อาเรเมตาเรีย - ปฐมกาลหายนะ

#3  ชายผู้นั้น
 
 
ชายหนุ่มที่สัญญาณชีพยังดีอยู่เขาลืมตาขึ้นมาในแทงค์บำบัดและ ตกใจเมื่อเห็นหน้าของฟาร่าที่ยืนตรงหน้าเขาด้านนอกแทงค์  ฟาร่าสั่งคนนำชายผู้นั้น ออกจากแทงค์เพื่อให้พักฟื้นในห้องพัก  ฟาร่าเดินเข้ามาในห้องพร้อมเลขาของเธอและนั่งลงตรงเก้าอี้ข้างเตียง  ชายผู้นั้นนั่งพิงหมอนกับหัวเตียงดูท่าทางอ่อนเพลียอยู่มาก
“คุณชื่ออะไร” ฟาร่าถาม เค้าสบตาฟาร่าแล้ว พูดออกมาเป็นภาษาที่ไม่รู้จัก  ฟาร่าส่งสัญญาณให้เลขาหยิบเครื่องแปลภาษาออกมาเปิด
"เขาพูดว่าอะไรฟาร่า " ถาม เลขากดย้อนฟัง เสียงดูค่าที่ปรากฏ
"ผมอยู่ที่ไหน คุณต้องการอะไรจากผม"
ภาษาที่แปลออกมาฟังดูขาขาดๆหายๆ
"ดูเหมือนจะเป็นภาษาโบราณค่ะ"เลขาตอบ ชายคนนั้นงงกับสิ่งที่ทั้งสองคนพูด
"โบราณแค่ไหน"
"เป็นภาษาฝรั่งเศสภาษาที่ตายไปแล้วเมื่อ 2000 กว่าปีมาแล้วค่ะ ปัจจุบันอาจจะจะมีใช้ที่ฝั่งตะวันตก ของมาร์ส"
ฟาร่าเลิกคิ้วประหลาดใจ  "ชาวลูนพูดภาษานี้ด้วยหรือ" "เท่าที่ทราบชาวลูนใช้ภาษาอังกฤษในการสื่อสารส่วนภาษาฝรั่งเศสและภาษาอื่น มีแต่นักประวัติศาสตร์ศึกษาเพื่อแปลตำราโบราณ เท่านั้นค่ะ"  ระหว่างนั้นชายคนนั้นก็พูต่อไปฟาร่า ไม่ชินกับภาษาแปลกแปลกจึง  สนใจฟังทั้งที่ ฟังไม่รู้เรื่อง
ชาวโซลันเปลี่ยนมาใช้ ภาษาดิซตั้งแต่สมัยดิซเข้ายึดครอง เมื่อนานมาแล้วความจริงที่ว่าถ้าไม่ใช่นักประวัติศาสตร์ที่ศึกษาภาษาโบราณไว้แปลตำราก็คงไม่มีใครพูดภาษานี้ ในชีวิตประจำวันอีกต่อไป
“เอาหูฟังแปลภาษามาให้ฉัน” เลขายื่นหูฟังให้ เธอรับมาสวมและเริ่มสัมภาษณ์ชายผู้นั้น
การสัมภาษณ์ดำเนินไปครึ่งชั่วโมงผ่านเครื่องแปลภาษา หลังจากนั้นต่างฝ่ายต่างแยกย้ายกัน ในที่สุดชายคนนั้นก็ได้พักผ่อนที่ห้องพักของเค้าส่วนฟาร่ากับเลขาของเธอ กลับมาที่ห้องทำงานเพื่อทบทวนประโยคที่คุยกันเมื่อสักครู่
"คุณชื่ออะไรคุณมาจากไหนพอจะบอกได้ไหม"
"คุณบอกผมมาก่อนว่าที่นี่ที่ไหนผมมาที่นี่ได้ยังไงคุณเป็นใคร"
"ฉันเป็นเจ้าหน้าที่ระดับ 8 ประจำเขตฉันชื่อฟาร่า นี้เจมี่เลขาของฉันแล้วทีนี้คุณบอกได้หรือยังว่าคุณชื่ออะไร"
"ผมชื่อฟรองซัวอยู่เขตปกครองที่ 23ดาวอังคาร"
"ดาวอังคาร หรือคุณหมายถึงลูน"
"ไม่ใช่ มาร์ส ดาวอังคารน่ะ"
"ดาวอังคารไม่มี-เขตการปกครองนะ เป็นรัฐเล็กๆกับท่าขนส่งแร่จากดาวเคราะห์น้อยเอง"
"ดาวอังคารถูกสมาพันธ์ดวงจันทร์ล้มล้างไปแล้วหรือ ผมหนีมาตอนที่เกิดสงคราม คุณคงไม่ทราบมีสงครามเกิดขึ้นที่ดาวอังคารผมกับน้องและแม่ เราหนีมา พระเจ้าพวกเขา อยู่ไหน "
"เสียใจด้วยตอนนี้คงจะเหลือแต่คุณคนเดียวแล้ว"
ฟรองซัวร์ถอนหายใจ และกล่าวต่อไปว่า " ที่นั่นมีสงครามผมจึงพาครอบครัวที่เหลือของผมหนีมายานของเราถูกยิงระหว่างทางเราใช้แคปซูลอวกาศฉุกเฉินดีดตัวออกจากตัวยานมาตกลงทีนี้"
"คุณฟังฉันให้ดีตกลงมาในเขตการปกครองที่จะรับผิดชอบเพราะฉะนั้น คุณจะต้องเตรียมคำตอบให้ดีๆ วันนี้ฉันยังไม่ได้มาเพื่อสืบสวนอะไรแค่มาถามนิดหน่อย พรุ่งนี้คณะกรรมการที่ดูแลความมั่นคงของอาณาจักรจะไต่สวนคุณอีกที"
"วันพรุ่งนี้วันอะไร"
"วันที่ 7 สัปดาห์ที่ 42 ปีเอดี5465"
ชายคนนั้นทำหน้างงเข้าไปใหญ่ ฟาร่าจึงเปลี่ยนคำถามเสียใหม่
"วันเวลาที่คุณเดินทางมันเป็นวันที่เท่าไหร่ ปี อะไร"
"ผมจำวันแน่นอนไม่ได้น่าจะวันเสาร์ตุลาคม ปี 2359 "
ฟาร่าหยุดเครื่องอัดเสียงแล้วหันมาพูดกับเลขา
"ปี 2359 ปี คศ นี่มันเป็นปีอะไร "
เลขารีบกดข้อมูลลงในคริสตัลแทปเล็ตบอกข้อมูลให้
"ค.ศ. เรียกเต็มๆว่าคริสตศักราชเป็นการเรียกจำนวนปีนับตั้งแต่ศาสนาคริสต์ถือกำเนิด ซึ่งเป็นศาสนา เก่าแก่ประมาณ 5000 กว่าปี ปัจจุบันเราเรียกเป็นปีเอดีแต่นับเลขปี ต่อจากคริสตศักราช"
"หาข้อมูลสิ ปี 2359 มีเหตุการณ์สำคัญอะไรเกิดขึ้นบ้าง"
"ปีค.ศ. 2359 เกิดสงครามที่ดาวอังคาร ราชวงศ์มาร์สหลบหนี และหายตัวไปอย่างลึกลับ หลังจากราชวงศ์หายตัวไปดาวอังคารก็กลายเป็นเขตปกครองพิเศษที่มีพ่อค้าและนักเดินทางไปอาศัยอยู่ร่วมกัน ภายหลังมีฟื้นฟูการปกครองโดยสมาชิกราชวงศ์ที่เหลืออยู่ ทำให้มาร์สกลายเป็นศูนย์กลางการขนส่งแร่ธาตุจากเหมืองบนดาวเคราะห์น้อย ใช่ สงครามเกิดก่อนการมาของชาวดิซและราชวงศ์ของมาร์สหายสาบสูญ ไม่จริงอ่ะ"เธอบ่นอุบอิบ
"มีอะไรค่ะ" เลขาถาม
"ถ้าฉันบอก รับปากว่าจะไม่โวยวาย"
"รีบบอกมาเถอะค่ะ"
 ฟาร่ารวบรวมความกล้าที่จะบอกเลขาในสิ่งที่เธอคิด
"ฉันกำลังคิดว่า  ชายคนนี้กับอีกสองคนนั้นเป็นชาวดาวอังคารที่มีชีวิตเมื่อ 3000 ปีก่อนนะสิ"
"คนเราไม่น่าจะอายุยืนขนาดนั้นนะคะ"
"ไม่ใช่อายุพันปี พวกเขามาจากสมัยสงครามดาวอังคารต่างหาก เขาบอกว่าหนีสงครามมาโลกใช่ไหม แต่แทนที่จะเดินทางสองสามเดือนแต่เป็นสามพันปีแทนอาจเป็นเพราะแคปซูนอวกาศทำให้เดินทางช้าลงและและพวกเขาถูกแช่แข็งเอาไว้เลยตื่นขึ้นมาอะไรแบบนี้"
“ไทม์แมชีนเหรอ" เลขาสงสัย “เท่าที่รู้ ไม่มีใครสร้างไทม์แมชีนสำเร็จนี่คะ”
"ทฤษฎีเก่านั้นฉันเชื่อว่ามันมีจริง แต่ตามที่ดร.บราน ได้เขียนงานวิจัยไว้ เขาบอกว่า การที่เราเดินทางในห้วงเวลา ได้เป็นเพราะเรามองผ่านกาลเวลาในรูปแบบ 3 มิติเส้นตรงแต่ในความเป็นจริงห้วงของเวลาเป็นเหมือนหมอกมวลสารที่ไหลไปเรื่อยๆเครื่องเร่งอนุภาคจึงเป็นเครื่องยนต์เวลาตัวแรกที่ประสบความสำเร็จในการเคลื่อนย้ายสิ่งมีชีวิตไปยังสถานที่ที่ระบุไว้ในเวลาที่เป็นอดีตทั้งหมด”
"ทำไมไม่ไปอนาคตล่ะ"เลขาสาวซักต่อ
" พูดให้ง่ายถ้าเธออยากไปอนาคตอีก 20 ปีข้างหน้าเธอแน่ใจได้อย่างไรว่ามวลสารร่างกายของเธอจะมีอายุเท่ากับปัจจุบันก่อนเดินทาง"
เลขาเงียบไป เธอจึงกล่าวต่อว่า
"การที่เราเดินทางย้อนเวลาได้เพราะช่วงเวลาที่เกิดไปแล้วนั้นฝังตัวเองในซอกลึกของช่องว่างแห่งเวลา ตามที่ ดร.บรานได้ศึกษาไว้สำหรับการเดินทางไปอนาคตร่างกายจะต้องเสียงในการปรับสภาพเซลล์ให้เข้ากับเครื่องเร่งอนุภาคการเดินทางจึงต้องหยุดไว้แค่ 1 ส่วนสี่เท่าของความเร็วแสงเพื่อให้มวลสารในร่างกายของสิ่งมีชีวิตที่เดินทางไปไม่ผิดปกติจนเกินไปยังไงล่ะ แต่ถึงทุกวันนี้ ก็ไม่มีใครที่ประสบความสำเร็จในการค้นพบวิธีย้อนเวลาอยู่ดี"
เลขาสาวพยักหน้าเข้าใจ "แสดงว่ามีคนพบโพรงรูนอนนี้มาตั้งสองพันปีแล้วทฤษฎีของคนแก่เพี้ยนๆ เขียนคนนึงก็มีสิทธิ์เป็นไปได้สินะ"
"โพรงรูหนอนมันมีมานานตั้งกะสมัยจักรวาลเกิด แล้วเพียงแต่ว่าใครจะไปพบมันก็เท่านั้น"
"แสดงว่าคนสมัยก่อนโชคดีมากเลยนะ"เลขาออกความเห็น
"โชคดียังไงกัน เพราะเขาค้นพบความจริงในจักรวาลก่อนรึฉลาดกว่าเรากันแน่"
"ก็ไม่จริงนะคนสมัยก่อนน้ำหนักสมองน้อย ถ้าเทพเจ้าไม่สอน พวกเขาก็ยังโง่อยู่อย่างนั่นแหละ"เลขาเถียง แต่พอเห็นฟาร่าชักสีหน้าไม่พอใจ เธอเลยเปลี่ยนเรื่องพูด
"สรุปว่าการสอบสวนเนี่ย ฟรองค์ซัวร์เป็นชาวดาวอังคารที่มีชีวิตอยู่เมื่อสามพันปีก่อนหลุดมิติมาอะไรแบบนี้สินะคะ”
เลขาปิดเครื่องบันทึกเสียง
“แต่ว่าเค้าก็ยังดูเหมือนอายุแค่ 30นะ"เลขาสงสัย
"มันเป็นสิ่งที่ พวกเรายังคงต้องศึกษากันอีกมาก"ฟาร่ากล่าว
 
to be continue…