Valley of the Blue Moon.

            ค่ำคืนหนึ่งในฤดูใบไม้ผลิสายลมเย็นพัดเอาธุลีดินและเถ้าถ่านพัดล่องลอยขึ้นไปยังท้องฟ้าเบื้องบนเปลวเพลิงโหมกระหน่ำรุนแรงราวพายุเผาไหม้กลืนกินทุกสิ่ง หุบเขาบลูมูนเมื่อครั้งสงบสุขนั้นดูเลือนลางราวกับภาพในความฝันตอนนี้เหลือเพียงเถ้าถ่านซากปรักหักพังและผู้คนที่สิ้นหวัง มารร้ายจากไปแล้วหากแต่คำพูดสุดท้ายของมันนั้นยังสะท้อนก้องในหัวของผู้คนทั้งเมือง.. 
                     "เมื่อถึงครั้งที่ดวงจันทรากลายเป็นสีน้ำเงินข้าจะทำลายหุบเขาบลูมูนให้สูญสิ้นตลอดกาล"
 
"เราจะทำอย่างไรดีท่าน" เสียงตื่นตระหนกของชายหนุ่มดังขึ้นข้างร่างของชายชราที่นอนหอบหายใจรวยริน บาดแผลที่โดนคมหอกแทงทะลุมีเลือดไหลซึมไม่หยุด
"มัน.. มันไปแล้ว" ชายชราบีบเค้นเสียงลอดผ่านริมฝีปากที่เกรอะกรังไปดัวยเลือดสด
"ตะ.. แต่มันบอก ว่ามันจะกลับมาอีก" ชายหนุ่มน้ำตาซึมพยายามกดปากแผลที่มีเลือดไหลนองของผู้เฒ่าตรงหน้า ชายชรานิ่วหน้าและเงียบไปชั่วขณะราวกับกำลังคิดบางอย่างอยู่ก่อนจะยื่นแขนไปจับไหล่ชายหนุ่ม
"เจ้า ข้าคงไม่รอด เจ้าต้องให้สัญญากับข้า" ชายหนุ่มน้ำตาไหลพรั่งพรูพยายามฮึดสู้เรียกความกล้าเฮือกสุดท้ายขึ้นมาพลางบีบมือของชายชราแน่น
"พูดมาเถอะ ไม่ว่าอะไรข้าก็จะสัญญา!" ชายชรายิ้ม
"เจ้าจงเข้มแข็งขึ้นเด็กหนุ่มเอ๋ย จงลุกขึ้นปกป้องหุบเขาแห่งนี้นำความสงบสุขกลับมา.." ชายหนุ่มพยักหน้า
"และจงนำคำพูดของข้าไปเผยแพร่ ยามเมื่อจอมมารร้ายกลับมา.." เขากระอักเลือดข้นในลำคอ
" รัชทายาทคนสุดท้ายแห่งราชวงศ์จะเป็นผู้ขับไล่ความชั่วร้ายไปจากหุบเขาแห่งนี้ตลอดกาล"
 
_________________________________________
400ปีต่อมา
หุบเขาบลูมูนดินแดนสนธยาซ่อนเร้นอยู่ใต้เงาของทิวเขาสูงตระหง่านทอดไกลยาวสุดลูกหูลูกตาแดนมหัศจรรย์ที่สรรพชีวิตในตำนานล้วนมีอยู่ทั่วไป เหล่าผู้มีเวทย์มนต์คาถาเดินกันขวักไขว่ราวกับคนธรรมดาตลาดค้าขายคึกคักไปด้วยพ่อมดและเหล่าจอมเวทย์ออกมาซื้อหาสินค้ากันจอแจ ถึงจะเรียกว่าหุบเขาแต่ที่บลูมูนแห่งนี้ก็มีพื่นที่กว้างขวางมากเมืองด้านหนึ่งติดกับทะเลสาบที่ทอดไกลออกสู่ทะเลมีการทำประมงและท่าเรือใช้ค้าขายกับเมืองคู่ค้าอื่นๆภายในมีโรงงานและอุตสาหกรรมขนาดย่อมๆมากมายที่เลปรีคอนเป็นเจ้าของมีโรงเรียนและมหาลัยชั้นนำที่ยังคงผลิตบรรณิตมีคุณภาพอีกนัยหนึ่งคือหุบเขาบลูมูนแห่งนี้คือเมืองทึ่เจริญรุ่งเรืองทีเดียว ประชากรอยูกันอย่างสงบสุขภายใต้การปกครองของท่านเจ้าเมืองที่มีความสามารถเก่งกาจทั้งในด้านสติปัญญาและความสามารถ
แม็กนัส สไตรเกอร์ ถึงจะพึ่งขึ้นปกครองเมืองได้ไม่นานต่อจากผู้เป็นพ่อแต่ก็มีความฉลาดเฉลียวไม่แพ้กันบวกกับความใจร้อนฉบับเด็กหนุ่มทำให้เขากล้าท้าลองสิ่งใหม่ๆจนทำให้บลูมูนประสบความสำเร็จในหลายๆครั้ง ไม่นานมานี้เขาได้รับเลือกให้เป็นคณะกรรมการประจำมหาลัยอันดับหนึ่งของบลูมูน มหาลัยโอดราก้า
และนี่เองที่เราจะพูดถึง มหาลัยคุณภาพที่ผลิตจอมเวทย์และผู้วิเศษที่มีความสามารถมากมายให้กับบลูมูนมหาลัยเก่าแก่ที่ก่อตั้งขึ้นเกือบจะพร้อมๆกับหุบเขาแห่งนี้
..แต่ทว่าในปีการศึกษานี้มหาลัยโอดราก้าจะเป็นสถานที่ซึ่งเหล่าทายาทของผู้พิทักษ์มารวมตัวกัน..
โดยที่พวกเขาไม่รู้ตัวเลยสักนิด