คว้าหัวใจยัยหงส์น้อย

ขณะนี้ รีเบ็คก้ากำลังสนุกและผ่อนคลายกับการควบม้าไปรอบๆสนาม มันทำให้เธอนึกถึงวัยเยาว์ที่เธอกับพ่อมักจะชวนกันไปขี่ม้าที่สนามฝึก พอพ่อของเธอรู้ว่าเธอชอบขี่ม้า เค้าจึงสร้างสนามม้าไว้ให้

ในตอนนี้เธอบังคับให้ม้ากระโดด ให้วิ่งเหยาะๆ ฝีมือการบังคับม้าของเธอไม่เป็นสองรองใคร องครักษ์หลายนายต่างมองมาที่หญิงสาวชาวอังกฤษที่กำลังบังคับม้าตัวโตอย่างสนุกสนาน เป็นภาพที่น่าดูชม

รีเบ็คก้าบังคับให้ม้าเดินมาที่ชีคหนุ่มที่ยืนดูอยู่"ไม่มาขี่ม้าด้วยกันล่ะค่ะ สนุกดีออก"

"ไม่ล่ะครับ แค่ผมเห็นคุณมีความสุขผมก็พอใจแล้ว"รอยยิ้มของชีคหนุ่มที่ส่งมาช่างอ่อนโยน 

รีเบ็คก้านั้นใจสั่นระรัว ยิ่งชีคหนุ่มส่งรอยยิ้มและตาหวานๆมาแบบนี้ หัวใจดวงน้อยๆของเธอก็อดหวั่นไหวไม่ได้ แต่เธอก็ยิ้มตอบตามมารยาท"งั้นเหรอคะ งั้นชั้นขอขี่ม้าเล่นต่ออีกสักพักก็แล้วกัน"

"ครับ ตามสบายเลย"

หญิงสาวขี่ม้าเล่นไปได้สักพัก แดดเริ่มเเรงมากขึ้น จนหญิงสาวไม่ได้สังเกตและทันระวังตัว พอเธอบังคับให้ม้าชะลอฝีเท้า แสงแดดเริ่มแรงมากขึ้น สติของเธอเริ่มเลือนลางเพราะความร้อน ตาสีฟ้าก็พลันเห็นชายวัยกลางคนร่างกำยำที่แสนคุ้นเคย...คุณพ่อ...

สติของรีเบ็คก้าก็ดับวูบ ร่างบางกำลังจะตกจากหลังม้า

"รีเบ็คก้า!"ชีคจาดีนรีบเข้าไปรับตัวของหญิงสาวได้ทันก่อนที่จะตกจากหลังม้า พอมือหนาเอามือมาอังหน้าผาก "ตัวร้อนจี๋เลย ไปตามหมอมาเร็ว!"

ชีคหนุ่มอุ้มร่างบางไว้ในอ้อมแขน แล้วรีบพากลับไปที่ห้องพักของหญิงสาว 

วีอารองรีบวิ่งเข้ามาในห้องของเพื่อน"ท่านชีคถอยไปก่อนครับ"

ชีคหนุ่มยอมถอยห่างแต่โดยดี หนุ่มลูกครึ่งจัดท่านอนของเพื่อนสาวให้อยู่ในท่าที่สบาย แล้วค่อยๆดึงหนังยางที่รัดผมของร่างบางออกอย่างเบามือเพื่อให้เพื่อนสาวสบายหัว "แค่แพ้อากาศร้อนน่ะครับ สวอนเป็นประจำ นี่คงจะลืมกินยามาล่ะสิท่า"

"เดี๋ยวให้หมอหลวงมาตรวจอาการก่อนดีกว่า เผื่ออาการหนัก"

วีอารองหัวเราะเบาๆ"ท่านชีคอย่าห่วงเพื่อนผมเลย ร่างกายไอ้นี่มันอึดทึกพอสมควร อีกอย่างอาการไม่ได้ร้ายแรงอะไร ผมพูดทั้งในฐานะเพื่อนและก็หมอด้วย ท่านอย่าลืมนะครับว่าทั้งผมและสวอนก็ต่างเป็นหมอด้วยกัน ร่างกายของเรา เราย่อมรู้ดีที่สุด แต่ที่สวอนเป็นอย่างนี้คงจะเป็นเพราะเครียดที่ถูกกักบริเวณด้วยล่ะมั้ง"

"ผมไม่ได้กักบริเวณอะไรนะครับ"

"ท่านอย่าร้อนตัวสิครับ เอาเถอะตอนนี้ก็ให้สวอนนอนพักให้มากๆ อากาศเย็นสบายๆ เดี๋ยวก็หายแล้ว"หากแต่สองหนุ่มต่างฐานะยังไม่ทันได้พูดอะไรกันต่อ มือบางของรีเบ็คก้าก็คว้ามือของวีอารองไว้แน่น ชายหนุ่มนั้นนิ่งเฉยปล่อยให้เพื่อนสาวจับมือเค้าไว้ หนุ่มลูกครึ่งพึมพัมกับตัวเองเบาๆ"แกคงจะคิดถึงคุณโรเจอร์มากสินะ ชั้นเองก็เหมือนกัน...เพื่อน"

สักพักหมอหลวงมาตรวจอาการของหงส์น้อย ก็ต้องบอกแบบเดียวกับวีอารอง 

สองหนุ่มต่างฐานะออกมาจากห้อง ชีคหนุ่มเอ่ยถาม"เมื่อตอนที่คุณรีเบ็คก้าจับมือคุณ คุณพูดอะไรกับเธอเหรอครับ"

"ไม่มีอะไรมากหรอกครับ ผมเองก็แค่คิดถึงคุณโรเจอร์พ่อของเค้าเหมือนกับเค้านั่นแหละครับ"

"สนิทกันจังเลยนะ"สายตาของชีคหนุ่มนั้นแฝงไว้ด้วยความไม่พอใจซักเท่าไหร่นัก

"ก็เพราะผมน่ะไม่มีพ่อ สวอนก็ไม่มีแม่ บางครั้งคุณโรเจอร์งานยุ่งมากก็นำสวอนมาฝากไว้ที่บ้านของผม เราสองคนก็โตมาด้วยกันนี่ครับ จะสนิทกันเหมือนพี่น้องแท้ๆก็ไม่แปลก"

"ที่ผมไม่เข้าใจ ทำไมต้องเอาคุณรีเบ็คก้าไปฝากไว้ที่บ้านของคุณทำไม..."

"คุณรู้จักคุณพ่อของฟานน้อยไป คุณลุงโจเซฟเป็นคนเจ้าระเบียบ เคร่งครึม คุณอามิเกลก็ต้องช่วยคุณลุงดูแลกิจการ พี่เลโอกับเลออนก็ไม่ค่อยอยู่บ้านเพราะไปอยู่โรงเรียนประจำ คุณโรเจอร์เห็นว่าเอาสวอนไปฝากไว้ที่บ้านดาเดนดี้ก็คงไม่ได้รบการดูแล เลยฝากไว้ที่บ้านของผมจะดีกว่า มีพี่สาวหลายคนคอยดูแล "

ชีคหนุ่มนิ่งเงียบ"เหลือเชื่อ"

"แต่มันคือเรื่องจริง คุณโจเซฟเจ้าระเบียบ เผด็จการแบบนั้น ฟานเชสก้าจะชอบหนีออกจากบ้านสร้างความปวดเศียรเวียนเกล้าให้พวกเราก็ไม่แปลก ที่นี่ท่านก็หายข้องใจเรื่องของผมกับสวอนได้เเล้วนะครับ เราสองคนเป็นแค่พี่น้องกันก็เท่านั้น อย่านึกนะว่าผมดูไม่ออก"

"ครับ ผมยอมรับว่าผมถูกใจคุณรีเบ็คก้า"

สีหน้าที่ยิ้มแย้มของหนุ่มลูกครึ่งเปลี่ยนเป็นเคร่งเครียด"ถ้าท่านคิดกับสวอนเป็นแค่ของเล่นเหมือนเรา ฮาเร็มของท่านล่ะก็ ผมจะจับท่านตอนให้ฟรีแบบไม่คิดเงินเลย...ความจริงถ้าคุณโรเจอร์ยังอยู่เกิดท่านมาขายขนมจีบมันแบบเล่นๆล่ะก็...ท่านคงจะโดนคุณโรเจอร์อัดยับแน่"

ชีคหนุ่มยิ้มเย็น"ผมเองก็คิดกับเธอแบบรักจริงหวังแต่งอยู่แล้ว ผมไม่กลัวหรอก"

"ก็ดีครับ ที่ไม่กลัว ผมเองก็อยากให้เพื่อนที่โตมาด้วยกันเหมือนพี่น้อง มีความสุขนะครับ"

วีอารองเดินจากไป ชีคจาดีนเดินเข้าไปหาหญิงสาวทีตอนนี้หลับสนิท ในยามหลับรีเบ็คก้านั้นดูไร้เดียงสา เหมือนเด็กสาวทั่วไป นิ้วเรียวปนสากได้ม้วนเส้นผมสีน้ำตาลยาวสลวยเล่น อย่างเอ็นดู

มือหนาลูบแก้มของร่างบางอย่างอ่อนโยน ถึงจะเก่งกาจเพียงใด แต่เธอก็ยังเป็นแค่เด็กสาวที่ขาดความอบอุ่น อยู่ดี แต่เค้าต้องยอมรับว่าเธอเข้มแข็งมาก

"หลับให้สบายนะครับ"ว่าแล้วก็ดึงมือบางมาจูบพิตและออกจากห้องไป

ภายในฝันของรีเบ็คก้า...

"เบ็ค...เบ็ค..."เสียงทุ้มที่แสนคุ้นเคยดังขึ้น

รีเบ็คก้าพยายามค้นหา" คุณพ่อ พ่อคะ พ่ออยู่ที่ไหน"

"ลูกไม่ควรจะยุ่งกับเรื่องนี้ มันอันตรายเกินไป พ่อไม่ต้องการให้ลูกมาเสี่ยง"

"คุณพ่อคะ คุณพ่ออยู่ที่ไหน คุณพ่อ คุณพ่อพูดถึงเรื่องอะไรอยู่คะ"

"พ่อรักลูกนะ เบ็ค"

"คุณพ่อ"

'เฮือก!'

รีเบ็คก้าสะดุ้งเฮือก ก็พบว่าตัวเองอยู่ที่ห้องพักของตัวเอง "สงสัยเป็นลมแดดอีกแหง"

"ฟื้นแล้วรึ"วีอารองเข้ามาให้พักพร้อมกับครัวซองค์

"นายเข้ามาให้ห้องของชั้นแบบนี้ พวกผู้ใหญ่เค้าไม่ว่าอะไรรึ"

"ก็ไม่นะ ถึงว่า ชั้นก็อ้างว่ามาตรวจแกก็เท่านั้น แค่นี้พวกเค้าก็ไม่สามารถว่าอะไรชั้นได้อยู่แล้ว"

เจ้าสี่ตีนตัวน้อยก็กระโดดใส่ตักของหญิงสาวพลางออดอ้อน

วีอารองเอ่ยเสียงแผ่ว"แกมีอะไรปิดบังชั้นรึเปล่า"

"ก็ไม่นิ"

"โกหก"

ทั้งคู่จ้องตากันอยู่นาน รีเบ็คก้าหัวเราะในลำคอ"ชั้นโกหกนายไม่ได้เลยสินะ"

"มีเรื่องอะไรรึเปล่า"

หญิงสาวเอนกายบนเตียงอย่างสบายอารมณ์โดยที่มือหนึ่งลูบหัวปาปิยองน้องอีกข้างเอามาหนุนหัว"ชั้นขอปิดไว้ดีกว่า"

"ทำไม"

"ชั้นอยากสืบเรื่องบางอย่างให้แน่ใจก่อนน่ะ"

"ระวังหัวใจตัวเองด้วยนะ ถึงยังไงเราก็เป็นคู่หูกันอยู่"

รีเบ็คก้าเลิกคิ้วขึ้นอย่างฉงน"ระวังหัวใจ?หมายถึงอะไร"

หนุ่มลูกครึ่งหัวเราะในลำคอ"ก็เรื่อง ท่านจาดีน ยังไงล่ะ"

"?"

เมื่อเจอหน้างงๆของเพื่อนสาว วีอารองโว้ยทันที"อย่าบอกนะว่า แกไม่รู้สึกอะไรเลย!แกมันตายด้านไปแล้วเราะ!"

รีเบ็คก้าเอื้อมมือไปบีบกรามของเพื่อนที่ทำท่าจะโวยต่อ"พอเลย"ว่าแล้วก็ปล่อยมือออกจากกรามของเพื่อน"ไม่ใช่ว่าชั้นไม่รู้สึกนะ ท่านจาดีนเป็นคนดีมากๆเลย ถึงออกจะหน้าม่อแต่ เค้าใจดีเอามากๆเลย แต่ชั้นน่ะไม่ใช่ผู้หญิงอ่อนหวานเหมือนฟาน นะ ท่านชีคเองก็มีคนที่จะต้องแต่งงานด้วยอยู่แล้ว เมื่อท่านเจอผู้หญิงที่สวย น่ารัก และเพียบพร้อม ท่านก็คงจะ...แต่งงานและตั้งเป็นองค์ราณีเองล่ะ ส่วนชั้น...ท่านคงคิดว่าชั้นเป็นเหมือนน้องสาวล่ะมั้ง...เอาเถอะเปลี่ยนเรื่องดีกว่า ไว้ชั้นแน่ใจในเรื่องบางอย่างแล้ว ชั้นอาจจะขอให้นายช่วยก็ได้นะ"

เมื่อฟังเพื่อนสาวร่ายยาวแบบนั้น เค้าทำได้แต่ยิ้ม"ตกลง ชั้นพร้อมที่จะผจญภัยกับแกเสมอ คู่หู"