ตอนที่8 : เสนอหน้า

“คุณ/คุณ”  ทั้ง ผมและผู้ชายตรงหน้าร้องทักออกมาพร้อมกัน ก็เค้าคือผู้ชายที่ผมเกือบจะขับรถชนที่ร้านอาหารญี่ปุ่นเมื่อวานนี้น่ะสิ อะไรมันจะบังเอิญขนาดนั้น


“เอ่อ....คุณมาทำอะไรที่นี่หรอครับ” พอตั้งสติได้ผมจึงถามออกไปเพื่อทำลายความเงียบ


“ผมมารับน้องน่ะครับ” พี่เค้าตอบพร้อมส่งยิ้มอบอุ่นนั้นมาให้จนผมเผลอยิ้มตาม


“อ่อ ครับ....ไงผมก็ต้องขอโทษเรื่องเมื่อวานอีกครั้งนะครับ” ผมบอกออกไปเพราะยังรู้สึกผิดเรื่องเมื่อวานนี้ไม่หาย เพราะถ้าผมเหยียบเบรกไม่ทันก็ไม่รู้ว่าเขาจะเป็นยังไง


“ครับ...ไม่ เป็นไร คุณอย่าคิดมากเลยครับ ถ้าไงผมขอตัวก่อนนะครับ” เขาตอบแล้วเดินหันหลังจากไป ผมกะจะเรียกเขาเพื่อถามชื่อ แต่ก็ต้องชะงักเพราะเสียงโทรศัพท์ของผมที่แผดเสียงร้องออกมาซะก่อน



“ครับ”


(ตัวเล็ก นี่พี่ภูมิเองนะครับ ตอนนี้อยู่ตรงไหนอ่ะ)


“ก็ตรงลานจอดรถหน้าคณะอ่ะครับ พี่อ่ะ”


(อ้าว! พี่ก็อยู่แถวนี้เหมือนกัน ทำไมไม่เห็นเลย)


“เหรอ ครับ เดี๋ยวนะ ขอผมมองหาก่อน......อ่ะ......พะ...พี่ภูมิ” ผมเผลอเรียกชื่อพี่ภูมิออกไปเพราะในบริเวณลานจอดรถนั้นมีพียงผม กับผู้ชายคนที่ผมเดินชนเมื่อครู่ยืนโทรศัพท์อยู่


(ครับ)


“พี่ภูมิหันหลังมาดิ”


(อ้าว...อย่าบอกนะว่า......) ใช่จริงๆด้วย ผู้ชายคนนั้นเอ่อ...พี่ภูมิหันหลังกลับมาเห็นผมยืนส่งยิ้มกว้างให้อยู่ก่อนจะถามออกมา


“ใช่คราฟ ตัวเล็กของพี่ภูมิเอง”ผมตอบก่อนจะกดวางสาย


“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ/ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ” หลังจากนั้นพวกเราสองคนก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาพร้อมกันก่อนที่พี่ภูมิจะ วิ่งโผเข้ามากอดผม โชคดีนะที่ไม่มีคนเดินผ่านมาแถวนี้



“อะไร มันจะบังเอิญแบบนี้เนี่ย....ตัวเล็กของพี่เปลี่ยนไปมากเลยนะไม่ผอมซูบเมื่อ แต่ก่อนเลยอ่ะ” พี่ภูมิคลายแขนที่กอดผมอยู่ก่อนจะเอ่ยถาม พลางจับไหล่ผมสองข้างพลิกไปพลิกมา


“ว่าแต่น้อง พี่ภูมิเองก็เถอะ ไปทำไรมาดูผอมลงกว่าแต่ก่อนเยอะ แถมล่ำอีกต่างหาก ไหนดูซิ โห ขาวขึ้นด้วยอ่ะ ไม่มีแล้วหมูตอนของน้อง อิๆๆๆ” ผมถามพลางแซวฉายาตอนเด็กๆที่ผมมักใช้เรียกพี่ภูมิ


“ไม่ต้องมาแซวพี่เลย พี่ก็แค่เข้าฟิตเนส และก็เล่นกีฬาด้วยก็เลยผอมลงมั๊ง”


“ถึงว่าเมื่อวานตอนที่น้องเกือบขับรถชนพี่อ่ะ ก็คิดอยู่นะว่าทำไมถึงรู้สึกคุ้นหน้ามากๆเลย”


“พี่เองก็เหมือนกัน น่ารักขึ้นมากเลยนะเราน่ะ สูงขึ้นกว่าเดิมด้วยนี่” พี่แกถามพลางเดินมาโอบไหล่ผม


“ป่ะเราไปกันเถอะ เห็นเจ้าภพบ่นคิดถึงเราใหญ่เลย”พูดจบพี่ภูมิก็โอบไหล่พาผมไปที่รถที่จอดอยู่ใกล้ๆ


“’งั้นเดี๋ยวช่วยไปรับน้องป็อบที่โรงเรียนด้วยนะครับ”


“ได้คราบผม” พี่ภูมิเอามือขึ้นมายีหัวผมเบาๆก็จะเปิดประตูรถให้ผมแล้วเดินอ้อมไปทางด้านคนขับ






++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++



“เอ๊ะ! นั่นรถใครน่ะ” พอขับรถเข้ามาจอดในบ้านพี่ภูมิก็ทักรถสปอร์ตสีแดงที่จอดอยู่ข้างๆเบาๆเหมือนพูดกับตัวเอง


“เป็นไงมั่ง ตัวยังปวดหัวอยู่มั๊ย” ผมตอบพี่ภูมิไปก่อนจะกันมาถามน้องที่นั่งข้างหลัง


“ไม่แล้วครับ” น้องตอบก่อนจะลงจากรถ


พอ เราเข้ามาในบ้านก็เห็นเอมฤดีลูกสาวของยัยขวัญผวาที่นั่งอยู่ในห้องรับแขกกับ ป้าอนงค์และลุงสมหมายพ่อของพี่ภูมิรวมไปถึงพี่ภาค พี่ชายคนโต และเจ้าภพน้องชายคนเล็กซึ่งอายุเท่ากันกับน้องป็อบ แต่เรียนคนล่ะที่กัน


“พี่ ภูมิค่ะกลับมาก็ไม่บอกเอมเลยนะค่ะ นี่ถ้าเพื่อนเอมไม่บอกว่าไปเจอพี่ภูมิที่ห้าง เอมก็ไม่รู้เลยนะค่ะเนี่ย ไม่เห็นแวะไปหาที่บ้านเอมบ้างเลย” ยัยเอมทักขึ้นพร้อมปรายตาจิกผมสุดฤทธิ์หลังจากที่ผมและน้องยกมือไหว้ป้านงค์ ลุงสมและพี่ภาคก่อนจะหันไปทักทายเจ้าภพที่วิ่งมากอดและหอมแก้มผมฟอดใหญ่



“รู้สึกจะพูดได้เต็มปากเลยนะว่าบ้านตัวเองน่ะ” ผมตอบกลับไปจนยัยเอมที่กำลังส่งยิ้มหวานๆไปให้พี่ภูมิหุบยิ้มแทบไม่ทัน



“พอ ดีพี่ไม่ว่างน่ะ หิวรึยังครับ” พี่ภูมิรีบตอบเมื่อเห็นว่าสถานการณ์ตรงหน้าไม่ดีนักก่อนจะหันมาถามผมกับน้อง ผมก็ได้แต่ยิ้มๆตอบไม่พูดอะไรเพราะตอนนี้กำลังข่มอารมณ์ที่จะไม่กระโจนเข้า ไปเตะยัยเอมฤดีนั่นเข้าให้แต่น้องผมนี่ดูอาการหนักกว่าเห็นกำมือแน่นจนหน้า แดงก่ำจนผมต้องเอื้อมมือไปบีบมือน้องเบาๆ



“นั่นสิครับพี่เป้ กับป็อบต้องหิวแล้วแน่ๆเลย เราไปดูที่โต๊ะอาหารดีกว่ามั๊ยไม่รู้ป้าแช่มจัดโต๊ะเสร็จยัง อยู่แถวนี้นานๆ อากาศมันไม่ค่อยจะบริสุทธิ์เท่าไหร่อ่ะ” น้องภพพูดก่อนจะหันมายิ้มให้ผมกับน้อง



“ตายจริง จะทานมื้อเย็นกันด้วยเหรอค่ะ แหม เอมไม่ได้ทานฝีมือคุณแม่ เอ้ย!คุณป้านานแล้วนะค่ะ งั้นวันนี้เอมขอฝากท้องด้วยเลยนะค่ะ” ยัยเอมฤดีรีบเสนอหน้าขอร่วมโต๊ะมื้อเย็นด้วย ป้านงค์ก็ได้แต่ยิ้มเจื่อนๆไม่ตอบอะไร ก่อนจะเหลือบมามองหน้าผมด้วยสีหน้าหนักใจ ผมจึงได้แต่ยิ้มๆให้เพื่อให้ท่านสบายใจ



“รู้สึกว่าจะยังไม่มีใครเชิญนะครับ” น้องภพตอบกลับไปทำเอายัยเอมหน้าเสียไปเลย



“แหมน้องภพนี่ยังขี้เล่นเหมือนเดิมเลยนะค่ะ”



“โทษ นะครับเท่าที่ผมจำได้เนี่ยผมมีแต่พี่แต่ชาย ไม่มีพี่สาวนะ และผมก็ไม่เคยล้อเล่นกับคนที่ไม่อยากสนิทด้วยหรอกนะครับ” น้องภพตอบกลับไปจนยัยเอมหน้าแดงกล่ำด้วยความโกรธแต่ต้องฝืนยิ้มให้



“น้อง ภพอย่าพูดแบบนั้นสิครับ เอมเค้าเก่งเรื่องเสนอตัวเสนอหน้าอยู่แล้ว ก็แหม แม่เค้าสอนมาดีหนิ จริงมั๊ยครับ?” ผมทำท่าหันไปตำหนิน้องภพ ก่อนจะแสร้งทำหน้าเห็นใจหันไปพูดกับ
เอมฤดี



“เอ่อลุงว่า เราไปที่ห้องอาหารกันเถอะ ป่านนี้ป้าแช่มคงจัดโต๊ะเสร็จแล้วมั๊ง” ลุงสมรีบตัดบทก่อนจะเกิดสงครามย่อมๆขึ้น ถ้าจะให้พูดตรงๆเลยก็คือคนบ้านนี้ไม่ชอบหน้าทั้งเอมฤดีกับขวัญฤดีแม่ของ หล่อน แต่ก็ด้วยความที่ป้านงค์และลุงสมเป็นผู้ใหญ่แล้วถ้าจะแสดงออกมากเกินไปก็คง จะไม่เหมาะเท่าไหร่นัก



“งั้นเดี๋ยวเป้ขอตัวไปเข้าห้องน้ำ ก่อนนะครับ” ผมบอกก่อนจะขอตัวไปเข้าห้องน้ำเมื่อเห็นว่าทุกคนเดินไปห้องอาหารหมดแล้ว ผมก็รีบวิ่งไปที่จอดรถทันที ผมยืนมองรถอยู่นาน นี่พวกมันคงผลาญเงินของแม่ผมกันสนุกเลยสินะคิดพลางหยิบเศษใบเลื่อยที่ วางอยู่แถวนั้นและทำการสร้างสรรค์งานศิลปะย่อมๆบนรถสปอร์ตสีแดงคันหรู ก่อนสายตาอันคมกริบจะเหลือบไปเห็นกาวดักหนู ผมแค่กลัวว่าเวลาที่หล่อนนั่งขับรถแล้วจะไม่ถนัดเลยจัดการเทราดลงไปบนเบาะ คราวนี้แหละรับรองก้นขยับไม่ได้แน่นอนขับขี่ปลอดภัยหายห่วง หึหึหึ





หลังจากจัดการทุกอย่างเสร็จผมก็โทรไปขอความช่วยเหลือจาก ผู้ช่วย ของ ผมอีกคนที่เป็นคนคอยส่งข่าวความเคลื่อนไหวของผู้หญิงสองคนที่ผมเกลียดที่สุด ในโลกให้ทราบเป็นระยะๆ พร้อมช่วยผมหาหลักฐานบางอย่างที่ผมสงสัยและก็มั่นใจว่าการตายของแม่ผมมี เงื่อนงำอย่างแน่นอนแต่เอาไว้ผมจะมาเล่าให้ฟังทีหลังแล้วกันว่าทำไมผมถึงได้ มั่นใจขนาดนั้น



















“ฮัลโหล ผมมีเรื่องให้พี่ช่วยหน่อยครับ”