naruto (version girl) season 2 จอมซน

                                           3ปีก่อน

"นี่ซากุระ"

"อะไรเหรอนารูโตะ"

"เธอเคยอยากฆ่าฉันบ้างมั้ย"

"ไม่เคย ทำไมเหรอ"

"เปล่าหรอก นี่สัญญากับฉันได้มั้ย"

"เรื่องอะไรเหรอ"

"ถ้ามีซักวันหนึ่ง ที่ฉันทำลายหมู่บ้าน แล้วจับน้องเธอไป เธอช่วยฆ่าฉันได้ไหม"

"ทำไมถึงให้สัญญาแบบนั้นล่ะ"

"อาจจะมีซักวันที่เธอเข้าใจเอง"

"ก็ได้ ฉันสัญญา"

"ขอบใจนะซากุระ"

ถึงตอนนี้ฉันก็ไม่เข้าใจเธอนารูโตะฉันเก็บเรื่องนี้ไว้ตลอด มันมาถึงจริงๆแล้วเหรอ 

"ซากุระ จำสัญญาตอนนั้นได้ไหม มันถึงเวลาแล้วที่เธอต้องเอาจริง"

"ฉันรู้ งั้นฉันขอเริ่มเลยนะ"

"อืม"

ตึก ตึก ตึก ตึก ฉ ฉันทำไม่ได้ ฉันฆ่าคนสำคัญ ไม่อย่างนี้ต้องเรียกว่า เพื่อนที่สำคัญที่สุดของฉันไม่ได้หรอก นารูโตะน่ะเหมือนเป็นพี่สาวฉัน เพราะอย่างงั้น ฉันไม่สามารถฆ่าเธอได้ ตอนนี้ฉันฆ่าเธอไม่ได้ เธอสำคัญกับฉันเกินไป

"อย่าแตะต้องนารูโตะ แม้แต่ปลายเล็บของเธอ ฉันจะฆ่าเธอซะ"

"อย่าซาสึเกะ!!!!!"

ชิง

"อี....ตา.....บ้า....เอ๋ย"

"นารูโตะ ทำไมล่ะ ทำไมถึงปกป้องซากุระล่ะ?"

"เพราะ ฉันไม่อยากให้เพื่อนฉันตาย ตอนนี้ ฉันตัดสายสัมพันธ์นั้นไม่ได้ เพราะว่าซากุระเป็นเหมือนกับพี่สาวคนหนึ่งของฉัน อีกอย่างฉันเองก็ขยับร่างกายไปเอง ฉันอยากจะปกป้องคนสำคัญของฉันให้....ดี....ที่สุด..."

"นารูโตะ พอแล้วนะอยากเจ็บไปมากกว่านี้อย่างงั้นเหรอ"

"มิ....ซา.....โตะ"

"มิซาโตะนี่นายตามพวกฉันมาเหรอ"

"อืม ถ้าไม่อยากให้นารูโตะต้องตายเอาดาบออกซะ อยากให้นารูโตะตายจริงๆเหรอ"

"ไม่"

"งั้นก็รีบเอาออกสิ"

"อืม ทนหน่อยนะนารูโตะ"

"อ...อืม"

ชิง นี่ฉันทำอะไรลงไปเพราะซากุระคนเดียว เพราะเธอคนเดียว

"ขอบใจนะมิซาโตะ"

"ไม่เป็นไร"

ฟึ่บ

"ซาสึเกะ เกิดอะไรขึ้นกับนารูโตะ"

"นายไม่อยากรู้หรอกโซล"

                                         3ปีก่อน

"นี่พวกเธอมาทำอะไรแถวนี้"

"ก็แค่เดินผ่านมา แล้วยากนั่งพักเฉยๆ ไปกันเถอะซากุระ ไม่อยากจะคุยกับหมาซักเท่าไหร่"

"นี่เธอว่าใครเป็นหมาห๊ะ"

"ถ้าไม่ได้เป็นก็อย่าร้อนตัวสิ เจ้าทึ่ม"

"หน๊อย....."

"พอแล้ว นารูโตะ ครูไม่อยากให้เธอยุ่งเกี่ยวกับนักเรียนโรงเรียนอื่นหรอกนะ"

"มิซาโตะ มาทำอะไรแถวนี้"

"เอาน่ากลับไปเข้าห้องเรียนพวกเธอเถอะ"

"ค่ะ ครูมิซาโตะ ไปกันเถอะนารูโตะ"

"อืม"

"ฉันรู้นะว่าเธอคิดอะไรอยู่ ซาสึเกะ"

"แล้วนายจะมายุ่งทำไมล่ะ"

"คิดว่าฉันไม่รู้เหรอ ว่านายชอบนารูโตะน่ะ"

"นี่นายรู้ได้ยังไง มีแต่ชิกามารุกับคิบะเท่านั้นที่รู้ว่าฉันชอบยัยนั้น"

"บอกไว้ก่อนนะ ถ้าจะทำให้นารูโตะชอบล่ะก็ ก็ต้องทำให้เธอเชื่อใจในตัวนาย"

"ขอบใจที่บอก"

โอ๊ย นี่ฉันคิดอะไรอยู่นะถึงเข้าไปช่วยซากุระ แต่ฉันเองก็ยังตัดสายสัมพันธ์นั้นออกไปไม่ได้ เพราะซากุระเป็นคนสำคัญของฉัน เพราะอย่างนี้ล่ะม้างฉันถึงต้องปกป้องซากุระ หึ ฉันเนี่ยมันบ้าจริงๆเลยไปปกป้องศัตรู ถ้าฉันไม่ได้ใส่เกราะมาคงต้องตายจริงๆแน่ๆ

"มิซาโตะ พอเถอะฉันหายแล้ว"

"แน่ใจนะนารูโตะ ครูไม่อยากให้เธอต้องเจ็บตัวอีก"

"มิซาโตะ ฉันไม่เป็นไรแล้ว ฉันจะไปสู้ต่อเอง"

"ทั้งหมดเป็นความผิดของเธอคนเดียวซากุระ เธอทำให้นารูโตะเจ็บตัวเพราะฉะนั้นฉันจะไม่ไว้ชีวิตเธอแน่"

"อ๊อก...."

"หยุดนะ ซาสึเกะ"

ฉันไปไม่ทันแน่ โธ่เอ๊ย ฉันน่าจะรู้ตั้งแต่แรกว่าซาสึเกะคิดอะไรอยู่

ชิง

นั้นมันเคี้ยวสีเหลืองแห่งเคสึเกะนี่

" มินาโตะ"

มินาโตะ นายคือ เคี้ยวสัเหลืองแห่งเคสึเกะเองเหรอ ทำไมนายไม่เคยบอกพวกฉันเลยล่ะ

"เป็นอะไรมั้ย ซากุระจัง"

"ไม่ ขอบใจนะ มินาโตะ"

"^_^ฉันดีใจนะที่เธอปลอดภัย"

"ปล่อยฉันลงได้แล้วนะ มินาโตะ แล้วแผลนั้นเป็นยังไงบ้าง"

"ไม่เป็นไร ฉันขอสะสางเจ้าซาสึเกะกับนารูโตะหน่อยนะ เธออยู่ตรงนี้ไปเถอะนะ"

"แต่ มินาโตะ นาย"

ฉันคงต้องปล่อยให้มินาโตะไปสินะ แต่ว่าเมื่อกี้นี้ซาสึเกะคุงจะฆ่าฉันเลยเหรอ ไม่อยากเชื่อเลย ว่าซาสึเกะคุงจะทำได้ 

                                           3ปีก่อน

"หมอค่ะ ซาสึเกะคุงเป็นยังไงบ้าง"

"ใจเย็นสิ แม่หนู รออีกนิดเดียว"

ตึก ตึก ตึก

"ซาสึเกะ"

"นารูโตะ คิบะ ซาสึเกะเขา"

"ฉันรู้แล้ว ซากุระ"

"ฟื้นแล้วล่ะ"

นี่มันเกิดอะไรขึ้น ฉันอยู่ที่ไหน

"ซาสึเกะ ฉันเป็นห่วงนายแทบแย่ รู้มั้ยว่าซากุระน่ะ"

"ซาสึเกะคุง!!!!"

"ซากุระ......"

"ฉันขอตัวก่อนนะทุกคน"

"ทำไมรีบกลับล่ะ เธอพึ่งเข้ามาเองนะนารูโตะ"

"ฉันลืมว่าฉันมีการบ้านน่ะ ไปล่ะขอให้อยู่อย่างสนุกนะ"

"นารูโตะ เดี๋ยวสิ"

ปัง

ซากุระคงรักซาสึเกะมากเลยสินะ ขนาดอยู่ในห้องเรียนยังไปนั่งข้างซาสึเกะเลยนิฉันว่าฉันคิดถูกแล้วที่ออกมาจากตรงนั้น อีกอย่างฉันมีการบ้านเยอะอย่างที่ฉันพูดออกไปนี่ กลับดีกว่า

"เดี๋ยวสิ นารูโตะ"

"นายจะออกมาทำไมซาสึเกะ"

"ก็ฉันน่ะมีเรื่องจะบอกเธอน่ะ"

"เรื่อง...."

"เป็นความจริงรึเปล่า ที่เธอช่วยฉัน"

"ถ้านายจะมาบอกขอบคุณล่ะก็ไม่ต้องหรอก"

"......."

"กลับไปอยู่ในห้องซะถ้าไม่อยากให้แผลฉีกอีก ฉันมีธุระถึงต้องออกมายังไงละ"

"แต่สีหน้าเธอไม่ค่อยดีเลยนะ เป็นอะไรรึเปล่า"

"ไม่ ฉันสบายดี ฉันไปล่ะ"

"ข้างนอกฝนตกอยู่นะ"

"ฉันมีร่ม ไม่ต้องห่วงหรอก"

"ฉันไม่เชื่อหรอก ว่าเธอไม่เป็นอะไร หน้าเธอมันบอกให้ฉันรู้ชัดๆว่าต้องมีอะไรแน่ๆ"

"นี่นาย พยายามจับผิดฉันเหรอ ฉันบอกว่าฉันไม่ได้เป็นอะไร ก็ไม่เป็นสิ!!!!!"

"นารูโตะ เดี๋ยวสิ...."

ตึก ตึก ตึก

 ต่อให้หน้าตาฉันมันบ่งบอกว่าต้องมีอะไรก็ตาม นายคงไม่รู้หรอกว่าตอนนี้ฉันไม่ได้คิดกับนายเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว เพราะฉันน่ะ.....ฉันน่ะชอบนายไปแล้วยังไงซาสึเกะ

"นี่เธอมาทำอะไรตรงนี้เหรอ"

" มินาโตะ ฉันจะกลับแล้วล่ะ ไปนะ"

"นารูโตะ!!!!"

นั่นเธอจะตากฝนไปอย่างงั้นเหรอ ต้องเกิดอะไรขึ้นกับเธอแน่ แล้วเธอร้องไห้ทำไมกัน 

นารูโตะเธอรีบไปไหนนะ เธอน่าจะอยู่คุยกับซาสึเกะคุงอีกซักนิดก็ยังดี ก็จริงนะที่ฉันดีใจที่ซาสึเกะคุงไม่เป็นอะไรมาก แต่ฉันเองก็อยากให้เธอน่ะอยู่คุยกับฉันก็ได้ถ้าเธอไม่อยากจะคุยกับซาสึเกะคุงตอนนี้

"พวก ใครพอรู้บ้างว่านารูโตะร้องไห้ทำไม"

"ฉันไม่รู้ เธอบอกว่าเธอรีบไปทำการบ้านน่ะ"

"ฉันไม่เชื่อหรอก ฉันว่านารูโตะต้องมีอะไรแน่"

"หมายความว่ายังไงเหรอ ซาสึเกะคุง"

"ฉันเองก็บอกไม่ถูกเหมือนกันซากุระ "

"ฉันว่าตอนนี้ นายควรนอนพักก่อนที่แผลจะฉีก แผลเหรอ ฉันรู้แล้วว่าทำไมนารูโตะถึงร้องไห้ "

"เพราะอะไรเหรอ"

"ฉันเธอไม่รู้หรอก ถึงเธออยากรู้ ฉันก็ไม่บอกเธอหรอก"

"ไม่ยุติธรรมเลย มินาโตะ"

"ฉันจะไปคุยกับนารูโตะเอง ฉันขอยืมร่มนายหน่อยแล้วกันคิบะ"

"เดี๋ยวสิ ซาสึเกะ ฉันยังไม่ได้ห้นายยืมเลย"

"เอาน่าฉันรีบ"

"เดี๋ยว ซาสึเกะคุง แผลนาย"

"ปล่อยเขาไปเถอะซากุระ"

"แต่ครูมิซาโตะ"

"ครูรู้ว่าเธอเป็นห่วงซาสึเกะแค่ไหน แต่เขาบอกเองนิ ว่าเขาจะคุยกับนารูโตะ อีกอย่างถ้าเขาวิ่งได้ถึงขนาดนั้นก็ไม่ต้องเป็นห่วงเขาหรอก"

"ครูมิซาโตะ"

ฉันมันบ้าที่สุด แค่ภารกิจเล็กๆแค่นี้ ฉันยังทำไม่ได้ แถมต้องทำให้เขาต้องเจ็บตัวเพราะว่าความประมาทของฉัน ฉันมันแย่ที่สุดเลยที่ทำให้เขาเจ็บตัว ฉันไม่เข้าใจเขาว่าทำไมเขาต้องปกป้องฉันด้วย มันทำให้ฉันนึกถึงตอนที่....ฉันยังไม่เสียพ่อกับแม่ไป ตอนนั้นฉันเกือบตายถ้าแม่ไม่มาช่วยฉันไว้ ฉันคงต้องตายไปแน่ๆ ฉันไม่เหมาะสมที่จะเป็นหน่วยลับอีกต่อไป เพราะแค่ความประมาทถึงต้องทำให้เขาต้องเจ็บตัวเพราะฉัน....เพราะฉันคนเดียวที่ทำให้เขาต้อง กระซิกๆ

แอ๊ด ปัง