ฉันจะปกป้องเธอ

ตอน พี่สัญญา

ฉันตื่นขึ้นมาในยามเช้าแล้วกวาดสายตามองไปรอบๆ แต่ก็พบเพียงเบาะที่วางป่าว ฉันลุกออกมาจากซากรถเก่า มองไปรอบๆอีกครั้งแล้วก็พบกับจางยอนที่กำลังยืนอยู่ ตรงที่เธอยืนมีกระต่ายขนสีขาวปนดำอยู่ตรงนนั่นฉันคิดว่าเธอคงจะได้ยินเสียงของมันเลยเดินออกมาตามเสียง

"จางยอน"ฉันร้องเรียกน้องสาวเสียงใส เธอหันหน้ามาตามเสียงแล้วยิ้ม ฉันเดินเข้าไปหาเธอพร้อมโอบมือไปทางด้านหลังของเธอฉันและน้องสาวเดินไปที่รถที่จอดไว้หลายสะพาน ฉันหยิบปืนไม้ขึ้นมาจากรถแล้วพาจางยอนเดินไปยังทุ้งกญ้ากว้างใต้สะพาน

"ออนนี่ จะล่าสัตว์หรอคร้า"ฉันไม่ตอบอะไรเพราะรู้ดีว่ายัยน้องตัวแสบจะต้องห้ามฉันจนฉันใจอ่นเพราะเธอไม่อยากให้ฉันล่าสัตว์เนื่องจากเธอสงสารพวกมัน ฉันยกปืนไม้ขึ้นระดับสายตาแล้วดึงจางยอนให้ไปหลบที่พุ้มไม้พร้อมกับฉันแล้วแล็งปืนไม้ไปที่นกสีขาวตัวหนึ่ง

ฉึบ!ฉึบ! พาดอีกแล้วนกตัวนี้ไวจริงๆ จางยอนยิ้มเมื่อได้ยินเสียงนกบินหนีไปต่างกับฉันที่ทำหน้าเซ็งสุดๆ จางยอนลุกขึ้นและวิ่งกลางแขนไปรอบอย่างมีความสุขไปทั่วทุ้งหญ้าเธอหันมายิ้มให้ฉัน

"ออนนี่อย่าโมโหไปเลยค่ะ เพราะตอนนี้ฉันมีความสุขมากๆเลยน่า"ชิ!สมใจเธอแล้วนี้ จางยอนวิ่งไปหยุดอยู่ที่เนินดินสูงที่หนึ่งแล้วนั้งนั้งกอดเค่า ฉันลุกเดินไปที่สะพาน สักพักก็กลับมาหยุดอยู่ตรงหน้าจางยอนและยืนบางอย่างให้เธอ

"อะไรหรอค่ะ"เธอยืนมือมาจับเจ้าขุนปุ่ยนุ้มสีขาวปนดำจากนั้นก็ยกมันไปอุ้มไว้ที่หน้าอก"กระต่ายนี่เอง ตอนเโ้กพ่อให้ฉันจับดูลักษณะจนฉันจำได้ขึนใจเลยน่าคร้า เพราะฉันชอบมันมากเลย"จางยอนอุ้มเจ้ากระต่ายน้อยไปมาด้วยความสนุก จนฉันอดที่จะขำการทำท่าทางแสนจะเด็กของเธอไม่ไหว นี่เธออายุ18ปีแล้วทำอย่างกับเด็กอายุ8ปีไปได้

"ถ้าฉันไม่ตาบอล ฉันก็คงได้เห็นเจ้ากระต่ายนี้แล้วหละ ฉันอยากเหห็นขนของมัน และอีกอย่างออนนี่ก็ไม่ต้ิงมาลำบากเพราะฉันด้วย"จางยอนหยุดเล่นกระต่ายพร้อมพูดด้วยอาการเศร้าจนฉันอดสงสารน้องไม้ได้

"ทำไมถึงคิดอย่างนั้นหละ พี่ไม่เคยคิดว่าการดดูแลเธอมันลำบากเลยน่า ถึงเธอไม่ตาบอดยังไงพี่ก็ต้องดูแลและปกป้องเธออยู่แล้ว"ฉันลูบหัวจางยอนเบาๆอบ่างนิ่มนวล เธอพยักหน้าแตยังไงฉนก็รู้ว่าเธออยังรู้สึกเสียใจอยู่ ฉันก็ทำได้เพียงพูดในสิ่งที่คิดเพื่อปลอบเธอและฉันจะต้องทำมันให้ได้

จบไปอีกหนึ่งตอนน่าคร้ายังไงก็อย่าลืมคอมเม้นน่าทุกคน