สุดแค้นแสนรัก

     ในห้องเรียน
          "เนบิว ทำไมวันนี้มึงมาสายว่ะ ดีนะที่วันนี้อาจารย์บอกจะเข้าสายครึ่งชั่วโมง ไม่งั้นมึงได้    เหนื่อยแน่" ไอจิ๊กซอร์เพื่อนรักของผมพูดขึ้นด้วยความเป็นห่วง
     เข้าเรียนวิชานี้ทีหลังอาจารย์ทีไรเป็นอันต้องได้เหนื่อยตลอด ก็อาจารย์แกชอบลงโทษโดยการให้ไปวิ่งรอบสนามเท่ากับจำนวนนาทีที่เข้าสายนะสิครับ          "เอ่อ กูรู้ที่มาสายก็เพราะกูไปเจอตัวเหี้ยมาไง" ผมตอบด้วยสีหน้าเซ็งๆ จึงทำให้ไอจิกซอร์ทำตาโตใส่ผม          "ตัวเหี้ยที่ไหน ในมอเราอะหรอ มอเราไม่มีสระน้ำนี่หว่า มันมาจากไหนว่ะ" นั่นไงมันทำหน้าเป็นหมา งง ใส่ผมด้วยอยากจะกระโดดถีบมันจริงๆมึงจะโง่ไปถึงไหนว่ะเนี่ย          "ก็ไอเหี้ยเนปจูนไง" เห้อ พูดถึงไอเนปจูนแล้วผมก็อารมณ์เสีย          "หึ มันยังไม่เข็ดอีกหรอว่ะ เมื่อคราวที่แล้วที่โดนพวกเราทุบรถมันอ่ะ สงสัยมันคงอยากโดนอีก ฮ่าๆๆ" ไอจิ๊กซอร์นี่ล่ะครับตัวดีเลย ครั้งที่แล้วมันทุบรถไอเนปจูนซะอย่างกับไปโกรธแค้นกันมาตั้งแต่ชาติปางไหน          "อย่าไปพูดถึงมันเลย นึกทีไรกูแม่งอารมณ์เสียทุกที"
 
     หกโมงเย็น
     ตอนนี้ผมกำลังนั่งรอพี่ริเคียวอยู่ครับ โดยมีไอจิ๊กซอร์ ไอนาว ไอฟามเมอร์ และไอมาอิ นั่งเป็นเพื่อนทั้งหมดนี้คือเพื่อนในกลุ่มของผม ไอจิ๊กซอร์เป็นผู้ชายที่ตัวเล็ก เตี้ยกว่าผมนิดหน่อยหน้ามันหวานอย่างกะผู้หญิงน่ะ ไอนาวคาสโนวาตัวพ่อไปเที่ยวทีไรไอนี่หิ้วสาวแล้วกลับก่อนเพื่อนตลอด ไอฟามเมอร์หนุ่มมาดนิ่งพูดน้อยแต่ต่อยหนักมากผมเคยโดนมาแล้ว ตอนที่แกล้งหลอกผีมัน มันตกใจก็เลยซัดหน้าผมเต็มๆ ถ้ามึงกลัวผีมึงก็วิ่งดิว่ะไม่ใช่ซัดหน้าผี ส่วนไอมาอิหนุ่มน้อยอารมณ์ดีลูกครึ่งญี่ปุ่น ไอนี่ก็สายโหดใครทำให้มันไม่พอใจเป็นอันได้เจ็บตัวแน่นอน
     สักพักก็มีรถสปอตร์สีเงินมาจอดตรงที่พวกเรานั่งพร้อมกับร่างสูงอย่างกะเปรตของพี่ริเคียวเดินลงมา          "สวัสดีครับพี่ริเคียว" ทุกคนทักทายพี่ริเคียวพร้อมกัน          "สวัสดีๆ รอนานมั้ยเนบิว พอดีพี่ติดสอบหัวข้อโปรเจ็คอ่ะ โทษทีนะ" พี่ริเคียวเรียนอยู่ปีสี่แล้วล่ะครับส่วนผมก็เด็กปีหนึ่ง          "ไม่อ่ะ เรารีบไปกันเถอะ ผมคิดถึงพ่อแม่และก็พี่เมอร์มิวจะแย่แล้ว"           "เนบิวฝากความคิดถึงไปให้ครอบครัวมึงด้วยนะ" ไอจิ๊กซอร์เดินมากอดผม เพราะมันรู้ว่าผมเซ็นซิทีฟกับเรื่องนี้มาก          "อื้ม ทุกคนกูไปก่อนนะ พรุ่งนี้เจอกัน" ผมร่ำลาเพื่อนแล้วเดินมาขึ้นรถ
     ระหว่างทางผมแวะซื้อดอกไม้ที่แม่ชอบไปฝากท่านด้วยไม่ว่ามันจะผ่านมากี่ปี ความรู้สึกผมมันก็ยังเหมือนเดิม ผมจำได้ว่าวันนั้นขณะที่ผมกำลังเดินเล่นอยู่กับพี่ริเคียวก็มีเบอร์แปลกโทรเข้ามา ปลายสายไม่ใช่ใครที่ไหน ตำรวจนั่นเองโทรมาเพื่อแจ้งข่าวร้ายกับผมว่าครอบครัวของผมประสบอุบัติเหตุรถพลิกคว่ำ เมื่อผมได้ยินเช่นนั้นก็ถึงกลับเขาอ่อนทรุดลงกับพื้นปล่อยโฮ่ออกมาโดยที่ไม่สนใจสายตาผู้คนจนพี่ริเคียวต้องรีบมาประคองร่างของผมไว้ตอนนั้นใจผมแทบจะขาดเสียให้ได้ ผมเสียใจมากถึงมากที่สุด เมื่อรู้ว่าคนที่ผมรักมากที่สุดทั้งสามคนต้องจากผมไปตลอดกาลผมได้แต่คิดว่าถ้าวันนั้นผมไปด้วย ผมคงไม่ต้องมาเจ็บปวดแบบนี้พวกเราคงจะได้อยู่ด้วยกันอย่างพร้อมหน้า และผมมั่นใจว่าเหตุการณ์ในวันนั้นมันไม่ใช่อุบัติเหตุแต่มันเป็นการฆาตกรรมต่างหาก แล้วผมก็ต้องรู้ให้ได้ว่ามันเป็นฝีมือของใคร
 
     สุสาน
     ตอนนี้ผมยืนอยู่ต่อหน้าหลุมศพของทั้งสามคนพ่อแม่และพี่เมอร์มิวด้า          "พ่อครับแม่ครับ ผมคิดถึงคิดพ่อกับแม่นะครับ คิดถึงพี่ด้วยนะพี่เมอร์มิวผมจะต้องรู้ให้ได้ว่าใครมันทำกับครอบครัวของเราแบบนี้ ผมไม่มีวันยอมปล่อยมันไปแน่นอนมันต้องชดใช้ในสิ่งที่มันทำกับครอบครัวของเรา"หยดน้ำใสๆไหลออกมาจากตาผม พร้อมกับร่างผมทรุดลงแล้วนั่งร้องไห้โดยมีพี่ริเคียวคอยกอดผมอยู่ข้างๆ
          "เนบิว กลับกันเถอะนะพี่เห็นเนบิวร้องไห้ทีไร พี่ก็เจ็บปวดใจทุกทีเลย" ขณะที่พี่ริเคียวกอดผมอยู่ก็พูดขึ้น ผมก็ไม่อยากอ่อนแอหรอกครับ แต่ผมแค่ยังคงทำใจไม่ได้กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก็เท่านั้นเอง