก้มต่ำจนริมฝีปากแทบชิดกัน แต่พิชชาเอามือกั้นไว้

“ยังโกนหนวดไม่เสร็จเลย”

“แล้วได้ไหมครับ” ดวงตาหวานเชื่อมส่งมาทำเอาคนถูกมองแทบละลาย...ปฏิเสธก็บ้าล่ะ มือบางโอบรอบคอพร้อมหลับตารับจุมพิตอันแสนหวาน แต่เพียงริมฝีปากแนบชิดกัน....

“ว้าย !!”

 

 

พิชชามองคนที่หัวปูดบวมเป็นลูกมะนาวนั่งประคบน้ำแข็งบนเตียงของเธอ ใบหน้าเกลี้ยงเกลาไรหนวดเหยเก ท่าทางคงจะเจ็บมาก ไม่ใช่ความผิดเธอนะ ก็แบบว่าตกใจมากไปหน่อยตอนที่เห็นหน้าคนที่มาขัดจังหวะ เส้นเท้าของเธอเลยกระตุก...เอิ่ม ยันคุณแฟนที่รักจนล้มหัวชนขอบอ่างอาบน้ำ ดีนะที่ไม่เป็นอะไรมาก แค่หัวโนเฉยๆ

แหะๆ ไม่ได้ตั้งใจอ่ะ มันเป็นอุบัติเหตุ จริงจริ๊งนะ

หันไปอีกทางคนที่ทำให้เส้นเธอกระตุกกำลังนั่งหัวเราะหน้าแดงอยู่อีกเตียง พิชชาลืมไปว่าขวัญข้าวพักอยู่ห้องเดียวกัน โชคดีที่ขวัญข้าวกลับมาห้องแค่คนเดียว ถ้าแฟนเจ้าหล่อนตามมาด้วยเหมือนทุกครั้ง...โอ๊ย ไม่อยากจะคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้น ยิ่งมาเห็นสภาพล่อแหลมของเธอที่แน่ๆ ถ้าไม่จบที่โรงพยาบาลก็ต้องมีคนเจ็บหนัก

ไม่ได้ ! จะทำให้หน้าหล่อๆ มีแผล เธอไม่ยอม !

“ขวัญ...อย่าบอกเฮียนะ”

“ทำไมล่ะคะ”

“ขวัญรู้ใช่ไหมว่าเฮียกับพี่ชื่นค่อนข้าง...เอ่อ หวงพี่ ถ้าเกิดสองคนนั้นรู้เรื่องนี้มันจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ คือพี่ยังไม่พร้อม กะว่าจะหาโอกาสดีๆ ค่อยบอกทีหลัง”

“ค่ะ แล้วนี่ เอ่อ...”

“นี่กวิน จะเรียกพี่ซานก็ได้ เอ่อ แฟนพี่ เราเพิ่งคบกันนะ...ซานต้า นี่ขวัญข้าว น้องที่บริษัทเป็นมัณฑนากรแล้วก็เป็นแฟนเฮียชิด”

“สวัสดีครับ ยินดีที่ได้รู้จัก”

“เช่นกันค่ะ ยังไงก็ฝากดูแลพี่พิชด้วยนะคะ”

พิชชานั่งลงข้างๆ กวิน มองดูหน้าผากที่เริ่มเป็นรอยเขียวช้ำเห็นแล้วก็รู้สึกผิด

“ขอโทษนะ เจ็บมากหรือเปล่า”

“ไม่เป็นไรครับ ตอนนี้ค่อยยังชั่วแล้ว...แต่คราวหน้าเตือนพี่ด้วยนะถ้าพิชตกใจเมื่อไรให้อยู่ห่างๆ”

พิชชาทำหน้างอ ทุบไหล่คนพูด มองรอยยิ้มกว้างแล้วหมั่นไส้สะบัดหน้าหนีไปอีกทางก็เจอสายตาล้อเล่นของขวัญข้าว

“คิกๆ ขวัญขอตัวนะคะ ไม่อยากอยู่เป็นกอขอคอ” ขวัญข้าวเอ่ยแซวก่อนจะออกจากห้อง ปล่อยคู่รักนั่งหน้าแดงมองตากัน...พี่พิชออกจะน่ารัก ทำไมมีแต่คนใส่ร้ายกันนะ

 

“อ้าวข้าว ไหนว่าจะไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ทำไมกลับมาชุดเดิมล่ะจ๊ะ” ภาสกรเอ่ยทักแฟนสาวที่นั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆ ขวัญข้าวยิ้มหวานให้เมื่อเขาส่งน้ำมะพร้าวเย็นๆ

“ข้าวอยากจะเล่นน้ำก่อนค่ะ เดี๋ยวค่อยอาบตอนเย็นทีเดียวเลยดีกว่า”

“แดดยังแรงอยู่เลย เดี๋ยวผิวเสียเอาไว้ให้แดดอ่อนค่อยเล่นดีกว่านะครับ ดูสิเดินมานี่ก็ยังไม่ใส่หมวก ผิวแดงเลย”

คนอื่นๆ ได้ยินพากันโห่แซว บางคนก็แกล้งทำหน้ารับไม่ได้หันไปอ้วกใส่ลม ขวัญข้าวหน้าแดงด้วยความเขินอาย

“โหย คุณภาสกรครับ มาทะเลแต่ไม่เล่นน้ำจะมาทำไมวะครับ อีกอย่างประเทศไทยมันก็ร้อนแดดเปรี้ยงอยู่แล้ว ถูกนิดถูกหน่อยไม่ตายหรอกครับ อย่าเว่อร์” บาสพูดพร้อมเอาเท้าถีบเก้าอี้ที่ภาสกรนั่ง

“นั่นสิ มาทะเลทั้งที่นึกว่าจะมีบุญตาได้เห็นนางฟ้าใส่ชุดว่ายน้ำ แต่นี่อะไรกางเกงสามส่วนกับเสื้อยืด ชุดอยู่บ้านชัดๆ...ต้องมีไอ้บ้าบางคนบังคับให้ใส่แบบนี้ใช่ไหมจ๊ะน้องขวัญ” เคนแกล้งหันไปพูดเสียงหวานกับนางฟ้าของบริษัท จน ‘ไอ้บ้าบางคน’ โยนทรายใส่

“แล้วทำไมฉันต้องให้ไอ้พวกเห็บเหลือบไรทั้งหลายมองแฟนฉันใส่ชุดว่ายน้ำด้วยวะ...แฟนกู กูดูได้แค่คนเดียวเว้ย !”

“ไอ้ขี้หวง !!”

และแล้วมหกรรมการปาทรายก็เริ่มขึ้นเมื่อทุกคนเกิดอาการหมั่นไส้คนขี้หวง ขวัญข้าวได้แต่นั่งหัวเราะมองดูผู้ชายตัวโตสามคนทำตัวเป็นเด็ก สักพักภาสกรก็ทิ้งตัวนั่งบนพื้นข้างๆ โดยเอนตัวพิงขาของเธอ

“อิจฉาคนมีแฟนจังโว้ย !” บาสพูดประชดใส่

“หาสักคนสิ จะได้ไม่ต้องกัดคนอื่นเขาไปทั่ว”

“โอ๊ย ไม่เอาวะฉันชอบฉายเดี่ยว ไม่อยากมีห่วงมาผูกคอ”

“เหอะ กะล่อนอย่างนาย ผู้หญิงที่ไหนมันจะอยากจะเอามาทำพันธุ์ เจ้าชู้หัวงู ขี้หลีไปทั่ว”

“หนอย ว่าแต่ฉัน ตัวเองดีตายล่ะก่อนจะเจอน้องขวัญก็ใช่ย่อย ทำเป็นมาว่าคนอื่น...อีกอย่างชีวิตโสดต้องใช้ให้คุ้มเว้ย !”

“ระวังเอดส์จะถามหา” ใครสักคนในกลุ่มพูดแซว

“นี่ใคร คนอย่างอารันไม่มีทางพลาดหรอกเฟ้ย ! อย่ามาดูถูก”

ภาสกรไม่ได้หัวเราะไปกับคนอื่นเพราะตอนนี้เขากำลังอยู่ในสภาพกลืนไม่เข้าคายไม่ออกทั้งเสียวสันหลัง...ไอ้เพื่อนเวร ! วางระเบิดใส่เขา งานเข้าอีกแล้ว T_T;

“ข้าวจ๋า~ ไม่ใช่แบบนั้นนะ บาสมันชอบพูดเหลวไหล เชื่อไม่ได้หรอกจ๊ะ”

“ข้าวยังไม่ได้ว่าอะไรเลยนะคะพี่กร รีบร้อนแก้ตัวแบบนี้แสดงว่าจริงสินะ”

T^T ไม่ว่า...ทำไมมือที่รักถึงจิกไหล่พี่อ่ะ

“ก็...แค่เมื่อก่อน แต่ตอนนี้พี่มีแค่ข้าวคนเดียวนะ สาบานได้ !”

 “อย่าให้ข้าวรู้นะคะว่าพี่กรโกหก J ส่วนเรื่องนี้ข้าวจะปล่อยไปแต่ต้องมีข้อแลกเปลี่ยน”

“โอเค ตกลงเลยจ๊ะ ข้าวอยากได้อะไรพี่จะทำให้ทุกอย่างเลย”

“รับปากแล้วนะคะ เอาไว้ข้าวนึกได้เมื่อไรจะบอกก็แล้วกันค่ะ” ภาสกรมองรอยยิ้มหวานที่ทำให้เขาชักลังเลไม่อยากรับปากเพราะสังหรณ์ว่านั่นอาจจะไม่ใช่เรื่องดีสำหรับเขา แต่แรงกดที่ไหล่พร้อมกับดวงตาคู่งามหรี่มองจะทำให้ตอบอะไรได้ นอกจาก...

“จ้ะ !”