Gogyo no gadian no dense ตำนาน 5ผู้พิทักษ์แห่งธาตุ

ย้อนกลับไปก่อนที่โอกิจะเจอกับแบล็คมาส ทางด้านฮิคาริ
Hikari Takl
สวัสดีค่ะ! ฉันชื่อมาซาชิ ฮิคาริค่ะหรือจะเรียกคารินก็ได้ นี้เป็นครั้งที่ฉันได้มาบรรยายค่ะ ตื่นเต้นจังเลย!! พอจะเข้าใจความรู้สึกของพี่สึบาสะกับพี่โอกิแล้วล่ะว่าตื่นเต้นแค่ไหนที่ต้องมาบรรยายแบบนี้น่ะ ตื่นเต้นสุดๆเลยอ๊ะ!!! >_<
เอาล่ะๆ เข้าเรื่องกันดีกว่าน่ะนอกเรื่องมานานแล้ว อะแฮ่ม หลังจากที่ฉันแยกตัวออกมาจากพวกพี่โอกฉันก็เริ่มหาของจำเป็นที่พี่โอกิบอกมาแหละตอนฉันกำลังนั่งเช็ดของในกระเป๋าใบใหญ่สีน้ำตาลเข้มที่บังเอิญเจอเข้าระหว่างหาก็เลยเก็บมาใช้ซะเลยอยู่เอ้~ ไหนดูสิ? ขวดน้ำ 10 ขวบ ผ้าสะอาดสองผืน ดูเหมือนจะครบแล้วแฮะ?
"แค่นี้ก็ครบแล้วสิน่ะ" ฉันพึงพำกับตัวเองเบาๆ จากนั้นฉันก็ยกกระเป๋าขึ้นสะพายแล้วหันหลังเดินกลับไปทางเก่าที่ฉันเดินมา ฉันมองรอบๆอย่างระวังตัวเพราะไม่รู้ว่าจะมีอะไรโผล่มาหรือเปล่าด้วย? 
"หวังว่าพี่ซากุระจะฟื้นแล้วน่ะ?" ฉันพึงพำกับตัวเองเบาๆด้วยความรู้สึกเป็นห่วงพี่ซากุระ ตอนนี้พวกพี่ๆเขาจะเป็นยังไงบ้างน่ะ?  แต่พี่ซากุระคงไม่เป็นไรหรอมั้ง? ฉันมั่นใจว่าโอกิต้องค่อยปกป้องพี่ซากุระอยู่ข้างๆและไม่ทิ้งพี่ซากุระไปไหนแน่ๆ.......ฉันคิดว่างั้นน่ะ? ฉันเดินตรงไปอย่างช้าๆไม่รีบร้อนแล้วค่อยมองรอบๆอย่างระวังตัวมากขึ้นและมองหาของตามพื้นที่อาจจะเอาไปใช้ประโยชน์ด้วยได้ แกร๊บ แต่ระหว่างฉันกำลังมองหาของและคิดอะไรเพลินๆอยู่นั้นก็ได้มียินเสียงอะไรบางอย่างหักอยู่ใต้เท้าฉัน 
"หืม?" ฉันก้มมองเท้าตัวเองอย่างสงใสแล้วค่อยๆยกขึ้นช้าๆแล้วสิ่งที่ฉันเห็นก็คือ...............กระดูกแขนของคน!! แถมมีเลือดติดด้วย!! ฉันเงยหน้าขึ้นแล้วพอสังเกตุตามพื้นรอบๆในความมืดดีๆ............มันยังเห็นกระดูกคนอีกมากมายเกองกลือนไปหมดเลยด้วย!!!!
"กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!" ฉันกรี้ดออกมาสุดเสียงเท่าที่จะสุดได้แล้วรีบวิ่งหนีออกจากตรงนั้นอย่างไม่คิดชีวิต ถึงฉันจะเคยเห็นมาในหนังสือวิชาวิทยาศาสตร์และในห้องทดลองแล้วก็เถอะแต่พอเจอของจริงแบบนี้มันก็กลัวน่ะ! แถมมีเลือดด้วย!! แบบนี้เป็นใครก็กลัวกันทั้งนั้นแหละ!!! ฉันวิ่งมาเรื่อยๆแบบไม่หยุดและไม่สนใจอะไรแล้วด้วย!!
หมับ!! "เอ๊!?" ฉันหยุดชะงักค้างในท่าวิ่งเพราะถูกบางอย่างจับไหล่ฉันเอาไว้อยู่ ฉันลองแตะสิ่งที่จับไหล่ฉันไว้ด้วยรู้สึกสงสัย มันอุ่นๆนิ่งๆแต่แข็งกระด้างแล้วก็ความรู้สึกนี้........มือเหรอ? ถะ แถมมืออย่างแบบนี้.......มือของผู้ชายชัวร์เลย!!
"มะ มะ ไม่น้าาาาาาาาาาาาาาาาาาา!!!!" ฉันตะโกนออกมาสุดเสียงแล้วหลับตาปี๊ด้วยความรู้สึกกลัวและตกใจจากนั้นฉันก็หมุน 180 องศาแล้วเหวี่ยงหลังมือซ้ายฟาดใส่ที่หน้าเขาสุดแรงเท่าที่จะแรงได้
ผั๊วะ! ตุบ
"โอ๊ย!!"  
"ไม่น่ะๆๆๆๆๆ" ฉันพูดซ้ำไปมาเรื่อยๆพร้อมกับแกว่งแขนไปมาเผื่อเขาจะลุกขึ้นมาทำร้ายฉัน ลอยเข้ามาสิ! แม่จะฟาดหลังมือให้ฟันหลุดหมดปากเลย!! ฉันยังคงหลับตาปี๊ไม่กล้าลืมตา ตะ แต่ว่า............ทำไมเสียงมันคุ้นๆหูจัง? เหมือนเคยได้ยินที่ไหนมาก่อนเลย?
"อูย เจ็บๆๆ เล่นฟาดหลังมือเลยเหรอ? ฮิคาริจัง?" สะ เสียงนี้มัน!? การเรียกแบบนี้!? ฉันค่อยๆลึมตาขึ้นช้าๆแล้วฉันก็เห็นหน้าคนที่ฉันพึ่งจะฟาดหลังมือใส่หน้าไปเขาคนนั้นก็คือ.......พี่สึบาสะ!?
"พะ พี่สึบาสะ!?"
"ใช้ พี่เอง อูย เจ็บๆ" พี่สึบาสะพูดแล้วกุมแก้มซ้ายที่โดนฉันฟาดหลังมือใส่เต็มๆ ยะ แย่ล่ะ แบบนี้เราผิดเต็มๆเลยนี้น่า
"ปะ เป็นไงบ้างค่ะ?" ฉันว่างกระเป๋าลงแล้วเดินมาดูแก้มพี่สึบาสะ เป็นรอยแดงแจ๋เลยอ๊ะ ฉันยื่นมือไปแตะที่แก้มพี่สึบาสะ
"โอ้ย! เจ็บน่ะ!"
"ขะ ขอโทษค่ะ" ฉันรีบชักมือแล้วก้มหน้ามองพื้นด้วยความรู้สึกผิด ทะ ทำไมเมื่อกี้เราถึงไม่ดูให้ดีก่อนน่ะ 
"มะ ไม่เป็นไรหรอ" พี่สึบาสะพูดอย่างอ่อนโยนแล้วยื่นมือมาลูบหัวฉันเบาๆ อบอุ่นจังเลย ฉันเงยหน้ามองพี่สึบาสะที่ยิ้มให้ฉันอย่างไม่โกรธเคืองอะไร ฉันชอบพี่สึบาสะก็ตรงนี้แหละ ทั้งเป็นคนอบอุ่นจนฉันรู้สึกเหมือนอยู่ใกล้กับคุณพ่อยังไงอย่างนั้นและยังไม่เคยโกรธฉันเลยสักครั้ง และฉันก็ชอบที่พี่สึบาสะลูบหัวที่สุดเลย
"ว่าแต่.......พวกโอกิจังล่ะ?" พี่สึบาสะดึงมือกลับหันไปมองรอบๆเพื่อหาพวกพี่โอกิ ถึงจะน่าเสียดายแต่ความปลอดภัยของพวกพี่ๆต้องมาก่อนล่ะน่ะ
"ถ้าพวกพี่โอกิล่ะก็ อยู่ทา-" 
ตูม!!! 
"อะไรน่ะ!!!" ฉันกับพี่สึบาสะพูดออกมาพร้อมกันหลังจากได้ยินเสียงระเบิดดังมาจากทาง..........ที่พวกพี่โอกิอยู่นี้!!!!
Hikari Takl End
ทางด้านโอกิ
"คงจบแค่นี้สิน่ะ?" แบล็คมาสพูดแล้วมองสาวน้อยที่นอนจมกองเลือดอยู่ตรงหน้าด้วยแว่วตาไร้อารมณ์ สภาพของเขาและเธอนั้นต่างกันลิบลับและโดยสิ้นเชิง แบล็คมาสแค่มีฝุ่นและรอยแผลเล็กๆน้อยๆตามที่แขนขวาและขาซ้าย
"แฮ่ก......แฮ่ก.....แฮ่ก......" โอกิตอนนี้มีสภาพแผลเต็มตัวไปหมดถ้าเป็นคนปกติคงตายไป เธอพยายามรวบรวมสติที่เลืองลางสั่งให้ร่างกายขยับแต่ร่างกายเธอกลับไม่ตอบสนองใดๆทั้งสิ้น เธอทำได้แค่เงยหน้ามองแบล็คมาสที่ยืนตรงหน้าด้วยสายตาไม่เข้าใจและสับสนเท่านั้น 
หลังจากที่โอกิพุ่งเขาหาแบล็คมาส เธอก็พยายามเล่นงานอีกฝ่ายให้เจ็บหนักที่สุดเท่าที่เป็นไปได้ เธอไม่ได้กะสู้ให้ชนะ เธอแค่อยากทำให้อีกฝ่ายบาดเจ็บหนักหรือมีแผลมากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้เพื่อทำให้เขาหนีไปรักษาแล้วแบบนั้นก็จะทำให้พวซากุระปลอดภัยด้วย แต่ปรากฏว่าเขาเก่งมากแถมเขายังแทบไม่ได้ชักอาวุธหรือใช้กระบวนท่าอะไรเลยด้วยซ้ำ แบล็คมาสใช้แค่มือเดียวในการโจมตีเธอ ตอนแรกๆโอกิก็หลบได้ไม่มีแผลอะไรแต่หลังจากที่หลบมือนั้นได้ส่วนที่เกือบโดนนั้นก็มีแผลโผลขึ้นมาเฉยๆแบบไม่มีสาเหตุจนเธอมีสภาพแบบนี้
"ยังมีสติเหลืออยู่เหรอเนี่ย? น่าชื่นชมจริงๆและสมแล้วที่เป็นนักเรียนของกาเดี่ยน" แบล็คมาสพูดชมอออมาอย่างใจจริงแล้วก้มมองโอกิด้วยสายตาสนใจจากที่เคยไร้อารมณ์ก่อนหน้า เขารู้สึกถูกใจสาวน้อยตรงหน้ามาตั้งแต่เห็นครั้งแรกถึงแม้จะไม่รู้ว่าสนใจเพราะอะไรก็ตาม
"แต่.....น่าเสียดายที่เธอต้องตาย" แบล็คมาสพูดแล้วมองโอกิด้วยสายตาเสียดายนิดๆ เขายกมือซ้ายขึ้นเหนือหัวแล้วกำมือจนแน่น โอกิมองมือแบล็คมาสด้วยความรู้สึกเจ็บใจและเสียใจ เจ็บใจที่เธอไม่สามารถหาฮิคาริเจอ เสียใจที่เธอยังไม่คุยกับซากุระแบบเต็มที่เลย และที่เสียใจที่สุด...........เธอจะไม่ได้เดินไปโรงเรียนกับ "เขา" อีกแล้ว โอกิคิดอย่างนั้นแล้วน้ำตาแห่งเสียใจก็ค่อยๆไหลออกมาโดยที่เธอไม่รู้ตัว แบล็คมาสมองโอกิด้วยสายตาไร้อารมณ์แล้วจากนั้นก็ฟาดกำปั้นเล็งไปที่หัวโอกิ เมื่อโอกิไม่เห็นทางรอดแล้วเธอจึงค่อยๆหลับตาลงแล้วรอความตายที่กำลังจะมาหา
'ฉันขอโทษน่ะ.......สึบาสะคุง..........' จากนั้นสติของเธอก็ดับไป
ฟิ้ว! ฉึก!! ตูม!!! ควับ!!!!
แต่ในขณะที่มือกำปั้นของแบล็คมาสกำลังจะถึงหัวโอกิ จู่ๆก็มีลูกธนูสีขาวสะอาดดอกนึงพุ่งเข้ามาปักไหล่ซ้ายของแบล็คมาสนั้นทำให้กำปั้นของเขาเปลี่ยนวิถีจากหัวของโอกิไปต่อยพื้นข้างๆแทนจากนั้นก็มีบ้างอย่างมาคว้าร่างของโอกิไป แบล็คมาสดึงมือที่ฝังอยู่ในพื้นออกมาแล้วก้มมองลูกธนูที่ปักบนไหล่ตัวเองด้วยสายตาไร้อารมณ์
'ธนูแบบนี้.......พวกธาตุทิวาเรอะ?' จากนั้นแบล็คมาสก็ดึงลูกธนูออกแล้วโยนทิ้งไปข้างหลัง เขาเงยหน้าขึ้นแล้วเจอชายหนุ่มคนนึงยืนอยู่ตรงหน้าเขาในอ้อนแขนของชายหนุ่มก็มีร่างของโอกิที่นอนหมดสติอยู่ในท่าอุ้มเจ้าสาว
"หนุ่มน้อย.......เจ้าเป็นพวกเดียวกับสาวน้อยคนนั้นหรือ?" แบล็คมาสยกมือชี้มาที่โอกิโดยที่สายตาของเขาไม่ได้ล่ะไปจากหน้าของชายหนุ่มเลยแม้แต่น้อย
"ไม่ใช้พวกเดียวหรอครับ.......แต่เป็นเพื่อนกันต่างหากล่ะครับ" สึบาสะพูด เขามองอีกแบล็คมาสด้วยสายตาเรียบเฉยแล้วจากนั้นเขาก็เดินไปที่ซากหินที่อยู่ข้างๆแล้วย่อตัวลงจากนั้นก็ว่างร่างของโอกิลงช้าๆและนุ่มนวลที่สุด
"ขอโทษน่ะครับ โอกิจัง.........ที่ผมมาช้าเกินไป" สึบาสะพูดเบาๆด้วยความรู้สึกผิด เขาก็ลุกขึ้นแล้วกลับมายืนประจันหน้ากับแบล็คมาส เขาทั้งสองจ้องหน้ากับแบบไม่กระพริบตาบรรยากาศเงียบสนิทจนหน้าอึดอัด
"ขอถามอะไรหน่อยได้ไหมครับ?"
"เจ้าอยากรู้สิ่งใดหรือ? หนุ่มน้อย?"
"คนที่ทำร้ายเธอคนนั้น.......คือคุณใช้ไหมครับ?" สึบาสะพูดจบเขาก็ชี้นิ้วไปที่โอกิโดยที่ไมหันไปมอง แบล็คมาสหันไปมองโอกิที่นอนหมดสติด้วยสายตาไร้อารมณ์แล้วหันกลับมามองชายหนุ่ม
"ใช้......ข้าเ-" 
เปรี้ยง!!
แบล็คมาสพูดยังไม่ทันจบ ชายหนุ่มก็พุ่งเข้าไปหาแล้วปล่อยหมัดอัพเปอร์คัทเสยคางแบล็คมาสแบบเต็มแรงจนตัวของแบล็คมาสลอยไปแล้วสักพักก็ล่วงลงพื้นไปไกลประมาณ 4 เมตรเศษๆ ชายหนุ่มค้างอยู่ในท่าอัพเปอร์คัทแล้วเขาค่อยๆกลับมายืนตัวตรงแล้วมองแบล็คมาสที่นอนอยู่กับพื้นด้วยใบหน้าเรียบนิ่งแต่สายตาของเขานั้นเต็มไปด้วยโทสะและแข็งกร้าว ตอนนี้ตัวเขาเมื่อกับสายลมที่เคยสงบที่ก่อตัวเป็นพายุที่บ้าคลั่งที่พร้อมจะทำลายชายที่อยู่ตรงหน้าให้สิ้นซาก!
"งั้นเตรียมตัวซะ..........เพราะความโกรธของฉันน่ะ.......มันจะทำลายแกให้พินาศ!!!"
แถมท้ายจ้า
ณ ชั้นใต้ดินของห้างโดกิโดกิ
"หาเจอไหม?"
"ยังเลย ทางเธอล่ะ?"
"ไม่เหมือนกัน.......นายล่ะ? บีรัส?"
"ไม่เหมือนกันครับ เจ้"
"ชิ! มาเสียเที่ยวเซะจริงๆ!!"