สุดแค้นแสนรัก

     ปังๆๆๆ          "เปิดประตู เนบิวมึงได้ยินที่กูพูดมั้ย"          "กูไม่เห็นจะได้ยินเลย แล้วก็ไม่เปิดด้วย เข้าใจป่ะ"          "เดี๋ยวนี้มึงกล้าขึ้นกูขึ้นมึง กะกูแล้วหรอปากดีนักนะ"          "ก็หมาตัวไหนมันเริ่มก่อนล่ะ มึงไม่ใช่รึไง มึงพูดกับกูยังไงกูก็พูดกับมึงแบบนั้นล่ะ"
     ผมชื่อเนบิวลาปกติแล้วผมเป็นคนที่ไม่ค่อยชอบพูดคำหยาบกับใครนอกจากเพื่อน สำหรับไอคนที่กำลังทุบประตูอย่างบ้าคลั่งอันนี้กรณีพิเศษ ก็พี่ริเคียวมันชอบพูดกูมึงกับผมก็คงไม่จำเป็นที่ผมต้องพูดดีด้วย สำหรับผมแล้วใครดีมาก็ดีตอบถ้าร้ายมาผมก็ร้ายตอบกลับไป
          "เนบิว มึงอย่าให้กูหมดความอดทน มึงรู้ใช่มั้ยว่าถ้ากูโมโห แล้วมันจะเกิดอะไรขึ้น"พี่ริเคียวคงเริ่มจะหมดความอดทนกับผมแล้วสินะ ผมรู้สิครับถ้าพี่ริเคียวโมโหข้าวของเป็นอันเสียหายตลอด ก็พี่มันเล่นทำลายทุกอย่างที่ขวางหน้า แต่มันก็ไม่เคยทำร้ายผมเลยสักครั้งเดียว
          "เอ่อๆ เปิดก็เปิด แต่มีข้อแม้ คืนนี้พี่ห้ามทำอะไรผมเด็ดขาด เพราะผมมีเรียนเช้าพี่ก็ด้วย โอเคมั้ย"
     ที่ผมปิดประตูล็อกกลอนใส่พี่มันก็เพราะพี่มันจะจับผมกดนี่ล่ะครับ ถึงแม้เราจะเป็นแฟนกันแต่ผมก็ไม่ค่อยชอบสักเท่าไหร่     เงียบครับไม่มีเสียงตอบรับ ผมจึงค่อยๆเปิดประตูออกไป กลัวพี่มันจะทำลายข้าวของเสียงหายอีกแล้วก็เป็นภาระผมค่อยเก็บกวาดและทำแผลให้ อาละวาดทีไรพี่มันเจ็บตัวทุกที
          "หึหึ มึงพลาดแล้วล่ะเนบิววว" รอยยิ้มที่น่าสยดสยองปรากฏขึ้นบนใบหน้าของพี่ริเคียว          "อ๊ากกก ไอพี่ริเคียว ปล่อยผมนะพรุ่งนี้ผมมีเรียน ผมบอกให้ปล่อยไง" ผมเริ่มโวยวายเสียงดังไอพี่ริเคียวมันจับผมแล้วอุ้มผมเข้าไปในห้องนอนแถมมันยังเหวี่ยงลงบนเตียงจนผมจุกเพราะพี่มันเล่นเหวี่ยงซะแรงเลย มันไม่พูดพร่ำทำเพลงรีบมาครอมร่างของผมไว้ ถึงแม้ผมจะเป็นผู้ชายเหมือนพี่มันแต่ตัวผมเล็กกว่า จึงไม่สามารถที่จะสู้กับแรงควายของพี่มันได้ ผมสูง173 ส่วนพี่มันสูงตั้ง 187 คนอะไรสูงอย่างกะเปรตแถมแรงควายอีกต่างหาก
          "พี่ริเคียว" ผมพูดด้วยเสียงนิ่งๆขณะที่พี่มันกำลังไซร้ซอกคอขาวเนียนของผมอยู่          "หืมม เรียกทำไมครับ" หึไม่ต้องมาครับกูกำลังโกรธนะ แล้วคนที่เดือดร้อนจะเป็นมึงแล้วล่ะไอพี่ริเคียว          "ผมกำลังจะโกรธใน 5 4 3 หือ.." ยังพูดไม่ทันจบพี่มันก็ประกบปากลงมาเพื่อไม่ให้ผมได้พูดต่อ ผมนอนนิ่งโดยไม่ขยับแม้แต่นิดเดียวเพื่อเป็นการต่อต้านซึ่งก็ได้ผล พี่มันอยู่การกระทำทั้งหมด แล้วเงยหน้ามองผม          "ขอโทษ นอนเถอะไว้พุ่งนี้ก็ได้เนอะ ฝันดีนะครับเมีย" พี่มันจุ๊บปากผมแล้วก็ดึงผมเข้าไปกอดไว้ พี่มันรู้ว่าถ้าผมโกรธมันต้องโดนผมอาละวาดแล้วจบลงด้วยการที่พี่มันต้องออกไปนอนที่โซฟานอกห้องนอน
     แสงแดดในตอนเช้าสอดส่องเข้ามาภายในห้องนอน ทำให้ผมต้องตื่นอย่างช่วยไม่ได้ผมเริ่มขยับตัวยุกยิกจนคนที่นอนกอดผมตลอดคืนตื่น          "เนบิว จุ๊บปากหน่อย" พี่ริวเคียวพูดขึ้นแล้วยื่นปากมาหาผมทั้งๆที่ยังไม่ลืมตา          "ไม่ เหม็นเน่าคนไม่ได้แปลงฟัน" ผมส่งสายตาทำเหมือนว่ารังเกียจใส่พี่มัน          "นะๆๆๆ จุ๊บหน่อย มอนิ่งคริสไง" ก่อนที่ผมจะอ้าปากปฎิเสธพี่มันก็รีบประกบปากจูบผมทันที ลิ้นร้อนๆแทรกเข้ามาในโพรงปากของผมมือของพี่มันเริ่มอยู่ไม่นิ่งลูบไล้ไปทั่วเนื้อตัวของผม จนผมต้องพลักพี่มันออก          "เยอะไปล่ะ อาบน้ำแล้วไปเรียนกันเถอะครับ" ผมรีบพูดก่อนที่วันนี้จะไปไม่ไปเรียน
     หลังจากที่เราแยกย้ายกันอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยก็ออกมาทานอาหารเช้าพร้อมกันโดยที่พี่ริเคียวเป็นคนทำอาหารเช้า          "หอมจังเลยครับ ใช่ไข่เจียวของโปรดผมรึป่าวนะ" พี่ริเคียวรู้ว่าผมชอบทานข้าวไข่เจียวมากที่สุดจึงไม่แปลกที่ทุกเช้าพี่มันต้องทำให้ผมทาน          "ไม่รู้สิ เดินมาดูใกล้ๆเอง" พี่มันพูดพร้อมกับทำสายตาเจ้าเล่ห์ใส่ผม หึ ผมไม่หลงกลพี่หรอก          "พี่ริเคียว เย็นนี้พี่ว่างมั้ย" ขณะที่กำลังกินข้าวผมก็ถามขึ้น          "ก็ไปดูแลผับเหมือนเดิมอ่ะ เนบิวมีอะไรรึป่าว" พี่ริเคียวมองหน้าผมด้วยความสงสัย เพราะผมก็รู้อยู่แล้วว่าทุกเย็นพี่ริเคียวต้องไปดูแลที่ผับที่พี่มันเป็นเจ้าของอยู่          "เย็นนี้พาผมไปสุสานได้มั้ยครับ ผมคิดถึงพ่อแม่แล้วก็พี่เมอร์มิวด้วย"ผมพูดด้วยเสียงอ่อยๆเพราะนึกถึงครอบครัวของตัวเองทีไรบ่อน้ำตาจะแตกทุกที
     ครอบครัวของผมประสบอุบติเหตุรถพลิกคว่ำเมื่อสองปีที่แล้วพ่อแม่และพี่เมอร์มิวด้าต้องไปดูงานที่ต่างจังหวัด ตั้งแต่วันที่พ่อแม่และพี่ชายของผมเสีย พี่ริเคียวก็เป็นคนดูแลผมมาโดยตลอด ส่วนธุระกิจของครอบครัวก็โดนยึดอำนาจโดยอาของผมน้องชายแท้ๆของพ่อ จนทำให้ตอนนี้ผมแทบไม่เหลืออะไร ทรัพย์สมบัติทั้งหมดของผมถูกโกงไปเป็นชื่อของลูกชายของอาทั้งหมด
     ผมกับพี่ริเคียวเราคบกันมาได้สามปีแล้วล่ะครับ จึงไม่แปลกที่พี่มันรับดูแลชีวิตของผมพ่อแม่ของผมแล้วพี่ริเคียวต่างก็ไม่ได้ขัดแย้งอะไรกับความรักของเราทั้งสองคน จึงทำให้ไม่มีปัญหาอะไร ผมกับพี่ริเคียวเราแยกออกมาอยู่คอนโด ก็บ้านพี่แกกะมหาลัยห่างไกลกันโคตรอยู่คอนโดจึงสะดวกแก่การเดินทางมากกว่า
          "ตั้งใจเรียนล่ะเด็กดื้อ หกโมงเย็นเจอกันนะ แล้วพี่จะรีบมารับ" พี่ริวเคียวหันมาบอกผมพร้อมกับปลดเข็มขัดนิรภัยให้          "ครับ พี่ก็ตั้งใจเรียนล่ะ อย่าไปแอบเหล่สาวที่ไหนนะ ผมรู้พี่ตายแน่" ผมหอมแก้มพี่มันก่อนจะรีบลงรถ เพราะนี่ก็จะได้เวลาเข้าเรียนแล้วด้วย
 
     ขณะที่ผมกำลังเดินไปยังตึกเรียนผมก็เจอหน้ากับใครบางคนทีผมไม่อยากจะเจอมากที่สุดเพราะผมเกลียดมัน          "ไงเนบิวดา สบายดีมั้ย" ไอเนปจูนทักทายผม มันเป็นลูกพี่ลูกน้องกะผมเองซึ่งมันแก่กว่าผมถึงสามปีแล้วมันก็คือลูกชายคนเดียวของอาผมคนที่แย่งทุกอย่างไปจากผม          "มึงมีอะไรไอเนปจูนแล้วหลีกทางให้กูด้วย กูจะไปเรียน" ผมพูดกับมันพร้อมกอดอกมองหน้าคนที่ตัวโตกว่าโดยที่ไม่เกรงกลัว          "มึงจะพูดกับลูกพี่ลูกน้องดีๆหน่อยไม่ได้รึไง นี่เราเป็นญาติกันนะ" มันพูดพร้อมกับยิ้มกวนส้นตีนที่มุมปากอย่างที่มันชอบทำบ่อยๆเวลาที่มันคิดว่าเหนือกว่าคนอื่นแต่สำหรับผม ไม่มีความจำเป็นเลยที่ผมต้องกลัวคนแบบมัน          "ทำไมกูต้องพูดดีๆกับคนแบบมึงด้วย หลบไปได้แล้วถ้ามึงไม่อยากให้รถสุดรักของมึงพังแบบคราวที่แล้ว" เมื่อครั้งก่อนที่มันกวนตีนผม ด้วยความโมโหผมกับเพื่อนๆจึงพากันไปทุบรถที่มันรักซะแทบไม่เหลือชิ้นดี ช่วยไม่ได้อยากมาทำให้ท่านเนบิวดาโกรธเอง          "ฝากไว้ก่อนเถอะไอเนบิว แล้วกูจะเอาคืนให้สาสมกับที่มึงทำกับกู" แล้วมันก็ยอมหลีกทางให้กับผม