รักวุ่นๆจับยัยตัวยุ่งมารับหัวใจ

6
โชคดีและโชคร้าย
 
ในที่สุดฉันก็ได้รู้ชื่อ อีตาคน สวน  
เห้อ  นายนั้นไม่น่าที่จะใช้ชื่อ อาร์ซีน  เลย ชื่อ นั้นมันดูดี เกินไป  เขา น่าจะชื่อนายเห็บ ไม่งั้นก็ชื่อนายโฉด จะเหมาะ กับนิสัย และจิตใจ ของหมอนั้นมากกว่า เป็นล้านเท่า
ยกเว้นที่ เทเรฟของฉัน(ของเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ย่ะ) ที่ทั้งชื่อ ทั้งน่าตา นิสัย ช่างเหมาะเจาะ เพอร์เฟ็กต์ อะไรเช่นนี้ โฮะๆ  
เอาล่ะในเมื่อรู้จักกันแล้ว ก็น่าจะปรองดองกันได้แล้วนะ
พ่อเทพบุตรของฉันพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้มรอยยิ้มอันสดใส ซาบซ่า ละลายใจนั้นเกือบจะใช้ได้ผล
แต่เดี๋ยวก่อนสำหรับเรื่องนี้....
ไม่/ไม่
ทั้งฉัน และ นายอาร์ซีนเอ่ยพร้อมกันแบบไม่ต้องคิด  ชิ  คำว่าปรองดองมันดูจะไม่ใช่อย่างแรง ถ้าจะให้ดีต้องบอก ว่า  ในเมื่อรู้จักกันแล้ว ก็น่าจะ ชิงฆ่า ศัตรูก่อนเลย ถึง จะเหมาะกว่า
นายจะให้ฉันปรองดองกับยัยเพี้ยนเนี่ยนะเหรอ ไม่มีทางหรอก  
เออ  ซีน นายก็เลิกทำตัวเป็นเด็กๆซักทีเถอะน่าโตๆกันแล้วนะ
ฉันเปล่าทำตัวเป็นเด็กโว้ย!แต่ยัยเนี่ยไม่สมควรที่จะญาติดีด้วย
แล้วคิดว่าฉันอยากจะญาติดีกับนายนักหรือไง
นั้นนะสิ ในเมื่อต่างคนก็ต่าง ไม่ถูกกันเพราฉะนั้นก็ต่างคนต่างไป ซะ  
เออ งั้นก็ดี ต่างคนต่างไป
เชิญ
เชิญ อะไรย่ะ
เชิญ ไปตามทางของเธอ
ทางของฉันก็อยู่ที่นี่แหละ นายต่างหากที่ควรจะไปตามทางของนาย
ใช่ ทางของฉัน คือที่นี่ (โฮะๆทางที่มีเทเรฟร่วมเดินไปด้วย )  อีตานั้นต่างหากที่ต้องไป ไปทางไหนก็แล้วแต่ที่จะไปให้พ้นๆจากหน้าฉัน  แล้วไม่ต้องกลับมาอีกจะยิ่งดี
หึๆ เธอคงจะเข้าใจผิด แล้วล่ะคนที่ต้องไปจากที่นี่ไม่ใช่ฉันแต่ต้องเป็นเธอ
ทำไม ฉันจะต้องไปด้วย ในเมื่อนายยังอยู่ได้
 ฉันจะย้ำอีกรอบเพื่อเตือนสติเธอ ว่า ที่นี่มันบ้านฉัน
เออ ใช่ฉันลืมไปซะสนิทเลยว่าที่นี่ นอกจากจะเป็นที่อยู่ของเทเรฟ(เทพบุตร) แล้วยังเป็นที่อยู่ของอีตา อาร์ซีน(ปีศาจ) อีกด้วยไม่เข้าใจเลยว่าคน นี้มาอยู่ด้วยกันได้ยังไง แต่ถึงยังไงก็เถอะ ฉันหรือจะยอมออกไป 
เป็นไงอึ้งไปเลยล่ะสิ
เปล่า ย่ะ
 ในเมื่อ รู้เหตุผล แล้วก็รีบไปซะก่อนที่ฉันจะลากเธอไป ทิ้งไว้ในป่าอีกรอบ
ไม่ ฉันไม่ไป
โอ้โห เธอนี่ หน้า ฉาบไปด้วย ซีเมนต์  จริงๆ เจ้าของบ้านเขาไล่แล้วยังกล้าจะอยู่อีก  สุดยอดตั้งแต่เกิดมาเธอเป็นผู้หญิงคนแรกที่ ทำให้ฉันรู้สึกรังเกียจได้จากใจขนาดนี้
 หยาบคาย ! นายก็เป็นผู้ชายคนแรกเหมือน กันที่ทำให้ฉันรู้สึก ขยะแขยง และ รังเกียจ ได้มากขนาดนี้และอีกอย่าง   นาย จะมาไล่ฉันไม่ได้  คนที่จะไล่ฉันไปได้คือ เทเรฟ เท่านั้นเพราะเขาเป็นคนพาฉันมาที่นี่
ว่าไงนะ เธอนี่มัน ..
คนที่ฉันไล่ฉันจากที่นี่ได้มีคนเดียวเท่านั้น คือ เทเรฟเพราะเขาเป็นคนพาฉันมาที่นี่ เพราฉะนั้นการที่ฉันจะอยู่หรือไปก็ต้องลุ้นคำตอบจาก เทเรฟ นี่แหละ หวังว่าเขาจะไม่คิดไล่ฉันไป นะ
นายว่าไงเทเรฟ  นายจะยอมให้ยัยเพี้ยนบ้าๆบอๆนี่อยู่ร่วมชายคาพวกเรามั้ย
เสียงนายอาร์ซีนมา ผจญเอ่ย กดดัน เทเรฟ กรี๊ด ! แกจะพูดกดดัน เขาทำไมย่ะ เดี๋ยวเขาก็ไขว่ แขวหรอกแล้วดูท่าทีของเทเรฟตอนนี้ฉันก็เดาไม่ออกเลยว่า ฉันจะต้องระเห็จออกไปจากที่นี่มั้ย เพราะสีหน้าเทเรฟ นิ่งมาก 
นี่ หยุดเลยนะอย่า มาทำให้ เขาเสียสมาธิเพราะนายเรื่องนี้จะต้องปล่อยให้เขาตัดสินใจเองไม่งั้นฉันถือว่า
คำตัดสินเป็นโมฆะ แล้วฉันก็จะอยู่ที่นี่ต่อ
หึ ! ยัยเพี้ยนเธอคิดเหรอว่าคนอย่างไอ้เทเรฟจะมาเสียสมาธิ กับคำพูดเล็กน้อยๆของฉัน ถ้าเกิด ตอนนี้คำตัดสินออกมาว่า  มันไม่ให้เธออยู่ต่อไป ต่อให้เธอคลุกเข่าอ้อนวอนยังไงมันก็ไม่เปลี่ยนใจหรอก  เพราะฉะนั้นลืมไปได้เลยว่าคำพูดของฉันจะมีส่วนในการตัดสินใจของมัน เพราะ มัน มีความคิดเป็นของตนเอง
ย่ะ  อธิบายซะยืดยาว ทำไม แค่บอกว่า คำพูด บ้าๆของนายไม่มีผลก็พอ
ก็ฉันอยากให้คน สมองช้า อย่างเธอได้เข้าใจ ไงล่ะ
ฮึย์  ไอ้บ้านายด่าฉันโง่เหรอ
คนอะไร อยู่ด่าตัวเองโง่ยังไม่มีใครพูดซักคำ ฮ่าๆ
พุทธโธ ....  ท่องไว้ พราย์เค้กเธอจะต้อง ใจเย็นอย่าไปใส่ใจมากนัก  หมอนี่ก็แค่ แบคทีเรีย  อย่าไปใส่ใจ
อืม ฉันได้คำตอบแล้วล่ะ
ในที่สุด ช่วงเวลาแห่งการลุ้นระทึกก็กลับมาอีกครั้งหนึ่งหลังจากที่เลิกลุ้นไปพักใหญ่เพราะรอลุ้นจนง่วง ไม่รู้จริงๆว่า เทเรฟจะตัดสินใจอะไรนาน ขนาดนี้  ทำยัง กับว่ากำลังตัดสินใจเพื่อมวลมนุษยชาติ อย่างงั้นแหละ
ไม่แน่ กระบวนการคิดของ เขาคงซับซ้อนกว่าที่คนธรรมดาอย่างฉันจะเข้าถึงก็ได้
ฉันจะให้  เค้กอยู่ที่นี่ต่อ
 เย้ ขอบคุณนะ เทเรฟ
ฉันคงไม่ใจร้ายขนาด ปล่อย ให้ผู้หญิงตัวคนเดียวอย่างเค้ก ออกไป เจออันตรายข้างนอก
เทเรฟยิ้มอย่างใจดี และ เอามือมาขยี้หัวฉัน เล่น  
 อ้ายยย..ขอบใจมาก  ถึงนายจะคิดนานไปนี๊ดดด
(เกือบครึ่งชั่ว โมง) แต่คำตอบที่ออกมาก็ไม่ทำให้ฉันผิดหวัง ทุกอย่างในตอนนี้ ดูเหมือนจะแฮปปี้ใช่ไหมค่ะท่านผู้อ่านถ้าไม่มีเสียงปีศาจ ผจญ ขัดขึ้น
เฮ้ย! ทำยังงี้ไม่ได้นะเว้ย ฉันไม่ยอมให้ยัยนี้ อยู่ที่นี่เด็ดขาด
กรี๊ด แกจะขัดทำไมย่ะช่วงเวลานี้มันควระเป็นช่วงเวลาที่พระเอก นางเอกเขาจะสวีต กันนะย่ะ  ตัวร้าย ไม่เกี่ยว
 นายก็รู้นี่ว่า อะไรที่ฉันตัดสินใจไปแล้วจะไม่เปลี่ยน
เออ ฉันรู้แต่สำหรับเรื่องนี้แกไม่คิดจะเปลี่ยนใจจริงๆเหรอว่ะ
เออ
โธ่เว้ย
โฮะๆๆ สะใจค่ะ ท่านผู้อ่าน นี่ถ้าไม่เกรงใจ เทเรฟ ฉันคงหัวเราะออกไปแล้ว ตอนนี้ฉันทำได้เพียงแค่ส่งรอยยิ้ม อย่างผู้ชนะ ผสมกับความสะใจ ส่งให้นายอาร์ซีนที่ตอนนี้ดูแทบจะคลั่งที่เพื่อนไม่ฟังตัวเอง
โฮะๆ ความสำคัญมันต่างกันอ่ะนะโฮะๆ
(ความเห็นใจอาจก่อตัว เป็นความรัก ก็ได้ นะ ฮิๆ)
เออ ในเมื่อแกตัดสินใจ แบบนั้น ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไร
อีตาอาร์ซีน จ้องมาที่ฉันเขม็ง  ชิ จ้องไปเลยย่ะ ยังไงนายก็ไล่ฉันไปจากที่นี้ไม่ได้อยู่ดีเพราะฉะนั้น ต่อให้นาย จ้องให้ ตายฉันก็ไม่ไป ฮิๆ 
แต่ ฉันอยากจะบอก ไว้เลยนะว่า  ฉันจะไม่ยอมปล่อย ให้ยัยเพี้ยนนี่อยู่อย่างมีความสุข ที่นี่แน่นอน
งั้นฉันจะอยู่อย่างมีความสุข สุดๆให้นายดู
เออ  ยิ่งนายไม่อยากให้ฉันสุขฉันก็จะทำตัวให้สุข สุดๆ ให้ได้ ให้นาย อกแตกตายไปเลยยิ่งดี ว่าฮ่าๆๆ
เออ ฉัน ก็จะคอยดูว่าเธอจะทนได้นานเท่าไหร่
ว่าจบไอ้ตัวร้าย อาร์ซีน ก็เดิน กระฟัด กระเฟียด หายเข้าบ้าน อีกหลัง ไป ทิ้งให้ฉันยืนมองตามไป อย่างสะใจ
เอ่อ เค้ก
อ้าย..ลืมไปว่ามีพ่อเทพบุตร ยืนอยู่ด้วย
หืม
ฉันลบภาพรอยยิ้มของความสะใจออกจากใบหน้าก่อนจะหันไปฉีก ยิ้มให้เทเรฟ
คืนนี้ เค้ก นอนบ้าน หลังเล็กไปก่อนนะ ฉันจะไปนอนบ้านหลังเดียวกับ ไอ้ซีน  ถ้าขืนให้เธอไปนอน บ้านหลังเดี๋ยวกับหมอนั้นมีหวังฆ่ากันตายก่อน
 ฮ่าๆ ฉันก็ว่าอย่างนั้นแหละ
  ขอโทษด้วยนะ ที่เพื่อนฉัน พูด จากับเค้ก  แบบนั้น
 ไม่เป็นไรหรอกนายไม่ต้องมาขอโทษแทนคนแบบนั้นหรอกน่า
จริงๆแล้ว ไอ้ซีน ไม่ใช่คนแบบนี้ มันจิตใจดีกว่าที่เค้ก คิด
 คน ที่ทิ้ง  คนให้ตายอยู่ในป่าได้โดยไม่กลับไปเหลียวแลแม้แต่น้อยไม่มีทางเป็นคนดีได้เด็ดขาด เรื่องนี้ฉันคงเชื่อไม่ลงจริงๆ
เฮ้อ ฉันอธิบายไปตอนนี้เค้กก็คงยังไม่เชื่อ เอาไว้ ซักวัน เค้ก ก็จะรู้เอง
 ฮ่าๆ มันคงไม่มีวันนั้นหรอกน่า
คนอย่างอีตาอาร์ซีนนะเหรอจะมีด้านดี ฉันยังจินตนาการไม่ออกเลยด้วยซ้ำว่าจะเป็นยังไง
เทเรฟ จัดการ ให้ฉันเข้าไปอยู่ในบ้านเล็ก(หลัง เดียวกับที่ฉันอยู่ตอนฟื้นมา)  โดยเขาเตรียมผ้าห่มมาให้เพิ่มเพราะเขาบอกว่าที่นี่พอตกกลางคืนอากาศจะเย็น มาก  และ ตลอดทั้งวันนั้น เขาก็อยู่เป็นเพื่อนคุยกับฉันตลอด ส่วนมาก เขาจะพูดเรื่องที่คลายเครียด ธรรมชาติ หรือ เรื่องที่เขาพบ จากในป่านี้ นั้นก็ทำให้ฉัน รู้สึกสบายใจเมื่อได้ฟัง  ฉันตั้งใจว่าพรุ่งนี้ฉันจะลองคุยเกี่ยวกับเรื่องทางออก กับเทเรฟอีกครั้งเผื่อจะได้ ข้อมูลถึงทางออกบ้างก็ยังดี
พอตกเย็นเขาก็เอาอาหารเย็น มาให้
วันนี้ มี ข้าวผัดหมู  นะ
ว้าว! น่ากินจัง นายทำเองเหรอ
อืม ฉันทำสุดฝีมือเลยนะ
นอกจาก ที่เขา จะเป็น สุภาพบุรุษ ใจดี อบอุ่นแล้วยังทำอาหาร เป็นอีกด้วย  พราย์เค้ก คนนี้ ปลื้มมากมาย
และเมื่อฉันได้ลิ้มลอง อาหาร แห่งรัก (อาหารเย็นย่ะ) ฉันก็รู้ซึ้งถึงคำว่าอร่อย สุดยอดทันที อาหาร ที่เทเรฟทำนอกจากจะ น่ากินแล้ว รสชาติยังไม่เป็นรองใคร อีกด้วยหรือว่า ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะ ฉันไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่หลงเข้ามา ข้าวผัดจานนี้  ถึงได้อร่อยจนน้ำตาแทบไหลแบบนี้แต่ด้วย ความรักความหลงบังตาฉันทำให้เหตุผลที่สองมลายหายไป ทันทีเหลือเพียง รู้ว่าเป็นเพราะ ข้าวผัดแห่งรักที่ เทเรฟทำมาให้ ต่างหากที่ ส่งผลถึงความอร่อยขนาดนี้  ว่าฮ่าๆผู้ชาย  คนนี้แหละคนที่ฉันไฝ่ฝันมานาน ไม่นาน  เขาจะต้องมาเป็นแฟนฉัน หึๆ  (นับวันนางเอกเรื่องนี้จะบ้าขึ้นไปทุกที)
  และแล้วผ่านไปไม่ถึง  สิบนาที ฉันก็จัดการ ทาน(เขมือบจะดูเหมาะสมกว่า)ข้าวผัดจานใหญ่ ก็หายไปอยู่ในกระเพาะฉันเรียบร้อย   อิ่มสุดๆไปเลย  แม้แต่ เทเรฟก็ยังมองฉันอย่างอึ้ง ก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นยิ้ม แทนแล้ว มองฉันอย่างเขินๆทำไมอ่ะอย่าบอกนะว่า เขารับไม่ได้ที่ฉันเขมือบ ข้าวได้ในเวลาอันรวดเร็ว
เอ่อ...มีอะไรเหรอ
ไม่มีอะไรหรอก ฉันแค่ดีใจที่เค้กชอบข้าวผัดที่ฉันทำ
แน่นอนก็นายอุสาห์มีน้ำใจทำมาให้แล้วข้าวผัดก็ออกจะอร่อยซะขนาดนั้น
อืม พูดตรงๆนะตอนแรกฉันกังวลแทบตายว่าเธอจะไม่ชอบอาหารที่ฉันทำ
งั้นเลิกกังวลได้แล้วล่ะเพราะ ฉันจะบอกว่าข้าว ผัดที่นายทำอร่อยมากและฉันก็ชอบมากด้วย
อืม  
ขอบใจ นายมากนะ ข้าวผัด นายอร่อยที่ซู๊ดดด..เลย
ไม่เป็นไร    เออ..ใช่ วันนี้ เค้กอาบน้ำแล้วใส่ชุดเดิมไปก่อนได้มั้ย เดี๋ยวพรุ่งนี้ ฉันจะเอาชุด มาให้ใหม่ในบ้านมีชุดผู้หญิงอยู่เค้กน่าจะใส่ได้
อืมยังไงดีกว่า ไม่ได้อาบอ่ะนะ
เทเรฟเขามีชุดผู้หญิงอยู่ในบ้านด้วยอ่ะ อย่าบอกนะว่า เขามีแฟนแล้ว หรือยิ่ง กว่านั้น เขาอาจจะแต่งงานแล้ว
โอ้...ม่ายยยยยยยยนะ
ชุดพี่สาวฉันนะแต่ตอนนี้ ไม่ได้อยู่ที่นี่แล้วล่ะ
รู้ได้ไงหว่าฉันแค่คิดในใจนะ
 ดูหน้าเค้กฉันก็พอจะเดาออกแล้วล่ะ
งั้นแสดงว่า เขาก็ดูออกล่ะสิว่าฉันปลื้มเขาด้วย อ้ายย...เขินวุ้ย
งั้นฉันไปนอนก่อนนะ พรุ่งนี้เจอกัน  ราตรีสวัสดิ์
อืม จ้า  ราตรีสวัสดิ์
หลังจากที่เทเรฟออกไป ฉันก็จะไปอาบน้ำซักที ตัวฉันเหม็นจะตายอยู่แล้วเนี่ย เดินป่า ทั้งวัน ล้มลุกคลุกคลานไม่รู้เท่าไหร่  กว่าจะได้อาบน้ำ  วันนี้ล่ะขออาบให้เต็มทีเลยแล้วกัน ถึงจะต้องใส่ชุดเดิมไปก่อนก็เถอะแต่ก็ย่อมดีกว่า ไม่ได้อาบ อ่ะนะ  โชคดีที่บ้านหลังนี้มีห้องอาบน้ำในตัวไม่ต้องออกไปเดินโต๋เตร่ หาที่อาบน้ำข้างนอกเหมือนในหนัง เวลามาติดอยู่ในป่าลึกลับ
ซ่า
สบายสุด ดีจริงๆที่ที่นี้ยังมีฝักบัวด้วย อุปกรณ์ข้างในก็ครบครัน ทั้ง แปรงสีฟัน(ใหม่ ) สบู่  แชมพูสระผม
 สระผมหน่อยดีกว่า จะได้สะอาดหมดจด เฮ้อ...ตอนนี้ก็สบายใจไปนี๊ดนึงแล้ว
แต่..เดี๋ยว
…. เฮ้ย...น้ำไม่ไหล   อ้าย....ไม่จริงจู่ๆจะไม่ไหลได้ไง ฟะ
ฉันพยายาม เปิดฟักบัวอีกครั้ง กรี๊ด..มันไม่มีน้ำไหลจริงๆด้วยอ่ะ แชมพูก็เริ่มไหลลงมาบริเวณใบหน้า แล้วด้วย
ทำให้ต้องรีบปาดออกจากใบหน้า อย่างยากลำบาก
เอาไงดีเนี่ย แชมพูยังเต็มหัวฉันอยู่เลย  ไอ้ย...แชมพูจะเข้าตาอยู่แล้ว   สภาพแบบนี้ จะไปหาน้ำที่ไหนฟะ หนทางสุดท้ายด็คือ ฉันต้องแบกหน้าไปหาเทเรฟ ที่บ้าน ทั้งๆที่หัว ยังเป็นแบบนี้ แล้ว นายอาร์ซีน ก็อยู่บ้านหลังนั้นด้วย
โอ้ย..อับอายคูนสอง