Black or White สองรักร้ายป่วนหัวใจยัยจอมมึน

 
ตราสัญลักษณ์
 
                “ล้มละลาย!!?” เสียงตะโกนแกมถามถูกพ่นออกมาจากปากเรียวเล็กของฉัน เราเพิ่งย้ายมาอยู่เมืองนี้ได้ไม่นานทำไมถึงได้ล้มละลายง่ายดายเหมือนกับเล่นเกมเศรษฐีอย่างนี้ล่ะ?
                “ใช่ เราล้มละลายแล้ว เมืองนี้มันก็เป็นอย่างนี้แหละ มีแต่พวกคดโกงกันทั้งนั้น” ชายสวมแว่นหนาบ่นก่อนจะนวดไหล่ตัวเองเพื่อคลายเมื่อย นี่พ่อเป็นเจ้าของบริษัทยักษ์ใหญ่และเป็นคนทำมันพังมากับมือ ทำไมถึงได้พูดออกมาอย่างไร้ความรับผิดชอบแบบนี้ แล้วไอ้ท่านวดไหล่นั่นคืออะไร ตอบ! =O=!!
                เอ๊ะ...
                “แต่ถ้าเป็นอย่างที่พ่อว่า บ้านหลังนี้ก็ต้องถูกยึดสิ!” ฉันควบคุมสติและถามอีกครั้งพลางกวาดสายตามองดูคฤหาสน์สีทองกับเครื่องเรือนที่ทำจากเพชร และคนรับใช้หนึ่งร้อยกว่าคน นี่ฉันต้องทิ้งสิ่งนี้ไปเพราะเราล้มละลายอย่างนั้นเหรอ? 
                “โอ๊ย!! แกอย่าทำให้ขวัญเสียได้ไหม! บ้านหลังนี้เราซื้อมากับมือ ฉันไม่ยอมให้พวกนั้นยึดเด็ดขาด!!” หญิงวัยทองผมดำประดิษฐ์(ที่ได้จากการย้อมกลบหงอก)กำมือแน่นตวาดเสียงลั่น พูดเรื่องเงินเรื่องทองทีไรเป็นต้องตะโกนจนหน้าแดงทุกที แต่ไม่แปลกใจเลยที่แม่จะหวงคฤหาสน์ของเราขนาดนี้ เพราะคฤหาสน์สีทองหลังนี้มีมูลค่ามหาศาล และมันคือความปรารถนาสูงสุดที่แม่ต้องการมาตลอดชีวิต เพิ่งใช้เวลาอยู่บนความสุขได้ไม่นานก็ต้องโบกมือลามันซะแล้ว
                “เป็นเพราะแกแน่ ๆ เลยยัยสุดที่รัก เพราะแกเอาเงินไปจัดปาร์ตี้วันเกิดบนเรือสำราญ แถมยังซื้อของขวัญวันครบรอบสองสัปดาห์บ้าบออะไรนั่นให้แฟนแกเป็นแสน ๆ อีก มันต้องเป็นแกแน่ ๆ ที่เราล้มละลายก็เพราะแก!” อยู่ดี ๆ แม่ก็หันมาว่าฉันเฉย แต่นั่นคือความจริง นี่ไม่ใช่ความผิดของพ่อที่ดูแลบริษัทไม่ดี แต่มันเป็นความผิดของฉันเอง! นี่คงจะเป็นอย่างที่ใครเขาว่า ความสุขมักจะมาก่อนความทุกข์เสมอ ไม่นะ! ฉันทำให้ครอบครัวตัวเองล้มละลายเหรอเนี่ย ฉันมันเลว ฉันมันใช้เงินสิ้นเปลือง! TOT
                แต่เดี๋ยวก่อนนะ...
                “แม่เป็นคนบอกให้ที่รักไปจัดปาร์ตี้วันเกิดบนเรือเองไม่ใช่เหรอ แถมแม่ยังไปออกสื่อบอกเขาไปทั่วว่าอยากเห็นลูกมีความสุขจึงสนับสนุนออกเงินให้เต็มที่ อะไรเทือกนั้-”
                “นี่แกว่าฉันผิดเหรอ ถ้าแกหัดปฏิเสธตั้งแต่แรก เรื่องมันก็คงไม่เป็นแบบนี้หรอก!” แม่เชิดหน้าทำเหมือนตัวเองไม่ได้ทำอะไรผิด ก็ใครมันจะไปรู้ว่าการจัดงานวันเกิดหมื่นล้านจะมีผลทำให้ครอบครัวต้องตกอับแบบนี้ อีกอย่าง ที่แม่สนับสนุนส่งเสริมเต็มที่เพราะแม่อยากอวดรวยให้คนในสังคมไฮโซร้อง ‘โอ้ บ้านนี้รวยจริง’ ไม่ใช่หรือไง ฉันก็ช่วยทำให้แล้วเนี่ย แล้วไหงความผิดมาลงที่ฉันเต็ม ๆ เลยล่ะ ไม่ยุติธรรม -_-
                “มันเป็นเพราะผมเอง” พ่อถอนหายใจเป็นครั้งที่สามสิบเก้าพลางยกมือขึ้นนวดขมับ ทำหน้าแบบนั้นอีกแล้ว ใบหน้ายุ่ง ๆ ที่เห็นทีไรเป็นต้องเครียดด้วยทุกที ตั้งแต่ย้ายมาเมืองนี้ฉันไม่เคยเห็นพ่อยิ้มเลย ถึงที่นี่จะมีคนคอยรับใช้ให้ความสะดวกสบายทุกอย่าง แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าพ่อจะมีความสุขสินะ สุดที่รักขอโทษที่เมื่อกี้ด่าพ่อในใจว่าไร้ความรับผิดชอบ ต่อไปนี้หนูจะเข้าใจพ่อให้มากกว่านี้ค่ะ T^T
                “เพราะคุณ? มันหมายความว่ายังไง?” แม่ขมวดคิ้วถามอย่างสงสัย สีหน้าของแม่บ่งบอกอย่างชัดเจนว่า ‘ถ้าพูดอะไรไม่เข้าหูขึ้นมา ระวังจะโดนภรรยาตีตาไม่รู้ตัวนะยะ!’-_-
                “เรื่องนั้นคุณน่าจะรู้ดี” พูดจบ พ่อก็ส่งโทรศัพท์ไอฟายรุ่น 8s ให้แม่ดู พอแม่เห็นอะไรบางอย่างที่ปรากฏบนจอโทรศัพท์ปุ๊บก็เบิกตากว้างจนตาแทบจะหลุดออกจากเบ้า เรื่องที่ทำให้แม่ต้องตาโตแบบนี้มันเป็นเรื่องอะไรกัน หวังว่าจะไม่เกี่ยวกับที่ฉันไปจัดงานวันเกิดอย่างสิ้นเปลืองอะไรนั่นหรอกนะ =_=
                “ที่นี่คงไม่ต้อนรับคนอย่างเรา” พ่อยักไหล่ไม่แคร์พูดกับแม่เหมือนเรื่องนี้ท่านทั้งสองรู้กันแค่สองคน มีอะไรปิดบังลูกที่น่ารักคนนี้อยู่หรือยังไง รู้ทันนะยะ =_=
                “กรี๊ดดดดดดดด!!! ไม่จริ๊ง!!! มันเป็นไปได้ยังไง!!!!!!!”
               เปรี๊ยะ!!
               จ...จู่ๆแจกันที่ประดับบนโต๊ะก็มีรอยร้าว คำว่ากรี๊ดบ้านแตกมันเป็นอย่างนี้นี่เอง พลังทำลายล้างสุดยอด! น่ากลัวชะมัด -O-!!
               “เฮ้อ...เอาอีกแล้ว” พ่อเอานิ้วก้อยแหย่หูอย่างเบื่อหน่ายก่อนจะหันมาคุยกับฉันที่ยืนอึ้งไปสองวิ
               “ฟังให้ดีนะ...ตอนนี้พ่อถูกศาลตัดสินให้เป็นบุคคลล้มละลาย อีกไม่นานคฤหาสน์หลังนี้จะถูกยึดและเราก็จะถูกไล่ให้ไปอยู่ที่อื่น พ่ออยากให้ลูกขึ้นไปเก็บของในห้อง อะไรที่จำเป็นก็เก็บใส่กระเป๋า อะไรที่ไม่จำเป็นก็ทิ้งมันไว้ที่นี่ ส่วนแม่...เดี๋ยวพ่อจัดการเอง;”
                “ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้วค่ะ =_=;;” ที่นี่ไม่มีใครเป็นที่รองรับอารมณ์ของแม่ได้ดีไปกว่าพ่ออีกแล้ว -_-;; ฉันไม่รู้หรอกนะว่าพ่อให้แม่ดูอะไร แต่ที่รู้คือมันต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่ เพราะพอแม่เห็นปุ๊บก็บีบโทรศัพท์ซะแทบจะพังคามือ แต่ดีนะที่โทรศัพท์รุ่นที่พ่อใช้ทำมาจากเพชรชั้นดี บีบยังไงก็ไม่แตก มีแต่จะบาดมือเปล่า ๆ -_-
                เอาล่ะ ทีนี้ก็ขึ้นห้องไปเก็บของสักที ดีนะที่ฉันหมั่นนั่งสมาธิก็เลยไม่เสียสติง่าย ๆ  ถึงแม้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้มันจะน่าตกใจมากก็เถอะ แต่ทำไงได้ มันไม่มีทางเลือกนี่ จะให้ฉันแหกปากโวยวายกรี๊ดลั่นแจกันแตกเหมือนแม่หรือไง น่าอายพวกคนรับใช้จะตายไป
               …( -_-)+ (ชิ้ง~)
               พอขึ้นมาถึงก็เจอพวกคนรับใช้ที่ชอบยุ่งเรื่องเจ้านายปั๊บ มองเข้าหน่อยก็ทำเป็นก้มหน้าหลบตาเหมือนโดนรุ่นพี่ในคณะสั่งลงโทษยังงั้นแหละ เอ๊ะ...พูดถึงรุ่นพี่แล้วก็เพิ่งนึกได้ ต่อไปนี้ฉันจะไม่ได้ไปมหาลัยแล้วสินะ ฉันจะไม่ถูกรุ่นพี่สั่งหมอบ สั่งคลาน สั่งให้กินของเค็ม สั่งเต้นท่าทุเรศ ๆ อีกแล้ว! ดีใจสุดๆเลย TOT  แต่! ฉันจะต้องทิ้งเพื่อน ทิ้งอาจารย์ ทิ้งพี่ ทิ้งแฟน ทิ้งความทรงจำดี ๆ ไว้ที่นี่!! ถึงพ่อจะบอกให้เอาสิ่งสำคัญไปด้วยก็เถอะ แต่ฉันเอาพวกเขาไปด้วยไม่ได้นี่นา จะไปเซย์กู๊ดบายถึงบ้านหรือจัดงานเลี้ยงอำลาตอนนี้ก็ไม่ทันแล้ว งั้นเอาแบบนี้แล้วกัน L
                ตรู๊ด ตรู๊ด...
                โทร.ลาให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย ถ้าจากกันโดยไม่ลาคงค้างคาใจไปจนวันตายแน่!
 เริ่มจากยัยคอลลีนเพื่อนรักคนแรก
                ตรู๊ด ตรู๊ด...
                เอ๊ะ! ทำไมไม่รับสายล่ะ ปกติยัยนี่จะรับทุกตรู๊ดที่สามนี่ แต่นี่มันสี่ตรู๊ดแล้วนะ!!
                (เลขหมายที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้...)
                เอ๊...อะไรกันหว่า ยัยนั่นไม่น่าจะปล่อยให้โทรศัพท์แบตฯหมดนี่นา แต่ช่างมันเถอะ โทร.หาคนอื่นก่อนก็ได้...
                ตรู๊ด ตรู๊ด...
                ไม่รับ...
                ตรู๊-!!!
                ถูกตัดสาย! พวกนั้นเป็นบ้าอะไรเนี่ย คิดจะแกล้งฉันหรือไง หา??!
               ไม่ได้การล่ะ ฉันจะถูกไล่ออกจากบ้านเวลาไหนก็ไม่รู้ ต้องบอกลาให้ได้สักคน แค่คนเดียวก็ยังดี!
               ตรู๊ด ตรู๊ด ตรู๊ด...
               อะไรกัน ขนาดคนที่ฉันมั่นใจว่าจะรับสายในทันทียังต้องนั่งรอถึงสามตรู๊ดแน่ะ! เอ๊ะ หรือพวกนั้นกำลังวางแผนเซอร์ไพรซ์อะไรบางอย่างอยู่ แหม...มามุกนี้ฉันเดาทางออกหมดน่ะสิ ขั้นแรกของการเซอร์ไพรซ์คือไม่พูดด้วย ทำเป็นงอน หรือทำเหมือนฉันไม่มีตัวตน พอฉันเริ่มคิดมากจนจิตตกก็จะออกมาเซอร์ไพรซ์พร้อมกับของขวัญและคำพูดที่เลิศหรู ยกตัวอย่างเช่น
                (สุดที่รัก...อย่าโทร.มาอีกนะ)
                ฮะ? =O=
                “ว..ว่าไงนะ? ” เสียงหล่อ ๆ คุ้นหูแบบนี้ไม่น่าจะเป็นใครอื่นนอกจากพลูโตที่รักแฟนจ๋าของฉันเองนี่ ทำไมเขาพูดเหมือนไม่ใช่ตัวเขาอย่างนั้นล่ะ นี่ฉันกำลังคุยกับใครอยู่เหรอ? =_=
                (เราเลิกคุยกันเถอะ)
                ไปกันใหญ่ละ -_-
                “ไม่เอาน่า ที่รักไม่เล่นด้วยนะ วางแผนจะแกล้งอะไรที่รักอีก หื้ม?” 
                (เลิกพูดจาแบบนั้นสักทีเถอะ คำพูดและน้ำเสียงน่ารัก ๆ แบบนั้นไม่เหมาะกับตัวเธอเลยสักนิด มันเร็วไปจริง ๆ ที่เราตกลงคบกัน ฉันน่าจะสืบข้อมูลของเธอและครอบครัวเธอให้มันดีกว่านี้สักหน่อย คนอื่น ๆ จะได้ไม่ว่าฉันเอา)
                “ว่า? ว่าอะไรเหรอ? นี่พลูโตพูดเรื่องอะไรเนี่ย?”
                (ก็ว่าฉันคบลูกคนโกงยังไงล่ะ เธอยังไม่รู้ตัวอีกเหรอ?)
                ฮะ? นี่มันเป็นการแกล้งที่โง่เง่าที่สุดเท่าที่ฉันเจอมา ‘ลูกคนโกง’ คืออะไร? พูดเหมือนตัวเองเสื่อมเพราะคบกับฉันอย่างนั้นแหละ แฟนจ๋ากล้าพูดแบบนี้กับที่รักได้ยังไง ทำร้ายจิตใจสุด ๆ ถ้าไม่เลิกพูดอีก ฉันร้องไห้จริง ๆ ด้วย! L   
                “ฉันต้องรู้อะไรเหรอ?”
                (เฮอะ! เธอนี่มัน...ช่างมันเถอะ ถ้าอยากให้ฉันพูด ฉันก็จะพูด) เขาให้ฉันลุ้นนิดหน่อยก่อนจะว่าต่อ
               (ตอนนี้ครอบครัวของเธอกำลังเป็นข่าวโด่งดังในเว็บ ‘บอกเล่าเก้าสิบห้า’ เธอคงรู้สินะว่าเว็บนั้นน่าเชื่อถือมาก) อืม...ใช่ เว็บนี้เป็นหนึ่งในดวงใจของชาวเมืองโพรเพลสลิตาร์(เมืองแห่งความรุ่งเรือง)เลยทีเดียว มีข่าวไหนออกมาชาวเมืองก็จะพากันเชื่อไปหมด เพราะเว็บนี่เสนอแต่ข่าวจริงแท้ ฉันเองก็ชอบไปเสพข่าวจากเว็บนี้เหมือนกัน เอ๊ะ! หรือเขาจะลงข่าวที่ครอบครัวฉันล้มละลาย?! O_O
               “จะบอกว่านายรังเกียจที่ครอบครัวฉันล้มละลายอย่างนั้นเหรอ?!” ไม่จริง! คนอย่างแฟนจ๋าน่ะเหรอจะรังเกียจฉันลง หวังว่านี่คือการแสดง แฟนจ๋าต้องแกล้งทำให้ฉันใจหายเพื่อเซอร์ไพรซ์อำลาแน่ๆ! TOT
               (ไอ้เรื่องล้มละลายน่ะไม่เท่าไหร่ แต่เรื่องที่พ่อเธอโกงพ่อฉันและคนอื่น ๆ มันรับไม่ได้ยิ่งกว่าอีก!!)
               เดี๋ยวนะ! พ่อฉันไปโกงพ่อแฟนจ๋าตั้งแต่เมื่อไหร่ ว่าแต่ไอ้ข่าวนั่นเป็นความจริงแน่เหรอ? ไม่อยากจะเชื่อ!(ถึงแม้ว่าจะเชื่อไปแล้วเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์ก็เถอะ) ก็นั่นมันข่าวจากเว็บชื่อดังเลยนี่นา จะไม่ให้เชื่อมันก็ยากอยู่ เพราะตลอด 2 ปีกว่าที่ฉันอยู่ที่นี่ ฉันก็ได้รับข่าวที่จริงแท้แน่นอนร้อยเปอร์เซ็นต์จากเว็บนี้ นี่! ฉันเสพข่าวจากเว็บแกมาตลอดเลยนะ แกกล้าหักหลังแฟนคลับหมายเลขหนึ่งอย่างฉันเรอะ?!
                “พลูโต นายเชื่-”
                (นี่ลูกทำอะไรอยู่!!) นั่น...เสียงคุณน้าอรอนงค์ คุณแม่ของพลูโตนี่นา ทำไมตะคอกใส่แฟนจ๋าของฉันแบบนั้นล่ะ ปกติคุณน้าเป็นคนใจเย็นพูดจาไพเราะจะตาย ทำไมวันนี้ถึงเปลี่ยนไป?
               “ฮ..ฮัลโหล เกิดอะไรขึ้น?” รู้สึกใจคอไม่ดีเลยแฮะ จู่ ๆ ภาพแฟนจ๋าถูกคุณน้าเฆี่ยนก้นก็ลอยเข้ามาในหัว ก้นขาว ๆ ของแฟนจ๋ากำลังจะมีรอยช้ำ! TOT
               (เอ๊ะ เสียงเด็กคนนั้นนี่...นี่ลูกคุยกับยัยนั่นเหรอ?) ‘ยัยนั่น’ ? เฮ้ยป้า! พูดถึงฉันดี ๆ หน่อย! ทำไมไม่เรียนฉันว่า ‘หนูสุดที่รัก’ เหมือนเมื่อก่อนเล่า หา?!
               “พลูโต ตอบฉันหน่อย คุณน้าก็ได้ นี่มันเรื่องอะไรกันคะ?”
               (เรื่องอะไรงั้นเหรอ? ไปถามพ่อของเธอดูสิ แล้วก็เลิกติดต่อลูกชายของฉันได้แล้ว พรุ่งนี้ฉันจะไปเปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์ให้พลูโต เข้าใจนะ!!)
               (แม่ครับ ซื้อโทรศัพท์ให้ใหม่เลยเถอะ)
               (โอเค เดี๋ยวแม่จัดการให้)
                ตรู๊ด...
                แล้วบทสนทนาทั้งหมดก็จบลงด้วยการที่แม่ลูกคู่นั้นตกลงว่าจะซื้อโทรศัพท์ใหม่เพื่อกันไม่ให้ฉันติดต่อไปอีก
               ทำไมเป็นมันเป็นแบบนี้ไปได้!!! /(TT[]TT)\
               ขนาดน้าอรอนงค์ผู้ใจดียังเกลียดฉันเลย ฉันทำอะไรผิด หา!? เกลียดฉันเพราะไอ้ข่าวบ้านั่นงั้นเหรอ? ข่าวนั่นเป็นความจริงหรือเปล่าก็ไม่รู้ ไม่คิดจะกลั่นกรองหรือถามความจริงจากฉันเลยหรือไง แค่เห็นข่าวพวกนั้นเพื่อน ๆ ก็พากันตั้งโปรเจ็คตัดสายสุดที่รักคนนี้แล้ว! เจ็บปวดจนอยากร้องไห้ให้ขาดใจตาย! -3-
               หนอย! ฉันขออ่านไอ้ข่าวที่เปลี่ยนความคิดคนที่ฉันรักทั้งสองคนหน่อยเหอะ!!
            ‘กระชากหน้ากาก ‘มหาเศรษฐี’ เจ้าของคฤหาสน์สีทอง แท้จริงเป็นพวกชอบโกง!’
              แค่หัวข่าวก็ไม่น่าเชื่อแล้ว ครอบครัวของฉันจะไปโกงพวกแกทำไม? อยู่เมืองนี้มาสองปีไม่เคยสร้างความเสียหายอะไรเลย มีแต่สร้างชื่อเสียงและทำแต่ความดี ไม่ต้องอ่านเนื้อข่าวข้างในก็รู้แล้วว่าเป็นเรื่องหลอกลวง แต่ไหน ๆ ก็เปิดมาแล้ว อ่านหน่อยก็แล้วกัน
                “เฮ้อ...” ฉันอ่านอย่างรวดเร็วพลางถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย ข่าวนี้ไม่ลงรายละเอียดและไม่มีหลักฐานชัดเจน เรื่องแค่นี้คิดเองไม่ได้หรือไงว่าเป็นเรื่องจริงหรือเท็จ
               แต่แล้วความรู้สึกประหลาดก็เข้าเล่นงาน สิ่งที่ปรากฏในส่วนท้ายของข่าวเป็นเหมือนคำสาปที่ทำให้ฉันขยับตัวไปไหนไม่ได้ ไม่ต้องมีหลักฐาน ไม่ต้องมีอะไรมาอ้างอิงว่าข่าวที่ลงไปเป็นความจริงหรือไม่ ขอแค่มีสิ่งนี้ก็พอ
                ‘ตราสัญลักษณ์’
                แค่สิ่งนี้สิ่งเดียว ก็ทำให้ข่าวนั้นเป็นความจริงได้