บังเอิญรัก

แสงแดดยามเช้าส่องผ่านผ้าม่านที่เปิดทิ้งไว้ปลุกให้ร่างบางที่นอนคว่ำหันหน้าหนี ครางงืมงำในคออย่างหงุดหงิด พร้อมดึงผ้าห่มมาคลุมโปง เสียงหัวเราะหึๆ ข้างหูทำให้พิชชาปรือตามองรอยยิ้มเจิดจ้าที่เล่นเอาต้องหลุบตาลง...มองมากแล้วเขิน >///<

“อรุณสวัสดิ์ครับ”

“อือ !”

กวินยิ้มขำมองดูคนที่แกล้งหลับตาทั้งๆ ที่หน้าแดงคลุมโปงแล้วหันหลังหนี เขากระชับเอวบางที่กอดทั้งคืนมาชิด จูบเบาๆ บนศีรษะอีกฝ่ายผ่านผ้าห่ม

“เช้านี้ไปทำงานไหมครับ” ถามหลังจากเช็คเวลาเข้าออกที่ทำงานที่อีกฝ่ายทำเป็นแบบไม่แน่นอน ขึ้นอยู่กับชิ้นงาน และ...ขึ้นอยู่กับอารมณ์เจ้าตัวว่าอยากจะไปหรือไม่ไป

หรือจะหิ้วไปทำงานด้วยดีไหมนะ...จะได้เห็นหน้าตลอดเวลาที่ต้องการ อืม น่าสนแฮะ

“อือ ขี้เกียจอ่ะ ว่าจะลาพักร้อน” เสียงหงุงหงิงตอบกลับมา กวินเห็นช่องเลยรีบสนับสนุน

“จะไปเที่ยวที่ไหนล่ะครับ ทะเลดีไหม ?”

“...ไว้ค่อยคิด เดี๋ยวเข้าบริษัทไปเคลียร์งานก่อน กวิน~”

“ครับ ?”

“...หิวอะ”

“หึๆ ครับๆ แต่เรียกพี่ซานต้าก่อนสิ”

“...”

“ไหนตกลงกันแล้วไงครับ กว่าพิชจะยอมพูดหวานๆ ให้ได้ยินพี่คงรอเก้อ อุตส่าห์ยอมให้เรียกชื่อน่าอาย ใช่ว่าพี่จะยอมให้ใครเรียกแบบนี้ได้บ่อยๆ นะครับ”

คนมีปมด้านชื่อพูดอย่างน้อยใจ ใบหน้าเบ้นิดๆ เวลาที่ได้ยินชื่อเล่นเต็มๆ ของตัวเอง เขาก็เหมือนคุณซิกนั่นแหละ...ตอนเด็กไม่เท่าไร โตขึ้นมา ชื่อกับหนังหน้าไม่ได้ไปด้วยกันเลย โดยเฉพาะเชื้อสายของพวกเขาที่มาจากชาวตะวันตก คิดภาพดูสิ...ผู้ชายตัวโต ไซส์ฝรั่งแต่ชื่อน่ารักคิกขุ =_= เหอะ !  ถ้าไม่ใช่คนในครอบครัวอย่าหวังว่าจะเรียกชื่อนั้นได้ !

แต่ตอนนี้...ยกเว้นคนหนึ่งล่ะมั้ง

ก็...คนที่เขากอดอยู่นี่แหละ เขาอยากได้ยินเสียงใสๆ เวลาเรียกชื่อเขา ถึงจะห้วนๆ ไม่น่ารัก แต่เขารู้สึกว่า...หวานที่หัวใจนะ J

“น่ารักดีออก”

“ถ้าชอบก็เรียกให้ฟังหน่อยสิครับ...นะ”

“...”

“เร็วๆ สิครับ ถ้าไม่เรียกพี่จะกอดพิชไว้แบบนี้ไม่ยอมลุก วันนี้ไม่ต้องไปหรอกทำงงทำงาน อยู่แบบนี้ทั้งวันก็ยังได้ ยังไงพี่ก็มีแต่ได้กับได้”

ไม่พูดเปล่า มือยังแอบมุดไปลูบต้นขาเบาๆ จนพิชชาต้องยกศอกกระทุ้งท้อง

“เอาเปรียบวะ L”

“เจ็บนะครับ”

พิชชาดึงผ้าห่มที่ใช้คลุมโปงมานานออก ทำหน้ายู่ใส่จอมเอาเปรียบจะด้วยความหมั่นไส้หรือเขินมากเกินไปก็ไม่รู้ เธอชะโงกหน้าไปจุ๊บเบาๆ ที่ริมฝีปาก หวังจะเอาคืนเพราะรู้ว่าถ้าเธอแสดงความรักแบบกะทันหันใส่เมื่อไหร่ เขาจะเขินจนหน้าแดง และมันก็ได้ผล

กวินอึ้งเพราะถูกจู่โจมแบบไม่ทันตั้งตัว เขารีบดึงร่างบางที่กำลังจะหนีเข้าห้องน้ำให้ล้มลงบนเตียงพร้อมทาบทับร่างของเขาปิดกั้นการหนีอีก

“หึๆ ไม่ให้หนีแล้วนะครับ”

“...”

“คนดี...นะ”

“...ต้า”

“หือ ?”

“ซานต้า !”

พิชชาตะโกนก่อนจะพยายามเบือนหน้าหลบไม่กล้าจ้องสายตาอ่อนโยนเจือหวานซึ้งที่ทำเอาแทบละลาย แต่ทำไม่ได้เพราะชายหนุ่มจับแก้มพร้อมลูบเบาๆ อย่างรักใคร่

ความรัก ความอ่อนโยนราวกับเธอคือสิ่งสำคัญ ทำเอาหัวใจของคนที่โดดเดี่ยวมาทั้งชีวิตรู้สึกตื้นตันจนน้ำตาแทบไหล เขาเป็นคนแรกที่ทำให้คนอย่างพิชชาอยากจะปลดเปลื้องและวางทุกสิ่งทุกอย่างไว้ในมือของเขา ความรู้สึกโหยหาลึกๆ ถูกเติมเต็ม เชื่อหัวใจตัวเองสักครั้งมันจะผิดไหมนะ

ไม่...เขาเชื่อได้ ก็เขาเป็น...ซานตาคลอสของเธอนี่น้า J

“ให้ตาย น่ารักเกินไปจริงๆ ด้วย”

ว่าแล้วชายหนุ่มก็มอบจุมพิตอันแสนวิเศษให้กับหญิงสาว ของขวัญที่เล่นเอาแทบละลาย

...คนที่น่ารักนะ คุณต่างหากเล่า ตาบ้า !

 

 

 

~โอ้ทะเลแสนงาม....ฟ้าสีครามสดใส....มองเห็นเรือใบ เรือใบ ล่องอยู่ในทะเล...~

~ก็มีความสุข เพราะฉันได้มาเที่ยวทะเล ถึงตอนนี้อยากได้เปลเหลือเกิน...ขึงกับต้นมะพร้าวใหญ่ นอนเอ้านอนให้ลมมันไกว  แล้วฉันก็หลับฝันดี...เย้...เย... ~

~แต่ตอนนี้ท้องร้อง โอ้ย! อยากกินอาหารทะเลอ่ะ เอาเมนูมาซิ พี่ชาย...กุ้งมังกร หมึกย่างตัวใหญ่ หอยนางรมราคาเท่าไหร่  โอ้ย ! สั่งกระเพราเหมือนเดิม...โว้ว...โวว... ~

~มี..สาย...ลม ท้องฟ้า และหมู่ดาว ช่างสุขใจเหลือเกิน  เธอ...เป็นเพื่อนกันหน่อยได้ไหม ให้ฉันเป็นคู่ใจ... ~

~โอ้ทะเลแสนงาม....ฟ้าสีครามสดใส....มองเห็นเรือใบ เรือใบ ล่องอยู่ในทะเล...~

 

โป๊ก !

“โอ๊ย ! เจ็บนะเจ๊ เป็นอะไรอีกล่ะ ทำหน้าบูดเป็นตูดลิงหมดสวยเลย...แต่เจ๊ไม่สวยอยู่แล้วไม่ต้องห่วงหรอก เฮ้ยๆ ใจเย็นนนนน หนูล้อเล่นนนนนน” อนลรีบวิ่งมาแย่งขวดในมือพิชชาออกหลังโดนปาลูกบอลใส่ไปก่อนหน้านี้ เขายังไม่อยากหัวแตก...เจ๊ยิ่งขว้างแม่น

พิชชานั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดพยายามข่มอารมณ์ที่มันพลุ่งพล่าน ถามว่าตอนนี้อยู่ที่ไหนนะเหรอ ?

ทะเลไง ! ไม่ใช่ทะเลธรรมดาแต่เป็นทะเลที่ขึ้นชื่อ "อันดามันแห่งทะเลตะวันออก"

เกาะกูด !

สายลม แสงแดด น้ำทะเลสีใสมรกต หาดทรายขาวสะอาดตาที่มีนักท่องเที่ยวทั้งในและนอกประปรายเพราะเป็นช่วงนอกเทศกาลและไม่ใช่วันหยุดยาว คนก็เลยไม่เยอะ

จะดีกว่านี้...ถ้ามีแค่พิชชากับซานต้าของเธอ !

สงสัยล่ะสิว่าทำไมเธอถึงไม่ได้มากับแฟนสุดหล่อแค่สองคน แต่กลายเป็นสาม สี่ ห้า...ก็ทั้งแผนกนั้นแหละ ไม่สิ ทั้งบริษัทเลยต่างหาก !

นั่นเพราะว่า...เธอลาพักร้อน K

พิชชาลืมไปว่า ท่านประธานและบอสใหญ่(ท่านประธาน = พี่ชื่น, บอสใหญ่ = เฮียชิด) มีมติร่วมกันว่า วันหยุดประจำปีของบริษัท คือ วันลาพักร้อนของพิชชา =_=;

สาเหตุมาจากความสงสารที่น้องน้อยไม่มีโอกาสได้ไปเที่ยวไหนเพราะต้องทำงานหาเลี้ยงตัวเอง แม้จะอยากช่วยเหลือในด้านเงินทองแต่พิชชาก็ไม่ยอมรับ พาลโกรธด้วยซ้ำจนกระทั่งเรียนจบมาทำงานด้วย เธอถึงยอมปล่อยให้ตัวเองได้พัก บรรดาพี่ๆ ที่อุปโลกน์และยัดเยียดตัวเองจึงค่อยหาช่องทางชวนเที่ยวประจำ

ดังนั้น วันหยุดประจำปีของบริษัทในแต่ละปีจะจัดไม่ตรงกันเลย เป็นอีกสีสันหนึ่งที่เอาไว้ให้ทุกคนลุ้น บางปีอาจโชคดีได้เที่ยวสองครั้ง หรือบางปีก็ไม่ได้ไปเลย ส่วนเรื่องงบประมาณ การเดินทางต่างๆ ไม่ใช่ปัญหาเพราะฝ่ายบุคคลเตรียมการล่วงหน้าแบบที่ว่า...กลับจากเที่ยวปีนี้ปุ๊บ ก็วางแผนปีหน้าปั๊บ

แล้วก็บังเอิญมากที่ฝ่ายบุคคลดันวางแผนจะมาเที่ยวเกาะกูด...ที่เดียวกับที่ซานตาคลอสสุดหล่อวางแผนจะพามา T^T

กรี๊ดดดดดดดดดดดด อยากกระทืบคนโว้ย !

หน้าจอโทรศัพท์ว่างเปล่าไม่มีแม้แต่ข้อความหรือสายโทรเข้า เงียบหายตั้งแต่เมื่อวานถึงแม้ว่าจะโทรไป ฝ่ายนั้นก็ไม่รับ บอกอย่างชัดเจนว่า งอน !

แล้วเป็นความผิดของเธอหรือไงวะ เฮ้อ !

“ไม่ลงเล่นน้ำล่ะพิชชี่ มานอนขึ้นอืดเป็นพะยูนเกยตื้นอะไรตรงนี้”

เสียงพี่บาสที่ติดสอยห้อยตามมาด้วยเอ่ยขึ้นพร้อมกับหน้าหล่อๆ ทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงผ้าใบข้างๆ แล้วหยิบน้ำมะพร้าวของเธอไปดูดแบบไม่เกรงใจเจ้าของ พิชชาผงกหัวขึ้นมอง ถอนหายใจแรงๆ แล้วเอาหมวกปิดหน้าหลับตาเหมือนเดิม

“พี่บาส”

“มี’ไร”

“...ถ้าฉันบอกพวกพี่แฝดว่ามีแฟนแล้ว พี่ว่าพวกเขาจะช็อคตายปะ ?”

พรวด !

บาสพ่นน้ำมะพร้าวที่กำลังดูดเพลิน ใบหน้าแดงก่ำจากการสำลัก...ก่อนพวกแฝดจะรู้ พี่คงได้ช็อคตายก่อนนี่แหละ ถึงจะรู้และเห็นมาก่อน แต่คุณน้องครับ...ช่วยเกริ่นก่อน อย่าเล่นถามไม่มีปี่มีขลุ่ยแบบนี้เลยเถอะ ตั้งตัวไม่ทัน บอกตรงๆ

“ถามเนี้ย แค่ก จริงจังใช่ไหม แค่กๆ...”

“เออดิ...ไม่งั้นจะย้ายไปอยู่ด้วยทำไม หมอนั่นยิ่งหื่นไม่เข้ากับหน้า เสียเปรียบชัดๆ” พิชชาบ่นอุบอิบ โชคดีที่บาสมั่วแต่ทำให้ตัวเองหายสำลักเลยไม่ได้ยิน

“คิดไงถึงอยากจะบอกพวกนั้นให้รู้”

“อึดอัดอะพี่ ทำตัวแปลกไปนิดเดียวก็พากันจ้องจับผิด ยิ่งช่วงนี้ไม่รู้เฮียเป็นอะไรชอบชวนไปนั้นมานี่ บางทีก็โผล่ไปคอนโดไม่บอกไม่กล่าว แล้วแม่ง...ที่น่าสงสัยคือไอ้พวกที่บริษัทชอบพากันแอบฟังฉันคุยโทรศัพท์ ขยับตัวทีก็เล่นจ้องยังกับกำลังดูหมีแพนด้า นี่กะว่าถ้ากลับไปแล้วพวกมันยังสาระแนไม่เข้าเรื่อง แม่จะกระทืบเรียงตัว !”

บาสสะดุ้งมองรุ่นน้องสาวอย่างหวาดๆ เห็นท่าทางแล้วคงต้องบอกว่าเจ้าตัวพูดจริงทำจริง...อา คงต้องอวยพรให้โคลเวอร์ทั้งหลายจงไปสู่ที่ชอบๆ  ถือเป็นวาสนาที่ได้ตายคาบาทาของเจ้าแม่เทควันโดสายดำ ตอนที่โดนคงไม่เจ็บมากหรอก แต่หลังจากนั้น...หึๆ นรกล่ะครับ

อย่าสงสัยทำไมเขาถึงบอกอย่างนั้น...ก็เจอกับตัวมาแล้วไงล่ะครับ !

T^T แค่เพียงเพราะเขาป้อใส่จนหล่อนรำคาญ กระโดดฟาดก้านคอ...ขยับไม่ได้ไปเป็นอาทิตย์ เจ็บจนจำไปอีกนาน...

“ที่อารมณ์เสียเนี่ยเพราะมีคนไปขัดเวลาสวีทกับแฟนหรือไง”

“ก็ใช่ดิ ! อุตส่าห์จะลางานมาเที่ยวกับเขา แต่เฮียไม่ยอมให้แยก อะไรกันนักกันหนา คนหนึ่งก็พี่ คนหนึ่งก็ผัว เอ๊ย แฟน...พอทำให้ไม่ถูกใจก็พากันงอนยังกะตุ๊ด เป็นผู้ชายภาษาอะไรวะ !”

...ก็เพราะมีผู้หญิงแบบหล่อนนั่นแหละ !

“งอนก็ง้อสิ แค่พิชชี่ลองอ้อนดูบ้างรับรองพวกนั้นหายโกรธ ดีไม่ดีจะเอาใจพิชชี่แทนด้วยซ้ำ”

“จริงเหรอ ?”

“เชื่อสิ แฟนพิชชี่พี่ไม่รู้แต่ถ้ารักจริง ยังไงหมอนั้นก็ต้องยอม ดูอย่างชิดมันเคยโกรธพิชชี่นานๆ หรือ เห็นทำหน้าเหี้ยมแต่จริงๆ มันกลัวพิชชี่ไม่สนใจต่างหาก...ถ้าแน่ใจก็ลุยไปเลย ความรักนะมันก็เหมือนเกม ผู้ชนะคือคนที่สมหวัง ผู้แพ้คือคนอกหัก หนทางข้างหน้าไม่มีใครรู้หรอก...อาจจะสมหวัง อาจจะทุกข์ อยากรู้ก็ต้องเผชิญกับมัน อยากทำอะไรก็ทำเถอะดีกว่าต้องมานึกเสียดายทีหลัง...เรื่องความรักเนี่ยอย่าไปฟังเหตุผลให้มาก ฟังหัวใจตัวเองจะดีกว่านะ”

หัวใจหรือ ?

“...”

“มองแบบนี้ หมายความว่าไง”

“...หึ ไม่คิดว่าคนอย่างพี่ที่ไม่เคยจริงจังกับความรักจะพูดอะไรแบบนี้ออกมา ฟังแล้วไม่ค่อยน่าเชื่อถือ”

“เว้ยดูถูก พี่จริงจังนะ แต่ความรักของพี่มันของสาธารณะเลยต้องแบ่งปันให้หลายคนหน่อย แค่นั้นเอ๊งงงงง”

=_= เหรอ...สักวันคงได้ตายเพราะหลายคนนั่นแหละ

 

ซ้าย...ขวา...ขวา...ซ้าย...

ร่างสูงเดินวนเวียนกลับไปกลับมา ใบหน้าหล่อมุ่ยคิ้วขมวดทุกครั้งที่มองโทรศัพท์ ปากก็บ่นพึมพำจับใจความได้ว่า ‘ทำไมไม่โทรมา...’ อยู่อย่างนี้มาเป็นชั่วโมงจนคนมองชักทนรำคาญไม่ไหว

“ถ้ากังวลนัก ทำไมไม่ตามไป”

“ครับ ? คุณซิกว่าอะไรนะครับ”

วาสุถอนหายใจ เมื่อก่อนออกจะฉลาด พอมีความรัก...ทำไมมันดูเพี้ยนๆ ไม่มีสมองแบบนี้ฟะ !

“ถ้าเอ็งจะเดินวนไปวนมาแบบนี้ ทำไมไม่ตามไปหาแฟนเอ็งให้รู้แล้วรู้รอดล่ะวะ ตอนที่เขาโทรมาก็ทำเล่นตัวไม่รับ พอเขาไม่โทรก็เดินเป็นหนูติดจั่น ประสาทหรือไง เป็นผู้ชายอะไรงอนไม่เข้าท่า ระวังเหอะสักวันเขาเบื่อแล้วทิ้ง คนที่ต้องชีช้ำนะคือเอ็ง !”

“คุณซิก ! ถ้าไม่คิดจะช่วยก็อยู่เงียบๆ ไปเถอะครับ คนไม่มีความรักอย่างคุณซิกไม่เข้าใจผมหรอก นิสัยเสียแบบนี้นี่เองที่ไม่มีใครคว้าไปเป็นแฟน”

ไอ้ !...

“น้อยๆ หน่อยไอ้หมา ถ้าเกิดแม่ใหญ่รู้เรื่องว่าเอ็งมีเมียจะเกิดอะไรขึ้นนา”

“ขี้ฟ้อง !”

“พูดกับพี่ดีๆ สิไอ้น้อง เพราะถ้าพี่เกิดคันปาก อะไรๆ ก็อาจพลั้งออกไปง่ายๆ นะ J”

“ผมจะบอกพี่ซนว่าคุณซิกแกล้งผม”

ผัวะ !

วาสุเดินมาตบหัวกวินอย่างหมั่นไส้ รู้หรอกว่ามันเป็นขวัญใจของบ้าน โดยเฉพาะกับศรันย์ที่ปกป้องและเอาใจออกหน้าออกตา ขอแค่กวินเอ่ยปาก แทบจะหาประเคนให้ทุกอย่าง...เรื่องเมีย ถ้าที่บ้านรู้ เชื่อเถอะ ไม่มีใครขัดหรอกมีแต่จะรีบไปสู่ขอมาให้มันเลยด้วยซ้ำ

“นี่เมียเอ็งรู้ไหมว่าเอ็งมันลูกแหง่ เอะอะก็ฟ้องพี่ ฟ้องแม่ นิสัยอย่างกับเด็กไม่รู้จักโต”

“ชิ ! คุณซิกดีตายล่ะ ปากไม่สร้างสรรค์ชอบหาเรื่องคนอื่นเขาไปทั่ว”

“เอ็งจะว่าข้าปากหมาเหรอ !”

“เออ ครับ !”

ทั้งสองฝ่ายจ้องตากันอย่างดุเดือด ก่อนที่วาสุจะยอมแพ้ทิ้งตัวนั่งบนโซฟาใกล้ๆ...เถียงไปก็เปล่าประโยชน์ หมอนี่ยิ่งชอบเชือดนิ่มๆ พูดแต่ละทีบาดลึกถึงใจเลยล่ะ

“พอล่ะ เลิกเล่น”

“ก็คุณซิกมาหาเรื่องผมทำไมล่ะครับ คนยิ่งเครียด พิชไม่โทรมาง้อผมเลย เที่ยวเพลินจนลืมผมแล้วแน่ๆ”

“แล้วทำไมเอ็งไม่ตามไปเที่ยวด้วยล่ะ”

“ก็ผมกลัวว่าพิชจะมีปัญหาเพราะยังไม่ได้บอกใคร”

 “แล้วไง เอ็งก็อย่าทำอะไรประเจิดประเจ้อสิวะ พอมีโอกาสก็แอบไปเที่ยวสองคนก็ได้นี่ เรื่องแค่นี้ไม่รู้จักคิด อยากให้เขาง้อแต่เล่นหนีไม่เปิดโอกาส แล้วจะให้เขาง้อยังไงวะ โง่ได้อีกเว้ยคนเรา”

วาสุทับถมเมื่อเห็นดวงตาเบิกกว้างอย่างคาดไม่ถึงของกวิน...เออ เชื่อล่ะว่าความรักทำให้คนตาบอด จากคนฉลาดกลายเป็นคนโง่ได้ทันที

“โอ๊ะ จริงด้วยครับ ผมมัวแต่น้อยใจจนลืม ขอบคุณมากครับ ไม่นึกเลยว่าคุณซิกจะคิดอะไรแบบนี้เป็น คุณซิกนี่ก็มีประโยชน์เหมือนกันนะครับ”

ชมหรือด่าวะ ? ทำไมมันฟังทะแม่งๆ

“เออๆ คิดได้ก็รีบไสหัวไปไกลๆ...อ้อ ! ถ้าอยากจะสวีทกันแบบไม่มีกอขอคอ เอ็งก็ฉุด เอ๊ย ชวนเมียเอ็งไปเที่ยวที่เกาะข้าก็ได้ เดี๋ยวให้เรือไปรับ”

“ขอบคุณครับ !”