Destination Blue รักใสใสของยัยตัวแสบ

 Chapter 3

ฉันกับเพื่อนๆมาถึงหอกลางกันแล้ว โอ้ คนเยอะสุดๆเลยละ มีทั้งนักเรียนชาย นักเรียนหญิง ของหอ 3 มารวมตัวกัน นักเรียนรุ่นเดียวกับฉัน รุ่นพี่ เยอะแยะไปหมด

 

“นี่อึนโซ หอ 3 ของเราหน่ะ มีหัวหน้าหอด้วยนะ ทั้งหอหญิงแล้วก็หอชายเลยละ” ชินเฮเอ่ยขึ้น

“จริงหรอ ใครกันอ่ะ”

“รุ่นพี่หัวหน้าหอหญิง เป็นนักเรียน ปี 3 ชื่อว่า พี่อินอา ฮันอินอา ส่วนหัวหน้าหอฝ่ายชายก็อยู่ ปี 3 เหมือนกันนะ ชื่อว่า อีซึงวอน สองคนนี้ เค้าไม่ค่อยจะกินเส้นกันเท่าไหร่หรอกนะ เหมือนพี่ซึงวอนจะชอบพี่อินอา แต่ก็ชอบแกล้งพี่อินอาเหมือนกันอ่ะนะ ฮ่าๆ เพราะงั้นพี่อินอาถึงได้เกลียดเค้านักไงละ”

“งั้นหรอ ฉันยังไม่เคยเจอพวกเค้าสองคนเลยนะ”

“เดี๋ยวเธอก็ได้เจอ ในหอกลางนี่แหละ ทุกคนที่อยุ่หอนี้ ถ้าไม่ออกไปข้างนอก ก็มักจะมารวมตัวกันอยุ่ที่นี่แหละจ๊ะ” กึนยองเสริมรายละเอียด

“อ้อ งั้นหรอ ดีจังเลยนะ^^”

 

ฉันเดินไปสั่งไอศกรีมร้านอร่อยตามที่เพื่อนๆบอก จริงๆแล้วฉันก็เป็นคอไอศครีมเหมือนกันนะ ฉันกินได้ทุกรสนั่นหละ ชอบหมดเลย หลังจากที่ฉันกับเพื่อนสั่งไอศกรีมได้แล้ว ก็พยายามเดินหาโต๊ะที่มันเหมาะๆ ที่จะนั่งคุยกันได้ตามสบาย แต่ว่าไม่เหลือโต๊ะว่างเลยแฮะ

 

“อ๊ะ มินอานั่นไงโต๊ะแทซองแฟนเธอหน่ะ เค้านั่งอยู่กับฮยอนวูแค่สองคนเอง เราไปนั่งกันเถอะ”

“โอ๊ะ จริงด้วย อึนโซไปกันเถอะ”

 

เอ๊ะ มินอามีแฟนแล้วหรอเนี๊ย ดีจังเลย ฉันยังไม่มีเลย แต่ก็ไม่ได้ต้องการอะไรขนาดนั้นอ่านะ แค่อิจฉาเล็กๆสำหรับคนมีแฟน คงจะดีไม่ใช่น้อย ที่มีคนมาเอาใจเราทุกวัน

 

“แทซอง” มินอาเรียกแฟนของเธอ

“อ้าว มินอา นั่งซิ”

“ถึงนายไม่บอก ฉันก็จะนั่งอยุ่นี่ไงละยะ”

“ฮ่าๆ ครับผม นั่งเถอะๆ”

 

มินอาแนะนำฉันกับชองแทซองอย่างเป็นทางการ จริงแล้วแทซองเรียนห้องเดียวกับเรา แต่ว่าวันนี้เค้าต้องลาเรียนหนึ่งวันเพราะออกไปทำธุระข้างนอก ฉันก็เลยไม่เจอกับเค้า

“อึนโซ ชองแทซอง ฉันกับเค้า เรากำลังคบกันอยู่หน่ะจ๊ะ”

“ดีจังเลยน้า ^^”

 

ฉันสะกิดแขนมินอาพร้อมยิ้มให้ ออกแนวหยอกเล่นเล็กน้อย มินอายิ้มให้ฉันหน้าแดงเลย ฮ่าๆ เธอเป็นคนนิสัยน่ารักจริงๆ แฟนเธอ ชองแทซองก็หน้าตาดีใช่เล่น ฮ่าๆ เหมาะสมกันมากๆ

 

“ลีฮยอนวู นายเลิกทำหน้าซังกะตายแบบนั้นซักทีได้ไหม เมื่อไหร่นายจะกลับมาเป็นคนสดใสเหมือนเดิมนะ”

“เอ๋ ฉันทำหน้าซังกะตายตรงไหนกัน = =”

 

มินอาถามฮยอนวู จริงด้วย เค้าทำหน้าเศร้าจริงๆ ยังกับมีเรื่องทุกข์ใจสุดๆที่เก็บไว้ในใจ

มันเรื่องอะไรกันนะ ถึงทำให้เค้าเป็นคนทำหน้าแบบนั้น จริงๆเวลาเค้ายิ้ม ฉันว่า ภาพนั้นสามารถทำให้ฉันหยุดหายใจได้ซัก ประมาณ 5 วิ เลยได้มั้ง

 

“อึนโซ เธอคงจะรู้จักกับฮยอนวูแล้วละนะ เค้าไม่ใช่คนแบบที่เธอเห็นหรอกนะ จริงๆเค้าเป็นคนพูดเก่ง ร่าเริง สดใส นะ เธออย่าจำภาพหน้าตาเศร้าหมองของเค้าไว้ละ”

“อ้อได้ซิ ฉันจะไม่จำนะ^^”

“นี่ คูมินอา เลิกพูดได้ละ” ฮยอนวูย้อนมินอา

“เออก็ได้ย่ะ ฉันจะเลิกพูดละ เพราะนายเป็นเพื่อนฉัน ฉันจะพูดกรอกหูนายทุกวัน มันจะมีปัญหาตรงไหน”

“เอาน่า พอเหอะๆ ไอศกรีมพวกเธอละลายหมดแล้วนะ รีบกินซะซิ” แทซองแทรกขึ้นมาทำให้บทสนทนาระหว่างมินอาและฮยอนวูจบลง

“แทซอง นายเตือนเพื่อนรักนายหน่อยนะ ว่าให้เค้าเลิกคิดถึงคนๆนั้นได้แล้ว ยัยนั่นหน่ะ ไม่เห็นจะมีอะไรดีเลย เลิกคิดถึง แล้วหาคนใหม่ได้แล้วนะยะ”

“โอเคๆ ฉันจะอธิบายให้เค้าหายงี่เง่าเอง กินซะๆ”

 

มินฮาหน้าบูดเลย ดูเหมือนว่าแทซองจะเป็นพ่อเธอได้เลยละมั้ง ว่าแต่ผู้หญิงที่มินอาพูดถึง คือใครกันนะ ที่ทำให้ฮยอนวูกลายเป็นคนเศร้าหมองแบบนี้ น่าสงสารจัง ถึงแม้ว่ามันไม่ใช่เรื่องของฉัน แต่ฉันก็อยากรู้เหมือนกันนะ จะว่าเป็นคนสอดรู้สอดเห็นก็อาจจะเป็นไปได้แฮะ

 

ระหว่างที่ทุกคนกำลังคุยกัน ก็มีคนโทรศัพท์เข้ามาหาฉัน ฉันเดินแยกตัวออกไปอยู่อีกมุมหนึ่งของหอกลางเพื่อไม่รบกวนการสนทนาของเพื่อนๆ ถึงฉันจะยังไม่ได้รับหรือมองแม้แต่หน้าจอมือถือ ฉันก็พอจะเดาออกว่าใครโทรมา

 

“ยุนอึนโซ”

นั่นไงฉันเดาไม่ผิดเลย พี่อึนจุนนี่เอง

“ว่าไงค่ะ”

“เป็นยังไงบ้างละ เพื่อนใหม่เธอหน่ะ อยากกลับบ้านรึยัง”

“นี่พี่แช่งฉันหรอ ฉันกำลังสนุก พี่ไม่ต้องห่วงหรอกนะ”

“งั้นหรอ อยากกลับบ้านเมื่อไหร่ก็บอกพี่นะ พี่พร้อมจะไปรับเธอออกมาจากโรงเรียนนั้นทุกเมื่อ ทุกเวลาเลยด้วย”

“นี่พี่ วันนี้วันแรกเองนะ พี่ไม่ต้องระแวงขนาดนั้นหรอกน่า”

“ถ้าใครรังแก เดี๋ยวพี่จะไปจัดการมันเอง”

“พอเหอะน่า พูดยังกะพวกมาเฟียไปได้”

“ช่างมันเหอะ เอาเป็นว่ามีปัญหาอะไร ให้บอกพี่ทุกเรื่องเข้าใจไหม”

“ทราบแล้วละ ทุกเรื่องเลย กินข้าววันละกี่คำ เข้าห้องน้ำกี่ครั้งแล้ววันนี้ แปรงฟันซี่ละกี่นาที แบบนั้นเอาไหม”

“กวนละ พอละไว้พี่ค่อยโทรหาเธอใหม่พรุ่งนี้”

“โอเค ตามนั้น ฉันวางละนะ บายๆ”

“อื้อ บาย”

 

ฉันวางสายจากพี่อึนจุนและกำลังจะเดินเข้าไปในกลุ่ม แต่ว่าฉันเห็นฮยอนวูเดินออกมาจากกลุ่ม ไม่รุ้ทำไม ขาฉันมันนิสัยไม่ดีเลย ฉันเดินตามเค้าไปอย่างลืมตัว ฉันเห็นเค้าเดินออกมานั่งหน้าหอกลางอยู่คนเดียว เอาละ อึนโซ ไหนๆก็เดินตามเค้ามาถึงนี่ละ เดินไปคุยหน่อยละกัน จะได้สนิทและกล้าคุยกันมากขึ้น

 

“นี่ ลีฮยอนวู ทำไมนายออกมานั่งตรงนี้คนเดียวละ”

“อ้อ อึนโซเองหรอ อ๋อพอดีว่า ฉันอยากคิดอะไรเงียบๆ คนเดียวหน่อยหน่ะ”

“นี่ฉันมากวนการคิดของนายรึเปล่า”

“เปล่าเลย นั่งซิ^^”

 

ฉันนั่งลงข้างๆฮยอนวู ถึงฉันจะรู้สึกผิดนิดๆที่เค้าบอกว่าอยากคิดอะไรคนเดียว ดูเหมือนว่าฉันจะมารบกวนเค้านะ แต่ยังไงก็เถอะ คุยซักนิดละกัน ฉันดูเป็นคนตื๊อนิดๆเนอะว่าไหม อาจจะไม่นิดก็ได้ เยอะอยู่นะสำหรับคนเพิ่งเจอกันหน่ะ

 

“ข้างนอกมันหนาวนะ นายจะป่วยเอารู้รึเปล่า”

“ไม่หรอก ฉันแข็งแรงจะตายไป สบายมากแค่ลมแค่นี้เอง”

“งั้นหรอ อาจจะไม่แน่เสมอไปก็ได้นะรู้ไหม ฉันสังเกตเห็นแล้ว หลายคนที่บอกว่าตัวเองแข็งแรง เวลาป่วยนะ โทรมสุดๆเลย”

“ฮ่าๆ จริงหรอ หวังว่าคนนั้นคงไม่ใช่ฉันหรอกนะ”

“อาจจะเป็นนายก็ได้ในอนาคตนะ ฮ่าๆๆ”

“ฮ่าๆๆ เธอจะมาอยู่ที่นี่ถาวรเลยใช่ไหม ฉันได้ยินที่เธอบอกซึงรี”

“ใช่เลย ก็ที่นี่มันบ้านฉันนี่นา อเมริกาก็ดีอยู่หรอกนะ แต่ว่าที่นั่นไม่มีครอบครัว ไม่มีเพื่อนที่พูดภาษาเดียวกันรู้เรื่อง จะสื่อสารซักทีนึงก็คิดแล้วคิดอีกว่าฉันพูดถูกรึเปล่า”

“แปลว่าเธอต้องเก่งภาษาอังกฤษมากๆแน่เลย”

“ไม่หรอก ก็พอได้นิดๆนะ”

“งั้นหรอ สอนฉันบ้างนะ ฉันโง่วิชาอังกฤษที่สุดเลยละ”

“ถ้านายไม่กลัวสอบตกตามฉัน ฉันจะสอนให้นะ^^”

 

ฮยอนวูหัวเราะพร้อมกับยิ้มมาให้ฉัน เวลานายหัวเราะนี่มันดีจริงๆเลยน้า ^^ ฉันแอบคิดในใจ พร้อมกับหัวใจที่เต้นรัว

 

“นี่รู้รึเปล่า เวลานายยิ้มหน่ะ นายดูดีมากเลยนะ นายควรจะยิ้มบ่อยๆรู้ไหม”

“งั้นหรอ ฉันยิ้มไม่ค่อยออกยังไงก็ไม่รู้”

“ถ้านายมีเรื่องไม่สบายใจหน่ะ การยิ้มคือหนทางที่ดีที่สุดที่จะช่วยให้นายรู้สึกดีขึ้นนะรู้ไหม”

“จริงหรอ งั้นฉันควรจะยิ้มบ่อยๆใช่ไหม”

“ใช่เลย นายเข้าใจถูกแล้ว”

“อื้อ ฉันจะพยายามลองทำตามที่เธอบอกนะ ขอบใจมาก”

“ไม่เป็นไรหรอก ^^ ยิ้มเข้าไว้ ยิ้มเหมือนได้เงินล้านวอนมานอนกอดหน่ะ ฮ่าๆๆ” ”ถ้าเป็นแบบนั้นจริง ฉันจะยิ้มให้ถึงหูเลย”

“ฮ่าๆๆ เยี่ยมเลย เอาแบบนั้นเลยนะ ^^”

“อื้อๆ^^”

 

ฉันนั่งคุยกับฮยอนวูจนกระทั่งเพื่อนๆออกมาตามหาเรา ฉันกับพวกเพื่อนๆเดินกลับหอ มินอาถามฉันตลอดทางว่าฉันคุยอะไรกับฮยอนวู พร้อมทำหน้าตาทะเล้นใส่ฉัน

 

“ยุนอึนโซ บอกฉันมานะเธอคุยอะไรกับลีฮยอนวูหรอ”

“คุยเรื่อยๆ เรื่อยเปื่อยหน่ะ”

“จริงอะ”

“จริงซิ อะไรกันละเนี๊ย”

“อิอิ ถ้าเป็นเธอก็คงดีซินะ ที่ทำให้ฮยอนวูยิ้มได้ เธอต้องทำให้ฮยอนวูยิ้มได้อีกครั้งนะรู้ไหม”

“พูดอะไรของเธอนะ ไม่เห็นเข้าใจเลย”

“อิอิ เอาละฉันมีเรื่องของฮยอนวูจะเล่าให้เธอฟัง เรื่องนี้เค้ารู้กันทั้งโรงเรียนแล้ว เพราะฉะนั้นเธอก็เป็นเพื่อนฮยอนวูที่ควรจะรับรู้เรื่องนี้ด้วยเหมือนกัน”

“เรื่องอะไรหรอ”

“ก็คือ เมื่อก่อน ....”

 

มินอา กึนยอง และชินเฮ ช่วยกันเล่าเรื่องของฮยอนวูให้ฉันฟัง ดูเหมือนว่า ฮยอนวูจะเคยเป็นแฟนกับสาวน่ารักที่สุดของโรงเรียนแห่งนี้ จากที่ฉันฟังเพื่อนๆบรรยายถึงลักษณะของผู้หญิงคนนั้นละก็ เธอน่ารักมากๆ เป็นที่ชื่นชอบในหมู่ผู้ชายสุดๆ เรียบร้อย ใสซื่อ อะไรประมาณนั้น เธอคนนั้นกับฮยอนวูคบกัน ฮยอนวูรักเธอคนนั้นมาก แต่แล้ววันนึงเค้าก็ต้องโดนบอกเลิก เพราะผู้หญิงคนนั้นไปชอบรุ่นพี่คนนึงที่เป็นที่ดาวเด่นของโรงเรียนเช่นกัน รักครั้งนี้จึงทำให้ฮยอนวูเสียใจ และไม่มีอารมณ์จะร่าเริงหรือยิ้มให้ใครเหมือนเมื่อก่อน เรื่องนี้มันฟังดูเน่าๆแฮะ ไม่น่าเชื่อว่ามันจะเป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้น แปลว่าฮยอนวู เวลารักใคร เค้าจะต้องทุ่มเท และรักผู้หญิงคนนั้นจากใจจริงแน่นอน อื่มม น่าสงสารจริงๆด้วย เฮ้อ .....

 

คืนนั้นฉันนอนคิดเรื่องฮยอนวูเกือบทั้งคืน คิดจนหลับไปโดยไม่รู้ตัว ผู้ชายคนนี้น่าสงสารจัง แล้วแบบฉันจะพอช่วยอะไรได้ไหมน้า ช่วยเป็นเพื่อนที่ดี น่าจะโอเคที่สุด ฉันควรจะชวนเค้าคุยให้มากขึ้นใช่ไหม อื่ม ฉันควรทำแบบนั้นละเนอะ ........