The Ugly Girl ฉันขี้เหร่หรือนายเท่เกิน...?

 
[20 :: คลุมเครือยังไงไม่รู้ อาการที่ดูเหมือนคบกัน] 
 
            “ตั้งแต่พลอยมาที่นี่พี่รู้เลยว่ามันอาจจะทำให้พี่หวั่นไหว...แต่มันดีอยู่อย่างที่จะทำให้พี่ได้พิสูจน์หัวใจตัวเองว่าสามารถตัดใจจากพลอยแล้วพร้อมที่จะเริ่มต้นใหม่ได้จริงๆ รึเปล่า...ยิ่งพลอยอยู่นานขึ้น ยิ่งเห็นท่าทีที่เปลี่ยนไปของปิงพี่ถึงได้รู้ใจตัวเองว่ารักปิงมากขนาดไหน...พี่เจ็บเวลาที่รู้ว่าปิงแอบร้องไห้ พี่เจ็บเวลาที่เห็นปิงพยายามอดกลั้นความรู้สึกต่างๆ ไว้เพื่อพี่...พี่ขอโทษ...พี่ขอโทษ”  พี่ปาร์เกต์โน้มตัวลงมากอดฉันไว้แน่น
            เมื่อกี๊ฉันไม่ได้คิดไปเองใช่ไหม...ฉันไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหม...พี่ปาร์เกต์บอกว่ารักฉัน!
            “พี่ปาร์ก...”
            “ขอร้อง...อย่าบอกว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกันอีก...รู้ไหมว่าพี่เหมือนใจจะสลายเลย พี่คิดว่าการกระทำมันจะบอกทุกอย่างแทนแล้วซะอีก...” 
            “ก็มันไม่ชัดเจนนี่คะ จะให้ปิงคิดเองเออเองได้ยังไง”  ฉันผลักพี่ปาร์เกต์ออกแล้วลุกขึ้นมานั่งบนเตียงแทน พี่ปาร์เกต์จึงลุกขึ้นมาบ้าง
            “โอเคๆ พี่ผิดเอง สรุปคือ..เรากำลังคบกันอยู่โอเคไหม? ชัดรึยังยัยขี้เหร่!”  พี่ปาร์เกต์ผลักศีรษะของฉันเบาๆ พร้อมกับยิ้มกว้าง ทั้งที่น้ำตาก็ยังอาบแก้มอยู่
            น้ำตาลูกผู้ชาย...ฉันก็เพิ่งรู้ว่ามันจะไหลออกมาได้ง่ายๆ กับคนที่เขา...รักจริงๆ
            “ร้องไห้แบบนี้ก็ไม่หล่อเหมือนกันนะคะ”  ฉันเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้พี่ปาร์เกต์ พี่เขารีบคว้ามือของฉันเอาไว้แล้วจับมันแนบไว้ที่แก้มทั้ง 2 ข้าง
            “ขอบคุณนะ...ที่เชื่อใจกัน”
            “แล้ว เรื่องมันเป็นยังไงหรอคะ” 
            หลังจากที่ฉันถาม พี่ปาร์เกต์นิ่งไปพักหนึ่งก่อนจะเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้ฉันฟัง เรื่องของเรื่องคือพี่ปาร์เกต์เข้าไปอาบน้ำในห้องตามที่บอกพี่มาร์ช แต่อยู่ๆ ก็มีคนเข้ามาในห้อง (ซึ่งตัวเองก็ไม่ได้ล็อก -_-) คนๆ นั้นคือพลอย พี่ปาร์เกต์บอกว่าพอเดินออกมาจากห้องน้ำก็เห็นพลอยยืนโป้อยู่ในห้องโดยที่มีเสื้อคลุมอาบน้ำกองอยู่ใต้เท้า พี่ปาร์เกต์พยายามจะให้ใส่เสื้อคลุมแต่ชีก็ไม่ยอม ยื้อแย่งกันไปมาก็เลยล้มลงไปด้วยกัน (ละครมากกก =_=) พอพวกเรามาเคาะพลอยก็หน่วงคอพี่ปาร์เกต์ไว้ทำให้ลุกมาเปิดประตูไม่ได้ พอเราไขประตูเข้าไปในห้องก็เลยเจอภาพที่พี่ปาร์เกต์นอนคร่อมพลอยพอดิบพอดี
            …ถ้าบอกว่าฉันเชื่อพี่ปาร์เกต์ ฉันจะดูโง่มากรึเปล่า =_=
            “เห็นผู้หญิงแก้ผ้าขนาดนั้นไมรู้สึกอะไรเลยหรอคะ”  ฉันแกล้งถาม
            “พี่ก็ผู้ชายนะ จะไม่รู้สึกได้ไง”
            “-_+!”
            “อะ...เอ่อ ก็...พี่พยายามไม่มองไง ถึงได้เสียหลักโดนดึงลงไปนอนบนเตียงได้ง่ายๆ”  พี่ปาร์เกต์อึกอัก
            “หาเจอยังมิกกิ มาๆ พี่ไขเอง!”  เสียงวุ่นวายนอกห้องยังคงมีอย่างต่อเนื่อง ซึ่งเสียงส่วนใหญ่มาจากพี่ยศทั้งนั้น =_=
            “ดูเหมือนยศมันจะห่วงปิงมากเลยนะ”
            “นั่นสิคะ ปิงว่าไปเปิดก่อนดีกว่านะ”  ฉันบอกแต่พี่ปาร์เกต์ก็คว้าข้อมือฉันไว้ก่อนจะลุกขึ้นจากเตียง
            “อย่าเพิ่งเลย...”
            “ทำไมคะ”
            “ยังมีคำถามอีกไม่ใช่หรอ”
            พี่เขารู้ได้ไง U.U
            “เอ่อ...คือ...”
            “คือ...?”  พี่ปาร์เกต์กระตุ้นเพื่อให้ฉันพูดออกมาเร็วๆ
            “วันนั้น...พี่ปาร์กทำไมต้องพังข้าวของด้วยล่ะคะ ถ้าไม่ได้รู้สึกอะไรจริงๆ”  ฉันกลั้นใจถามออกไปทั้งที่จริงแล้ว ฉันกลัวคำตอบครั้งนี้มากที่สุด
            “อ๋อ...ได้ยินล่ะสิ ถึงได้แอบไปร้องไห้คนเดียว”  พี่ปาร์เกต์มองฉันด้วยสายตาอบอุ่น  “วันนั้น...”
            โครม!!!
            “น้ำปิง!!” 
            เสียงโครมดังขึ้นมาขัดจังหวะตอนที่พี่ปาร์เกต์กำลังจะเล่าพอดิบพอดี พร้อมกับร่างของพี่ยศพุ่งพรวดเข้ามาในห้องอย่างแรง อย่าบอกนะว่า...พี่เขาพังเข้ามา =_=
            “โห...พังเข้ามาเลย?”  พี่ปาร์เกต์ลุกจากเตียงไปหาพี่ยศที่ยืนหอบอยู่ใกล้ๆ
            “ทำไมคุยกันเรียบร้อยจัง”  พี่มาร์ชขมวดคิ้วมองฉันกับพี่ปาร์เกต์อย่างทึ่งๆ
            “อะไรของแกมาร์ช -*-”
            “ก็แบบว่า...จับกด ตบจูบ...อุ๊บ!!” 
            “พี่มาร์ช! นิสัยไม่ดีเลยนะ”  มิกกิรีบเข้าไปปิดปากพี่มาร์ชก่อนที่จะพูดอะไรไปมากกว่านั้น...เอ่อ เมื่อกี๊ก็เกือบๆ ไปอ่ะค่ะพี่มาร์ช -///-
            “ไอ้เพื่อนเวร ความคิดหรอเนี่ย”
            “อ้าว! ฉันคิดคนเดียวซะที่ไหน ไอ้ยศมันก็คิด ไม่งั้นมันไม่ลงทุนพังประตูบ้านตัวเองเข้ามาในนี้หรอก”  พี่มาร์ชพยักพเยิดไปที่พี่ยศที่ยังคงหอบอย่างบ้าคลั่ง
            “พี่ยศ ไม่มีอะไรหรอกค่ะ”  ฉันเดินไปแตะแขนที่ยศเบาๆ พี่ยศยืดตัวขึ้นหลังจากก้ตัวหอบอยู่พักใหญ่แล้ว
            “ไม่เป็นไรก็ดี”  พี่ยศพูดพร้อมกับเอื้อมมือมาแตะที่มือที่ฉันเบาๆ
            “ฉันขอคุยกับเธอหน่อยได้ไหม”  อยู่ๆ พลอยก็เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับกระเป๋าเดินทางของตัวเอง
            “ไม่! มีอะไรก็พูดกันตรงนี้”  มิกกิพูดเสียงแข็ง
            “ไม่เป็นไรหรอก ออกไปรอข้างนอกก่อนก็ได้ ถ้ายังมีคนอื่นอยู่...เขาจะไม่เป็นตัวของตัวเอง”  ฉันพูดพร้อมกับสูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อพร้อมรับทุกสถานการณ์ ถึงจะผลัดวันประกันพรุ่งไปก็ไร้ประโยชน์เพราะยังไงเรื่องแบบนี้มันก็ต้องเกิดขึ้นสักวัน
            “พี่ปาร์กคงเล่าเรื่องแย่ๆ ของฉันให้ฟังหมดแล้วล่ะสิ”  พลอยพูดพร้อมกับมองไปที่หน้าต่างห้องแทนการมองฉันตรงๆ
            “ก็เล่าไม่มากนักหรอก”
            “ที่ฉันอยากจะบอกก็คือ...พี่ปาร์กไม่เคยบอกรักฉัน”
            “ห๊ะ!”  ฉันร้องออกมาอย่างลืมตัว แต่พลอยก็ดูเหมือนจะไม่สนใจ
            “ที่เธอพูดมันก็ถูก...ฉันกลับมาเพราะว่าเสียดาย ฉันเสียดายคืนวันดีๆ ที่ฉันมีพี่เขาอยู่ข้างๆ ฉันเสียดายที่ไม่ได้ทำตัวดีๆ กับพี่เขา มัวเอาแต่ใจแล้วก็โปรยเสน่ห์ไปทั่ว ฉันไม่เคยใส่ใจพี่เขาเลย...มองพี่เขาเป็นแค่ของตายที่จะกลับมาเมื่อไหร่ก็ได้...ครั้งนี้ก็เหมือนกัน ฉันคิดว่ามันจะสำเร็จเหมือนครั้งก่อนๆ แต่มันกลับไม่ได้เป็นอย่างนั้น ตอนนี้พี่ปาร์กเปลี่ยนไปแล้ว เปลี่ยนไปมากเกินกว่าพี่เขาจะกลับมาหาฉัน อึก...”  น้ำตาหยดแรกพร้อมกับก้อนสะอื้นที่รื้อขึ้นทำให้พลอยพูดขาดช่วงไป
            “พี่เขารักเธอนะ...รักมากพอที่พี่เขาจะพูดออกมาได้ รักษาเขาไว้ให้ดี”  พูดจบ พลอยก็เดินออกไปจากห้องทิ้งให้ฉันยืนอึ้งอยู่กับที่
            ...รักมากพอที่พี่เขาจะพูดออกมาได้
            มันเป็นความจริง...ใช่ไหม?
 
            จบเรื่อง พี่มาร์ชกับพี่ยศก็ไปส่งพลอยที่ท่ารถโดยมีมิกกินั่งคุมไปด้วย คราวนี้ฉันมั่นใจว่าพลอยต้องได้ขึ้นรถกลับบ้านสมใจแน่ผู้คุมโหดซะขนาดนั้น ระหว่างที่ทุกคนไปส่งพลอยพี่ปาร์เกต์ก็พาฉันมาที่ห้องนอนของพี่เขา
            เอ่อ...ไม่ใช่อย่างที่ทุกคนคิดนะคะ -////- พอดีพี่เขาจะพาฉันมาหาอะไรบางอย่าง พี่เขาบอกว่างั้นนะ
            “วันนั้นที่ปิงคิดว่าพี่พังข้าวของเพราะพลอย...จริงๆ แล้วมันก็ใช่นะ”  พี่ปาร์เกต์เล่าเมื่อเรามาหยุดอยู่หน้าประตูห้อง
            ว่าไงนะ -_+
            “ไม่ใช่เพราะความหวั่นไหว แต่เพราะพี่มั่นใจอะไรบางอย่างต่างหาก”
            “พี่พยายามจะบอกอะไรคะ ปิงไม่ฉลาดพอจะเดาเองได้หรอกนะ”  ฉันแขวะเพราะว่าขี้เกียจจะคิดอะไรที่มันล้ำลึกเกินกว่าที่ฉันจะเข้าถึงอีกแล้ว
            “เรื่องนั่นพี่รู้ดี =_=”
            “พี่ปาร์ก!”  ฉันออกแรงตีต้นแขนพี่ปาร์เกต์แรงๆ ที่แซวฉัน ก็ที่ผ่านมาทำตัวไม่ชัดเจน น่าสงสัยเอง มันไม่ใช่ความผิดของฉันซะหน่อย
            “อ้าว! ก็จริงนี่”
            “เฮ้อ...แล้วยังไงต่อล่ะคะ รอฟังอยู่เนี่ย”  ฉันถามต่ออย่างปลงๆ เพราะถึงเถียงยังไงก็คงไม่สู้ พี่เขาโบ้ยมาเป็นความผิดของฉันหมดที่มองไม่ออกเองว่าพี่เขาคิดยังไงกับฉัน (เป็นคุณผู้อ่านจะคิดได้ไหมถามจริง? : แอบเคือง -_-)
            “ฮึๆๆ วันนั้นมันทำให้พี่มั่นใจว่ะพี่ควรจะตัดพลอยออกไปจากชีวิตให้ได้จริงๆ สักที แต่มีของอย่างหนึ่งที่พี่ไม่กล้าทิ้งมันและพี่เก็บมันไว้อย่างดี มันเป็นสิ่งเดียวที่เป็นตัวแทนของพลอยที่พี่เก็บไว้...แต่วันนั้นพี่จะเอามันไปทิ้งแต่หายังไงก็ไม่เจอก็เลยอารมณ์เสีย”
            อารมณ์เสียที่หาของไม่เจอ! ไอ้เราก็คิดเป็นตุเป็นตะว่าพี่เขาลำบากใจแล้วก็หวั่นไหวที่พลอยกลับมาซะอีก =_=
            “แสดงว่าจะให้ปิงช่วยหา”
            “ใช่”
            พี่ปาร์เกต์ค่อยๆ เปิดประตูห้องนอนตัวเองเข้าไป แต่อยู่ๆ ก็ชะงักแล้วหันมามองฉันแบบเขินๆ
            “ห้องรกนิดหนึ่งนะ”
            “ค่ะ”
            ฉันรับคำพี่ปาร์เกต์จึงทำการเปิดประตูต่อจนกระทั่งเห็นห้องนอนทั้งห้องที่เต็มไปด้วยเสื้อผ้าวางเกลื่อนอยู่บนพื้นและที่นอนยับๆ สถานที่เกิดเหตุเมื่อเช้า...
            “ของที่จะให้หาคืออะไรคะ”
            “แหวนเงิน”  พี่ปาร์เกต์บอกเบาๆ ฉันพยักหน้ารับแล้วเริ่มมองสำรวจไปทั่วห้อง ระหว่างนั้นพี่ปาร์เกต์ก็เปิดประตูออกไปจนสุดแล้วเดินเข้ามายืนอยู่ใกล้ๆ ฉัน
            “พี่ปาร์ก เปิดประตูอ้าไว้ขนาดนั้นแอร์ก็ออกหมดสิ แบบนี้จะเย็นเมื่อไหร่เนี่ย -_-”
            “ปิงจะได้ไม่เสียหายไง”
            “เอ่อ...ค่ะ -///-”  ด้วยคำพูดเล็กๆ น้อยๆ ที่แสดงถึงความเอาใจใส่อย่างเต็มเปี่ยมของพี่ปาร์เกต์ ทำเอาฉันรู้สึกหน้าร้อนๆ ขึ้นมาเลย >/////<
            เราหามาได้พักใหญ่ก็มาเจอแหวนถูกยัดไว้ในฟูกของเตียง ก็ดีเหมือนกันที่เจอมันสักทีเพราะถ้านานกว่านี้ข้างบ้านเขาคงคิดว่ามิกกิกำลังจะทุบบ้านแล้วสร้างใหม่ -_-;
            “เก็บไว้ดีขนาดนี้ มันคงสำคัญกับพี่มากนะคะ”  ฉันมองแหวนสีเงินที่มีจี้เป็นเพชรรูปหัวใจฝังอยู่บนนั้นอย่างอิจฉา
            นี่ฉันอิจฉาแหวนหรอ -*-?
            “สำคัญแค่ตอนนั้นแหละ ตอนนี้มันไม่สำคัญแล้ว”  พี่ปาร์เกต์พูดแล้วกดไหล่ฉันให้นั่งลงบนเตียงเบาๆ ก่อนที่พี่เขาจะนั่งยองๆ ลงกับพื้นตรงหน้าฉัน
            “รู้รึเปล่าว่าใครๆ ก็คิดว่าพี่จะลืมพลอยไม่ได้ ขนาดตัวพี่เองก็ยังไม่มั่นใจเลย มันเป็นเรื่องยากมากที่จะลืมรักครั้งแรกของตัวเองได้...แต่พอพี่คิดถึงปิง อะไรๆ มันก็ดูง่ายขึ้นไปหมด พี่ผ่านช่วงเวลาที่ลำบากนั้นมาได้เพราะเธอนะ...ยัยขี้เหร่ ^^”
            “ชิ!...”  ฉันส่งเสียงออกมาจากอย่างหมั่นไส้ ก่อนจะยิ้มให้กับรอยยิ้มกว้างที่คนตรงหน้าส่งมา
 
 
*******************************************************
อัพเดตอีกแล้วจร้า ^O^
ฝากติดตามด้วยนะคะ
********************************************************