A walk to remember

วันที่21 ตุลาคม ณ บ้านจูนนี่
วันนี้เป็นวันที่อากาศดีมาก แดดอ่อนๆ ลมเย็นๆ ตรงกับช่วงพักร้อนของจูนนี่ จูนนี่เป็นผู้หญิงน่ารัก ผิวของเธอขาวละเอียด ใบหน้าของเธอเรียว เล็ก ตาของเธอกลมโต สวยงาม ในตาสีน้ำตาลอ่อน ตัดกับผมสีดำยาวสยายและผิวขาวๆของเธอ ทำให้เธอเปรียบเสมือนตุ๊กตาเดินได้เลยทีเดียว จูนนี่ต่างเป็นที่ชื่นชอบของหนุ่มๆทั้งหลาย เธอสูง165 ซม. หนัก45กก. เรียกได้ว่าหุ่นนางแบบกันเลยทีเดียว
แม่จูนนี่ : จูนนี่ มานี่หน่อยลูก มีคนมาหาลูกแหนะ
จูนนี่ :ค่ะแม่
~หน้าบ้านจูนนี่~
จูนนี่: แซน...

จูนนี่พูดออกมาเบาๆ ในตาเธอเหมือนดีใจและเสียใจในเวลาเดียวกัน หยดน้ำใสๆไหลออกมาอาบใบหน้าเรียวเล็กของเธอ แซนคือลูกชายเจ้าของบริษัทใหญ่อันดับ3ของไทย เขาทั้งรวย หล่อ แต่...เขามีนิสัยเจ้สชู้ ไม่ยอมหยุดกับผู้หญิงคนไหน ใบหน้าของเขาหล่อมากๆ หล่อถึงขนาดสาวๆกรี๊ดกันสนั่นเลยทีเดียว ดีกรีเขาคนนี้ไม่ธรรมดา ดีกรีเขาเป็นถึงเดือนมหาวิทยาลัยดังแห่งหนึ่งถึง"4สมัย" เสียงของเขานุ่นนวลชวนหลงไหล แทบจะเรียกได้ว่าน้ำเสียงสยบสาวเลยทีเดียว แซนสูง180 หนัก57 ผมสีน้ำตาลเข้มสไตล์Play boy ผิวขาวๆ ริมฝีปากแดงระเรื่อที่บางเฉียบที่พร้อมทำให้สาวๆที่ได้สัมผัสมันละลายได้ทุกเมื่อ ทำให้เสน่ห์ของแซนเพิ่มมากยิ่งขึ้นเป็นเท่าตัว ทว่า ผู้หญิงที่ชื่อจูนนี่กลับไม่ดีใจเลยที่ได้พบเขาอีกครั้ง
จูนนี่เป็นแฟนเก่าของแซนในสมัยเรียนมหาลัย แซนเคยคบกับจูนนี่อย่างเปิดเผยจนกระทั่งแซนทิ้งเธอไปมีคนใหม่ แต่แซนก็ยังขับรถผ่านหน้าบ้านจูนนี่ทุกวัน จนกระทั่งวันนี้ ที่แซนมาหาเธออีกครั้ง...
แซน : ไงจูนนี่ ไปข้างนอกกับฉันหน่อยสิ
แซนทักทายจูนนี่อย่างสนิทสนม จนทำให้เธออึ้งไปสักพัก
จูนนี่: อืม ถ้างั้นคอยฉันแปปนึงนะ
แซน: เร็วๆนะ ฉันรีบ
จูนนี่ :รู้แล้วหน่า
แซนเอามือใหญ่ๆหนาๆของเขาคว้าข้อมือจูนนี่ก่อนเธอจะหันกลับมาาแซน แซนจับไหล่เธอ ก่อนเอานิ้วมือของเขาปาดน้ำตาออกจากแก้มของจูนนี่อย่างแผ่วเบา การกระทำครั้งนี้ทำให้จูนนี่แทบจะร้องไห้ออกมา เพราะการกระทำที่อบอุ่นแบบนี้ที่เมื่อก่อนแซนเคยทำให้เขา จนกระทั่งเวลาผ่านไปนาน นานเหลือเกินที่เขาตัดจูนนี่ออกจากชีวิต ก่อนกลับมาหาเธออีกครั้ง จูนนี่จึงจับมือแซนออกจากหน้าของเธอ
จูนนี่: พอแล้ว ฉันไม่เป็นไร ขอบใจนะ
จูนนี่วิ่งขึ้นไปบนบ้านพร้อมแต่งตัวลงมาหาแซนข้างล่าง เธอคิดทุกนาทีหลังจากการกระทำที่แซนทำให้เธอ เธอถามตัวเองเสมอ ว่าเขากลับมาทำไม เขาต้องการอะไร จนเวลาล่วงเลยไป10นาที เธอก็ลงไปหาเขา
จูนนี่ : แซน (เธอเรียกเขา)
แซน : สวยเหมือนเดิมเลยนะ ไปสิ ขึ้นรถเลย
จูนนี่ : เรรชาจะไปไหนกัน เธอยังไม่บอกฉันเลยนะ
แซน : ไปร้านอาหารข้างมหาลัยกัน
ร้านอาหารข้างมหาลัยเป็นร้านประจำที่แซนพาจูนนี่ไปทานข้าวก่อนกลับบ้านทุกสลวันตอนที่พวกเขาคบกัน
~ในรถแซน~
จูนนี่ : แซน..เธอกลับมาหาเราทำไม
แซน : ...
จูนนี่ : อย่าเงียบสิ
แซน : ตลอด2ปีที่ฉันพยายามลืมเธอ ฉันไม่เคยทำได้เลย ฉันยังมาที่นี่ทุกวัน ฉันยังเก็บของทุกชิ้นที่เธอให้ฉันสมัยเราคบกันไว้ครบทุกชิ้น ฉันคิดเชถึงเธอทุกเวลา ทุกๆอย่างที่ฉันทำมันทำให้ฉันนึกถึงเธอ จูนนี่.. ฉันขอโทษ
คำพูดขอโทษจากแซนที่จูนนี่ไม่เคยได้ยิน มันทำให้เธออึ้งไปสักพัก
จูนนี่ : ถ้าเธอคิดถึงฉัน ทำไมวันนั้นเธอถึงเลือกที่จะทิ้งฉันไปละ
แซน : ตอนนั้นฉันคิดว่าฉันไม่ดีพอที่จะคบกับเธอ
จูนนี่ : เหตุผลแค่นี้หรอ
แซน : ตลอดเวลา2ปีที่ฉันทิ้งเธอไป ฉันพยายามคิดทบทวนเรื่องของเรา จนวันนี้ ฉันอยากจะมาขอเธอ ให้เธอให้โอกาสฉันอีกครั้ง ให้ฉันได้เป็นผู้ชายคนนั้นที่โชคดีอีกครั้งจะได้ไหม
จูนนี่ : แซน ฉันเจ็บมากนะ วินาทีแรกที่เธอทิ้งฉันไป เธอรู้ไหมมันเจ็บแค่ไหน ฉันเสียน้ำตาให้นายไปมากแค่ไหน นายเคยรู้อะไรบ้างไหม!
แซน : ฉันรู้ดี ฉันเข้าใจ เพราะฉันก็รู้สึกแย่เหมือนกันพอกลีบมาคิด ฉันทำร้ายความรู้สึกเธอ ฉันขอโทษ เราเริ่มไหมได้ไหม
จูนนี่ : ฉันขอไม่ตอบได้ไหม ให้เวลาเป็นตัวตัดสินดีกว่านะ
เป็นยังไงบ้างง่าาา เรื่องแรกของเราอะ เพื่อนๆช่วยวิจารณ์หน่อยน๊าาา เดียวเราจะทยาอยลงอีกน๊าาา