สาปรักเสน่ห์แค้น

               ฉันฝันถึงเรื่องเดิมๆ มาตลอดตั้งแต่ยังเด็ก ในความฝันฉันออกวิ่งอย่างสุดชีวิต มือเอื้อมสุดกำลังเพื่อจะไขว้คว้าเพียงชายเสื้อของบุรุษผู้หนึ่งที่ห่างไกลออกไปทุกขณะและฉันก็ล้มลงกับพื้นหิน ร้องไห้คร่ำครวญราวคนใกล้ตาย พร่ำตะโกนใส่ชายคนนั้นที่ค่อยๆ จากไปอย่างเศร้าโศกด้วยคำถามว่า

          “ทำไม!ทำไมไม่เป็นข้า!ทำไมพวกท่านรักข้าไม่ได้!” และเมื่อเงยหน้าขึ้น จ้องมองผ่านม่านน้ำตาที่เออคลอ ฉันจะพบว่าเบื้องหน้าไม่ได้มีชายเพียงคนเดียวเท่านั้น บุรุษร่างกายสูงสง่า 6 คนจ้องมองฉันผ่านความมืด ฉันไม่เคยเห็นหน้าของพวกเขาชัดๆ ใบหน้าของพวกเขาช่างพร่าเลือน

          แต่ถึงแม้ไม่เห็นหน้า ฉันกลับรู้ว่าพวกเขามองฉันอย่างเหยียดหยาม ฉันเกลียดความฝันนี้ มันทำให้ฉันรู้สึกว่าตัวฉันไร้ค่า ชวนให้สิ้นหวัง ตัวฉันในความฝันช่างอ่อนแอ พวกเขาไม่เอ่ยอะไรตอบกลับมา เพียงแค่หันหลังและจะก้าวจากไปอีกครั้ง

           ในที่สุดก็มาถึงบทสรุปของความฝัน ช่วงที่ฉันเกลียดที่สุดคือเหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อจากนี้ ในขณะที่กลุ่มชายเหล่านั้นกำลังจะจากไปในความมืด เสียงร้องไห้ของฉันแปรเปลี่ยนเป็นเสียงหัวเราะอย่างสิ้นหวัง ตัวของฉันในความฝันหยิบมีดพกออกมาจากแขนเสื้อ ก่อนจะกรีดลงที่ข้อมือของตนเอง ช่างเป็นการกระทำที่โง่เขลานัก การทำร้ายตัวเองไม่เคยทำให้อะไรดีขึ้น นี่คือสิ่งที่ฉันรู้สึกตลอดเวลาที่นึกถึงการกระทำสิ้นคิดในห้วงนิทราที่ตามหลอกหลอนมานานหลายปี

          “ข้าขอสาปแช่งพวกท่าน...ข้าขอสาปแช่งพวกท่าน!” ตัวของฉันในฝันพร่ำสาปแช่งชายเหล่านั้นที่เดินจากไปช้าๆ โดยไม่มีท่าทีว่าจะหันกลับมามองสักนิด ขณะพูดก็ใช้เลือดของตนเองที่ไหลนองวาดอักขระประหลาดบนพื้น ทันใดนั้นสายลมแรงโบกพัด หอบกลิ่นเลือดคาวคลุ้งไปทั่วบริเวณ เหมือนว่ากลิ่นนี้จะทำให้ชายเหล่านั้นหันมอง วินาทีที่พวกเขากำลังจะวิ่งกลับมา ตัวของฉันยกมีดสั้นขึ้นสูง

          “ข้าขอสาปแช่งพวกท่านทุกคน!!สาปแช่งให้ความรักของพวกท่านที่มีต่อนังผู้หญิงคนนั้นทำให้พวกท่านพินาศย่อยยับ”ชายกลุ่มนั้นเร่งฝีเท้าวิ่งให้ถึงตัวของฉัน ความรู้ตื่นตระหนกของพวกเขาชัดเจนจนฉันรู้สึกได้ เมื่อห่างกันเพียงไม่ถึงเมตรอยู่ๆ กลับมีเถาวัลย์หนามงอกออกมาจากพื้นพันธนาการพวกเขาไว้

           “พวกท่านจงจ้องมองดูเถอะ...จ้องมองดูความพินาศที่พวกท่านเป็นผู้เลือก...พวกท่านจะจำสิ่งที่เกิดขึ้นกับข้า สิ่งที่พวกท่านทำร้ายข้าไม่ว่าจะผ่านไปกี่ภพกี่ชาติ...เมื่อเราพบกันอีกครั้งข้าขอสาบานว่าเมื่อนั้นพวกท่านจะต้องสยบลงใต้แทบเท้าของข้า!!” สิ้นเสียง มีดสั้นนั้นแทงทะลุผ่านหัวใจของฉัน ก่อนที่ทุกอย่างจะมืดดับไป

          ช่างเป็นโศกนาฏกรรมความรักที่น่าเศร้า ตัวอิจฉาที่ฆ่าตัวตายต่อหน้าเหล่าชายหนุ่มที่เธอรักจนคลั่งนั้นน่าหดหู่เหลือคณา แม้จนถึงปัจจุบันฉันยังสงสัยว่าตัวฉันในความฝันนั้นมีความรักที่ยิ่งใหญ่ขนาดรักชายถึง 6 คนได้เลยเหรอ วัฒนธรรมฮาเร็มนี่มันน่าสนใจจริงๆ

          “เอาเถอะ...ความฝันก็คือความฝันล่ะนะ...ในชีวิตจริงจะไปรักลงได้ยังไงตั้ง 6 คน” ฉันพูดพร้อมๆ กับยันตัวลุกขึ้นจากเตียงนอนของตน กวาดสายตามองหาแว่นสายตากรอบสีดำ

          “เอาล่ะ...ไปทำงานๆ” บอกตัวเอง แล้วเดินหายไปในห้องน้ำ

-------------------------------------------------------------------------------

ฝากด้วยนะคะ ติชมตามสบายเลย หวังว่าทุกคนจะชอบนะ