คู่แสบสุดบ๊อง...ต้องคำสาปรัก

 

ตอนที่ 5

โรมิโอ

 

ฉันเดินออกมา ชมพูทำหน้าอยากรู้อยากเห็นรออยู่

“ว่าไงบ้าง”

เธอยิงคำถามใส่ จะบอกพูดีมั้ยนะ แต่ว่า หมอดูแก่ๆ นั่นดูน่าสงสัยจะตาย ไม่เห็นจะน่าเชื่อถือเลย แต่ฉันก็ไม่ใช่พวกที่เชื่อเรื่องโชคชะตาอยู่แล้วนี่เนอะ ไม่บอกก็แล้วกัน

“ก็ไม่ว่าอะไร บอกว่าฉันจะมีลูกมีหลานเต็มบ้านเต็มเมืองก็เท่านั้นแหละ”

ฉันยืดอกตอบ

“ยัยบ๊อง สมัยนี้น่ะ มีลูกอย่างมากก็สามคน มากกว่านั้นก็จนแล้วล่ะย่ะ”

อ้าว ไม่เวิร์คแฮะ

ยัยชมพูบ่นกระปอดกระแปด บอกว่าไม่น่าเชื่อถือ แล้วเธอก็เดินฉุนหายไป เชอะ! ทิ้งฉันไว้คนเดียว ฉันโกรธแล้วด้วย กลับบ้านดีกว่า

ฉันนั่งเรือกลับมาที่สาธรก่อนจะต่อด้วยรถไฟฟ้า ฉันเดินกลับบ้านคนเดียว เส้นทางอันยาวไกล เหตุใดยังไม่ถึงซะที พอกลับบ้านไปฉันจะอาบน้ำให้สะใจ แต่ไอ้กล่องดนตรีที่ได้มานี่มันหนักพอควรแฮะ หนักชะมัด กินแรงไปเพียบ!

 

ฉันใช้ชีวิตตามปกติ ตื่นเช้า อาบน้ำแปรงฟัน กินข้าว กระดกเบียร์ แล้วก็กุลีกุจอไปเล่นเกม แล้วก็นอน ฮ้า~ ชีวิตอันแสนสบาย แต่ดันมีตัวมารผจญขัดขวางอยู่นี่สิที่น่าเศร้า

“พี่ฮะ เมื่อไหร่จะไปเรียนแทนผมซะทีล่า”

“เราก็ไปเองสิ! โรงเรียนของนายนี่นา”

เจ้าน้องบ้าลิตเติ้ล แหกปากดังลั่นบ้านทุกเช้า ฮึ่ย!! แหกปากอย่างเดียวน่ะไม่ว่า แต่ดันดึงขาฉันเพื่อจะลากไปโรงเรียนนี่สิ น่ารำคาญ! จะดึงขายังไงก็ช่าง ฉันไม่สนเพราะขนาดตัวมันต่างกัน แต่ที่สนนี่สิ

“โอย... จั๊กจี้! ฮะๆ ฮ่าๆๆ”

“นี่แน่ นี่ๆๆ เป็นไงล่า! จะยอมไปรึยัง”

“ฮะๆ ฮ่าๆๆๆ อะ...โอย... ปล่อยน้า ฮะๆ ฮิๆ ฮ่าๆๆ”

หมอนี่มันจั๊กจี้เท้าฉันน่ะสิ!! แย่ที่สุด ฉันดันบ้าจี้ซะด้วย

“นี่เล่นอะไรกันแต่เช้าเนี่ย!!! ไปกินข้าวแล้วก็ไปโรงเรียนได้แล้ว!”

แม่เปิดประตูผัวะเข้ามาในห้องฉัน เทวดามาช่วยแล้ว~ TTOTT แต่เทวดาองค์นี้ดีไม่ดีจะเปลี่ยนเป็นมารนั่งเทศน์ฉัน โอย ชะตาชีวิตอันแสนเศร้า

“ฮิๆ พี่เป็นอะไร ลิตเติ้ลไปหม่ำข้าวเร็วเข้าสิ”

ยัยมุมุโผล่หน้าเข้ามา ฮะฮ่า! ไม่ได้เห็นหน้าเห็นตากันตั้งหลายวัน ในที่สุดก็โผล่มาให้เห็นซะที

 

สมาชิกในบ้านทุกคนนั่งโต๊ะอาหาร ทุกคนเงียบกริบไม่มีใครพูดอะไร ฉันเองก็ไม่รู้จะพูดอะไรเหมือนกัน ได้แต่ก้มหน้ากินข้าวไป หืม? O_o ทำไมลายจานข้าวมันทุเรศจัง เป็นรูปกบพิลึกพิลั่น ยึ้ย! น่าขยะแขยง! แหวะๆ กินข้าวไม่ลงว้อย!

“แม่! ใครเอาจานลายแบบนี้มาให้กินข้าวเนี่ย! กินไม่ลงหรอก”

“อ้าวเหรอ อุตส่าห์มีรูปตัวเองอยู่ทั้งที ทำไมกินไม่ลงล่ะ”

หน็อย ว่าไงน้า!!! รูปตัวเองงั้นเร้อ!! กบเขียดเนี่ยน้า ฮึ่ย! ยัยมุมุ!!! พูดออกมาหน้าตาเฉย แกตาย!!!!!

“โทษที คือเห็นหน้าน้องสาวของตัวเองแล้วมันกินไม่ลงน่ะ โฮะๆๆ”

“อ้องั้นเหรอ~ ไม่นึกว่าพอพี่เห็นพวกเดียวกันแล้วจะกินข้าวไม่ลงนะเนี่ย”

กัดไม่ปล่อยเลยนะย้า!!!>O<

“พอๆ แม่ผิดเองแหละที่เอาจานลายนี้ออกมาใช้”

แม่พูดสงบศึก ฉันกับมุมุก็หันหน้ากันไปคนละทิศ แหงล่ะ ใครจะไปมองยัยบ้าได้

“อิ่มแล้วค่ะ!”

มุมุพูดห้วนๆ พร้อมกับลุกขึ้น

“อ้าว กินไปนิดเดียวเองนี่”

“พอเห็นหน้าพี่ในจานแล้ว หนูกินไม่ลงหรอกค่ะ”

ว่าไงนะ! ยังกัดไม่เลิกอีก!!!

“อิ่มแล้วค่ะ!”

ฉันลุกขึ้นมั่ง หึ! เอาไงก็เอากันสิว้า

“อะ...เอ่อ”

แม่พูดตะกุกตะกัก ฉันเดินหนีจากมา เชอะ! รำคาญยัยมุมุชะมัด ฉันขึ้นมาบนห้องของตัวเอง เฮ้อ~ เหนื่อยจัง เถียงกับยัยนั่นนี่เหนื่อยชะมัด

ฉันเดินมานั่งที่โต๊ะเขียนหนังสือของตัวเอง พอนั่งลงก็มองสร้อยคอที่มาร์ชให้มาซึ่งสวมอยู่ที่คอของฉันไปพลางๆ เฮ้อ! ฉันมองไปรอบๆ ห้อง หืม? จริงสิ เมื่อหลายอาทิตย์ก่อนฉันได้กล่องดนตรีมาจากหมอดูแก่ๆ นี่เนอะ อืม... ลายมันแปลกๆ ดีนะ เป็นรูปโรมิโอกับจูเลียต ส่วนข้างหลังเป็นรูปซินเดอเรลล่า สงสัยจะเป็นเพลงล่ะมั้ง เอ...มันก็ต้องเป็นเพลงดิ ในเมื่อมันเป็นกล่องดนตรีนี่หว่า ลองเปิดดูดีกว่า

ฉันเปิดกล่องดนตรีออก เสียงเพลงบรรเลงอย่างไพเราะ เพราะจริงๆ อืมๆ... ฟังแล้วรู้สึกเคลิ้มไปกับเสียงเพลง จู่ๆ ความง่วงก็เข้ามา ฉันฟุบหลับลงกับโต๊ะทันที...

 

ฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้น มึนๆ หัวแฮะ หืม? ที่นี่ที่ไหน ฉันมองไปรอบๆ ป่าไม้ ทุ่งหญ้า ป่าไม้ แล้วก็ทุ่งหญ้า ฉันกำลงนั่งอยู่กลางทุ่งหญ้า ที่นี่มันที่ไหนกันเนี่ย!!!

“เฮ้! เจ้ามาอยู่นี่ได้ไงเนี่ย”

ผู้ชายคนหนึ่ง เขาสวมชุดประหลาดเหมือนเกราะงั้นแหละ แถมยังมีดาบด้วย เขาสวมหมวกเหมือนหมวกเหล็กทำให้มองไม่เห็นใบหน้า แต่ที่ประหลาดกว่านี้ก็คือ!

“มะ...มะ...ม้า...”

ม้า!!! ม้าจริงๆ ม้าในกรุงเทพฯ เนี่ยนะ ทำไมมีม้าอยู่ได้ล่ะ

“ก็ม้าน่ะสิ เจ้าพูดอะไรน่ะ”

เขาทำเสียงสงสัย แต่ว่านี่มันม้า! ของจริง!! นี่มันอะไรกัน ฉันงงไปหมดแล้ว

“จะว่าไป เจ้านี่สวมชุดแปลกๆ นะ”

เขากระโดดลงมาพร้อมกับนั่งยองๆ จ้องชุดฉัน ยั้ย!!!! +o+ ทำอะไรเนี่ย!!

“ทะ...ทำอะไรน่ะ มันเสียมารยาทนะรู้มั้ย!”

“เสียมารยาทเหรอ ฮะๆ เจ้าคงจะหลงทางสินะ งั้นข้าจะพาไปที่บ้านชั่วคราวของข้าก่อนก็แล้วกัน ขึ้นมาสิ”

ตาบ้าใส่ชุดเกราะพูดพร้อมกับปีนขึ้นไปนั่งบนหลังม้า เฮ้ย!อย่าบอกนะว่า จะ...จะ...จะให้ฉันขี่ม้าเนี่ยนะ!

“มะ...ไม่เอาดีกว่า”

“พูดอะไรน่ะ ขึ้นมาสิ”

“ว้าย!!!”

กรี๊ด! ตาบ้านี่ทำอะไรน่ะ จู่ๆ ก็กระโดดลงมาพร้อมกับอุ้มฉันขึ้นไปนั่งบนหลังม้า

“เอาล่ะ ไปได้!”

ฉันหลับตาปี๋ มือทั้งสองข้างกอดเอวของตาบ้านี่ไว้แน่น เอ๋? กอดเหรอ กรี๊ด!!

“กรี๊ดๆๆๆ”

“โวยวายอะไรอยู่ได้”

ฮือๆ ฉันอยากปล่อยมือแต่ปล่อยไม่ได้ ม้าตัวนี้วิ่งเร็วชะมัด มองไม่เห็นข้างทางแล้ว ฉันนั่งหลับตาปี๋อยู่นาน แต่ในที่สุดม้าก็หยุดวิ่ง ฉันจึงค่อยๆ ลืมตาขึ้น

“จริงสิ เจ้าชื่ออะไรล่ะ”

ตาบ้าหันมาถาม หน็อย ฉันกลัวนะยะ!!

“แต่ก่อนอื่น เจ้าช่วยปล่อยข้าได้รึยัง”

เขาชี้มือไปที่มือทั้งสองข้างที่ยังรัดเอวของเขาแน่น อึ๋ย~!!! ฉันคลายมือออกอย่างรวดเร็ว

“ฮะๆ แล้วว่าไงล่ะ ชื่อของเจ้าน่ะ”

ยังจะมาหัวเราะอีก!!

“ฉันชื่อมิมิย่ะ แล้วนายเป็นใครกัน!”

“มิมิ เหรอ ชื่อแปลกจังเลย ไม่ใช่คนแถวนี้สินะ”

“แล้วชื่อนายล่ะ”

“ข้าชื่อโรมิโอ ยินดีที่ได้รู้จัก”

ระ...โรมิโอ ชื่อฝรั่งเชียว เดี๋ยวก่อน... โรมิโอ!!! หมายความว่าไงล่ะเนี่ย

“มิมิมาจากไหนล่ะ”

โรมิโอถามขึ้น นี่จะมาคุยอะไรกันหน้าบ้านนะ ว่าแต่บ้านนี่มันรูปทรงแปลกๆ พิลึก อย่างกับกระท่อมงั้นแหละ

“กรุงเทพฯ รู้จักมะ”

“กรุงเทพ?”

เฮ้อ! ช่างเหอะ หมอนี่เป็นคนต่างชาติล่ะมั้ง แล้วฉันมาที่นี่ได้ยังไงกันนะ ให้ตายสิ แล้ว... ฉันจะกลับบ้านได้รึเปล่านะ

“เข้ามาก่อนสิ”

โรมิโอเรียกฉันให้เข้าบ้าน อืม... ไว้ค่อยคิดดีกว่า ฉันเดินเข้ามาข้างใน มีเตาผิงซะด้วย ฉันเดินตรงไปนั่งที่โซฟา ฉันมองสำรวจไปรอบๆ โรมิโอนั่งลงข้างๆ

“ทำไมนายต้องใส่ชุดเกราะด้วยล่ะ”

“เกราะ?”

อ๋อ เข้าใจแล้ว คงเป็นชุดเครื่องแบบสินะ

“นายอายุเท่าไหร่”

ดูๆ ไปก็ไม่น่าจะเกินยี่สิบ ไม่สิ หนุ่มกว่านั้น

“ข้าอายุยี่สิบ แล้วเจ้าล่ะ”

ทายผิดแฮะ แต่ยังไงก็อยู่ในช่วงยี่สิบล่ะน้า

“ฉันก็อายุยี่สิบ”

“มิมิไปตกปลากับข้ามั้ย”

โรมิโอลุกขึ้น เขายิ้มแป้นพร้อมกับถอดหมวกออก หมอนี่หน้าเหมือน...เหมือน! เหมือนมาร์ชราวกับคนเดียวกัน เฮ้ย! 

"ว่ายังไงล่ะมิมิ"

“ไม่ดีกว่า ปลาน่ะ ไปซื้อในห้างก็ได้”

“ห้าง?”

ห้างก็ยังไม่รู้จัก -_- เวรกรรมแท้ๆ ฉันส่ายหน้าเป็นเชิงบอกว่าไม่มีอะไร จริงสิ ลองไปหาทางกลับบ้านดีกว่า บางทีฉันอาจจะหลงทางมาโรงถ่ายละครก็ได้ล่ะมั้ง

“มาร์ช เอ้ย โรมิโอ ฉันไปก่อนนะ”

“ฮะ...เฮ้ เดี๋ยวสิ เจ้า!”

ฉันไม่สนใจเสียงของโรมิโอ เดินดุ่มๆ ออกมาจากบ้านทันที ถ้าไปตรงที่ๆ ทุ่งหญ้านั่นอาจจะได้เบาะแสอะไรก็ได้ ฉันเดินไปเรื่อยๆ แต่ว่ามันก็อยู่ไกลนะ เพราะว่าตอนที่ขี่ม้ามานี่รู้สึกว่านานทีเดียว

สวบ!

เสียงอะไรน่ะ! ฉันหันไปมอง ไม่มีใครเลย หรือว่าจะหูฝาดไปเอง คงใช่สินะ... ขะ...ขอให้ใช่นะ

“เจ้าหญิง!”

“กรี๊ดดดดดด!”

พ่อจ๋าแม่จ๋าช่วยหนูด้วย!!!

“เจ้าหญิงขอรับ ข้ามารับท่านกลับวัง”

หะ...หา!! เจ้าหญิง? มีผู้ชายอายุรุ่นลุงกำลังก้มหน้าคุกเข่าพูดกับฉัน คะ...ใครอีกล่ะเนี่ย??

“จะ...เจ้าหญิง?”

“เจ้าหญิง โปรดกลับวังกับข้าเถิด พระราชากำลังเกรี้ยวโกรธเรื่องที่ท่านหนีออกมานอกวัง”

มึนตึ้บ เจ้าหญิงอะไรกัน?? แล้วยังจะพระราชาอีก แต่คิดอีกที ลองไปที่วังอะไรนั่นดูเผื่อจะได้เบาะแสหาทางกลับบ้านดีกว่า

“ได้สิ ฉัน เอ้ย! ข้า... จะไป”