นางพญาปิศาจจิ้งจอก

ตอนที่ 19 ราชาปิศาจจิ้งจอก

                “ท่านต๋าจี – ได้โปรดทานอะไรสักหน่อยเถิดขอรับ” จิ้งจอกสองหางหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงบาดลึก เมื่อกลับเข้ามาในถ้ำฝานจวื่อแล้วพบว่าอาหารยังคงอยู่ที่เดิม ไม่ได้พร่องไปสักนิด ฬ่อก๊กมองเจ้านายผู้มีแผลใหญ่ซึ่งมองไม่เห็น ขดตัวนอนอยู่บนหางขนฟูด้วยความเป็นห่วง แต่ก็ไม่รู้จะกระทำเช่นไร

                “เจ้าฬ่อ..... เราออกมาจากแคว้นเย่ได้สักห้าร้อยปีแล้วกระมัง.....” น้ำเสียงโหวงๆของเจ้านายตอบมา “แต่ข้านั้นไม่คิดจะกลับไปเฝ้าศาลแห่งนั้นอีกต่อไปแล้ว......” ต๋าจีในร่างสะโอดสะองพลิกตัวขึ้นนั่ง นางยังคงสวยไม่สร่าง แต่สีหน้าของนางนั้นว่างเปล่าราวกับไม่ยินดียินร้ายอะไรทั้งสิ้น

                ฬ่อก๊กไม่อาจทนสบตานางได้ “ท่านต๋าจีขอรับ เราเพิ่งออกจากแคว้นเย่ได้ไม่ถึงปีหนึ่งเลย.....”

                “งั้นหรือ....” น้ำเสียงของนางระคนตกใจน้อยๆ ก่อนน้ำตาจะร่วงเผาะออกมาจากดวงตาคู่สวย ต๋าจียื่นมือไปข้างหน้าราวกับจะไขว่คว้าอะไรบางอย่างช้าๆ “เวลาแต่ละชั่วยาม ช่างยาวนานนัก..... แม้นชั่วหนึ่งอึดใจก็นานราวกับชั่วชีวิต..... ตัวข้าราวกับถูกคำสาปแช่งที่แสนโหดร้ายให้อยู่กับห้วงเวลาที่หยุดนิ่ง.....” ฬ่อก๊กรีบวิ่งมาคว้ามือที่สั่นเครือนั้น ด้วยใจเต้นกระตุก ในเสี้ยววินาทีถัดมา จิ้งจอกหนุ่มก็ได้ยินถอยคำที่เขากลัวที่สุด “.....ข้า -- อยากตาย......”

                “ไม่ ไม่ ไม่” ฬ่อก๊กร้องเสียงดังซบหน้ากับมือนั้น แต่ก็เงียบไปทันทีเพราะได้กลิ่นคุ้นเคยที่แสนหวาดกลัวและเกลียดชัง “ท่านต๋าจี รีบหนีเร็วขอรับ -- ท่านตากำลังมาที่นี่ -- ”

                ต๋าจีลุกขึ้น ไม่ต้องเดาเรื่องราวก็รู้ได้ทันทีว่า ฬ่อก๊กหมายความว่าอะไร และจุดประสงค์ของผู้มาเยือนคืออะไร นางจิ้งจอกแปดหางเดินโงนเงนไปยังปากถ้ำ โดยไม่สนใจจิ้งจอกสองหางที่ฉุดรั้งตัวนางไว้อย่างไร้ผล

                “ท่านหูสื่อเซียน” ปิศาจจิ้งจอกสิบหาง นั่งขดบนบัลลังก์นางสนมจิ้งจอกสีขาวล้วนมือขวาเท้าคางไว้ ใบหน้านั้นหล่อเหลาราวกับเทพบุตร แต่แววตาที่เรียวยาวนั้นราวกับสามารถกระชากวิญญาณของผู้ที่กล้าบังอาจสบตาด้วย จิ้งจอกเก้าหางหนุ่มตนหนึ่งรีบออกมายืนขวางหน้าถ้ำไว้ และแล้วร่างบางของจิ้งจอกแปดหางตนหนึ่งก็ปรากฏ

                “มันร้องไห้อยู่” มีเสียงกระซิบกระซาบดังเซ็งแซ่ไปทั่วบริเวณ ปิศาจจิ้งจอกนับพันตัวต่างกระซิบกระซาบกันขรม

“แกล้งรึเปล่า”

                “ไม่..... มันไหลออกมาจริงๆ”

                “คงกลัวตายล่ะมั้ง”

                “บังอาจฆ่าพี่สาวของเรานี่ เป็นตาที่มันจะต้องตายแล้ว”

                “อย่าเพิ่งเข้าไป!!” จิ้งจอกเก้าหางหนุ่มร้องห้ามเมื่อเห็นสุนัขจิ้งจอกตนหนึ่งวิ่งพุ่งเข้าไปหาต๋าจี

                “มันสูญเสียอำนาจปิศาจแล้วยังมีอะไรต้องกลัวอีก!!” สุนัขจิ้งจอกตะโกนพร้อมอ้าปากให้เห็นเขี้ยวขาววับและกระโดดเข้าไปยังซอกคอขาวเรียวของต๋าจี ผู้ซึ่งมิได้มีท่าทีปกป้องขัดขืนแต่อย่างใด “ข้าจะแก้แค้นแทนท่านแม่เอง!!”

                เปรี้ยง!!

“เอ๋ง!!”

หอกไผ่หลายสิบลำพุ่งเข้าใส่จิ้งจอกตนนั้น ปรากฏเด็กหนุ่มหน้าตาน่ารักย่อตัวขู่ฟ่ออยู่ข้างกายต๋าจี

“เจ้า – ฬ่อก๊ก!!” เกิดเสียงดังเปรี้ยงแล้วเด็กหนุ่มหน้าตาน่ารักก็มีหูงอกออกมาและหางจิ้งจอกทั้งสองตั้งชัน -- ฬ่อก๊กกลับไปอยู่ในร่างครึ่งปิศาจ “แกไปรับใช้ปิศาจที่ฆ่าแม่ของเราหรือ” ปิศาจจิ้งจอกที่โดนหอกซัดร้องอย่างเจ็บใจก่อนจะกระอักเลือดและนอนสิ้นใจตรงนั้น

ทันใดนั้นเองเกิดเสียงขู่ขรมดังระงม สายตาของปิศาจจิ้งจอกนับพันตัวเพ่งเขม็งมองฬ่อก๊กอย่างเคียดแค้นราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ เมื่อรู้สึกถึงรังสีความอาฆาตที่ผาโถมเข้าใส่ หางทั้งสองของฬ่อก๊กก็ลู่ลงตามสัญชาตญาณ

“ตาย!!!!!!!!!!”

เสียงร้องของจิ้งจอกเก้าหางหนุ่มดังขึ้นพร้อมๆกับปิศาจจิ้งจอกนับพันพุ่งกระโจนพร้อมกันหมายจะฉีกเนื้อคนทรยศ ฬ่อก๊กวิ่งออกไปข้างหน้าหวังจะเป็นเหยื่อล่อให้พวกลุง ป้าและน้าพุ่งเข้าใส่แต่ตนเอง

ฉัวะ!! ฉัวะ!! ฉัวะ!!

เสียงฉีก แหวะ ของเนื้อที่ขาดเป็นริ้วๆดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง พร้อมๆกับเศษเลือดและเนื้อที่กระจายไปทั่วทุกทิศทาง จิ้งจอกพันพันตัวรุมทึ้งปิศาจเล็กจ้อยทั้งสอง ราชาปิศาจจิ้งจอกดูเหตุการณ์ผ่านหางตาอย่างเบื่อๆ แต่ก็ต้องตกใจและเพ่งมองอีกครั้งเมื่อเห็นร่างของลูกหลานฉีกออกมาเป็นชิ้นๆ จิ้งจอกแปดหางกำลังฉีกกระชากปิศาจจิ้งจอกตัวอื่นๆที่เข้าไปใกล้นางและฬ่อก๊กราวกับกำลังฉีกกระดาษเล่น – กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งไปทั่วบริเวณและกระจายไปทั่วอากาศ

ไม่ถึงอึดใจปิศาจจิ้งจอกนับร้อยก็ตายเกลื่อน ราชาปิศาจจิ้งจอกเห็นท่าไม่ดีจึงพุ่งเข้าไปจับมือข้างหนึ่งของนางจิ้งจอกแปดหางนั้น –

หูสื่อเซียน มองร่างหญิงสาวที่ชโลมไปด้วยเลือดของลูกหลานตน ผมที่โชกไปด้วยเลือดของนางปรกหน้าไว้ ทั่วทั้งร่างและหางทั้งแปดเต็มไปด้วยเลือด – แต่มิใช่เลือดของนาง

“ตาย!!!!” จิ้งจอกเก้าหางหนุ่มตนเดิมพุ่งเข้ามา ต๋าจีใช้มืออีกข้างที่ว่างอยู่แปะไปที่หน้าผากของเก้าหางหนุ่มเมื่อเข้ามาได้ระยะ เกิดเสียงเปรี้ยงตามมา ก่อนที่เก้าหางหนุ่มจะไหม้เกรียมไปทั้งตัวและค่อยๆเซไปด้านหลัง -- ต๋าจีจับขากรรไกรล่างไว้และกระชากออกอย่างแรง –

แคว่ก!!

เครื่องในของเก้าหางหนุ่มไหลออกมากองแทบเท้าของต๋าจี ก่อนที่ทั้งร่างเก้าหางจะสั่นดิกๆและกลายร่างเป็นจิ้งจอกไป ราชาปิศาจจิ้งจอกแม้จะไม่ตกใจแต่ก็ไม่อาจละภาพนี้ออกจากสายตาได้ มือที่จับแขนของต๋าจีก็ไม่ได้บีบหรือผ่อนแรงลงเลย

ต๋าจีในร่างโชกเลือดเงยหน้าขึ้นมองราชาจิ้งจอกพร้อมกับรอยยิ้ม – รอยยิ้มที่ทำให้ปิศาจจิ้งจอกที่เหลือหางลู่และถอยกันกรูดๆ

“มันร้องไห้แล้วไม่ใช่หรือ --”

“ทำไมมันยังมีพลังปิศาจอยู่ล่ะ”

เกิดเสียงเซ็งแซ่ระงมขึ้นเบาๆ ปิศาจจิ้งจอกที่เหลือต่างกระซิบกระซาบกันอย่างตกใจ และมองภาพของทั้งสองอย่างลืมหายใจ –

ราชาปิศาจจิ้งจอกสิบหางหน้าตาหมดจดหล่อเหลาร่างกำยำและสูงใหญ่กำลังจับแขนของปิศาจจิ้งจอกแปดหางที่โชกเลือดและเนื้อตัวมอมแมมไปด้วยคราบเลือด ในมืออีกข้างของนางยังคงถือกรามจิ้งจอกอยู่ และนาง -- กำลังยิ้ม

“เจ้ากำลังยิ้มหรือ” เสียงทุ้มนุ่มของราชาจิ้งจอกเอ่ยถามเบาๆ

“ข้ากำลังยิ้มหรือ” เสียงหวานของต๋าจีถามกลับทั้งรอยยิ้มที่มิอาจบรรยายบนใบหน้า

“ในตอนแรก ข้านึกว่าเจ้าจะยอมตายเสียอีก”

“ในตอนแรก ข้าก็นึกว่าจะยอมตายเสียโดยดี”

“เจ้าทำเพื่อปกป้องหลานสองหางของข้างั้นหรือ” ราชาปิศาจถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลแม้ไม่ยอมละสายตาจากนางปิศาจที่อยู่เบื้องหน้า แต่ก็ต้องตกใจน้อยๆเมื่อเห็นนางปิศาจก้มลงมองสองหางน้อยและปล่อยมือจากกรามของเก้าหาง

“เจ้าฬ่อ -- เป็นสิ่งสุดท้ายที่ข้าเหลืออยู่” น้ำเสียงเศร้าสร้อยของต๋าจีเอ่ยออกมา ฬ่อก๊กสองหางขนลุกซู่ หางทั้งสองก็แกว่งไกวอย่างดีใจ ก้มลงคลอเคลียกับหางของต๋าจีอย่างลืมตัว

“อย่าร้องไห้ หลานข้า” หูสื่อเซียน เอ่ยเมื่อเห็นนัยน์ตาของฬ่อก๊กรื้นน้ำขึ้นมา “ไม่เช่นนั้นเจ้าจะกลับไปเป็นแค่จิ้งจอกธรรมดาอย่างพี่เจ้า” ฬ่อก๊กสะดุ้งและพยายามปรับอารมณ์ใหม่อีกครั้ง

“น้ำตาของเจ้า” หูสื่อเซียนปล่อยแขนต๋าจีและเอ่ยอย่างนุ่มนวลเป็นเชิงถามพร้อมกับลูบผมของต๋าจีไปทัดหู “คงเป็นของจริงใช่หรือไม่” ต๋าจีไม่ตอบคำถามแต่เอื้อมมือไปลูบหลังหูของฬ่อก๊กเบาๆ “เจ้าฆ่า หูจิ้วเอ๋อ ลูกสาวของข้าใช่หรือไม่”

“ใช่”

“แล้วตอนนี้เจ้าก็ฆ่าลูกหลานของข้าร่วมร้อย -- ” หูสื่อเซียนหยุดไปนิดหนึ่งเพื่อสังเกตนางจิ้งจอกแปดหาง “แต่เจ้ากลับต่อสู้เพื่อหลานข้า – ทั้งๆที่ในตอนแรกเจ้าตั้งใจจะตาย อย่างนั้นหรือ”

“ใช่” ต๋าจียังคงเกาหลังหูฬ่อก๊กอยู่

มุมปากของ ราชาปิศาจจิ้งจอก กระตุกนิดๆ มันไม่ใช่เรื่องความแค้น ความอาฆาตหรืออะไรทำนองนั้น ทั้งๆที่เขาตั้งใจจะมาแก้แค้นให้กับลูกสาวสุดรัก ทั้งๆที่นางแปดหางตนนี้ เพิ่งจะฆ่าลูกหลานของเขาไปเป็นร้อย แต่นางแปดหางตนนี้มีบางสิ่งที่ ราชาปิศาจจิ้งจอกอย่างหูสื่อเซียนถวิลหามานานแสนนาน – ความตื่นเต้น

และที่สำคัญ กิริยาดังดรุณีแรกรุ่นดังนี้ มีหรือที่หูสื่อเซียนจะไม่รู้ --

“เจ้าชื่ออะไร” ราชาจิ้งจอกเชยคางของนางขึ้นมาและจ้องมองใบหน้าเปื้อนเลือดนั้นอย่างใคร่กระหาย

“ชื่อของข้าคือ – ต๋าจี”

“ต๋าจี...... มาเป็นเมียข้าซะ”