ฉันเธอ ความหลังเก่าๆ

บังเอิญ

แทบจะบอกว่าแม่ไม่มีเหตุผลเลย หรืออะไรดีละ ทั้งๆที่อยู่นี่เราก็.. ผม.. ก็มีความสุขดีอยู่แล้ว ผมกำลังเถียงกับแม่อยู่ เพราะสิ่งที่แม่กำลังจะทำกับผมมันดูเหมือนจะไม่รักลูกตัวเองเอาซะเลย -*-
“มันเพื่อตัวลูกเองนะ” o_O” ว่าโผล่งขึ้นมา ลูกก็รู้ว่า ถึงลูกจะมีทุกอยู่ที่นี่แต่ถ้าลูกยังเป็นอยู่แบบนี้.. (แม่เงียบไปครู่หนึ่ง)เฮ้ออ..แม่ทำทั้งหมดนี้ก็เพื่อลูกนะ    ผมแทบจะพูดอะไรไม่ออกเมื่อแม่พูดประโยคนี้  ก็คงต้องเอาตามแม่ว่าละนะ
       วันสอบคัดเลือกเข้าโรงเรียนมัธยมปลายแห่งหนึ่งใน จังหวัด ลำปาง ผม (พี พัฒนพงษ์  นิติอาสา) ซึ่งเป็นเด็กที่ถูกแม่ของตัวเองส่งมาจาก จังหวัด ตาก (บ้านเกิด) เพื่อจะมาให้เข้าเรียนต่อในจังหวัดนี้ แม่ผมหวังว่านี่คงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด ที่จะทำให้ผมเติบโตโดยรู้จักการพึ่งพาตัวเองและการเป็นผู้ใหญ่ที่ดีในอนาคต
12 มี.ค.57  07:22 น
     ผมอยู่หน้าประตูโรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่ง (ล.ก.)ผมยังคอยถามตัวเองอยู่เสมอว่าที่ลงทุนเดินทางจากบ้านเกิดตัวเองซึ่งก็มีโรงเรียนที่ดีไม่แพ้ที่ไหนอยู่แล้ว เพื่อจะมาลำบากลำบน ไม่มีแม้แต่เพื่อนๆที่จะตามมาด้วยซักคนแบบนี้   มันไม่ควรที่จะเกิดขึ้นกับผม หรือป่าว ผมหวังว่าแม่จะคิดถูก ที่ให้ลูกตัวเองมาไกลสายตาแบบนี้
แต่ก็ต้องยอมรับนะว่า สาว จังหวัดนี้ แจ่มจิงๆนะเออ ><
     เท้าซ้ายก้าวนำ เป็นสัญญาณที่ดี รอบข้างผม คนมากมายเดินทางพาลูกหลานตัวเองมาส่งและอวยพรให้พวกเขาสอบได้  ไม่ละ!! ไม่ใช่สำหรับผม  คำอวยพรเป็นสิ่งดีๆ ที่หลายครั้ง มันก็แทบจะไม่มีประโยชน์อะไรเลย โดยเฉพาะกับการสอบใครๆก็อยากให้คนที่เขารักได้ประสบความสำเร็จ แต่นั้นแหละ  มันก็แค่ทำให้สบายใจใช่ว่าทำให้ติดซักหน่อย  โลกมันไม่สวยงามแบบนั้น
      ผมก้มลงผู้เชือกรองเท้า สีน้ำตาล รุ่น นันยาง คู่เก่งซึ่งสภาพมันเยินมากหลังจากการใส่ทำแทบจะทุกอย่าง ที่หลุดจากสาเหตุอันใดก็ไม่ทราบ  “นายอย่าขวางทางได้ไหม” เสียงแหลมๆ ดังอยู่ข้างหลังผม ด้วยสำเนียงที่ฟังแล้วออกจะไม่เป็นมิตรสักเท่าไหร่ ผมลุกขึ้นและหันไปมองหาที่มาของเสียงนั้น
“เธอ” ผมพูดพลางชี้นิ้วไปที่ตัวเธอ  สายตาของผมจับจ้องอยู่ที่ใบหน้านั้น ใบ  ใบหน้าเรียวเข้ารูปของเธอเรียบเนียน ขาว ดูมีเลือดฝาด ผมของเธอรวบไว้เป็นหางม้า ถ้าไม่นับว่าน้ำเสียงของเธอฟังออกจะรุนแรงเกินไปสำหรับคนที่ไม่รู้จักกันดูๆแล้วเธอก็เป็นเด็กผู้หญิงที่น่าตาน่ารักอยู่เหมือนกัน ซึ่งดูแล้วในอีกไม่กี่ปีเธอคงจะน่ารักมากเลย (แล้วมันก็เป็นแบบนั้นจริงๆด้วย) เรายืนห่างกันไม่ถึงสองก้าว ซึ่งมันเป็นระยะที่ผู้หญิงปกติเขาควรจะตกใจ หรือไม่ก็บอกว่าใกล้ไปอะไรแบบนั้น   แต่เธอกลับมองหน้าผมโดยไม่พูดอะไร สายตาของเธอเหมือนจะถามผมว่า “ มีปัญหาอะไรมากหรอ “ ผมยังคงไม่ตอบอะไร ด้วยความคิดที่ว่า คนแรกที่ทักผม เป็นผู้หญิง แถมหน้าตาน่ารักสำหรับวัยเรา
[…..] 
   เราเงียบกันไปสักพักจนสายตาของเธอลดต่ำลงมา ที่ระดับอกผม  “ส.ว.”  เธอเอ่ย  นายไม่ใช่เด็กแถวนี้สิท่า  “ใช่” แล้วตกลงเธอคือ?? ผมถามต่อด้วยความหวังว่าเธอจะตอบกลับผมด้วย ถ้อยคำ เป็นมิตรกว่าคำถาม ที่เธอพึ่งจะถามผมไป  “จูน นริศรา ภูวดลกิจ “  เราเรียนอยู่  ย.ว.  น่ะ เธอตอบด้วยเสียงที่เรียบดูเป็นทางการ แต่ไม่ถึงกับเย็นชา ก็ไม่ถึงกับที่หวังแต่ผมก็รับได้  “นายคงมาสอบเข้าที่นี่สินะ” จูนถามผมต่อทันทีโดยไม่เปิดช่องว่างให้ผมแก้ข้อสงสัยว่าที่ไหนคือ ย.ว. 
“อ่อใช่ๆ เรา พีนะ เอ่ออ..พัฒนพงษ์  นิติอาสาเรามาจาก..”  นิ๊งน่องงๆ   
     แต่ก่อนผมจะได้พูดจบเสียงประกาศก็ดังขึ้นเพื่อเรียกนักเรียนให้เข้าห้องสอบของตัวเองได้แล้ว  “โอเค  ไว้เจอกันวันปฐมนิเทศนะ”  แล้วเธอก็วิ่งไปโดย ทิ้งให้ผมสงสัยอยู่กับคำพูดที่ดูเป็นการเชื่อมั่นมากสำหรับคนที่พึ่งจะเจอกันเป็นครั้งแรก  หลังจากนั้นผมก็เลยเดินไปตามทาง หาตึก และ ห้องสอบ ของตัวเอง
      การสอบดำเนินไปได้อย่างง่ายดาย  แน่นอนผมไม่อยากชมว่าตัวเองเป็นคนเก่งหรอก  แต่การที่แม่จับผมเรียนพิเศษตั้งแต่เด็กๆ มันทำให้ผมมีความรู้ติดตัวพอที่จะตอบคำถามอะไรๆในข้อสอบนั้นได้เยอะ และแล้วการสอบก็จบลง  ผมกลับบ้าน หลังจากนั้น 1เดือน  
      ทางโรงเรียนได้ประกาศรายชื่อนักเรียนที่สอบผ่านและมีสิทธิได้เรียน   แม่ถามผมด้วยน้ำเสียงที่แทบจะรู้อยู่แล้วว่าผมติด..  ก็นะ แม่น่าจะรู้ก่อนผมด้วยซ้ำ หลังจากนั้นเราก็ทำการติดต่อจัดการเรื่องค่าเทอม แต่เนื่องด้วยการที่ผมต้องจากเพื่อนๆและที่อยู่เดิม มันจึงทำให้ผมซึมเศร้าไปช่วงหนึ่ง ผมเลยไม่ได้ไปงานปฐมนิเทศของโรงเรียน แล้วแม่ก็จัดการเรื่องที่พักสำหรับผมโดยให้ผมไปก่อนวันเปิดเทอมไม่กี่วัน... "coming soon"