อาเรเมตาเรีย - ปฐมกาลหายนะ

#3  ชายผู้นั้น

ชายหนุ่มที่สัญญาณชีพยังดีอยู่เขาลืมตาขึ้นมาในแทงค์บำบัดและ ตกใจเมื่อเห็นหน้าของฟาร่าที่ยืนตรงหน้าเขาด้านนอกแทงค์  ฟาร่าสั่งคนนำชายผู้นั้น ออกจากแทงค์เพื่อให้พักฟื้นในห้องพัก  ฟาร่าเดินเข้ามาในห้องพร้อมเลขาของเธอและนั่งลงตรงเก้าอี้ข้างเตียง  ชายผู้นั้นนั่งพิงหมอนกับหัวเตียงดูท่าทางอ่อนเพลียอยู่มาก

“คุณชื่ออะไร” ฟาร่าถาม เค้าสบตาฟาร่าแล้ว พูดออกมาเป็นภาษาที่ไม่รู้จัก  ฟาร่าส่งสัญญาณให้เลขาหยิบเครื่องแปลภาษาออกมาเปิด

"เขาพูดว่าอะไรฟาร่า " ถาม เลขากดย้อนฟัง เสียงดูค่าที่ปรากฏ

"ผมอยู่ที่ไหน คุณต้องการอะไรจากผม"

ภาษาที่แปลออกมาฟังดูขาขาดๆหายๆ

"ดูเหมือนจะเป็นภาษาโบราณค่ะ"เลขาตอบ ชายคนนั้นงงกับสิ่งที่ทั้งสองคนพูด

"โบราณแค่ไหน"

"เป็นภาษาฝรั่งเศสภาษาที่ตายไปแล้วเมื่อ 2000 กว่าปีมาแล้วค่ะ ปัจจุบันอาจจะจะมีใช้ที่ฝั่งตะวันตก ของมาร์ส"

ฟาร่าเลิกคิ้วประหลาดใจ  "ชาวลูนพูดภาษานี้ด้วยหรือ" "เท่าที่ทราบชาวลูนใช้ภาษาอังกฤษในการสื่อสารส่วนภาษาฝรั่งเศสและภาษาอื่น มีแต่นักประวัติศาสตร์ศึกษาเพื่อแปลตำราโบราณ เท่านั้นค่ะ"  ระหว่างนั้นชายคนนั้นก็พูต่อไปฟาร่า ไม่ชินกับภาษาแปลกแปลกจึง  สนใจฟังทั้งที่ ฟังไม่รู้เรื่อง

ชาวโซลันเปลี่ยนมาใช้ ภาษาดิซตั้งแต่สมัยดิซเข้ายึดครอง เมื่อนานมาแล้วความจริงที่ว่าถ้าไม่ใช่นักประวัติศาสตร์ที่ศึกษาภาษาโบราณไว้แปลตำราก็คงไม่มีใครพูดภาษานี้ ในชีวิตประจำวันอีกต่อไป

“เอาหูฟังแปลภาษามาให้ฉัน” เลขายื่นหูฟังให้ เธอรับมาสวมและเริ่มสัมภาษณ์ชายผู้นั้น

การสัมภาษณ์ดำเนินไปครึ่งชั่วโมงผ่านเครื่องแปลภาษา หลังจากนั้นต่างฝ่ายต่างแยกย้ายกัน ในที่สุดชายคนนั้นก็ได้พักผ่อนที่ห้องพักของเค้าส่วนฟาร่ากับเลขาของเธอ กลับมาที่ห้องทำงานเพื่อทบทวนประโยคที่คุยกันเมื่อสักครู่

"คุณชื่ออะไรคุณมาจากไหนพอจะบอกได้ไหม"

"คุณบอกผมมาก่อนว่าที่นี่ที่ไหนผมมาที่นี่ได้ยังไงคุณเป็นใคร"

"ฉันเป็นเจ้าหน้าที่ระดับ 8 ประจำเขตฉันชื่อฟาร่า นี้เจมี่เลขาของฉันแล้วทีนี้คุณบอกได้หรือยังว่าคุณชื่ออะไร"

"ผมชื่อฟรองซัวอยู่เขตปกครองที่ 23ดาวอังคาร"

"ดาวอังคาร หรือคุณหมายถึงลูน"

"ไม่ใช่ มาร์ส ดาวอังคารน่ะ"

"ดาวอังคารไม่มี-เขตการปกครองนะ เป็นรัฐเล็กๆกับท่าขนส่งแร่จากดาวเคราะห์น้อยเอง"

"ดาวอังคารถูกสมาพันธ์ดวงจันทร์ล้มล้างไปแล้วหรือ ผมหนีมาตอนที่เกิดสงคราม คุณคงไม่ทราบมีสงครามเกิดขึ้นที่ดาวอังคารผมกับน้องและแม่ เราหนีมา พระเจ้าพวกเขา อยู่ไหน "

"เสียใจด้วยตอนนี้คงจะเหลือแต่คุณคนเดียวแล้ว"

ฟรองซัวร์ถอนหายใจ และกล่าวต่อไปว่า " ที่นั่นมีสงครามผมจึงพาครอบครัวที่เหลือของผมหนีมายานของเราถูกยิงระหว่างทางเราใช้แคปซูลอวกาศฉุกเฉินดีดตัวออกจากตัวยานมาตกลงทีนี้"

"คุณฟังฉันให้ดีตกลงมาในเขตการปกครองที่จะรับผิดชอบเพราะฉะนั้น คุณจะต้องเตรียมคำตอบให้ดีๆ วันนี้ฉันยังไม่ได้มาเพื่อสืบสวนอะไรแค่มาถามนิดหน่อย พรุ่งนี้คณะกรรมการที่ดูแลความมั่นคงของอาณาจักรจะไต่สวนคุณอีกที"

"วันพรุ่งนี้วันอะไร"

"วันที่ 7 สัปดาห์ที่ 42 ปีเอดี5465"

ชายคนนั้นทำหน้างงเข้าไปใหญ่ ฟาร่าจึงเปลี่ยนคำถามเสียใหม่

"วันเวลาที่คุณเดินทางมันเป็นวันที่เท่าไหร่ ปี อะไร"

"ผมจำวันแน่นอนไม่ได้น่าจะวันเสาร์ตุลาคม ปี 2359 "

ฟาร่าหยุดเครื่องอัดเสียงแล้วหันมาพูดกับเลขา

"ปี 2359 ปี คศ นี่มันเป็นปีอะไร "

เลขารีบกดข้อมูลลงในคริสตัลแทปเล็ตบอกข้อมูลให้

"ค.ศ. เรียกเต็มๆว่าคริสตศักราชเป็นการเรียกจำนวนปีนับตั้งแต่ศาสนาคริสต์ถือกำเนิด ซึ่งเป็นศาสนา เก่าแก่ประมาณ 5000 กว่าปี ปัจจุบันเราเรียกเป็นปีเอดีแต่นับเลขปี ต่อจากคริสตศักราช"

"หาข้อมูลสิ ปี 2359 มีเหตุการณ์สำคัญอะไรเกิดขึ้นบ้าง"

"ปีค.ศ. 2359 เกิดสงครามที่ดาวอังคาร ราชวงศ์มาร์สหลบหนี และหายตัวไปอย่างลึกลับ หลังจากราชวงศ์หายตัวไปดาวอังคารก็กลายเป็นเขตปกครองพิเศษที่มีพ่อค้าและนักเดินทางไปอาศัยอยู่ร่วมกัน ภายหลังมีฟื้นฟูการปกครองโดยสมาชิกราชวงศ์ที่เหลืออยู่ ทำให้มาร์สกลายเป็นศูนย์กลางการขนส่งแร่ธาตุจากเหมืองบนดาวเคราะห์น้อย ใช่ สงครามเกิดก่อนการมาของชาวดิซและราชวงศ์ของมาร์สหายสาบสูญ ไม่จริงอ่ะ"เธอบ่นอุบอิบ

"มีอะไรค่ะ" เลขาถาม

"ถ้าฉันบอก รับปากว่าจะไม่โวยวาย"

"รีบบอกมาเถอะค่ะ"

 ฟาร่ารวบรวมความกล้าที่จะบอกเลขาในสิ่งที่เธอคิด

"ฉันกำลังคิดว่า  ชายคนนี้กับอีกสองคนนั้นเป็นชาวดาวอังคารที่มีชีวิตเมื่อ 3000 ปีก่อนนะสิ"

"คนเราไม่น่าจะอายุยืนขนาดนั้นนะคะ"

"ไม่ใช่อายุพันปี พวกเขามาจากสมัยสงครามดาวอังคารต่างหาก เขาบอกว่าหนีสงครามมาโลกใช่ไหม แต่แทนที่จะเดินทางสองสามเดือนแต่เป็นสามพันปีแทนอาจเป็นเพราะแคปซูนอวกาศทำให้เดินทางช้าลงและและพวกเขาถูกแช่แข็งเอาไว้เลยตื่นขึ้นมาอะไรแบบนี้"

“ไทม์แมชีนเหรอ" เลขาสงสัย “เท่าที่รู้ ไม่มีใครสร้างไทม์แมชีนสำเร็จนี่คะ”

"ทฤษฎีเก่านั้นฉันเชื่อว่ามันมีจริง แต่ตามที่ดร.บราน ได้เขียนงานวิจัยไว้ เขาบอกว่า การที่เราเดินทางในห้วงเวลา ได้เป็นเพราะเรามองผ่านกาลเวลาในรูปแบบ 3 มิติเส้นตรงแต่ในความเป็นจริงห้วงของเวลาเป็นเหมือนหมอกมวลสารที่ไหลไปเรื่อยๆเครื่องเร่งอนุภาคจึงเป็นเครื่องยนต์เวลาตัวแรกที่ประสบความสำเร็จในการเคลื่อนย้ายสิ่งมีชีวิตไปยังสถานที่ที่ระบุไว้ในเวลาที่เป็นอดีตทั้งหมด”

"ทำไมไม่ไปอนาคตล่ะ"เลขาสาวซักต่อ

" พูดให้ง่ายถ้าเธออยากไปอนาคตอีก 20 ปีข้างหน้าเธอแน่ใจได้อย่างไรว่ามวลสารร่างกายของเธอจะมีอายุเท่ากับปัจจุบันก่อนเดินทาง"

เลขาเงียบไป เธอจึงกล่าวต่อว่า

"การที่เราเดินทางย้อนเวลาได้เพราะช่วงเวลาที่เกิดไปแล้วนั้นฝังตัวเองในซอกลึกของช่องว่างแห่งเวลา ตามที่ ดร.บรานได้ศึกษาไว้สำหรับการเดินทางไปอนาคตร่างกายจะต้องเสียงในการปรับสภาพเซลล์ให้เข้ากับเครื่องเร่งอนุภาคการเดินทางจึงต้องหยุดไว้แค่ 1 ส่วนสี่เท่าของความเร็วแสงเพื่อให้มวลสารในร่างกายของสิ่งมีชีวิตที่เดินทางไปไม่ผิดปกติจนเกินไปยังไงล่ะ แต่ถึงทุกวันนี้ ก็ไม่มีใครที่ประสบความสำเร็จในการค้นพบวิธีย้อนเวลาอยู่ดี"

เลขาสาวพยักหน้าเข้าใจ "แสดงว่ามีคนพบโพรงรูนอนนี้มาตั้งสองพันปีแล้วทฤษฎีของคนแก่เพี้ยนๆ เขียนคนนึงก็มีสิทธิ์เป็นไปได้สินะ"

"โพรงรูหนอนมันมีมานานตั้งกะสมัยจักรวาลเกิด แล้วเพียงแต่ว่าใครจะไปพบมันก็เท่านั้น"

"แสดงว่าคนสมัยก่อนโชคดีมากเลยนะ"เลขาออกความเห็น

"โชคดียังไงกัน เพราะเขาค้นพบความจริงในจักรวาลก่อนรึฉลาดกว่าเรากันแน่"

"ก็ไม่จริงนะคนสมัยก่อนน้ำหนักสมองน้อย ถ้าเทพเจ้าไม่สอน พวกเขาก็ยังโง่อยู่อย่างนั่นแหละ"เลขาเถียง แต่พอเห็นฟาร่าชักสีหน้าไม่พอใจ เธอเลยเปลี่ยนเรื่องพูด

"สรุปว่าการสอบสวนเนี่ย ฟรองค์ซัวร์เป็นชาวดาวอังคารที่มีชีวิตอยู่เมื่อสามพันปีก่อนหลุดมิติมาอะไรแบบนี้สินะคะ”

เลขาปิดเครื่องบันทึกเสียง

“แต่ว่าเค้าก็ยังดูเหมือนอายุแค่ 30นะ"เลขาสงสัย

"มันเป็นสิ่งที่ พวกเรายังคงต้องศึกษากันอีกมาก"ฟาร่ากล่าว

to be continue…