นางพญาปิศาจจิ้งจอก

ตอนที่ 20 อ้ายบ้าหงเซ่อ

“ต๋าจี...... มาเป็นเมียข้าซะ” ......อีตานี่ท่าจะบ้า

“ข้าถูกใจเจ้า – มาเป็นเมียข้าเถอะ” ที่เขาว่าคนหล่อแต่บ๊องท่าจะมีจริงๆสินะยะ

“ไม่ -- ” ไม่เชิดใส่ก็ดีแล้วย่ะ ว่าแต่ปล่อยแขนข้าสักทีสิยะ

ไม่ต้องมาทำหน้าเศร้า ข้าไม่สนหรอกย่ะ “มานี่ซิ เจ้าฬ่อ” ข้าเบื่อเหลือเกินแล้ว กลิ่นคาวเลือดปิศาจไม่เห็นจะหอมหวนเหมือนของมนุษย์สักกะนิด กลับไปนั่งนับขนหางเล่นเหมือนเดิมดีกว่าย่ะ

“ตะ – แต่ะว่า ท่านตายังอยู่หน้าถ้ำเลยนะขอรับ ท่านต๋าจี” ต๊ายเจ้าหมาน้อยหางลู่ตัวนี้ ดูซิสั่นดิกๆเชียว เอ – หรือว่าข้าจะขังเจ้าหมาน้อยแล้วไปฟัดกับพวกหมาบ้านนอกต่อดี --

“เรารีบเข้าไปด้านในเถอะขอรับ.....” อะไรยะ

เฮ้อออออ วันๆที่ผ่านไปนี้มันนานเหลือเกินนี่น้า – ท่านจงเซิ่น จะแก่รึยังเนี่ย

หางสวยๆของข้าก็ขนร่วงเอาๆ ถึงจะน่ากังวลแต่ก็ช่างมันเถอะ มีหางสวยไปก็ไม่มีใครมาชมอยู่ดี – ถึงจะได้แต่งงานกับท่านจงเซิ่นไปก็งัดออกมาโชว์ไม่ได้อยู่ดี..... ชิ

เฮ้อออออ คิดถึงศาลเจ้าแม่จังเลย มีของกินอร่อยๆออกเพียบ คนก็มาไหว้กันออกเยอะ ว่างๆก็ไปนั่งอาบแดดให้ผิวเกรียมนิดๆกำลังสวย -- ไม่เหมือนถ้ำอับๆ มืดๆ ชื้นๆ โล่งๆแบบนี้ ให้ข้ามาอยู่อย่างนี้ เดี๋ยวก็เฉาตายพอดี.... – แต่ถึงแม้จะเป็นถ้ำอับๆ มืดๆ ชื้นๆ โล่งๆ แบบนี้ก็เถอะ ถ้ามีท่านจงเซิ่นอยู่ด้วยล่ะก็ข้าก็ยอมอยู่ล่ะ.....

อ๊ายยยยย บ้า บ้า บ้า!!! ข้านี่ล่ะก็ เอาแต่นึกถึง ท่านจงเซิ่น ท่านจงเซิ่น ท่านจงเซิ่น อยู่ได้ เมื่อไหร่จะลืมท่านจงเซิ่นสักทีล่ะเนี่ย......

เฮ้อ....... ท่านจงเซิ่นจะทำอะไรอยู่นะ......

“ต๋าจี -- ” เอ๊ะ อีกแล้วเหรอยะ

ข้าเดินออกมานอกถ้ำและเห็นอีตา หูสื่อเซียนในชุดหนังจิ้งจอกน่ารักๆ ขนสารพัดของแปลกๆมา – อีกครั้ง

“ดูซิ บังเอิญข้าเจอดีงูขาวพันปี เลยเอามาฝาก นี่ก็บัวหิมะพันปี ข้าบังเอิญเจอเลยเอามาฝาก อ้อ – แล้วเจ้านี่ก็ลูกจิ้งจอกหิมะเพิ่งเกิดแน่ะ มันน่ารักมากเลยอยากให้เจ้าดู”

ข้าไม่พูดอะไรแต่นั่งลงและมองดูอีตาจิ้งจอกสิบหางขายของ แต่เสียงของหูสื่อเซียนหยุดไป ข้าเลยเงยหน้าขึ้นดู

อ๊ะ – สบตาเลย....

“แปลกจริงที่วันนี้เจ้ายอมนั่งดู ปกติเจ้าจะเชิดกลับเข้าถ้ำไปเลยนี่นา”

“ขออภัยที่ข้าน้อยเคยเสียมารยาทกับท่านอ๋อง -- ราชาจิ้งจอกเพคะ” อันที่จริงข้าก็ขี้เกียจกลับไปนั่งนับขนหางเป็นรอบที่หมื่นนิดๆแล้วน่ะนะ

“ดีเลยๆ ดูนี่สิ ข้าบังเอิญเจอมังกรเขียวเลยถลกหนังกับเอ็นมาให้เจ้าแน่ะ -- ”

“ฮิ.....” อ๊ะ เผลอไปนิด

“เอ๋ – เจ้าขำอะไรรึ?”

“ท่านอ๋องใช้คำว่าบังเอิญบ่อยเหลือเกินนะเพคะ” แน่ะ มาทำเป็นเขิน อายุก็ปูนนี้มาทำเป็นเด็กหนุ่มน่ารักไปได้

“ต๋าจี..... มาเป็นเมียข้าเถอะ” อุ๊ย – เลี้ยวแทบไม่ทัน

“คงมิดีหรอกเพคะ ท่านอ๋องก็มีมเหสีอยู่แล้ว สนมก็มีออกเยอะ จะมารับจิ้งจอกปลายแถวอย่างข้าไปเป็นสนมประเดี๋ยววงศ์วานท่านจะครหาเอาได้”

“เจ้าคงแคลงใจกระมัง แต่ข้าจะบอกแต่เพียงว่า ข้ารักเจ้าแต่แรกพบ และเจ้าเหมาะที่สุดกับตำแหน่งมเหสีเอกแห่งจิ้งจอกถ้ำหิมะ ไม่เคยมีนางจิ้งจอกตนใดที่ข้าจะหลงรักได้เท่าเจ้า และจะไม่มีจิ้งจอกตนใดเทียบเท่าเจ้าได้” มาดื้อๆอย่างนี้เลยเหรอยะ

“ข้าน้อยขอตัวเพคะ” เฮ้อ – อ๋องบ้าอ๋องบอ ยังไงเจ้าก็เด็กอมมือชัดๆ แน่ะ!! อย่ามาทำหน้าตาน่าสงสารนะยะ

“เฮ้อ -- ” ท่านพ่อของข้ายังจะคารมดีกว่านี้เลย

“ท่านต๋าจีขอรับ” อะไรยะเจ้าหมาน้อยนี่ ทำมาคลอเคลีย – แน่ะทำเงียบ..... หึงล่ะสิ ฮิ ฮิ

ราชาปิศาจจิ้งจอก หูสื่อเซียน ยังคงแวะเวียนมายังถ้ำฝานจวื่อมิได้ขาด ในแต่ละวันก็จะนำของฝากแปลกประหลาดเกินกว่าจะ บังเอิญเจอ และนำมาให้เสมอๆ นางจิ้งจอกแปดหาง แม้จะใจแข็งแต่เพียงแรก แต่หยดน้ำยังกร่อนหินได้ ไฉนเลยจิตใจของนางจะทนได้ตลอดไป ต๋าจีใช้เวลาแต่ละวันนานขึ้นกับ หูสื่อเซียน และเรียนรู้ว่า จิ้งจอกสิบหางก็มีความน่ารักแบบเด็กดื้อทั่วๆไป นั่นอาจจะเป็นทิฐิแห่งผู้นำก็เป็นได้ -- และทุกครั้งนางจะหลีกหนีเมื่อหูสื่อเซียนเอ่ยปากขอนางเป็นภรรยา --

“ค่อยก่อน ต๋าจี -- ” เป็นครั้งแรกที่หูสื่อเซียนฉุดมือของนางไว้ “ข้าขอโทษที่ทำให้เจ้าไม่พอใจ แต่ข้าคิดอย่างนั้นจริงๆ --” เสียงของหูสื่อเซียนละล่ำละลัก หมดมาดของราชาปิศาจจิ้งจอก “เป็นครั้งแรกที่ข้าได้รู้สึกอย่างนี้..... เป็นครั้งแรกที่ข้าไม่เข้าใจ เวลาหมุนไปแต่ละนาทีที่ไม่เจอกับเจ้า ช่างเชื่องช้าเกินที่ข้าจะทานทน แต่เวลาที่ข้าอยู่กับเจ้าช่างมีความสุขเหลือเกิน – ข้าผ่อนคลาย.... เสียจนไม่รู้สึกตัวว่าพูดอะไรออกไปบ้าง --”

“ท่านอ๋องเพียงแต่เสนอให้ข้าน้อยเป็นมเหสี แต่ข้าน้อยเกรงว่าไม่สมควรจึงได้ขอตัวเพคะ” ต๋าจีหลบสายตาของหูสื่อเซียน

“เพื่อเจ้าแล้ว ข้ายอมทิ้งซึ่งทุกสิ่งได้ ไม่ว่าถ้ำหิมะ ตำแหน่งราชาจิ้งจอก ทุกสิ่งทุกอย่าง – ขอแค่มีเจ้า ข้าไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว” น้ำเสียงออดอ้อนของราชาปิศาจจิ้งจอก น่าสงสารและเต็มไปด้วยความหวัง

“ท่านอ๋อง เสด็จกลับไปก่อนเถอะเพคะ” ต๋าจีบอกกับหูสื่อเซียนซึ่งคอตกกลับไป

“เฮ้อ -- ” มันอะไรกันนักกันหนานะ อีตาบ๊องตัวนี้ มาออดอ้อนง่อนแง่น อยู่ได้

อืม..... แต่พอมีคนหน้าตาหล่อๆมาทำตัวน่าหยิกมันก็จั๊กจี้เหมือนกันนะนี่ ฮิ ฮิ ฮิ

อีกด้านหนึ่ง ณ.ชายแดนของแคว้นเย่

หมู่บ้านเชิงเขาเล็กๆ ปรากฏชายร่างสูง ผมเผ้าปรกหน้าตาเนื้อตัวสกปรกมอมแมมเดินโซซัดโซเซเข้าไปนอนใกล้เล้าสุกรของพ่อค้าคนหนึ่ง ในตอนเช้าพ่อค้านำอาหารไปให้สุกรเมื่อเห็นชายผู้นั้นก็ตื่นตระหนกนึกว่าผีโขมดออกจากป่าเขามา จึ่งรีบวิ่งไปขอความช่วยเหลือจากเพื่อนบ้าน และเมื่อกลับมาก็พบชายคนดังกล่าวแย่งอาหารกับสุกรกินอยู่ ชาวบ้านไล่ตีไล่ทำร้าย ชายคนนั้นก็มิได้หนีไปไหน ยังคงปล่อยให้เขาทุบตี จนนักพรตท่านหนึ่งเดินทางมาถึงและได้ห้ามปราม

นักพรตท่านนั้นจึงได้ไต่ถามกับชายหนุ่มแต่ก็มิได้ความ ชาวบ้านจึงเข้าใจว่าชายคนนี้เป็นคนบ้าใบ้ จึงพากันเรียกชายคนนั้นว่า – อ้ายบ้าหงเซ่อ เพราะผมเผ้าออกสีแดงๆ

อ้ายบ้าหงเซ่อนั้นไม่ยินดีรับอาหารจากผู้ใด แต่มักจะแย่งอาหารจากสุนัขแลสุกร ชาวบ้านจึงทุบตีอย่างรุนแรง แต่อ้ายบ้าหงเซ่อก็ไม่หนีไปไหนปล่อยให้เขาทุบตีอยู่อย่างนั้นจนหน้าตาเป็นแผลแลบวมช้ำเลือดช้ำหนอง เนื้อตัวเหม็นสาบเหม็นเน่าอยู่เป็นประจำ ไปทางใดก็มีแต่ผู้ขับไล่เสมอมา

วันหนึ่งที่ชาวบ้านไล่ทุบตีอ้ายบ้าหงเซ่ออยู่เพราะจับได้ว่าขโมยกินอาหารสุนัข ซินแสคนหนึ่งเห็นเหตุการณ์ก็เข้ามาห้ามและจ่ายเงินให้ชาวบ้านเหล่านั้นไป ก่อนจะหันมาพูดคุยกับอ้ายบ้าหงเซ่อ

“ท่านหนีมิได้หรือกระไร ใยปล่อยให้เขาทุบตีกระนั้น” แต่ซินแสก็มิได้คำตอบ ซินแสมองหน้าตาเนื้อตัวก็เห็นว่าหน้าตาสกปรกมอมแมมเหม็นเน่า แต่ข้าวสุนัขยังคาปากก็นึกเอ็นดูอย่างมิรู้สาเหตุ จึงชวนอ้ายบ้าหงเซ่อไปที่กระต๊อบ แต่อ้ายบ้าหงเซ่อก็มิตอบ ซินแสจึงจับดึงแขนอย่างมิได้นึกรังเกียจเนื้อตัวที่สกปรกนั้น เมื่อไปถึงกระต๊อบ ซินแสก็ลงมืออาบน้ำให้ เมื่อถอดเสื้อผ้าของอ้ายบ้าหงเซ่อก็พบว่าเนื้อตัวเขียวๆดำๆมีน้ำเหลืองน้ำหนองไหลตามแผลที่เริ่มเปื่อยเริ่มเน่า ซินแสมีความรู้เรื่องยาจึงหายามาประคบ

แต่ซินแสก็ต้องประหลาดใจเพราะยาแสบยาร้อนทั้งปวงทำให้อ้ายบ้าหงเซ่อร้องออกมาสักแอะก็หาไม่ แม้หน้าตาก็ไม่บูดเบี้ยวแม้สักนิด

“ทนเจ็บเอาเสียนิดนะน้องชาย” ซินแสบอกก่อนจะพันสมุนไพรเข้ากับใบหน้าและลงมือผ่าเอาเนื้อเน่าตามทั่วตัวออก และปิดด้วยยาสมานแผลอีกที

“โชคดีที่ใบหน้าเจ้ามิได้มีเนื้อเน่าอยู่ แต่ยาที่ทาให้คงแสบอยู่สักสองวัน” อ้ายบ้าหงเซ่อไม่ตอบประการใดแต่ลงไปนอนอยู่บนพื้น

“เจ้าจะนอนอยู่บนพื้นได้อย่างไร ลุกขึ้นเถิด” ซินแสพยายามดึง แต่เกรงแผลที่เพิ่งสมานจะปริ ออกจึงได้ขนผ้าห่มของตนมาและห่มผ้าให้ก่อนจะกลับไปศึกษาตำราต่อ

ซินแสรู้สึกแปลกใจตนเองมิใช่น้อยที่ปรนนิบัติอ้ายบ้าหงเซ่ออย่างดี ไม่รู้ด้วยเพราะเหตุใด แต่ซินแสรู้สึกผูกพันกับชายหนุ่มผู้นี้เหลือเกิน

รุ่งเช้าซินแสสะดุ้งตื่นคาโต๊ะเรียนแลผลุนผลันออกนอกบ้านเพราะเสียงด่าทอและทุบตีดังขึ้นนอกบ้าน

“อ้ายบ้าหงเซ่อ!! ตัวเอ็งนี่มันดีแท้ จะทุบจะตีก็มิหนีไปไหน เป็นตัวผ่อนคลายอารมณ์ดีจริง ชีวิตสุนัขของเอ็งมันเหมาะจะให้ผู้อื่นผ่อนคลายดีนัก!!” ชายฉกรรจ์สี่ห้าคนในอาการเมามายรุมทำร้าย อ้ายบ้าหงเซ่อที่นอนนิ่งปล่อยให้เขาทุบตี

“อย่า อย่า อย่า!!” ซินแสวิ่งมาแลร้องห้ามเสียงหลง “พวกท่านจะทำร้ายเขาไปเพื่อเหตุใดกัน เขาไปทำอะไรให้พวกท่านโกรธแค้นหรือ” ซินแสวิ่งมาแทรกกลางชายทั้งห้ากับอ้ายบ้าหงเซ่อซึ่งนอนนิ่งอยู่

“เตียวซินแส ดอกหรือ” เสียงชายผู้หนึ่งอ้อแอ้ทำนองว่าจำได้ “อ้ายบ้าหงเซ่อมันเป็นที่ผ่อนคลายของเรา แล้วท่านเป็นกระไรกับมันเล่า จะช่วยมันเพื่อกาลใด”

“หงเซ่อ.... เป็นน้องชายของข้า” เตียวซินแสประกาศกร้าว

“แล้วอย่างไรเล่า เราเห็นอ้ายบ้าหงเซ่อมันแย่งข้าวสุนัข พอไล่ก็มิไปจึงสั่งสอนเพียงเท่านี้” ซินแสถอนหายใจและจ่ายเงินให้ขี้เมาทั้งปวงไป จะได้หมดเรื่องราว ก่อนจะพาอ้ายบ้าหงเซ่อกลับกระต๊อบ

“เจ้าเองก็เหลือเกินปล่อยเขาทุบตีอยู่ได้” ซินแสบอกแลเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ให้อ้ายบ้าหงเซ่อ “แลหิวข้าวใยมิบอก จะไปแย่งข้าวสุนัขกินมิสงสารมันหรือ”

พักเดียวซินแสก็นำอาหารมาวางที่โต๊ะ และชวนให้อ้ายบ้าหงเซ่อกินร่วมโต๊ะ แต่อ้ายบ้าหงเซ่อก็มิได้ขยับแม้เพียงน้อย ซินแสก็ทำหน้าเข้าใจแลกล่าวว่า

“พวกเมื่อกี้คงทำร้ายจนแขนเจ้าเจ็บ ไม่เป็นไร พี่จะป้อนข้าวให้เจ้าเอง” ว่าแล้วซินแสก็ค่อยๆป้อนข้าวอ้ายบ้าหงเซ่ออย่างมิได้รังเกียจจนสำรับหมด จึงยกสำรับกลับออกไปล้างแทน –

อ้ายบ้าหงเซ่อน้ำตาไหล – คำว่าพี่ชายช่างมีความหมายที่โหดร้ายกับอ้ายบ้าหงเซ่อยิ่งนัก