นางพญาปิศาจจิ้งจอก

ตอนที่ 4 บูชายัญ

พระชายาตาลจี พบกับชีวิตที่สะดวกสบายและมีความสุขที่สุดในชีวิต แต่ละวันดำเนินไปอย่างรื่นเริง มีดนตรีขับกล่อมบรรเลงอยู่ตลอดเวลา มีกระยาหารเลิศรสไม่อั้น เครื่องประทาอย่างราชนิกุล ไปหนทางใดก็มีขบวนแห่แหน ประชาชนรักใคร่ และข้างกายนางก็มีพระสวามีที่รักมั่นในพระนางอย่างหวานชื่นไม่รู้คลาย

ชีวิตแห่งความสุขดำเนินมาอย่างต่อเนื่องและล่วงพ้นปีที่ห้า

แต่มีอยู่สิ่งหนึ่งที่ไม่สมประสงค์สักที

นั่นคือไม่มีราชบุตร --

พระนางเริ่มร้อนใจ เพราะหญิงที่มีบุตรให้สามีไม่ได้ นับเป็นกาลี ไม่ถูกเนรเทศก็ต้องบูชายัญ

พระนางนั่งคิดนอนคิด ความกังวลเริ่มปรากฏบนใบหน้า พระสวามีตรัสถามในค่ำวันนั้น

“น้องเป็นกระไร ทำไมวันนี้ไม่สุขสดชื่น มีสิ่งประการใดไม่ต้องใจน้องหรือ บอกพี่มาเถิดต่อให้ต้องบุกน้ำลุยไฟ พี่ก็จะทำ”

พระนางไม่ตรัสตอบ ยังคงนั่งเป็นปกติที่ห้องบรรทมนั่น แต่เมื่อพระสวามีออดอ้อนต่อนานเข้าก็จึงว่า

“น้องนั้นอับอายตัวเองยิ่งนัก เข้าแต่งเป็นเมียของพี่อยู่นานหลายปี ก็ไม่มีบุตรสักที น้องจึงใคร่ครวญว่าควรบูชายัญตัวเองเสีย เพราะน้องนั้นเป็นหญิงกาลี มิควรเลี้ยงไว้”

“อย่าได้กล่าวดังนั้น” สินธุราชกัณฑ์กล่าวอย่างร้อนรนและดึงมือเข้าแนบอก

“หากพี่ขาดดวงใจของพี่แล้ว จะให้พี่มีชีวิตอยู่ได้ประการใด เรื่องบุตรนั้นปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติเถิด แต่หากน้องกังวลนัก ไว้เราค่อยไปไหว้องค์ศิวะด้วยกัน น้องจะได้สบายใจ” ตาลจีพยักหน้าเห็นด้วย พระสวามีของนางยกมือขึ้นหอม นางก็ทำกิริยาเอียงอาย ว่าแล้วทั้งสองก็ร่วมเรียงเขนยกันต่อไป

ในวันรุ่งขึ้น สินธุราชกัณฑ์ก็จัดขบวนใหญ่โตพร้อมเครื่องเซ่นไหว้ประกอบพิธีบูชาพร้อมพราหมณ์ ไปกราบไหว้องค์ศิวะ พวกพราหมณ์ก็ให้ทำพิธีไหว้และขอบุตรให้กับพระนาง เป็นที่สบายใจของพระนางและประชาชนที่รักยิ่งในตัวพระนาง

แต่ในค่ำวันนั้น ทหารก็พาคนรับใช้ที่บ้านของพระนางมาเข้าเฝ้าพร้อมกับแจ้งข่าวร้าย

“สองนางภรรยาใหม่ของ จีรัญเศรษฐีคบคิดกันวางยาจีรัญเศรษฐีจนถึงแก่ชีวิต ตอนนี้จับได้และพระเจ้าวิศะเวหะ กำลังไต่สวนความผิดอยู่”

พระนางผุดลุกด้วยความโกรธ โศกเศร้า เสียใจ และเคียดแค้น ตรงเข้าไปกอดเท้าร่ำไห้พระสวามีขอไปงานศพของบิดา พระสวามีก็โปรดให้ตามคำขอ

เมื่อไปถึง พระเจ้าวิศะเวหะก็เชิญพระนางและพระสวามีประทับในที่อันสมควร และเบิกตัวโจทก์ จำเลย ทั้งมวล

จำเลยทั้งสองนางก็ถูกพาตัวมาคุกเข่าลงที่หน้าพระพักตร์

“จำเลยชื่ออะไร และทำหน้าที่อะไรในบ้าน”

“ข้าพระองค์คือ ลีลาวดี และน้องชื่อ สิยาวดี เราทั้งสองทำหน้าที่เป็นผู้ดำแลกิจการงานบ้านทั้งมวล และเราทั้งสองก็เป็นเมียของจีรัญเศรษฐีพระเจ้าข้า” นางลีลาวดีเอ่ยตะกุกตะกักด้วยความหวาดกลัว ส่วนนางสิยาวดีก้มหน้าซบลงกับพื้นด้วยความกลัวตาย

พระเจ้าวิศะเวหะพยักหน้าและเบิกตัวโจทก์ นางกัจษมาคุกเข่าคลานเข้ามาถวายบังคม

“โจทก์ชื่ออะไร และมีหน้าที่อะไรในบ้าน”

“ข้าพระองค์ชื่อ กัจษมา เป็นเมียหลวงของจีรัญเศรษฐีพระเจ้าข้า” พระเจ้าวิศะเวหะพยักหน้าและตรัสต่อว่า

“นางลีลาวดี และนางสิยาวดี นางถูกกล่าวหาว่า ร่วมกันลอบวางยาพิษจีรัญเศรษฐีมีความผิดฐานฆ่าผัวของตัว พวกนางจะยอมรับหรือไม่” นางสองพี่น้องกอดกันร้องไห้สะอึกสะอื้นเป็นที่น่าเวทนา “ดังนั้นเราเห็นสมควรให้นางทั้งสองตายตกไปตามกัน”

นางสองพี่น้องปล่อยเสียงร้องไห้โฮ ทหารเดินเข้ามาคุมตัวนางทั้งสองไป ส่วนนางกัจษมาทำสีหน้าโล่งใจ พระนางตาลจีเห็นเหตุการณ์โดยทั้งหมด และประติดประต่ออย่างเข้าใจ จึงเรียกทหารให้คุมตัวสองนางไว้ก่อน ท่ามกลางความประหลาดใจของคนทั้งปวง

พระนางจ้องไปที่นางกัจษมาซึ่งหลบสายตา

“จงไปเรียกตัว วิสุทธิชัยพรมา” นางกัจษมาสะดุ้งสุดชีวิต

เมื่อวิสุทธิชัยพร ถูกหามมาถึงเนื่องจากเป็นอัมพาต นางทั้งสองก็มองและร่ำไห้หนักกว่าเดิม

“ที่อยู่ตรงนี้คือผู้ใด มีหน้าที่ใดในบ้าน” พระเจ้าวิศะเวหะตรัสถาม นางกัจษมารีบตอบว่า

“ที่อยู่ตรงนี้คือ วิสุทธิชัยพร เป็นบุตรแห่งจีรัญเศรษฐีกับข้าพระองค์ เป็นอัมพาตแต่เด็ก ข้าพระองค์ดูแลอยู่พระเจ้าข้า” วิสุทธิชัยพรมองไปมาและหยุดค้างอยู่ที่สองนางที่ร่ำไห้อยู่

“ลีลาวดี สิยาวดี เหตุใดเพราะเจ้าจึงวางแผนสังหารจีรัญเศรษฐี” พระนางตาลจีตรัสถามสองนางแต่ทั้งสองก็ไม่ตอบประการใด

“จีรัญเศรษฐีทำอาชีพค้าขายจึงเดินทางเป็นประจำ ในระหว่างที่ผัวของพวกเจ้าไม่อยู่ พวกนางคบชู้ใช่หรือไม่” สองนางสะดุ้งสีหน้าตกใจสุดชีวิต

“แต่ข้ารับใช้ในบ้านของจีรัญเศรษฐีนั้นซื่อสัตย์ต่อตัวนายทุกคน อีกทั้งเป็นข้าแห่งเราซึ่งดองเป็นเชื้อกษัตริย์ ดังนี้ ผู้ที่พวกนางจะลอบคบชู้จึงต้องเป็นคนที่พูดไม่ได้เคลื่อนไหวไม่ได้” พระนางมองปราดไปยังนางกัจษมา ซึ่งหน้าซีดปากสั่น

“นางกัจษมา ผู้ซึ่งดูแลวิสุทธิชัยพร ย่อมรู้ถึงการกระทำอันอนาจารนี้ มีส่วนผิดร่วมอยู่ด้วย เป็นกาลีต่อบ้านแลเมือง สมควรประหารเสียให้สิ้นโคตร”

ทั้งสามนั่งคุกเข่าร่ำไห้ร้องขอชีวิตพระนางตาลจีตรัสต่อด้วยสีหน้าอำมหิต

“แต่ชีวิตนั้นเป็นสิ่งสำคัญที่พระศิวะให้มา จะตัดละเสียก็สูญเปล่า” ทั้งสามนั่งเงยหน้ามองอย่างมีความหวัง “ดังนั้น จึงสมควรจะบูชายัญทั้งสี่คนนี้ด้วยไฟ ในพิธีของบุตรแห่งเรา ชีวิตนั้นจะได้ไม่เสียเปล่า”

การตัดสินจบลง ทั้งสี่ถูกคุมขังและพาไปยังนครสินธุ พระเจ้าวิศะเวหะ ตรัสชื่นชมพระนางตาลจีที่หลักแหลม พระนางตาลจีได้รับความชื่นชมเป็นอันมาก นางจึงขอไปเยี่ยมบ้านสักครั้งเป็นบำเหน็จรางวัล เพราะบัดนี้ขาดซึ่งนายผู้ดูแลกิจการและงานศพของจีรัญเศรษฐี

เช่นนี้แล้ว ทรัพย์นับสิบหมื่นโกฏิของบิดาเราจักเป็นของเราซึ่งเป็นบุตรีแต่เพียงผู้เดียว พระนางคิด

“นี่คือความโลภหรือ”

มิใช่สักหน่อย เราแค่ได้สิ่งที่เราควรได้ อีกทั้งเป็นทรัพย์ของบิดาแห่งเรา ควรเป็นของเราผู้เป็นบุตรีต่างหาก

“กำจัดคนอื่นให้พ้นทาง ในกรอบของประเพณีอย่างหมดจดได้แบบนี้นี่ ฉลาดนี่ยะ”

เจ้านั้นสู่รู้มากเสียกระไร ตาลจีตบปานที่สั่นระริก สู่รู้ไปทุกเรื่องดังนี้ ไหนลองบอกมาสิว่าในท้องข้าเป็นอะไรทำไมข้าถึงไม่มีบุตรสักที

“อ้าว ข้าก็นึกว่าก้อนเนื้อเล็กๆนั่นคืออาหารของข้า เป็นบุตรของเจ้าหรอกเหรอ”

อะไรกัน นี่เจ้ากินบุตรของเราไปหรือนี่

“อ้อ กินสิ อร่อยมาก ยิ่งปล่อยให้ใหญ่ขึ้นเท่าไหร่ ยิ่งอร่อยขึ้นเท่านั้น”

พระนางทั้งหยิกทั้งตีปานนั้น ด้วยเพราะเพิ่งจะรู้ว่าพระนางนั้นมีบุตรได้ตั้งหลายพระองค์แล้ว แต่ถูกกินเป็นอาหารไปเสียสิ้น พระนางโกรธเป็นอันมาก และตีปานนั้นอย่างรุนแรง แต่เสียงหัวเราะก็ไม่ขาดหายไป กลับยิ่งหัวเราะสะใจขึ้นไปทุกที

“คนฉลาดตีตัวเองก็เป็น เจ็บไหมนั่น” พระนางหยุดตีเมื่อรู้ว่าไร้ผล

ต่อไปนี้ห้ามเจ้ากินบุตรแห่งเราอีก เข้าใจหรือไม่ แล้วเจ้าอยากกินอะไร เราจะหาให้

“ได้”

พระนางตาลจียิ้มออก เมื่อคิดว่าอีกไม่นานจะได้ให้กำเนิดบุตร ประจวบเหมาะกับพิธีบูชายัญของทั้งสี่คนนั้นพอดี

“สอนข้าแต่เรื่องเลวๆนะยะ แต่ก็ดี ข้าชอบ” เสียงหัวเราะนั้นดังก้องในหัวของพระนาง จนพระนางอดยิ้มไม่ได้

ในพิธีบูชายัญนั้นพระนางรู้สึกทั้งตื่นเต้นและดีใจที่ได้เห็นร่างที่นางเกลียดค่อยๆถูกเผาไหม้ไปทีละร่าง ปานของพระนางเต้นระริก

“ข้าอยากกินเนื้อของเจ้าพวกนั้น”

เจ้าจะบ้าหรือไร จะให้เรากินเนื้อมนุษย์หรือ พระนางมีสีหน้าพะอืดพะอมทันที

“เอ งั้นข้าคงต้องกินไอ้ก้อนเนื้อเล็กๆในท้องเจ้านี่ซะแล้วสิ”

อะไรนะ นี่เรากำลังมีบุตรอยู่ด้วยหรือ

“ใช่สิยะ ข้ากะว่าจะรอให้ใหญ่ขึ้นอีกหน่อยแล้วค่อยกินนะเนี่ย”

อย่ากินบุตรเรา เราจะกินเนื้อพวกนั้นก็ได้ ความตื่นเต้นดีใจของพระนางเอาชนะความพะอืดพะอมได้ แต่พระนางไม่รู้ว่าจะหาวิธีประการใดเพื่อให้ได้เนื้อของทั้งสี่นั้นมา

และแล้วพระนางก็คิดออก พระนางแสร้งอาเจียน เป็นอันมาก พอหมอหลวงมาตรวจก็แสดงความยินดีอย่างตื่นเต้น เนื่องจากทรงพระครรภ์อ่อนๆแล้ว เจ้าชายสินธุราชกัณฑ์ยินดีปรีดาเป็นอย่างยิ่ง ประชาชนต่างโห่ร้องอย่างดีใจ ที่พิธีบูชายัญสำเร็จเห็นผลอย่างรวดเร็ว

แต่พระนางยังคงเสแสร้งแพ้ท้องต่อไป หมอหลวงจึงบอกว่าพระนางควรกินอะไรเพื่อแก้อาการนี้ นำสำรับแก้ต่างๆนาๆมาให้ แต่พระนางก็แสร้งอาเจียนแพ้ท้องต่อไป

“น้องแพ้ท้องขนาดนี้ สำรับปกติคงมิอาจแก้อาการได้ น้องอยากสิ่งใดบอกพี่เถิด” สินธุราชกัณฑ์ถามด้วยความเป็นห่วง พระนางก็มิยินยอมบอก เสแสร้งแพ้ท้องต่อไป จนคนทั้งปวงขอให้พระนางบอก พระนางจึงตรัสว่า แพ้ท้องอยากกินเนื้อของผู้ถูกบูชายัญนั้น คนทั้งปวงอึ้งคะนึงอยู่ แต่พราหมณ์ผู้หนึ่งตะโกนว่า

“จงเจริญ จงเจริญ” ก่อนจะไปคว้านเนื้อทั้งสี่และนำมาถวาย

พระนางเสวยอย่างไม่ค่อยเต็มใจ แต่ก็สงสัยในพราหมณ์ผู้นั้นจึงถามไปว่า “เราอยากเนื้อนี่ใช่จะเหมือนผู้ปกติไม่ เราจึงอิดออดมิยอมบอก ไยท่านจึงสรรเสริญเราดังนั้น”

พราหมณ์จึงหัวเราะแล้วกล่าวว่า “ในครรภ์ของพระองค์คงเป็นเทพผู้เป็นใหญ่จุติลงมา อันว่าอาการแพ้ท้องนั้นมีหลายประการ แต่หากอยากเครื่องเซ่นในพิธีบูชายัญ เห็นจะมีแต่เทพผู้ยิ่งใหญ่ในสวรรค์ดังเช่นองศิวะเป็นแน่แท้”

คนทั้งปวงได้ยินดังนั้นก็ยิ่งชื่นชมและยินดีเป็นล้นพ้น พระเจ้าสินธุราชสิทธิ์ สั่งให้จัดงานเลี้ยงรื่นเริงตลอดเดือนนั้น ทุกคนต่างตื่นเต้นดีใจที่รู้ว่าพระนางตาลจีทรงพระครรภ์ขององศิวะ

“มนุษย์นี่ท่าจะบ้า ศิวะ สิเว้ย อะไรกัน ข้าก็แค่อยากกินแค่นั้นแหละย่ะ”

ปานของพระนางเต้นระริกก่อนจะมีเสียงหัวเราะแหลมสูงดังลั่นในตัวของพระนางตาลจี