นางพญาปิศาจจิ้งจอก

ตอนที่ 16 มาสาย

อา..... ข้าจะใส่ชุดอะไรไปดีนะ วันนี้มันวันที่เท่าไหร่แล้วหนอ..... ฮิ ฮิ ท่านจงเซิ่น รอข้าอีกเดี๋ยวเท่านั้น ข้ากำลังจะไปหาท่านแล้ว กรี๊ดดดด ข้าหยุดตัวเองไม่อยู่แล้ว หัวใจมันเต้นแร๊งแรง จากนี้ไปอีก ยี่สิบปี จะมีแต่สองเราเท่านั้น --

อา..... ถ้าแต่งงานกันแล้วข้าจะทำอะไรดีก่อนนะ

ใช่แล้ว – ข้าอ้อนท่านจงเซิ่นทั้งวันเลย ฮิ ฮิ

อ๊ะ!! ข้าคงต้องเรียนทำอาหารแบบมนุษย์ไว้ซะหน่อย จะได้ทำอาหารให้สุดที่รักของข้ากิน ฮิ ฮิ ฮิ ท่านจงเซิ่นจะต้องชอบอาหารที่ข้าทำแน่ๆเลย

ใช่ๆ มนุษย์ชอบซักเสื้อผ้าด้วยนี่นา ข้าจะซักผ้าให้ท่านจงเซิ่นเองด้วย อ๊ะ เดี๋ยวสิ ถ้าข้าซักเสื้อผ้าให้สุดที่รักของข้าแล้ว เขาจะเอาอะไรใส่ล่ะ – อืม...... ไม่ต้องใส่อะไรก็ได้ มนุษย์ชอบอาบน้ำด้วยนี่ --

กรี๊ดดดดดดดดดด ข้านี่ล่ะก็ – ว้าย ว้าย ว๊ายยยยยยยยยยยยย

“เจ้าฬ่อ อยู่ไหม”

“ขอรับ ท่านต๋าจี” ต๊าย ไม่เจอกันนาน น่ารักเหมือนเดิมนะยะ -- มะ หอมทีนึง

“ท่าทาง ท่านอารมณ์ดีนะขอรับ” เอ๊ะ ทำท่าอย่างนั้นอีกละ

“นี่ – เจ้าน้อยใจข้าเหรอ -- ”

“เปล่าขอรับ – นี่คือรายงานในช่วงที่ท่านไม่อยู่ขอรับ” อี๋ งานอะไร ไม่เอ๊า ไม่เอา

“เจ้าไปเตรียมตัวได้แล้ว เดี๋ยวเจ้าไก่กับเจ้าพิณจะมาเฝ้าที่นี่แทนเรา เจ้ากับข้าได้พักยี่สิบปีมนุษย์เองนะ ต้องรีบหน่อย – เดี๋ยวท่านจงเซิ่นแก่ซะก่อน” ฮิ ฮิ ฮิ ฮิ

อ้าว – เป็นอะไรไปอีกล่ะ ท่าทางอึกๆอักๆ มีอะไรก็รีบๆพูดมาสิยะ

“คือว่า – ท่านต๋าจีครับ ระหว่างที่ท่านไม่อยู่ประมาณหนึ่งปีมานี้ หลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้น เยอะแยะมากมาย -- ”

“จะพูดอะไรก็รีบๆพูดมาสิยะ” วุ้ย ลีลาอยู่นั่น คนยิ่งๆใจร้อนอยู่

“ท่านไป – ดูด้วยตัวเองดีกว่าขอรับ -- ”

ขาดคำของฬ่อก๊ก เสียงของชาวบ้านที่มากราบไหว้เจ้าแม่หนี่วาก็ระงมขึ้นเป็นเสียงเดียวกัน คือการขอให้งานแต่งงานของคนสองคนนั้นเป็นไปได้ด้วยดีและราบรื่น นางจิ้งจอกฟังชื่อของคู่บ่าวสาวแล้วก็อึ้งไป สักพักขบวนเกี้ยวของเจ้าสาวเจ้าบ่าวก็แวะลงหน้าศาล นางจิ้งจอกกำบังกายอย่างรวดเร็วและผลุนผลันออกไปดูคู่บ่าวสาวที่กำลังจุดธูปเทียนสักการะเจ้าแม่อยู่หน้าศาล ฝ่ายหญิงแม้มีผ้าบังหน้าไว้ แต่ต๋าจีไม่มีวันลืมกลิ่นของนาง –

แต่คนที่นางสนใจลับเป็นชายหนุ่มที่สวมชุดสีแดงมงคล – มันเป็นชุดแต่งงานที่สดใส เจ้าบ่าวนั้นยิ้มร่าอย่างมีความสุข จงเซิ่นนั้นดูหล่อเหลาอย่างหมดจด มีสง่าราศี.....

นางจิ้งจอกมองทั้งสองกราบเจ้าแม่จนเสร็จและมองร่างทั้งสองของเจ้าบ่าวเจ้าสาวหายลับเข้าไปในเกี้ยวและออกเดินทางไปยังบ้านตระกูลจง –

ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ต๋าจีเพิ่งรู้สึกตัวว่านั่งลง – นางพยายามจะลุกขึ้นยืน แต่แข้งขาสั่นไม่ยอมฟังคำสั่ง เมื่อนางก้มลงมองขาของตนเองก็เห็นน้ำอะไรไม่รู้ร่วงหล่นใส่ชุดสวยของนาง –

นางจิ้งจอกตระหนักว่าตัวเองกำลังร้องไห้ –

ในความรู้สึกในตอนแรกมันตีบตื้อและมึนงง นางไม่เข้าใจสิ่งที่ปรากฏขึ้นต่อหน้า แต่หลังจากนั้นราวกับมีเสียงอะไรบางอย่างแตกกะเทาะในอกของนาง และเรื่องราวทั้งหมดก็ประดังเข้ามา…..

วินาทีต่อมา นางจิ้งจอกตระหนักได้ว่า ตัวเองร้องไห้ทำไม –

จากนั้นความรู้สึกที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับนางมาก่อนในชีวิต ก็ปรากฏย้ำๆซ้ำๆในมโนภาพของนาง มันทำให้นางเจ็บปวดไปทั่วทุกรูขุมขน ราวกับมียาพิษร้ายไหลแล่นอยู่ทั่วร่างของนาง……

วินาทีต่อมา นางจิ้งจอกก็ปล่อยโฮออกมา และซบหน้าร้องไห้เสียงดังลั่นไม่อายใคร –

ฬ่อก๊กรีบประคอง อุ้มนางเข้าไปในตำหนัก เพราะเกรงว่าเสียงของนางอาจจะทำให้มนุษย์ได้ยิน

ห่างออกไปไม่ไกลนัก มนุษย์ชายคนหนึ่งก็ร้องไห้เงียบๆ

ความรู้สึกที่ทั้งงุนงงสงสัย ทั้งโศกเศร้า ทั้งไม่เข้าใจต่อภาพที่เห็นอยู่เบื้องหน้า – มันเป็นภาพของคนสองคนที่ฮองเต๊กรักมาก – กำลังแต่งงานกัน

มันเป็นภาพที่ฮองเต๊กไม่คาดคิด – ไม่คาดฝันว่ามันจะเกิดขึ้น

ไม่เคยแม้แต่จะคาดคิด – เมื่อเห็นนางที่รักสุดหัวใจได้แต่งงานกับพี่ชายที่รักและเคารพยิ่ง ฮองเต๊กลงจากหลังม้าและเดินช้าๆไปยังศาลาที่เคยนั่งอยู่กันสองคนกับนางอันเป็นที่รัก ภาพเก่าๆไหลย้อนออกมา ราวกับเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวันวาน -- น้ำตาของลูกผู้ชายหลั่งไหลโดยมิอาจห้ามไว้ได้ –

“นี่หรือ – แม่ทัพสุภาพบุรุษ” ฮองเต๊กพึมพำกับฝ่ามือของตน “นี่หรือ – แม่ทัพที่เด็ดหัวศัตรูได้อย่างง่ายดาย นี่หรือ แม่ทัพที่ทรงพลังที่สุด นี่หรือ – ชายชาตรีที่ควรค่าแก่การประลอง -- ” ฮองเต๊กซบหน้าลงกับฝ่ามือ “นี่หรือ – ตัวข้า -- ”

ทั่วทั้งแคว้นเย่ – มีเพียงมนุษย์หนึ่งคน และปิศาจหนึ่งตน........ ที่ร้องไห้……

ท่ามกลางเสียงหัวเราะ เสียงดนตรี – ท่ามกลางคลื่นความยินดีที่แผ่กระจายไปทั่วแคว้นเย่ –

มีเพียงสองที่ร้องไห้.....

ท่านกลางความสุขที่กระจายไปทั่วแคว้น – มีเพียงสอง ที่ทุกข์ตรม......