เรารักนาย
เขียนโดย 
moohin
วันที่ 4 สิงหาคม พ.ศ. 2557 เวลา 20.15 น.
แก้ไขเมื่อ 4 สิงหาคม พ.ศ. 2557 20.17 น. โดย เจ้าของนิยาย
2) chapter 3
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความChapter 2
- ตามเวลาสากล ณ บ้านพัฒน์
“มึงเลท 5 นาที -_-! ”
“แมร่ง 5 นาทีมึงยังนับอ่อ =..= ”
ทันทีที่สายป่านจอดรถคันเก่ง ชายพัฒน์รีบด่าทันทีเพราะพัฒน์เป็นคนตรงเวลามากกกก -.-
“เออๆๆๆ เดี่ยวกูจะตั้งใจเรียนชดเชยให้หน่า ^^”
สายป่านทำหน้าทะเล้นใส่ก่อนเดินเข้าตัวบ้าน ประมาณว่าบ้านหลังนี้เป็นของนาง
“เออพัฒน์ แล้วใอ้นนท์กับบอม ไม่มาด้วยเหรอวะ ? วันนั้นมันก็บอกว่าจะมาติวอยู่”
“อ้อ มันพาแฟนมันไปเที่ยวน่ะ กูเลยขี้เกรียจตามว่ะ ”
ชายพัฒน์ตอบส่งๆไป ก่อนจะเดินไปหยิบคุกกี้มาให้สายป่านกินรอ
“แม่มึงไม่อยู่บ้านอ่อ ทำไมเงียบๆวะ”
บริเวณบ้านชายพัฒน์ไม่กว้างมาก เพราะอยู่กันแค่ 4 คน พ่อ แม่ พัฒน์ และก็น้องชายอีกคน บ้านจะค่อนข้างเงียบบ้านพัฒน์เป็นบ้านหรูเรียบง่าย หลังใหญ่ ไม่แปลกที่ป่านเลือกจะมาติว เพราะ…ของกินเยอะ -.- แล้วพัฒน์ก็พาป่านมาห้องรับแขก ที่ปลอดโปร่ง ป่านมานั่งที่นี่เป็นประจำ..
“เออ แม่ไปประชุม พ่อไปหาย่า น้องกูไปนอนบ้านเพื่อน ”
“มึงอยู่คนเดียวว่างั้นเถอะ ? เหงาดิมึง”
สายป่านถามกวนๆ แต่พัฒน์กลับตอบ….
“เออ เหงา ทำไมมึง จะอยู่คลายเหงาให้กูเหรอ?”
พัฒน์ยื่นหน้ามาทางด้านหลังของป่าน ห่างแค่เพียงช่วงปลายจมูก แค่นี้ป่านก็ขนลุกเกรียวทั้งตัว…ไม่รู้ทำไม..
“เชี่ยยย สาวๆในสต๊อคมึงเยอะจะตาย!”
“หึ ไป หยิบหนังสือแล้วขึ้นห้อง”
“ห้องมึง ? ติวตรงนี้ไม่ได้เหรอวะ?”
ป่านตกใจมาก เพราะปกตพัฒน์จะชวนนั่งติวที่ห้องรับแขก ไม่ก็ที่สวนหย่อมข้างบ้าน แต่ทำไมวันนี้มาแปลกๆ…
“ก็ เดี๋ยวมีช่างมาซ่อมประตู เสียงมันดัง ที่สวนเดี๋ยวฝนตก ที่ห้องกูแหละเหมาะสุด ทำไม ? กลัวกูปล้ำมึงเหรอ?”
พัฒน์ถามพร้อมกับยิ้มมุมปากกวนๆ เผยให้เห็นรอยยิ้มกว้างที่อบอุ่น
“หึ ลองดูดิ กูจะอัดมึงให้!”
ป่านชักสีหน้าใส่แบบดุๆ
“หึ มา ให้ไว ก่อนกูจะขี้เกรียจแล้วไล่มึงกลับ”
พูดจบพัฒน์ก็เดินนำลิ่วขึ้นไปบนห้อง ห้องของพัฒน์เป็นห้องสี่เหลี่ยมธรรมดา จัดแต่งห้องสมความเป็นชาย เพราะมีแต่ทีมฟุตบอลแปะเต็มฝาผนัง เตียงนอนอยู่ชิดเกือบติดริมระเบียง ขวามือข้างประตูเป็นห้องน้ำ ถัดมาเป็นตู้เสื้อผ้าและชั้นวางหนังสือยาวเหยียดแสดงให้เห็นว่าเจ้าของห้องบ้าหนังสือขนาดไหน มุมซ้ายทั้งแถบเป็นพื้นที่โล่งๆ และโต๊ะตัวนึงสำหรับเขียนหนังสือ ถัดไปเป็นทีวีขนาดใหญ่ รวมๆแล้วห้องนี้จัดเป็นห้องนอนที่ครบเซตเหมือนกันนะ
“ติวบนพื้นละกัน มึงไปเอาโต๊ะญี่ปุ่นตรงนั้นมากางไป”
พัฒน์บอก ป่านทำตามอย่างว่าง่าย
“แล้วมึงอ่านไปกี่วิชาแล้วพัฒน์?”
“ยัง กูรออ่านพร้อมมึงนี่แหละ ไวๆเลย เสียเวลา..”
ความจริงแล้วพัฒน์อ่านจบไปหลายวิชาแล้ว แต่ตอบแบบนี้ให้ป่านมีแรงกระตุ้นเพื่อที่จะติวขึ้นมาหน่อย
“ครับๆๆๆครูพัฒน์”
ป่านตอบแบบกวนประสาทแกมประชด พัฒน์ได้แต่อมยิ้มในความทะเล้นของเพื่อนแต่…. พัฒน์จะยิ้มทำไมเนี่ย =.= ซึ่งคำถามนี้พัฒน์ก็ตอบไม่ถูกเหมือนกัน…
พอป่านกางโต๊ะเสร็จก็นั่งปั้นจิ้มปั้นเจ๋อรอพัฒน์ติว
“เออพัฒน์ กูเห็นสนามบาสข้างบ้านมึงเปิดให้เข้าเล่นแล้วหนิ?”
พัฒน์กำลังเตรียมหนังสือมาติวให้ป่าน เพราะป่านมาติวแบบไม่มีอะไรติดตัวมาเลย ช่างแสดงออกถึงความกระตือรือล้นจริงๆ -.-
“เออ ทำไม อยากเล่นเหรอ ติวเสร็จมึงค่อยไป”
“พากูไปหน่อยนะ กูเขิน”
สายป่าน ถึงภายนอกจะดูกวนๆทะเล้นๆ แต่ป่านก็มีมุมขี้อายอยู่เหมือนกัน โดยเฉพาะมาในถิ่นที่ไม่ใช่ถิ่นตัวเอง ยิ่งขี้อาย เพราะป่านจะหลงตัวมาก คิดว่ามีคนแอบมองตัวเองตลอด ฉะนั้นจะวางฟอร์มเก๊กแบบอายๆ
“เขินเชี่ยไร -.-”
“ฮ่าๆๆๆ กูอยากกวนมึงเฉยๆนี่แหละ มาๆ ติวได้ยังวะ คุยอยู่นั่นแหละ”
แล้วป่านก็ชอบโทษคนอื่นทั้งๆที่ตัวเองผิดเองแท้ๆ -.-!
“เอ้า กูผิดซะงั้น …”
พัฒน์สับสนอยู่บ่อยๆว่าตัวเองก้ไม่ได้ทำอะไรแต่กลับเป็นคนผิดซะงั้น
“มา มึงไม่เข้าใจตรงไหน จัดมา”
พัฒน์ถามตรงๆ
ป่านก็ตอบตรงๆเช่นกัน --
“ทุกตรง J”
“เป็นคำตอบที่ดีมาก -_-! งั้น มาเริ่มตั้งแต่ลำดับเรขาคณิตเลย มึงพอจะจำสูตรได้มั้ย?”
ป่านส่ายหัววแทนคำตอบ -_-
“ว่าละ งั้นมึงท่องสูตรให้ได้ เดี่ยวกูจะอธิบาย แล้วค่อยทำแบบฝึกพร้อมกัน ”
“เออ แล้วมึงจะไปไหนอ่ะ?”
เป็นนิสัยของพัฒน์ที่เวลาสั่งงานเสร็จก็จะลุกไปทำนู่นนี่นั่นปล่อยให้คนฟังนั่ง งง ตลอด
“ไปเยี่ยว ไปด้วยมั้ย?”
“หึ!!”
พัฒน์หัวเราก่อนเดินไปเข้าห้องน้ำอย่างสบายอารมณ์….
เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก 12.50 น.
ท่ามกลางความเงียบ…. ทั้งสองคนกำลังใช้สมาธิทำแบบทดสอบที่ครูเคยให้ ต่างคนต่างเงียบเพราะต้องใช้สมาธิ .. ห้องพัฒน์เป็นห้องที่ปลอดโปร่ง วันนี้อากาศดี พัฒน์เลยเลือกที่จะปิดแอร์และเปิดหน้าต่างรับลมธรรมชาติ ลมพัดเย็นสบายชวนให้หลับ แต่ทั้งสองคนกลับคิดโจทย์ปัญหาอย่างเงียบๆจนป่านพูดว่า…
“พัฒน์ๆๆๆ ข้อนี้เป็อนุกรมเรขาหรือว่าอนุกรุมเลขวะ? กู งง”
พัฒน์ละสายตาจากหนังสือของตัวเองแล้วสนใจในคำถามของเพื่อน
“ไหน? ข้อไหน?”
พัฒน์สายตาสั้น เลยต้องชโงกหน้าเข้าไปไกล้ๆ และด้วยความที่โต๊ะกว้างมาก เลยยิ่งทำให้มองไม่ค่อยถนัด
“เนี่ย ข้อเนี้ย”
ป่านยังชี้ปัญหาจุดเดิม โดยที่ไม่มองเลยว่าเพื่อนมีปัญหากับการมองเห็นอยู่!!!
“ไหนวะ มองไม่เห็น มึงเอามาฝั่งนี้ดิ๊”
“ขี้เกรียจลุก มึงแหละมาฝั่งนี้”
แล้วพัฒน์ก็ต้องเดินมานั่งลงฝั่งเดียวกับป่านเพื่อจบปัญหา…
พัฒน์อ้อมมาทางด้านหลัง แล้วนั่งท่าชันเข่า มือข้างซ้ายชี้ไปที่ชีทของป่าน อีกข้างอ้อมตัวป่านไปเขียนวิธีทำให้ป่านดูแล้วอธิบายอย่างละเอียดแบบใกล้ชิดแต่ป่านไม่สนใจเพราะกำลังจดจ่ออยู่ที่โจทย์ปัญหา
“อ่อออ ข้อนี้เป็นอนุกรมเรขาคณิตนะ เพราะนี่ไง ลองเอาตัวนี้มาหารตัวนี้…..ก็จะได้อัตราส่วนร่วมไม่ใช่ผลต่างนะ”
“อ่อ กูเข้าใจละ แต่….”
“หืม…แต่อะไร?”
“มึงจะสิงกูอยู่แล้วนะ ใกล้เกินไปแล้ว!!!”
จังหวะนั้นพัฒน์หันมาพอดี ทำให้ป่านกับพัฒน์มีโอกาสสบตากันโดยบังเอิญ ดวงตาเข้มคมกริบแฝงไปด้วยความหนักแน่นของพัฒน์ประสานเข้ากับดวงตาทะเล้นปนเจ้าชู้ของป่าน เหมือนจงใจให้ทั้งสองได้มีโอกาสสื่อสานกันทางสายตาเพื่อบ่งบอกความรู้สึกบางอย่าง ที่เริ่มเปลี่ยนไป….แต่!! ด้วยเหตุผลบางอย่างที่ยังเป็นเส้นบางๆอยู่ ดึงให้ทั้งสองต้องผละจากกัน ก่อนที่อะไรจะเลยเถิดไปมากกว่านี้…
“คือ… ปวดเยี่ยวว่ะ เดี่ยวกูมานะ”
ป่านสับสนกับสถานการณ์มาก เลยรีบออกห่างจากพัฒน์เพื่อไปสงบสติ
“เออ เดี๋ยวพักก่อนละกัน ตอนบ่ายค่อยมาต่อ ”
“อือ”
ป่านตอบได้แค่นั้นก่อนที่จะรีบวิ่งไปเข้าห้องน้ำ…
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
