คู่แสบสุดบ๊อง...ต้องคำสาปรัก

ตอนที่ 4
กล่องดนตรี
 
“พูดเรื่องแบบนี้ในที่สาธารณะได้ไง!”
อะไรหว่า... ฉันพูดอะไรไปล่ะ ก็แค่บอกว่า ‘มาร์ชจ๋า ฉันขอโทษนะ ฉันขอโทษจริงๆ เลย’ หมอนี่เข้าใจผิดอะไรไปรึเปล่านะ
“มาร์ชคิดว่าฉันพูดอะไร”
“ก็จู่ๆ เธอก็บอกว่า ‘มาร์ชจ๋า ขอร้องล่ะนะ รีบเข้าบ้าน อย่ารอช้าเลย’ ฉันก็ต้องตกใจสิ!”
โหย~ -o- ที่แท้นายก็หูไม่ดีนี่เอง ตาบ้าจอมลามก!! ในหัวคิดเป็นอยู่เรื่องเดียวรึไงกันนะ
“นี่พวกเธอลืมฉันแล้วใช่มั้ยเนี่ย จู๋จี๋ดู๋ดี๋กันอยู่ได้ รำคาญลูกตาโว้ย!”
วินโพล่งขึ้นมา หน็อย~!!!! รำคาญลูกตาเรอะ!! ถ้างั้นฉันก็คงรำคาญนายที่ยังคงยืนหัวโด่อยู่นี่ซะจนทะมุทะลวงเข้าไปข้างในถึงตับไตไส้พุงแล้วอ่ะดิ
“ฮึ่ย! ออกไปไกลๆ เลย! เจ้าคนรกโลก!!”
ฉันตะโกนใส่หน้านายวิน ตาบ้านั่นตกใจเลย สมน้ำหน้า! นายมันรกโลกจริงๆ นั่นแหละ  เจ้าคนรกโลก ฮ่าๆ! คิดๆ ดูแล้ว ฉันนี่โหดแฮะ ^o^
“มาร์ชจ๋า คือว่า ฉันพูดว่าขอโทษต่างหาก ในหัวคิดอะไรอยู่เอ่ย~”
ฉันบิดตัวไปมาพร้อมกับเอานิ้วจิ้มๆ แขนของเขา อ๊าย~!!>/ / /< ฉันนี่ทำตัวเหมือนสาวขี้อ้อนไปได้
“อ้าวงั้นเหรอ...”
มาร์ชหน้าแตกหมอไม่รับเย็บเลย ฮ่าๆ จริงสิ ฉันซื้อสร้อยมานี่นา
“เอ้านี่ ฉันให้นะ”
ยะฮู้~ เย้ๆๆๆ ฉันยื่นกล่องสีแดงที่มีสร้อยใส่ไว้ข้างในให้เขา
“อ...อืม ขอบใจนะ”
มาร์ชหน้าแดงแจ๋เลย น่าร้าก แต่แล้วจู่ๆ เขาก็ยื่นกล่องสีแดงมาให้ฉัน
“ฉันตามเธอมาตั้งแต่กลับจากสวนสนุกนั่นแหละ แล้วก็เห็นเธอซื้อสร้อย ฉันก็เลย...”
มาร์ชลูบผมของตัวเองเป็นการแก้ความเขิน ฉันมองกล่องสีแดงในมือเขา จริงง่ะ ดีใจจังเลย ฉันรีบรับมาเปิดดูทันที ข้างในเป็นอะไรเอ่ย...
“เป็นการจองตัวล่วงหน้า”
สร้อยคอ! แบบเดียวกันด้วย!! ไม่อยากจะเชื่อ
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก!!!
หัวใจฉันเต้นไม่เป็นจังหวะ ฉันมองหน้ามาร์ช เขาหลบสายตาแต่ใบหน้าของเขามีสีแดงแจ๋ ซึ่งฉันเองก็เป็นอยู่ตอนนี้
“ขะ...ขอบคุณ”
น้ำใสๆ ออกมาจากดวงตาของฉัน ฉันหยิบสร้อยออกมาจากกล่องก่อนที่จะสวมไว้ที่คอ มือของฉันสั่นเล็กๆ เพราะความตื่นเต้น
“ฉันใส่ให้”
มาร์ชมองฉันอย่างอ่อนโยนก่อนที่จะเอื้อมมือมาหยิบสร้อยจากมือของฉัน เขาเองก็สวมสร้อยที่ฉันซื้อให้ เหมาะกับเขามากจริงๆ กลายเป็นคู่กันเลย กรี๊ดด!!
“...”
มาร์ชค่อยๆ สวมสร้อยให้ฉันอย่างบรรจง
ตึกตัก ตึกตัก
เหมือนกับโลกนี้มีแค่เราสองคน อยากหยุดเวลาไว้แค่นี้ ฉันใจเต้นแรงมากราวกับหัวใจจะทะลุอกออกมา
ปึ้ง!
“ใครมาน่ะ อ้าวพี่...พี่มาร์ชนี่นา”
ยัยมุมุเปิดประตูพรวดออกมา ฉันรีบชักมือของตัวเองออกจากมือมาร์ชทันทีพร้อมกับยัดกล่องที่ใส่สร้อยลงกระเป๋าสะพายข้าง ฮึ่ย! มาทำลายบรรยากาศซะได้หน้างี้มุ่ยมาเชียว พอเจอหน้ามาร์ชปุ๊บก็เปลี่ยนเป็นคนละคน
“เข้าบ้านไปเลย ออกมาทำไมล่ะ”
“แม่บอกให้มาดูว่าปีศาจที่ไหนมายืนอยู่หน้าบ้าน”
หน็อย ปีศาจเรอะ ทั้งแม่ทั้งน้องเป็นอะไรกันไปหมดเนี่ย แต่ฉันก็ยืนอยู่หน้าบ้าน หืม? ยัยมุมุต่างหากที่อยู่หน้าบ้าน
“งั้นก็คงเป็นเธอสินะมุมุ ยืนอยู่หน้าบ้าน ว่าตัวเองทำไมกัน”
มุมุมองเท้าของตัวเองแล้วก็เดินไปทางซ้ายสามก้าว มันทำอะไรหว่า
“ตอนนี้พี่อยู่หน้าบ้านแล้วล่ะ ^-^”
ยัยเด็กเลว! ฮึ่ย!! ฝากไว้ก่อนเถอะ
“อะ...เอ่อ ตอนนี้ใครจะอยู่หน้าบ้านก็ช่างเถอะนะ...”
มาร์ชแทรกขึ้น โธ่! ที่รักจ๋า ยัยนี่มันว่าสุดที่รักของเธอนะ ช่วยด่ามันกลับให้สุดที่รักของเธอคนนี้หน่อยสิ~ ฉันส่งสายตาอ้อนวอนไปให้เขา จะรู้เรื่องมั้ยนะ
“พี่มาร์ชขา~ พามุมุไปเที่ยวหน่อยสิ~”
ยัยมุมุวิ่งเข้าไปเกาะแขนมาร์ช อี๋!!! ไอ้เด็กชั่ว! ปล่อยแขนมาร์ชเดี๋ยวนี้น้า!
“โอ๊ย~!!”
ฉันเกิดอาการทนไม่ได้ ฉันเลยจัดการกระชากแขนของมุมุที่เกาะมาร์ชไว้ออก ยัยนั่นลงไปกองกับพื้น สมน้ำหน้า ฮ่าๆ! ถึงจะเป็นน้องสาวแท้ๆ ฉันก็ไม่เว้นเฟ้ย!
“มิมิ...เธอทำแรงเกินไปแล้วนะ...”
มาร์ชมองฉันด้วยสายตาตำหนิ อะไรกัน ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดนี่ อย่ามองฉันด้วยสายตาแบบนั้นสิ แต่เมื่อกี้นี้ ฉันก็ไม่ได้กระชากแขนของมุมุแรงซักหน่อย ยัยนั่นลงไปกองกับพื้นเองต่างหาก
“ฉะ...ฉัน”
“ไม่อยากเชื่อเลยว่าเธอจะเป็นคนแบบนี้”
มาร์ชมองฉันแล้วส่ายหน้าพร้อมกับถอนหายใจ เขาหันไปช่วยมุมุพยุงตัวขึ้น นี่ฉัน...ผิดเหรอ
“ฮึก...ฮือ...”
มุมุเริ่มผลิตน้ำตาออกมาเป็นจำนวนมาก เธอหันมามองฉัน และพอมาร์ชไม่ได้มองเธอแล้ว มุมุก็แสยะยิ้มออกมาแบบสะใจ ที่แท้~!!! ยัยนี่!!!!!! มารยาร้อยเล่มเกวียน เกวียนมันเยอะเหลือเกินนะย้า!!!!!!! แกล้งล้มตัวลงไปเอง แถมยังแกล้งร้องไห้ ฮึ่ย! ยกโทษให้ไม่ได้แล้ว!!
“ฉันไปก่อนนะ”
มาร์ชบอกลา
“แล้ว...เจอกันวันไหนอีก...”
“...”
ฮือ~ เขาเกลียดฉันแน่ๆ เพราะยัยหน้าปลาหมึกนี่แท้ๆ มาร์ชไม่ตอบแล้วเดินจากไป
“เธอทำอะไรน่ะ”
พอเขาลับสายตาไป ฉันก็หันมาเล่นงานยัยมุมุ
“แหม~ มุมุยังไม่ได้ทำอะไรเลยนา~”
ไม่ได้ทำอะไรกะผีน่ะสิ
“แล้วฉันจะคิดบัญชีกับเธอทีหลัง เตรียมใจไว้ได้เลย!”
ฉันประกาศศึกกับมุมุ เห็นทีต้องจัดการแล้ว ยัยมุมุยืนกอดอกพิงกำแพง ก้มหน้าเล็กน้อยอยู่สักพัก แล้วก็เงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับแสยะยิ้มอันร้ายกาจ
“แล้วฉันจะรอชม”
เธอเสร็จฉันแน่ คอยดูเถอะ!!
 
วันเวลาผ่านไป ฉันไม่ได้เจอหน้ามาร์ชมาสองอาทิตย์แล้ว เขาไม่โทรมาหาเลยด้วย ขนาดทุกวันอาทิตย์ที่นัดกัน หมอนั่นก็ไม่ได้ไป นี่มันแฟนประเภทไหนเนี่ย ไม่โทรไม่ติดต่อมาหาบ้าง
ยัยมุมุไม่อยู่บ้านตลอด กลับดึกทุกวัน ไปมีแฟนอยู่ที่ไหนชัวร์ หรืออาจจะกลัวฉันหว่า พอฉันเรียนจบไฮสคูลก็ไม่เรียนต่อ ไม่ได้ทำงานด้วย เพราะเกาะพ่อแม่กินมันสบายกว่า ก็เลยนอนอืดอยู่บ้าน นึกถึงยัยพู ฉันต่างกับเธอที่เรียนต่อมหาวิทยาลัย มีงานล้นหัวทุกวัน น่าสงสาร
วันนี้ว่างจัด ไม่มีอะไรทำ ตะลุยเล่นเกมหกชั่วโมงติดโลด! หุๆ
“นอนอืดอยู่บ้านเอาแต่เล่นเกม ผมไม่โตเป็นผู้ใหญ่อย่างพี่เด็ดขาด”
ลิตเติ้ลที่โผล่มาอยู่ในห้องฉันได้ไงก็ไม่รู้เอ่ยขึ้น
“จ๊ากกก! ผีหลอก!!”
“เงียบเหอะน่า!”
“เธอไม่ไปโรงเรียนรึไง”
น้องชายที่สุดแสนจะกวนประสาทของฉันทำหน้าเบ้พร้อมกับนั่งลงข้างๆ รำคาญเฟ้ย นี่มันจะแปดโมงแล้ว หมอนี่กะจะโดดรึไงนะ
“ไม่เอาหรอก พี่ก็ไปเองดิ”
นี่นาย...ฉันอายุเท่าไหร่แล้วยะ
“ก็ได้ แต่ก่อนอื่น ถ้าเธอทำให้พี่ตัวเล็กลงได้ พี่จะไป”
“ไม่ไหวหรอก อายุจวนจะเข้าโลงแล้วยังไม่เจียมตัวอีก”
หน็อย ปากเรอะนั่น
“ไปโรงเรียนซะไป๊ รีบไปเร็วเข้าก่อนที่ฉันจะจับนายยัดลงคอห่าน!!”
“อึ๋ย ผู้หญิงอาไร้ โหดชะมัด ไปก็ได้”
ลิตเติ้ลบ่นพึมพำก่อนที่จะเดินออกจากห้องไป แบร่~ จะบอกให้นะยะ ยัยมุมุโหดกว่าอีกย่ะ
ปิ๊งป่อง~
ว้าว~ ใครมากดกริ่งหน้าบ้านนะ ฉันกระโดดออกจากห้องแล้วรีบวิ่งลงมาเปิดประตู
“ไงจ๊ะ ว่างมั้ยวันนี้”
อูยเพื่อนรัก ชมพูจ๋า วันนี้เธอว่างซะด้วย~ ฉันกำลังจะตายอยู่ในบ้านเพราะเบื่อจัดซะแล้ว
“ของมันแน่อยู่แล้ว จะไปไหนเหรอ”
“ฉันจะไปไหว้พระ ไปด้วยกันมั้ย”
“ที่วัดเหรอ ไปดิ”
 
ฉันใช้เวลาแต่งตัวสิบนาที แล้วก็พร้อม ในที่สุดเราสองคนก็ตรงไปยังวัดพระแก้ว นั่งรถเบนซ์ของยัยพูไป รถติดมาก แต่ในที่สุดก็มาถึงจนได้ แต่เสียเวลาหาที่จอดรถอยู่ครึ่งชั่วโมง
“ว้าว~ คนเยอะจังเลยแฮะ”
หลังจากไหว้พระกันเสร็จ เราสองคนก็นั่งเรือไปวังหลัง
“ตรงนู้นมีทำนายดวงชะตากันด้วย ไปดูมั้ย”
พูชวนฉัน แน่นอนว่าต้องไป
เราสองคนวิ่งมาถึง ไม่มีคนเลย มีป้ายบอกว่าให้เข้าไปทีละคน ยัยพูเลยเข้าไปก่อน ฉันก็รออยู่ข้างนอก ใช้เวลาไม่นานเธอก็ออกมา
“เป็นไง”
“ก็ดีนะ ตาเธอแล้ว”
ฉันเดินเข้ามา ภายในคลุ้งไปด้วยกลิ่นเหมือนกลิ่นชา มืดๆ มีคุณยายแก่ๆ นั่งอยู่ตรงกลางพร้อมกับลูกแก้ว หยึย~ ดูยังไงๆ ก็น่ากลัว
“สาวน้อย มานั่งตรงนี้สิ”
คุณยายแก่ผายมือออกเป็นเชิงให้ฉันนั่งลงตรงเก้าอี้ตรงข้ามกับเธอ
“อ่า...ค่ะ”
ฉันค่อยๆ นั่งลงอย่างสุภาพ ดูๆ ไป คุณยายคนนี้แก่จริงๆ แฮะ หนังงี้เหี่ยวย่นซะไม่มี แก่จะเข้าโลงแล้วนี่นา ที่ทำนายมันจะจริงเร้อ
“เจ้าจะเชื่อหรือไม่ก็เรื่องของเจ้านะสาวน้อย จริงอยู่ที่ข้าแก่จะเข้าโลง แต่เจ้าก็อย่าไปหลงเชื่อแค่รูปร่างภายนอกสิ หึๆ เอาล่ะ ข้าจะดูดวงชะตาของเจ้าล่ะนะ”
เฮ้ย! ยัยแก่นี่อ่านใจฉันได้ด้วยเรอะเนี่ย
“ยื่นมือมาข้างหน้าซิ”
คุณยายสั่งให้ฉันยื่นมือออกไป จะเอามือฉันไปทำอะไรกันล่ะหว่า แต่ฉันก็ยื่นมือสองข้างออกไปตรงลูกแก้ว หวาย~ อันเบ้อเริ่มเลย ลูกแก้วหรือโลกกันแน่
“โอม~ ดวงชะตาของสาวน้อยผู้นี้ จงปรากฏขึ้นมาด้วยเถิด”
คุณยายหลับตาลงพร้อมกับเอามือเหี่ยวๆ ย่นๆ ของตัวเองมาวางไว้บนมือฉัน แล้วก็ทำท่าเหมือนควานหาอะไรบางอย่าง แต่แล้ว ฉันก็สังเกตเห็นว่าบนโต๊ะข้างหลังคุณยายคนนี้มีอะไรส่องแสง
“หืม?”
“มะ...มีอะไรหรือคะ?”
ยัยแก่หนังเหี่ยวชะงัก ฉันละสายตามามองหน้าคุณยาย มีอะไรหว่า อย่าบอกนะว่าฉันจะตายน่ะ ไม่น้า~TT^TT
“อืม~ ถึงเวลาแล้วเรอะ”
“เอ๋?”
ฮือๆๆๆๆ ถึงเวลาที่ฉันจะตายใช่มั้ย
คุณยายหนังเหี่ยวหันไปหยิบอะไรบางอย่าง ฉันชะโงกหน้าดูด้วยความอยากรู้อยากเห็น
“เอ้านี่”
แล้วคุณยายก็หันมาพร้อมกับยื่นกล่องดนตรีใบหนึ่งให้ฉัน นี่มันอะไรหว่า~? ฉันรับมาอย่างงงๆ
“กล่องดนตรี... มีอะไรหรือคะ?”
“แล้ววันหนึ่ง เจ้าก็จะรู้เอง หึๆ”
หา??? แล้ววันหนึ่ง ข้า เอ้ย! ไม่ใช่! แล้ววันหนึ่งฉันก็จะรู้เองเหรอ วันหนึ่งเนี่ยมันวันไหนกันล่า~!!!