Perfect Love เรื่องนี้รัก (ร้ายๆ) กับหวานใจของฉัน

ใช้เวลาเพื่อไม่กี่นาที ไม่ซิ! ไม่กี่วินาทีต่างหากล่ะ นายกรีนแอลก็เหาะเจ้ารถ R8 พาฉันมาถึงที่พักได้อย่างปลอดภัย
แม้ระหว่างทางเขาจะหาเรื่องกวนอารมณ์ให้ฉันได้ต่อปากต่อคำอยู่ตลอดๆ รู้สึกเหมือนเพิ่งรอดตายยังไงไม่รู้ซิ-*-
"นายจะลงตามฉันมาทำไม?" ฉันอดที่จะหันกลับไปถามคนที่ลงจากรถเดินตามฉันต้อยๆ ไม่ได้ "รออยู่ที่ล็อบบี้ข้างล่างนั้นแหละ"
"หืม~ พี่ก็จะตามเราขึ้นไปช่วยเก็บของไง o..o"
"ไม่จำเป็นย๊ะ ของฉันไม่ได้เยอะขนาดนั้น-_-"
"พี่ขับรถมาเหนื่อยๆ ของพี่ขึ้นไป... สักนิดไม่ได้หรอ^~<"
"-[]-" เว้นไว้ให้คิดทามมายยย~ มีการมาขยิบๆ ตาวิ้งๆ ให้อีกน่ะ "นั่งพักข้างล่างนั้นแหละ แต่ถ้าอยากขึ้นก็ไปที่ห้องG-308 น่ะ^^"
"ครับ? G-308 นั้นห้องเราหรอ^.,^"
"ป่าวเจ้าค่ะ^O^ เป็นห้องคนที่เพิ่งรู้จักกันน่ะ เป็นสาวประเภทสองกล้ามโต๊~ โต~ ถ้านายอยากจะขึ้นไป... สักนิดสักหน่อยก็คงได้มั้ง ลองถามก็อตซี่ดูล่ะกันน่ะค่ะ^[o]^" ฮาๆ~ หัวเราะที่หลักมักสนุกกว่า แบร่ๆ ใครจะยอมให้นายขึ้นไปอยู่กับฉันสองต่อสองล่ะย๊ะ! ขนาดคนเยอะๆ กลางโรงอาหารยังกล้าเลย-___-'

เฮ้ย~ ถึงสักทีน่ะ บ้านติดริมแม่น้ำเจ้าพระยาของฉัน~>< เกือบไม่รอดออกมาจากถนนแล้ว นายกรีนแอลเล่นขับเบือดคู่กับสิบล้อมาเลย-__- คิดแล้วสยอง>~<
บรรยากาศที่นี้ยังคงไม่เคยเปลี่ยน บ้านไม้สีฟ้าอ่อนๆ หลังเก่า ยกสูงเหนือพื้นดิน เป็นภูมิปัญญาอย่างหนึ่งของคนที่อาศัยอยู่ริมแม่น้ำแบบนี้ การสร้างบ้านให้มีใต้ถุน เพื่อป้องกันการเกิดน้ำท้วม จะได้ไม่ต้องย้ายข้าวของให้มันเหนื่อยกาย สบายใจเสียอีก บ้านสูงๆ เปิดโล่งเพื่อรับลม อ้าย~ ดีจังเลยไม่ต้องเปลือกค่าแอร์ ประหยัดไฟช่วยชาติ ว่ะฮาะฮ่า~><
"เข้าบ้านซิแคระ ยืนซูดกลิ่นเล็บขบตัวเองอยู่ได้" นั่นล่ะ! เป็นคำพูดคำจาที่มันกวนโอ๊ยฉันมากๆ เลย
กรีนแอลส่ายหัวเบาๆ เหมือนเหนื่อยอ่อนใจ พร้อมกับซูดหายใจเข้าลึกๆเพื่อรวบรวมแรงทั้งหมดยกกระเป๋าเสื้อผ้าสี่ใบของฉันขึ้นบ้าน ค่ะ! ฟังไม่ผิดหรอก กระเป๋าแค่สี่ใบเอง ที่บอกก่อนหน้านี้ว่าของน้อย ใช่ๆ สี่ใบนี้ถือว่าน้อยสำหรับฉันเอาเสียมากๆ เลย
"แคระงั้นหรอ? จร้าๆ พ่อคุณเสาไฟ-__-" ไอ้บ้า! กล้ามากนักน่ะที่มาเรียกเจ้าแม่แห่งการยิงธนูอย่างฉันว่าแคระ-^- เดี๋ยวแม่ก็จับข่มขืนซะเลยนิ! เอะ~ ถ้าทำแบบนั้นก็เข้าทางตานั่นน่ะซิ อาย~ ยัยเฟียรับไม่ได้ค่า~><
"เฟียขึ้นบ้านเร็ว ฝนลงเม็ดแล้วน่ะ" อ้าว~ พี่ฟาร์เซลโพล่มาตั้งแต่เมื่อไร-..- อยู่ดีๆ ก็มาทางข้างหลัง น้องคิดน่ะค่ะๆ><

"นั่นกระเป๋าเราทั้งหมดหรอ? O-o" พอขึ้นบ้านมาได้ พี่ฟาร์เซลก็ต้องหยุดชักงัก ชี้ไม้ชี้มือไปทางกระเป๋าเสื้อผ้าข้าวของ ของฉันทั้งสี่ใบ
"ใช่ไหมๆ มันเยอะมากเลยเนาะไอ้ฟาร์ ฉันยกขึ้นมาอย่างเหนื่อยอ่ะ~*~" เจ้าบ้ากรีนแอลรีบฟ้องทันที
แหมๆ รีบหาคนเห็นอกเห็นใจเลยน่ะย๊ะ -~-ชิส์!
"เฟียมัน..."
"_ _" ฉันรู้ๆ พี่ฟาร์เซลกำลังจะบอกว่ามันเยอะไปใช่ไหมล่ะ แต่ฉันต้องมาอยู่เมืองไทยตั้งเทอมนึงเชียวน่ะ
"มันเยอะมากเลยใช่ม๊ะ!!!" นายกรีนแอลรีบยกมือทำท่าทำทาง เพื่อรอคำพูดต่อไปของพี่ฟาร์เซล
"...มันน้อยไปหรือป่าวฮ่ะ แล้วแบบนี้น้องพี่จะมีเสื้อพงเสื้อผ้าใส่ไปนั้นมานี้หรอค่ะYoY"
"ฮ่ะ!!!/เฮ้ย!!!" เป็นฉันและกรีนแอลที่ร้องอุทานลั่นบ้านเพราะคำพูดอย่างไม่น่าเชื่อของพี่ชายฉัน
อืมๆ ไม่เคยคิดเลยว่าน้องแปลกแล้วพี่มันจะแปลกด้วย ~..~ นี่ซิน่ะที่เรียกว่าพี่น้อง
"อ้าว~ แล้วแกไม่เอากระเป๋าเสื้อผ้ามาหรอไอ้แอล?" พี่ฟาร์เซลเอื้อมมือมาดึงแขนฉันให้ขึ้นไปนั่งบนตักตัวเอง ((อย่าอิจฉาค่ะ~ อย่าอิจฉา พี่น้องเขารักกันก็งี้แหละ><)) ก่อนจะหันไปถามแขกที่เดินไปหยิบขนมในครัวออกมากินหน้าตาเฉย
"กระเป๋าเสื้อผ้าหรอค่ะ? เอามาทำไม?" พี่คงไม่ได้จะแอบไปไหนกันหรอกใช่ไหมฮ่ะ! เห็นฉันกลับมาก็กะจะให้เฝ้าบ้านเลยล่ะซิ-*- ฮึ้ยๆ
"พี่ต้องไปเก็บตัวที่ต่างจังหวัดเพื่อฝึกซ้อมบาสน่ะค่ะ..."
"แล้วพี่จะให้นายกินแมวนี่เอากระเป๋ามาทำไมค่ะ? หรือจะไปด้วยกันวันนี้0~0" อะไรกัน ฉันไม่อยากอยู่คนเดียวน่ะ
"แคระค่ะ~ ^_^พี่ชื่อกรีนแอลน่ะ ไม่ใช่กินแมว-_-"
"ออๆ ค่ะ ขอโทษด้วยน่ะค่ะพี่ตีนแมว^~^"
"โหยยย~ มาให้จูบเป็นการลงโทษเดี๋ยวนี้เลยยย~ \o{}o/"
และแล้วก็เกิดศึกวิ่งไล่กันรอบบ้าน ไอ้พี่ชายเราก็ไม่ยอมช่วย เอาแต่นั่งหัวเราอยู่ได้>~<
"หยุดก่อนๆ แฮะๆ~" ><โอ๊ย~ดีน่ะที่อีตาบ้านั้นยอมหยุดตามที่บอก เล่นเอาหอบ
"แหม~ ทำแค่นี้ ก็เหนื่อยหอบเลยหรอแคระน้อย^.,^"
ทำอะไรแค่นี้กันย๊ะ!! พูดสาวความอีกนิดอีกหน่อยไม่ได้เลยหรอ~
"ไอ้หื่น โรคจิต-..-"
"สองคนนี้ดูจะเข้ากันได้ดีแฮะ ระหว่างที่พี่ไม่อยู่ อยู่ด้วยกันก็อย่าเล่นกัดกันบ่อยๆ ล่ะ เดี๋ยวหลานของพี่มันจะล้นบ้านซะก่อน^O^" พี่ฟาร์เซลยังคงพูดไปหัวเราะไป แต่...
"ใครอยู่กับใครกันพี่ฟาร์ -0-" รู้สึกถึงรางร้ายแปลกๆ แฮะ... หรืออาจมีพลังงานบางอย่างที่ซ้อนอยู่ก็เป็นได้-.,-
"อ้าวพี่ยังไม่ได้พูดหรอกหรอ OpO"
"ก็ยังน่ะเซ่!!!" รีบๆ บอกมาเลยน่ะ
"พี่เป็นห่วงเรา เมื่อไม่นานบ้านใกล้ๆ กันก็ถูกขโมยขึ้น แล้วเกิดมันมาตอนที่เฟียอยู่บ้านพอดี ก็แย่น่ะซิ..." พี่ฟาร์เซลยังคงอธิบายช้าๆ เหมือนอยากให้ฉันเข้าใจเหตุผล "พี่ก็เลยให้ไอ้แอลมันมาอยู่เป็นเพื่อนเราน่ะ^~^"
โอโยโย้! ความรู้สึกถึงรางร้ายอันแรงกล้าของข้านั้นก็บังเกิดขึ้นแล้ว~แอ้ว~แอ้ว~
"ไม่!!! เฟียอยู่คนเดียวได้ นายตีนแมวนี่อันตรายกว่าโจรสองร้อยห้าสิบพวกนั้นอีก น้องไม่ยอมหรอกๆ-__-"
"พี่ยอม... ยอมถวายตัวถวายใจเป็นตัวแทนพี่ชายให้..." นายกรีนแอลยังคงกินไปพูดเกลี้ยกล่อมฉันไป
"ไม่!!!"
"เป็นเชพทำอาหารให้กินครบทุกมื้อ..."
"ไม่!!! ฉันทำเองเป็น-_-" เมนูหลักคือมาม่า เมนูต่อมาคือต้มไข่ ((ให้ทอดไม่เอ๊า~ กลัวน้ำมันกระเด็นอ่ะ><))
"เป็นคนขับรถก็ดีน่ะ บ้านเฟียอยู่ไกลโรงเรียนมากน่ะครับ_ _"
"ไม่!!! ฉันเรียกแท็กซี่เองได้" แต่รถมันติดน่ะเว้ยไอ้เฟีย-[]-
"เป็นคนคอยรับใช้ก็ได้อ่ะ>*<"
"ไม่!!! แม่สอนมาดี ทำเองได้-^-" แค่พับผ้าห่มน่ะYoY เปลี่ยนใจตอนนี้เลยดีไหม เอาไงดีล่ะ งั้นแบบนี้ต้องถามมาร...
[[ปฏิบัติการถามมารแนวเพอร์เฟีย ;)
ฉันควรตอบรับความหวังดีของการมีพี่ชายอย่างเขาไหม?
สีขาว :: แน่นอนซิ เธอไม่เคยอยู่คนเดียวมาก่อนน่ะ อย่างน้อยก็ต้องมีคนรับใช้อยู่ด้วยตลอด
สีแดง :: จะบ้าหรอ!!! เธอต้องแสดงความกล้าหาญออกมาซิ เธอเป็นถึงหัวหน้าชมรมยิงธนูเลยน่ะ ((แต่มันก็ไม่เกี่ยวกันป่ะแก~ ><)) (คำถามต่อไปๆ)
ฉันควรมีเขามาเป็นเชพให้ไหม?
สีขาว :: แน่นอนจ๊ะ เธอยังคงต้องการคนทำอาหารน่ะ หรือเธออยากกินแต่มาม่า? ((แนะ~ มีการมาถามกลับอีก><))
สีแดง :: มาม่าซิดี มีแม่งทุกรสชาติ (ข้ามไปๆ เอาคำถามนี้ๆ)
ฉันควรมีคนขับรถไหม?
สีขาว :: อันนี้ต้องมีน่ะ เมืองไทยรถติดเช้าติดเย็น นั่งแท็กซี่? มันเปลืองน่ะย๊ะ แล้วถ้าเกิดโดนข่มขืนล่ะ
สีแดง :: มีไปทำไม นั่งแท็กซี่ซิปลอดภัยกว่ารถเหาะ R8 อีกน่ะ ((เออจริง~ ต้องไม่ขึ้นรถเหาะซิ~ อันตราย แต่เอะ! โดนคนขับรถ R8 ข่มขืนก็ดีกว่าลุงคนขับแท็กซี่ป่ะว่ะ-,,-)) (อืมๆ ข้ามคำถามนี้ไป ตอบยากๆ)
ฉันควรมีคนคอยรับใช้ไหม? ((ไม่ต้องถาม! ข้อนี้ฉันขอตอบเองว่า... ฉันควรมีอย่างแรง~ToT))
เป็นอันได้ข้อสรุปอย่างง่ายได้ว่า~ หนูเอาทุกข้อเลยค๊า~ TOT ถามมาเลยฉันพร้อมจะตอบรับแหละ

"เป็นที่รัก..."
"โอเค!!!><" เสียงดัง-ฟังชัด-และหนักแน่น
ว๊ายยยย~ ตายแล้วๆ ใครใช้ให้นายมาถามคำถามแบบน้าน~ โอ๊ยๆ ลาตายๆ
แต่ดูเหมือนสองหนุ่มรูปงานจะมีอาการแบบนี้ >>> (O{~}O) ช็อกใช่ไหมล่ะค่ะ~ ค่ะ... ฉันก็ช็อก>.,<