ืnaruto(vertion girl) จอมซน

ในตอนนั้นฉันรีบวิ่งเข้าไปหาพี่ของฉันด้วยความคิดถึง(ไม่ใช่แล้ว)แต่ว่าฉันกลับไม่พี่แต่ฉันกลับพบรอยเลือดที่หยดเลือดเต็มพื้น ฉันวิ่งตามหยดเลือด วิ่งตามไปเรื่อยๆ จนไปถึงห้องพี่ชายของ ฉันเลยเข้าไปในห้องพี่และพบตาอิคูโตะ ในมือของหมอนั้นถือมีดที่เต็มไปเลือด ฉันก้มลงไปดูและจับชีพจรของพี่ ปรากฏว่า ชีพจรของพี่หยุดเต้น ตอนนั้นหมอนั่น
"แค่นี้ก็เหลือแค่ตัวเธอคนเดียวแล้วนะ นารูโตะ"
"ทำไมนายต้องฆ่าพี่ชายฉันด้วยล่ะอิคูโตะ ฉันไปทำอะให้นายเคียดแค้นเหรอ ทำไม  คนอย่านายน่ะฉันเกลียดที่สุดเลยทั้งๆที่คนอื่นเขาไม่รู้เรื่องแต่นายกลับมาฆ่าคนในครอบครัวเนี่ยนะ ถ้าเป็นนายยังไงห่ะ อิคูโตะ!!!!!!!!"
"ทำไม น่ะเหรอ เพราะว่าเธอ ไม่สิพ่อแม่เธอน่ะ เริ่มก่อนนิ"
ในตอนนั้นฉันสงสัยว่าพ่อและแม่ของฉันไปเกี่ยวอะไรด้วย แต่ด้วยความที่ฉันโกรธ ฉันใช้วิชานำ้แข็งปล่อยใส่อิคูโตะเหมือนกับเอลซ่าใน let i t go(ไม่ใช้แล้ว)ในตอนนั้นฉันรู้มาก่อนเลยว่าฉันใช้วิชานี้ได้ ฉันคิดว่าฉันไม่ควรใช้วิชานี้อีกจนกว่าฉันจะควบคุมวิชาใหม่ได้แต่ตอนนั้นอิคูโตะเองเกือบอยู่ในเนื้อมือของฉัน แต่ว่าเขาหนีไปได้ ในตอนนั้นฉันช่วยพี่ฉันไม่ทัน ทันใดนั้ัน ซาสึ่กะเข้ามาในบ้านของฉัน ตอนนัั้นเขาเห็นฉันร้องไห้ เขาเลยถามว่า
"นารูโตะ ทำไมถึงร้องไห้ล่ะ แล้วทำไมชิกามารุถึงเป็นแบบนั้นล่ะ ร...หรือว่าจะเป็นฝีมือของหมอนั่น"
"ใช่ ซาสึเกะ อิคูโตะน่ะฆ่าพี่ฉัน ฉันมาช่วยไม่ทัน เป็นความฉันไม่น่าปล่อยให้พี่อยู่บ้านคนเดียวเลย ฉันน่าจะรู้อยู่แก่ใจนะ พี่นะไม่เก่งเรื่องป้องกันตัวตัั้งแต่เด็กแล้ว โดยเฉพาะตอนอยู่บ้าน ฉันน่าจะรู้แต่ ฉันกลับ... ฉันมันไม่ได้เรื่อง ที่ทิ้งให้พี่อยู่คนเดียว ฉันมันแย่ที่ต้องปล่อยให้พี่..... " 
'' นารูโตะ ไม่ใช่ความผิดเธอซะหน่อย ชิกามารุน่ะ เขาอยู่ในใจเธอเสมอนะ พ่อแม่เธอเองก็เหมือนกัน เพราะฉะนั้น หยุดร้องให้เถอะนะ"
ซาสึเกะลากตัวฉันเข้าไปจูบในตอนนั้น เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เข้าใจซาสึเกะมากจนเห็นขนตาของเขา แต่ว่าฉันค่อยๆ ผลักตัวฉันออกจากซาสึเกะแล้วซาสึเกะ ก็พูดขึ้นว่า
"นารูโตะ  อีก 1 อาทิตย์น่ะ เราจะไปฝึกวิชากัน3ปีนะ"
"แล้วใครพาไปเหรอซาสึเกะ?"
"คาคาชิน่ะ แล้วจะสอนให้เธอควบคุมวิชาใหม่ด้วย อย่าถามนะ ว่าฉันรู้ได้ยังไงเพราะว่าฉันกับคาคาชิน่ะเห็นเธอใช้มันตอนที่ อิคูโตะ มาน่ะ งั้นเจอกันอีก1อาทิตย์นะ"
                                               ผ่านไป3วัน
ศพของพี่ฉันถูกทิ้งไป หลังจากนั้นฉันเอารูปพี่ฉันไปไว้ที่ห้อง และรีบทำความสะอาดบ้านให้สะอาดก่อนที่จะออกจากเคซึเกะอีกครั้ง
                                         ผ่านไป4วัน(ถึงวันที่ต้องออกไปฝึกวิชา)
ฉันกับซาสึเกะเตรียมของเสร็จแล้วแต่ติดอยู่ที่ ตาครูคาคาชิน่ะสิ มาช้าตลอดเลย แต่ในตอนนั้นเราไปนั่งคุยกับเหล่าผองเพื่อนของเรา ตอนนั้น ซากุระก็พูดว่า
"นารูโตะ ซาสึเกะคุง จะกลับมากันมั้ย"
ในตอนนั้นคิบะก็แทรกขึ้นมาว่า
" นารูโตะ กับ ซาสึเกะ ต้องกลับมาอยู่แล้วใช่มั้ย ซาสึเกะ"
" ฉันไม่ได้ถามนาย ซะหน่อย คิบะ เจ้าเซอะเบอะ"
 ตอนนั้นฉันกับซาสึเกะเลยตอบไปว่า
"เอาน่าทั้ง2 อย่าพึ่งทะเลาะ กันเลยน่า"
" ฉันกับ นารูโตะ ต้องกลับมาอยู่แล้วล่ะน่า แต่ต้องรอไปอีก 3 ปีนะ 
"นานขนนาดนั้นเลยเหรอ ซาสึเกะ นารูโตะ "
" ฉันว่านะ ตอนที่พวกเธอต้องแข็งแกร่ง ขึ้นแน่เลย ใช่มั้ยค่ะพี่"
"แน่นอน อามุ"
"นารูโตะ ยังไงก็อย่าลืมฉัน กับพวกเพื่อนๆเธอนะ"
"มินาโตะ อย่าพูดอย่างนั้นสิ ฉันกับซาสึเกะ จะไม่มีวันลืมพวกเธอหรอกนะ และคงมีซักวันที่ฉัน จะได้ล้างแค้นหมอนั่น แทนพ่อแม่และพี่ของฉันด้วย"
"ซาสึเกะ ดูแลนารูโตะให้ดีด้วยนะ"
"คร้าบบบบ รุ่นพี่"
" แล้วว่าแต่มีใคร เห็นอุตาอุ บ้างมั้ย?"
"ไม่มีใครเห็นมาตั้งแต่เช้าแล้วล่ะ นารูโตะ"
" ซาสึเกะ นารูโตะ ไปกันเถอะถึงเวลาแล้ว"
"ค่ะ/ครับ"
น่าเสียดายนะฉันเองก็อยาดคุยกับอุตาอุ เป็นครั้งสุดท้าย แต่มันถึงเวลาที่ต้องไปแล้ว แต่ทันนั้น เสียงฝีเท้าวิ่ง เข้ามาใกล้ๆฉัน และคนๆนั้นก็คือ อุตาอุ ที่วิ่งมาหาฉันกับซาสึเกะฉันบอกให้ครูคาคาชิ หยุดก่อน และซาสึเกะก็หันไปเห็นอุตาอุพอดี"
" ในที่สุดก็ตามทัน ขอโทษนะที่มาบอกลาช้า พอดีฉันตื่นสายน่ะ"
"ไม่เป็นไรหรอก แต่ฉันกับซาสึเกะจะไม่มาซะอีก"
"ฉันต้องมาอยู่แล้ว เพื่อนฉันตั้ง2คนนี่ แต่ฉันมีเครื่องลางนำโชคให้พวกเธอให้พวกเธอด้วยนะ"
"อะไรเหรอ อุตาอุ น...นี่มัน"
"ใช่ สร้อยคอนำโชคที่ติดตามสัญลักษณ์ของตระกูล ของพวกเธอทั้ง2ไง เดินทางกันปลอดภัยนะทั้ง2และก็อีก3ปีค่อยเจอกันอีกนะ นารูโตะ ซาสึเกะ ฉันขอให้พวกเธอรักกันนานๆนะ ฉันไปก่อนนะ"
"ด เดี๋ยวสิ อุตาอุ  ซาสึเกะนายคิดว่าอุตาอุรู้ได้ยังไงว่าเราคบกัน"
"น่าจะเป็นฝีมือยัยอามุแน่ๆ แต่ก็ดีเท่าไหร่แล้ว ที่อามุบอกแค่ อุตาอุ ไม่บอกพวกซากุระ"
"นั้นสินะ ถ้าพวกที่ชอบมองฉันบ่อยๆรู้เรื่องนี้ คงจะช็อคว่ามั้ย"
"ฉันก็ว่าอย่างนั้นแหละ"
"อย่ามัวเสียเวลาคุยเลย รีบไปกันเถอะ นารูโตะ"
"อื้ม"
หลังจากพวกฉันก็ออกจาก หมู่บ้านแต่ก่อนที่จะไป ฉันหันไป แล้วฉันพูดในใจพร้อมกับกำมือแลเวสัญญากับรูปปั้นที่เป็นรูปหน้าพ่อ ฉัน ว่า "หนูจะแข็งแกร่งเพื่อพวกพ่อนะค่ะ ฝากดูแลเพื่อนหนูด้วยนะค่ะ ท่านพ่อ อีก3ปีค่อยเจอกันอีกนะค่ะ พ่อ หนูไปก่อนล่ะ " 
ตอนนั้น สายลมได้พัดเหมือนกับพวกท่านพ่อได้ยินเสียงของฉันที่ฉันพูดไป ตอนนั้นฉันรู้ดีใจก่อนที่ฉันจะหันหลังกลับไป แล้วเริ่มออกเดินทาง....
                                         อย่าติดตามตอนในภาคต่อไปกันนะค่ะ>_<