ชีวิตยังคงสวยงาม

  ในมุมมองของทุกคนเวลาเจอทางตันทุกคนต่างจะมีทางออกเป็นของตัวเองเสมอ บ้างก็โดนทางนั้นทับ บ้างก็กลับหลังโดยไม่พยายามไปต่อ สำหลับผมก็เหมือนกันเวลาเจอทางตันผมมักจะกลับหลังเสมอแต่.......ผมไม่ได้หันหลังให้มันผมแค่เดินถอยหลังและหาตัวช่วยเสมอ บางทีคนเรามันไม่ได้เก่งไปซะทุกเรื่องหลอกคับจะชนะอะไรได้โดยตัวคนเดียวนั่นคงยาก ^^
 
  ทุกๆคนคิดว่าเวลาผิดหวังจากคนที่เรารักนั่นจะต้องดราม่า หรือกรีดแขน เลือดไหล ทำร้ายตัวเอง ไม่ยอมคุยกับใคร บ้างก็ ฆ่าตัวตายตาม ผมอยากจะพูดกับคนพวกนี้ว่า "อกหัก มันแค่สัจธรรม แต่ถ้าตายแล้วคือกรรมล้วนๆ"
 
 เรื่องราวของผมที่ได้มาถึงจุดๆที่แม้กระทั่งผมเองยังอยากจะจบเรื่องลง แต่ก็ยังจะเขียนต่อเผื่อมีคนมาอ่านแล้วคิดอะไรๆได้บ้างจากเรื่องนี้ เข้าเรื่องเลยละกัน
 
  ผมที่ปาตี้กับเพื่อนในเทศกาลปีใหม่นั้นก็ได้เมาจนไปไม่ถูกแล้วผมก็ทำได้แค่รอ รอ รอ และรอ รอมือถือจากเธอคนนั้นมาเป็นเวลาพอสมควร ผมซึ่งคิดว่าเธอมีแฟนไหม่ไปแล้วนั้น ที่ผมคิดนั้นผิดถนัด เพราะเธอมีเหตุผลบางอย่างจำผมเข้าใจผิดมาตลอดเป็นเวลาหลายเดือน หลังจากที่ผมไม่ได้รับสายๆหนึ่งนั่นผมก็ไปเจอข้อความข้อความหนึ่งผมอ่านแล้วผมแทบตกใจ ผมยังจำได้ดีข้อความเขียนว่า "ต้าร์ เราคือคนที่นายคิดว่าเราเป็นแฟนใหม่ของ.......นะ ที่อยากจะบอกก็คือ อย่าห่วงศักดิ์ศรี ตัวเองให้มากเลยโทรไปง้อเถอะ ที่มันบอกว่าคบกับเราน่ะมันไม่ใช่อย่างที่ต้าร์คิด เราเป็นทอม เราเป็นแค่เพื่อน และเราก็ไม่อยากทำร้ายความรักของเพื่อนเรา ที่เราต้องบอกว่าคบกันอย่างที่ต้าร์เข้าใจน่ะ .........มันไม่อยากให้ใครมาจีบมันเพราะมันบอกว่าจะทำให้ผู้ชายคนหนึ่งไว้ใจให้ได้มากที่สุด" ผมได้อ่านแบบนี้ก็ตกใจและเสียใจ ทำไมผมถึงไม่เชื่อใจคนที่ผมรักเลย ทำไมผมถึงคิดได้แค่ว่า เธอมีแฟนใหม่ ในขณะนั้นมือผมเริ่มสั่นจนไม่กล้าที่จะคุยกับเธอเลย
 
 ผมนั่งตั้งสติอยู่นานคับนานมาก ผมนึกคำๆนึงจากแม่ของเธอที่บอกกับผม ย้อนนิดนึงนะคับ เธอคนนี้ฐานะดีมากต่างกับผมมาก ซึ่งบ้านมีคนใช้ มีรถรับส่งไปที่วิทยาลัย มีพ่อเป็นตำรวจ แม่เป็นครู พี่กำลังเข้าศึกษาต่อในระดับปริญญาตรี ดูผมสิคับไม่มีไรดีเลยมีแค่ ความติ๊งต๊อง ที่ทำให้เธอยิ้มได้เท่านั้น 
 
 คำๆนึงที่ออกจากปากผู้หญิงคนนึงที่เธอคนนั้นเรียกว่าแม่ คือ"ต้าร์คนเราถ้ามีใครคนหนึ่งที่อยู่ด้วยแล้วมีความสุข เราจะอยากทิ้งเค้าไปมั้ย? ต้าร์คิดว่าอยู่กับ......มีความสุขมั้ยล่ะ อยากจะทิ้ง.....อยู่คนเดียวหรอ อยากให้แม่มองดูลูกสาวตัวเองเป็นแบบนั้นหลอ ทำเถอะ ต้าร์ ทำอะไรที่ต้าร์ทำแล้วสบายใจน่ะต้าร์ทำเลย แม่ไม่บังคับ" เธอพูดแล้วยิ้มมาทางผมแล้วเดินไป ผมคิดขึ้นมาทันทีนี้นะหรอคำพูดที่ผู้ใหญ่เค้าพูดกัน
 
 พอผมนึกถึงคำๆที่แม่เธอบอกกับผมมานั้นก็ตั้งสติได้ รีบหยิบมือถือมาทันที สมัยนั้นBBยังไม่มีขายเฟสบู๊คไม่ต้องพูดถึงคับแทบไม่มีใครรู้จักเลย ผมส่งข้อความหาเธอ โดยเนื้อหาก็สั้นๆคับ แค่ "เฮ้ยแก ยิ้มอยู่มั้ย อย่าลืมรอยยิ้มซะนะเพราะแกยิ้ม มันทำคนข้างๆยื้มตาม ถ้ายังไงช่วยทำให้รู้ด้วยนะว่าอ่านข้อความแล้ว บาย (Ta Gramma) "ต้าร์แกรมม่าคับ ฉายาที่ผมเรียกตัวเองตอนนั้น
 
 เธอที่ได้อ่านข้อความซักประมาน5ถึง10นาที ก็ส่งข้อความกลับมาว่า "ต้าร์แกรอ.....ได้มั้ย รอให้ อะไรๆในตอนนี้มันนิ่ง มันเย็นลง ไม่นานหลอกเค้าจะโทรหาแกเอง แกรอได้เลย" ผมก็ได้แค่อ่านแต่ก็ไม่ได้ตอบไป เธอก็น่าจะรู้นะคับว่าผมอ่านแล้ว ตอนนั้นก็จำไม่ได้แล้วว่าเวลาเท่าไหร่แล้วมือถือผมเวลาไม่ตรง ผมก็ไปที่ปาตี้ซึ้งมีผมแค่คนเดียวมีสติอยู่พอสมควรเพราะกินไม่ค่อยเก่งกินน้อยๆก็เมาแล้วเลยหายเมาเร็ว ผมนั่งอยู่คนเดียวเพื่อรอรับสายเธอ............................