องค์กรปริศนามรณะแด่นักสืบ

     ในเย็นวันศุกร์ หลังกลับมาจากโรงเรียน
                      "กลับมาเเล้วครับ...."
                      "กลับมาเเล้วหรอจ้ะ ยูคุง วันนี้จะทานอะไรดีล่ะจ้ะ"
                      "เออ...เเม่ครับผมจะออกไปข้างนอกกับยัย อายาเนะ นะ"
      "เอ๊ะ !! อายาเนะจังนะหรอจ๊ะ เเล้วไปไหนกันล่ะ"
                เเม่ของผม พูดเเล้วมองหน้าผมด้วยสายตาแปลกๆๆ
                       "จะไปดูหนังรอบดึกนะ....นั้นผมจะออกไปเลยน่ะ"
                       "ไปดีมาดีนะจ๊ะ อิอิ"
                เเม่ของผมพูดส่งท้ายกับผม ก่อนที่ผมจะเดินออกจากบ้าน ระหว่างที่กำลังเดินไปบ้านของ อายาเนะ
               ก็ลองคิดว่าถ้าเกิดคดีขึ้นจริงผมจะคบีคลายได้ไหม....เเต่ก็
                       "นี้...อายาเนะ...จะไปได้รึยัง ห่ะ"
                       "เเม้อีกสักพักสิ...ยู เนี่ยจะรีบไปไหนน่ะ"
                       "ก็ถ้าเธอชักช้าแบบนี้...จะซื้อตั๋วที่นั่งดีๆไม่ได้ล่ะสิ"
                       "เอ๊ะ!! จริงๆด้วยสินะ เเม้ ยู ไม่เคยบอกกันเลยน่ะ"
                เเล้วผมก็พึมพรำออกมาว่า      
                       "ก็น่าจะรู้ไม่ใช้หรอเธอ"
                       "เอ๊ะ!! ตะกี้พูดว่าอะไรหรอ ฉันไม่ค่อยได้ยินนะ"
                       "อ่อ ป่าวไม่มีอะไรสักหน่อย"
                       "จริงๆนะหรอ หรือว่า คุณโทดะ ยูยะ นินทาฉันหรอ"
                       "เเม้ๆ เธอไม่ต้องสุภาพก็ได้มั่ง
              ระหว่างที่กำลังทะเลาะอยู่กับ อายาเนะ ก็เดินถึงโรงหนังพอดี
                       "นี้ ยู จะดูเรื่องอะไรละ"
                       "เรื่องอะไรก็ได้เเล้วเเต่เธอสิ"
                       "อ่อ...งั้นหรอ เอาแบบนี้ละกัน"
                               เเล้วระหว่างที่กำลังซื้อตั๋วหนังอยู่นั้นก็...
                               อ้ายยย!! เสียงกรี๊ดร้องดังขึ้น
                               เเล้วเมื่อผมได้ยินเสียงนั้นผมก็วิ่งไปดู
                       "เอ๊ะ เสียงอะไรนะ"
              ฉันได้ยินเสียงนั้นก็รีบหันกลับมาถาม ยู เเต่ ยู ก็ไม่อยู่เเล้ว
                       "ยู นี้นายหายไปไหนน่ะ ยู ยู ยู"
              พอฉันเห็นหลังของ ยู ที่วิ่งไปดูด้วยความดีใจ ใช้นั้น คือ สิ่งที่ทำให้เขากลายเป็นนักสืบจริงๆ
                       "นี้ ยู น่ากลัวจะตายไป อย่าเลยนะ ยู"
                       "รีบเเจ้งจำรวจสิ อายาเนะ"
              เขาหันกลับมาบอกฉันด้วย สีหน้าที่เคร่งเครียดอย่างมาก
                       "อืม...เข้าใจเเล้ว"
              อีก 20 นาที ต่อมา
                       "ถอยหน่อยครับนี้เจ้าหน้าที่ตำรวจ"
              "ผู้ตาย คือ นายทามาอิ โคเห อายุ 35 ปี ปัจจุบันทำงานอยู่ที่บริษัทผลิตเกม เวลาเสียชีวิต คือ ช่วงเวลา 19:00น.-19:45น. นะค่ะ สารวัตร"
                       "ฆ่าตัวตายสิน่ะเนี่ย"
                       "ไม่ใช้หรอกครับ คุณตำรวจ"
              เขารีบที่จะเสนอหน้าไปร่วมสืบคดีด้วย
                       "นี้...เธอเป็นใคร เอ๊ะ!! นั้นมันหนู อายาเนะนี้นา เเม้ไม่ได้เจอกันตั้งนานเเหนะ เเต่ขอโทษน่ะ เด็กผู้ชายคนนี้เป็นใคร 
                       "อ่อ เขาเป็นเพื่อนหนูเองค่ะ"  
                       "ผู้ชายคนนี้ถูกฆ่าตายครับ ดูจากบาดเเผลที่ศีรษะเเล้ว เขาถูกทุบตีด้วยไม้น่ะครับ อาจเหลือเศษไม้อยู่นิดหน่อย เเต่ก็มีเศษไม้ติดอยู่น่ะครับ เเล้วผมคิดว่าคนร้ายน่าจะอยู่ในตึกนี้เเน่นอน"                      
                       "เออ...เออ ครับ"
                       "ว่าเเต่เก่งน่ะที่ดูออก ไม่ใช้สินะเธอนะ เป็นเพียงเเค่เด็กม.ปลายไม่ต้องเข้ามายุ่งเลย ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของตำรวจสิ"
                       "เออ.เข้าใจเเล้วครับ"
                       "เห็นไม่ล่ะ โดนดุเลย อย่าทำอวดเก่งจะได้ไหมนายเนี่ย"  
                       "เอ๊ะ!!มันก็ช่วยไม่ได้นี่ ฉันจำเป็นต้องฝึกฝนไว้ เพื่อที่จะล้างเเค้นไงล่ะ"
                       "เอ๊ะ อะไรนะ ฉันไม่ได้ฟัง"  
                       "อ่อ ไม่มีอะไรหรอก"
                       "มาเเล้วครับ สารวัตร ผู็ต้องสงสัยมี3คนครับ คนเเรกชื่อว่า ซาตามะ มาอิ คนที่2ชื่อว่า คานุมิ โทโบรุ คนที่3ชื่อว่า ยามาชิ มิกะ ทุกคนเป็นพนักงานบริษัทผลิตเกม ด้วยกันทั้งหมดเลยครับ
                       "อ่อ งั้นหรอ เราต้องคุมทุกคนเเล้วน่ะครับว่าตอนที่เกิดเหตุ พวกคุณทำอะไร อยู่ที่ไหน
                       "เอ๊ะ!! เหตุอะไรกัน  
              คุณ ยามาชิ มิกะ พูดออกมา ด้วยสีหน้าที่สงสัย
                       "คุณไม่ทราบหรอครับ ว่า คุณ ทามาอิ โคเห เสียชีวิตเเล้ว"
                       "เอ๊ะ โคเหนะหรอ บ้า ก็วันนี้เขากำลังดีใจว่าเกมที่ตัวเองสร้างขายดีอยู่นี่น่า
                       "เอาล่ะครับ ผมขอสอบถามพวกคุณก่อนล่ะกันน่ะครับ ว่าช่วงเวลาที่เกิดเหตุ พวกคุณอยู่ที่ไหน"
                       "ไม่ต้องสอบถามเเล้วล่ะครับ เพราะว่าผมรู้เเล้วละครับ ว่าใครคือ คนร้าย"
                       "ใครกันหรอ ยู"
                       "คนร้ายน่ะ คือ คุณสินะ คุณซาตามะ มาอิ"
              คุณ มาอิ รีบพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่หวาดกลัว
                       "ที่นิ้วนาง ข้างขวาของคุณน่ะ เป็นแผลอ่ะไรหรอครับ คงจะเป็นแผลที่เกิดจากเสี่ยนของไม้มันตำสิน่ะครับ ใช้ไหมครับ"
                       "เรา ขอดูหน่อย ได้ไหมครับแผลของคุณน่ะ"
                       "คงไม่ได้หรอกค่ะ ถ้าคุณดูก็รู้สิค่ะ ว่าฉันคือคนร้าย"
                       "คุณสิน่ะ ว่าฆ่าเขา"
                       "ค่ะ ฉันฆ่าเขาเพราะยอมไม่ได้ที่เขาฆ่าน้องสาวฉัน เพื่อเเย่งแผ่นเกมนั้น"
                       "เเต่ทำไมกันล่ะ ก็น้องสาวเธอนะ ถูกรถชนไม่ใช้หรอ"
                       "ก็ใช้น่ะสิ ก็เขาคนนั้น เป็นคนขับรถชนน้องสาวฉันไงล่ะ ฉันรู้เรื่องตอนที่ไป ดื่มฉลองกับเขาไง เขาพูดออกมาว่า เเค่ขับรถชนคนๆเดียว ก็สามารถทำให้ชีวิตตัวเองเกิดผลสำเร็จได้ขนาดนี้เลยหรอ ไงล่ะ"
              คนร้ายนั้นยืนพูดเเล้วร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจ
                       "เอาล่ะ พา ตัวไป สน. เลนน่ะ"
                       "เเม้ ขอบคุณมากเลยน่ะ เเต่วันหลังอย่ามายุ่งอีกน่ะ จำเอาไว้ "
               สารวัตร พูดแบบนั้นกับผม เเล้วเดินขึ้นรถไป
                       "เก่งมากเลยน่ะ ที่ดูออกว่าใครเป็นคนร้าย"
                       "ก็เเค่เรื่องง่ายๆ เเค่นี้เอง เเต่ก็เป็นประสบการณ์ ที่ดีน่ะ"
                       "ตรงไหนกันล่ะย่ะ หนังก็ไม่ได้ดู เซง จริงๆ เลยน่ะนเี่ย เเต่ก็ชั่งเหอะไว้วันหลังก็ได้ นายส่งฉันเเค่เนี่ยเเหละ ราตรีสวัสดิ์ จ๊ะ บายนะ ยูยุ"
                      "อืม  ราตรีสวัสดิ์ บาย"