naruto (version girl) season 2 จอมซน

                                       3ปีก่อน

ฉันน่ะไม่เหมาะสมที่จะเป็นหน่วยลับอีกต่อไปแล้ว ท่าฉันประมาทอย่างนี้ไปเรื่อยๆล่ะก็เขาคงต้องเจ็บเพราะฉันอีกแน่ๆ ฉันคอยเป็นตัวถ่วงให้พวกเขาตลอดเพราะฉะนั้นฉันควรจะออกจากหน่วยลับไปซะจะได้ไม่ต้องมาเป็นตัวถ่วงให้พวกเขาอีก กระซิกๆ ฉันมันไม่ได้เรื่องดีก็แค่เป็นตัวถ่วงให้ทุกคนเสมอ เหมือนกับตอนนี้ ที่คนในหมู่บ้านบางกลุ่มที่เห็นฉันเป็นคนน่ารังเกียจตั้งแต่พ่อแม่ตายไปฉันไม่มีความสุขเลยซักนิดและก็มีแต่เรื่องแย่ๆที่เกิดขึ้นกับฉันเสมอ ไม่ว่าจะเรื่องคนในหมู่บ้านและเรื่องที่ต้องเป็นตัวถ่วงของทุกคนโดยเสมอ ฉันคิดได้ยังไงนะถึงมาเป็นหน่วยลับ ก็จริงที่ฉันมีความสุขแต่มันก็เกิดขึ้นแค่เพียงพริบตาเท่านั้น กระซิกๆ แม้แต่ตอนนี้เขาคงคิดว่าฉันเป็นตัวถ่วงตลอดเวลา ฉันจะออกจากหน่วยลับซะ จะได้ตัดปัญหาพวกนี้ออกไปจากหัวของฉันซะที 

ก๊อก ก๊อก

"นารูโตะ เธอไม่คิดจะกินข้าวหน่อยเหรอ"

"หนูไม่หิวค่ะพี่"

"เธอเป็นอะไรรึป่าว หมกอยู่แต่ในห้องนั้นตั้งแต่เมื่อกลางวันแล้วนะ"

"หนูสบายดีค่ะพี่"

"ถ้าเธอหิว มีข้าวปั้นอยู่บนโต๊ะนะ"

"ค่ะ"

วันนี้มันเกิดอะไรขึ้นกับยัยน้องสาวตัวแสบของฉันกันนะ ดูซึมๆไปตั้งแต่เมื่อกลางวันแล้ว ไม่ยอมออกมาคุยกันเลยแหะ สงสัยว่าฉันคงคิดไปเองล่ะม้าง

ก๊อก ก๊อก 

ใครกันนะ มาตอนนี้ 

"ชิกะมารุ นารูโตะอยู่มั้ย"

"ซาสึเกะ ฉันคิดว่านายอยู่โรงพยาบาลกับพวกคิบะซะอีก ถ้านารูโตะล่ะก็ อยู่ในห้องตั้งแต่เมื่อกลางวันแล้วล่ะ"

"ขอบใจที่บอกนะ"

ก๊อก ก๊อก

ใครกันนะ พี่อีกแล้วเหรอ

"นารูโตะ ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ"

นั้นมันเสียงซาสึเกะนี่ หมอนั่นมาทำอะไรที่บ้านฉันกันนะ หรือว่าจะเป็นเพราะเรื่องนั้น ไม่ได้การ จริงสิ ออกไปข้างนอก ดีล่ะ

"ถ้าเธอไม่ยอมเปิดประตู ฉันจะบุกเขาไปนะ"

ไม่ได้การ ฉันต้องรีบออกไปเพราะตอนนี้ฉันมองหน้าซาสึเกะไม่ได้อีกแล้ว เพราะฉันน่ะทำให้หมอนั่นต้องเจ็บตัวมากเพราะฉัน โทษทีนะซาสึเกะ ฉันคงต้องออกจากหน่วยลับจริงๆแล้ว 

"งั้นก็ช่วยไม่ได้"

ปึง

"ชิกามารุไหนนายบอกว่าเธออยู่ยังไงล่ะ"

"สาบานได้ ว่าเมื่อกี้เธอยังอยู่นห้องอยู่เลย"

ตู้เสื้อผ้า ตู้รองเท้า หน้าต่างถูกเปิด หรือว่านารูโตะจะ

"นารูโตะ!!!! โทษทีนะซาสึเกะเธอออกจากห้องไป นารูโตะก็อย่างนี้แหละ"

"นายพอจะรู้มั้ยว่ามีที่ๆไหนที่เธอพอจะไปได้อีก"

"ไม่รู้สิ กระดาษอะไรอยู่ตรงเท้านายน่ะ"

 

"นารูโตะ...."

"มันเขียนว่าอะไร ซาสึเกะ"

"ฉันไม่มีเวลาแล้ว ลาก่อนชิกะมารุ"

"เดี๋ยวสิ ซาสึเกะ"

ปัง

วันนี้ทำไมมันวุ่นวายขนาดนี้ แล้วมันเกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย

นารูโตะที่เธอแปลกไปเพราะเรื่องแค่นี้เองน่ะเหรอ ฉันน่าจะรู้ถ้ามันยังไม่สายเกินไปจริงๆ ขอให้ฉันได้คุยเรื่องนี้กับเธอทีเถอะ

ฝนหยุดตกแล้วนี่ ดีล่ะครั้งนี่ฉันจะได้วิ่งในแบบสไตล ฉันซะที ต้องไปถึงที่นั้นก่อนที่ซาสึเกะจะตามมาทัน โอ๊ย ลื่นจังเลยแหะ เกลียดฝนก็ตรงนี้แหละ

ปี้น ปี้น ปี้น ปี้นนนนนนนนนน

แย่แล้วทำยังไงดีล่ะ ครั้งนี้ฉันคงต้องตายจริงแล้วสินะ

"แย่แล้ว นารูโตะ"

ฟึ่บ

"ซา....สึ.....เกะ......"

"นี่ถ้าฉันช่วยเธอไม่ทัน เธอคงต้องไปอยู่กับพ่อแม่บนฟ้าหลังฝนแบบนี้แน่"
"ขอบใจนะ ลาล่ะ"

"เดี๋ยว นารูโตะ"

ชิ ไปไวจังนะ แต่ทำไมนารูโตะไม่กล้ามองหน้าฉันเลยนะ ต้องวิ่งอีกแล้วเหรอ ให้ตายสิยัยนารูโตะเอาจริงเหรอเนี่ย อีกอย่างคงไปได้ไม่ไกลหรอกมั้ง หึ มันชักจะไปกันใหญ่แล้ว

เมื่อกี้นี้ ซาสึเกะคุงช่วยนารูโตะไว้ แต่มันเกิดอะไรขึ้นกับนารูโตะนะ แล้วนั้นนารูโตะจะไปที่โรงเรียนทำไมคงไปคุยเรื่องสำคัญกับ หรือว่าซาสึเกะคุงจะ....แอบชอบนารูโตะบ้ากันไปใหญ่แล้ว นารูโตะเกลียดซาสึเกะคุงจะตาย ถ้าอยากรู้ก็ต้องตามไปดูซะหน่อยว่าเกิดอะไรขึ้น

"ครูคาคาชิค่ะ"

พรึ่บ

"หมายความว่ายังไงนารูโตะ"

"ก็หนูน่ะประมาทจนทำให้เขาต้องเจ็บตัวเพราะความประมาทของหนูและก็หนูมักจะเป็นตัวถ่วงให้พวกเขาตลอดเพราะฉะนั้นหนูเลยคิดว่าหนูไม่มีคุณสมบัติที่จะเป็นหน่วยลับอีกต่อไป ขอร้องล่ะค่ะครู"

"แต่ฉันไม่คิดอย่างงั้นนะ"

"ซาสึเกะ นายไม่มีวันเข้าใจหรอก"

"ทำไมจะไม่เข้าใจ"

"ฉันแค่ไม่อยากให้นายเจ็บตัวเพราะความประมาทของฉันเหมือนตอนนี้ยังไงล่ะ"

"นี่เธอ...."

"ยังไงซะ ครูจะไม่ยอมให้เธอถอนตัวเด็ดขาด"

"ทำไมล่ะค่ะ"

"ครูจะไม่บอก"

"ไปล่ะนะ ครูมีภารกิจที่ต้องทำอีก บาย"

ทำไมล่ะ ฉันไม่เข้าใจเลย

"นารูโตะตามฉันมา"

ทำไมเขาต้องปิดตาฉันด้วยนะ

"ปล่อยได้รึยังซาสึเกะ ที่นี่"

"ใช่ ที่ๆเราเจอกันครั้งแรกตอนที่เรายังเล็กๆยังไงล่ะ "

"นายอยากจะคุยอะไรกับฉันเหรอ"

"ยัยบ๊อง"

"โอ๊ยนี่นาย ทำอะไรเนี่ยมันเจ็บนะ ฮะ...."

"อย่างนี้น่ะไม่ใช่เธอเลยนะ เธอคิดดีจริงๆแล้วเหรอ นารูโตะ ที่จะออกจากกลุ่มน่ะ"

"ฉันแค่ไม่อยากจะเป็นคนที่ทำให้นายเจ็บอีกและไม่อยากเป็นตัวถ่วงของทุกคนอีก และอีกอย่างความประมาทของฉันน่ะมันทำให้นายต้องเจ็บตัวตลอดเลยนะ นายไม่เคยคิดก็จริงแต่ฉันเก็บมาคิดจนมาถึงทุกวันนี้ ที่ฉันจะออก...."

"ไม่คิดเลยนะว่าสาวป็อปอย่างเธอจะเก็บเรื่องแบบนี้มาคิดเหมือนกันน่ะ จริงๆเรื่องแผลเนี่ย เป็นความผิดของฉันเอง ไม่รู้ทำไมเหมือนกันนะแต่ร่างกายฉันมันขยับไปเอง"

"นี่นาย.....ตั้งใจมาช่วยฉันเหรอ"

"คงจะประมาณ....."

นารูโตะนี่เธอ.....

"ฉันขอโทษซาสึเกะ อะ นี่ฉันทำอะไรลงไปก็ไม่รู้หรอกนะ ขอโทษนะซา...."

"ยัยบ๊อง เอ๋ยเรื่องพนั้นพวกมินาโตะไม่เคยคิดเลยนะ ฉันเองก็ไม่เคยคิด ฉันแค่อยากจะ....ปกป้องเพื่อนของฉันเท่านั้นเอง"

"ขอโทษนะซาสึเกะ กระซิกๆ"

ซาสึเกะคุง....ไม่อยากเชื่อเลยว่านารูโตะจะคิดเรื่องแบบนี้เหมือนกัน จริงสิตั้งแต่นารูโตะเป็นหน่วยลับ ได้ประมาณ2 3 อาทิตย์ นารูโตะก็มีทีถ้าที่แปลกไป ที่แท้นารูโตะก็คิดเรื่องพวกนี้เองเหรอ 

ซาสึเกะคุง....ตอนนี้ไม่ใช่ซาสึเกะคุงที่ฉันรู็จักอีกต่อไปแล้ว ถ้าตอนนั้นนารูโตะไม่เข้ามาช่วยฉันไว้ฉันต้องตายแน่ๆ 

"ซากุระนั้นเธอจะไปไหน"

"ไปหานารูโตะ"

"ไม่ยอมหรอกน่า"

เคร้ง

"รีบไปซากุระ"

"อ อื้อ"

"ซากุระ อย่าเข้ามานะ"

"ไม่เป็นไรใช่มั้ยนารูโตะ"

"อืม....."

"ขอบใจนะ"

"เรื่องอะไร"

"เรื่องตอนนั้นไงล่ะ ถ้าเธอไม่ช่วยฉันไว้ฉันคงต้องตายด้วยน้ำมือซาสึเกะคุงไปแล้ว.....ขอบใจอีกครั้งนะที่ยังไม่ตัดสายสัมพันธ์ระหว่างฉันกับเธอ ฉันรู้สึกดีใจนะที่เธอยังเห็นฉันเป็นเพื่อนของเธออยู่น่ะ^^"

"เรื่องเล็กน่า อีกอย่างฉันไม่อยากให้เธอต้องตายไปต่อหน้าต่อตาฉัน แต่ไม่รู้ทำไม ฉันถึงเข้าไปช่วยเธอทั้งๆที่เราเป็นศัตรูกันแท้ๆ"

"ฉันรู้ หรือว่าเธอจะชอบฉัน"

"นี่เธอจะบ้ารึไงเนี่ย เราเป็นผู้หญิงด้วยกันนะ"

"กลับมาเป็น นารูโตะที่ฉันรู้จักแล้วสินะ"

"นี่เธอ....555+"

"5555+"

"5555555+ โอ๊ยพอแล้ว ฉันท้องแข็งไปหมดแล้วนะ เธอเนี่ยชอบทำให้ฉันท้องแข็งเหมือนเมื่อก่อนเลยนะซากุระ"

"ไม่รู้ว่านึกอะไรอยู่เหมือนกันนะ แต่ฉันสนุกนะที่ได้อยู่กับเธอ รู้ตัวมั้ย"

"ไม่รู้ล่ะ แต่ยังไงซะ อย่าทำให้ฉัน โอ๊ย"

"ขอโทษที ฉันลืมไป ว่าเธอมีแผลที่ท้อง ขอโทษจริงนะ"

"ไม่เป็นไรหรอก แต่ฉันดีใจนะที่ได้อยู่กับเธออีกครั้ง ถึงมันจะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ"

"ฉันก็เหมือน"

"นี่  สัญญาอะไรกับเธอได้มั้ย"

"อะไรอีกล่ะ"

"ตอนนี้สงครามก็ใกล้มาถึงแล้ว สัญญาได้มั้ยว่าจะสู้กับฉันอย่างสุดความสามารถกับฉัน"

"ได้สิ นารูโตะ แต่ฉันไม่เห็นรู้เลยว่าจะมีสงคราม"

"พวกโคโนฮะ เป็นคนประกาศ ซึ่งตอนนี้ได้กระจายพวกไปประกาศน่ะ ฉันเองก็เป็นหนึ่งในนั้น"

"นี่เธอ....เป็นคนของโคโนฮะ"

"ขอโทษนะ ที่ไม่บอกให้เร็วกว่านี้"

"ไม่เป็นไร แต่ว่า"

"???"

"ฉันจะไม่ยอมแพ้เธอในสงคามแน่"

"ฉันก็เหมือนกัน ว่าแต่มินาโตะกับซาสึเกะล่ะ"

"นายยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะซาสึเกะ"

"นายก็ไม่เปลี่ยนไปซักนิดเลยนะมินาโตะ"

"เห้ สงบศึกกันแล้วเหรอหนุ่มๆ"

"นารูโตะ ฉันคิดว่าเธอนั่งคุยกับซากุระซะอีก"

"แหม ฉันจะมาหาพวกนายบ้างไม่ได้เลยใช่มั้ย"

"ไม่เอาน่าทั้งสอง อย่าทำหน้าอย่างงั้นสิ"

"ซากุระ"

"นารูโตะ กลับกันเถอะ นี่ยังไงซะอย่าลืมเรื่องที่เราคุยกันล่ะ ฉันจะหาทางแข็งแกร่งกว่านายให้ได้เลย เพราะว่าเราเป็นทั้งศัตรูและคู่แข่งฉันหมายถึงเราทั้งคู่"

"อื้อ ฉันจะคอยดูนะ ฉันจะสู้กับนายในสงครามให้เต็มความสามารถ"

"ไปนะ ซากุระ เจอกันอีกทีคงเป็นในสงคราม"

"อื้ม"

"โซล ทุกคนกลับกันได้แล้ว"

"เอ๋ ฉันยังสนุกอยู่เลยนะ นารูโตะ"

"โซล นายสนุกมามากพอแล้วนะ กลับได้แล้วเราต้องไปรายงานภารกิจอีกนะ"

"ก็ได้ ถ้าเธอพูดอย่างงั้น"

....................................................................................................................

                                                     ติดตามตอนต่อไป