รักพลิกล็อคน๊อคหัวใจ นายจอมป่วน

หลังจากที่ฝ้ายโดน เทศน์เรื่องนิยาย ฝ้ายก็รู้สึกหงุดหงิก แต่ขณะที่เธอหงุดหงิดนั้นเธอเดินผ่านร้านกาแฟที่มีกลิ่นหอมโชยออกมา เธอจึงแวะเข้าไปดื่มกาแฟแก้เครียดสักหน่อย  ฝ้ายยกถาดกาแฟอย่างเฉื่อยชา  แล้วเธอก็นั่งบนโซฟ้าอย่างช้าๆ...

ในหัวของเธอจึงคิดถึงแต่คำวิจารณ์ของเจ๊เจนนี่วนไปวนมา

   นั่นสิ้นะ ทำยังไงเธอถึงจะรู้จักตัวตนของเพศตรงข้ามมากกว่านี้ เพื่อนผู้ชายก็ไม่เคยคบ ฟงแฟนอะไรยิ่งไม่ต้องพูดถึง ผู้ชายที่ฝ้ายที่ฝ้ายรู้จักส่วนใหญ่ เป็นพระเอกที่ดีเลิศประเสริฐศรี ที่อยู่แค่ในนิยายและในการ์ตูน 

ความคิดของฝ้ายสะดุดอยู่ที่กลุ่มผู้ชายที่นั้งตรงมุมร้านทุกคนล้วนหล่อเหลาหน้าใส แต่งตัวด้วยเสื้อผ้าอินแทรนด์ เพียงแค่เห็นแวบแรกก็รู้เลยว่าเป็นลูกผู้ดีมีเงิน

   จะเป็นเพราะฝ้ายจ้องเป๋งแพ่งมากเกินไป หรือเพราะหนุ่มสังเกตเห็นเด็กสาวที่ถึงแม้จะแต่งตัวเรียบร้อย แต่ก็หุ่นดี หน้าตาหมวยใส สไตล์ผู้หญิงแบบที่ผู้ชายสมัยนี้ชอบนั่งเหม่ออยู่ในร้านคนเดียว กลุ่มหนุ่มหล่อจึงซุบซิบแล้วทำไม้ทำมือชี้ให้เพื่อนหันมองเธอ ฝ้ายจึงเริ่มได้สติ

ทันใดนั้นความคิดบางอย่างของฝ้ายก็แวบเข้ามาในหัว

"จริงด้วย!!"

ฝ้ายลุกพรวด จนหนุ่มๆที่แอบมองสะดุ้งโหยง

งั้นไปหาผู้ชายสัมภาษณ์คนอื่นได้นิ หาผู้ชายหน้าตาดีสักคนมาถามถึงไลฟสไตล์ มุมมองเรื่องความรัก เวลาที่เค้าอยู่กับแฟนต้องทำอะไรบ้าง

ในใจของฝ้ายคิดไว้อย่างนี้ แต่คำพูดที่เธอพูดออกมา สิ่งที่หนุ่มๆได้ยินกันทั่วก่อนที่เธอจะกระโดดโลดเต้นกรี๊ดกร๊าดออกไปจากร้านอย่างร่าเริง

"ใช่!! ฉันต้องหาผู้ชายให้ได้*0*!"

เล่นเอาตะลึงอึ้งแตกกันทั้งโต๊ะ จนในที่สุดใครคนใดคนหนึ่งในร้านก็หัวเราะออกมาอย่างกลั้นไม่ไหว

"อุ้บ...ฮ่าๆๆๆ ผ่านวะ"

"เฮ้ยผ่านอะไรของแกวะไอเรน ออกจะน่าเสียดาย"

นายคนกึ่งนั่งกึ่งนอนบนโซฟาปั้นหน้าคิดหนักขาขวายกขึ้นมาพาดอย่างไม่เกรงใจใคร

"ทั้งน่ารัก ทั้งอึ๋มทำไมดูโก๊ะๆ ชอบกล พูดออกมาได้ไงไม่รู้จักอาย"

"ความจริงคาสโนว่าอย่างแก น่าจะดีใจนะเว้ย! ไอ้วิ มีผู้หญิงอย่างนี้เยอะๆ ก็แจ่มเลย" หนุ่มหล่ออีกคนที่นั่งข้างๆเอาศอกมากระทุ้งพลางพูดล้อเลียน

"ก็ยังไม่เจอคนที่ใช่นี่หว่า...แกนั่นแหละไอชาย ผู้หญิงที่แกหลอกซับรางกันให้วุ่นวายหลายขบวน ตอนนี้เขาจับได้รึยังล่ะ"

"เฮ้ยย! ผู้หญิงเค้ารู้เห็นสมยอมด้วย ฉันไปโกหกปิดบังกันตั้งแต่เมื่อไหร่"

แล้วบทสนทนาก็วกเข้าเรื่องลามกหื่นๆ เฮฮากันบ้าง เฮฮาบ้าบอหาสาระไม่ได้ ตามประสาผู้ชายทั่วไป ไม่ได้เอ่ยถึงน้องฝ้ายของเราแต่อย่างใด

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา... ฝ้ายกลับสู่ชีวิตวัยรุ่นปกติ ม.ปลาย ประเทศไทย นั่นก็คือวันจันทร์ถึงศุกร์ที่ต้องเรียนกับครูตัวเป็นๆ ที่โรงเรียนส่วนวันเสาร์และวันอาทิตย์ก็เรียนกับครูบนจอโทรศัพท์ที่สถาบันกวดวิชา จะเป็นเพราะว่าครูโรงเรียนสอนไม่รู้เรื่อง ขยีนเรียน อยากทบทวนวิชาแต่ขี้เกียจ เป็นแฟชั่น เป็นข้ออ้างเพื่อแอบหนีพ่อแม่มาเที่ยวหรืออะไร ก็แล้วแต่ ฝ้ายคิดแล้วคิดอีกว่าจะตัดวินใจขอเงินแม่มาติวที่สถาบันกวดวิชาแถวสยาม

บ้านของฝ้ายไม่ได้มีฐานะร่ำรวยอะไร พ่อของเธอเสียไปตั้งแต่เธออยู่ ชั้นมัธยม ทั้งครอบครัวเธออยู่กับพี่สาวและแม่ ที่อยู่กันตามประสาผู้หญิง

ทุกเช้าฝ้ายจะนั่งรถประจำมาโรงเรียนเสมอ ซึ่งเป็นโรงเรียนหญิงล้วน กลับมาบ้านก็เจอแต่สาว ไปโรงเรียนก็ไม่ได้คุยกับใครนอกจากเพื่อนสนิท ชีวิตเหมือนอยู่ในเมืองลับแลยังไงยังนั้น ฝ้ายเลยมีโลกของตัวเองเป็นโลกที่เธอเพ้อฝันและเพ้อเจ้อ เพราะวันๆเธออยู่แต่กับการ์ตูนและนิยายรักโรแมนติก ประมาณเจ้าชายขี่ม้าขาวไปช่วยเจ้าหญิงบนหอคอยและทั้งสองก็ครองรักกันไป

"แอน วันนี้ถ้าเรียนพิเศษเสร็จ ฉันจะไปหาผู้ชายหล่อๆสักคนมาสัมภาษณ์ล่ะ"

ฝ้ายพูดลอยๆขณะอ่านหนังสือทบทวนกับเพื่อน

"เอ๋! จริงอะฝ้าย" แอนเหวอจนกัดแซนด์วิชคาปากเอ๋อ

"นี่แกไม่ได้หวังจะเอาเรื่องหนุ่มๆมาเป็นข้ออ้างหาหนุ่มๆหรอกหรอ" แอนทำหน้าตาเจ้าเล่ห์

"จะบ้าหรอยัยแอน ถ้าจะใช้เรื่องนี้เป็นข้ออ้างหาที่มันเก๋ไก๋ กว่านี้ไม่ดีกว่าหรอ

ฉันตั้งใจจะแต่งนิยายจริงๆนะ"

"จ้าๆ งั้นเย็นนี้ ไปหากัน ><"