The Ugly Girl ฉันขี้เหร่หรือนายเท่เกิน...?

 
 
[11 :: น้องข้า...ใครอย่าแตะ]
 
            “น้ำปิง! ฉันนึกว่าแกจะไม่มาแล้วนะเนี่ย”  อยู่ๆ หมี่เกี๊ยวก็โผล่ออกมาจากกลุ่มคนที่มามุงดูเหตุการณ์อย่างไม่คาดฝัน
            ยัยนี่มาได้ไง =_=
            “หมี่เกี๊ยว...แกมาที่นี่ได้ไง”
            “อ้าว! นี่แกไม่ได้เช็คเฟสกลุ่มเลยใช่ไหมเนี่ย”  หมี่เกี๊ยวถามหน้ามุ่ย
            “เฟสกลุ่ม?”  ฉันขมวดคิ้วถาม ในขณะที่สมองกำลังพยายามคิดตามหมี่เกี๊ยวให้ทัน...อ๋อ ที่หมี่เกี๊ยวหมายถึงคงจะหมายถึง Facebook กลุ่มสมัยเรียนมัธยมสินะ
            “ใช่เฟสห้องเราอ่ะ เขานัดกันมาเลี้ยงรุ่นที่นี่ตอนปิดเทอม”
            “อ้าวหรอ...ฉันไม่รู้เลยนะเนี่ย”
            “ไม่รู้...แล้วพวกแกมาทำอะไรที่นี่ล่ะ?”
            “อ๋อ ฉันมางานแต่งพี่สาวของพี่ปาร์เกต์น่ะ”  ฉันบอกพร้อมกับพยักพเยิดไปยังคนตัวสูงที่ยืนอยู่ข้างๆ
            “อุ้ย! สวัสดีค่ะพี่ปาร์เกต์”  หมี่เกี๊ยวที่เพิ่งจะหันไปเจอพี่ปาร์เกต์กล่าวคำทักทาย
            “อืม”  พี่ปาร์เกต์รับคำห้วนๆ แล้วเดินไปที่เรือซึ่งกำลังแล่นเข้ามาเทียบริมฝั่ง
            “แบบนี้ก็แสดงว่าพี่ยศกับพี่มาร์ช แล้วก็มิกกิต้องมาด้วยสิ”
            “ใช่”
            “คืนวันมะรืนนี้จะมีงานเลี้ยงริมทะเลนะ พวกเธอสองคนต้องมาให้ๆ ได้ด้วย” 
            “อ๋อ โอเคฉันจะบอกมิกกิให้ งั้นฉันไปดูพี่ยศกับพี่มาร์ชก่อนแล้วกันนะ”
            “ฉันไปด้วยสิ เผื่อจะมีอะไรที่ฉันพอจะช่วยได้บ้าง”
            “อืม”
            “ว่าแต่พี่ๆ เขาเป็นอะไรกันหรอ ทำไมทำเหมือนจะฆ่ากันให้ได้เลย”
            “ไม่รู้สิ”  ฉันตอบหมี่เกี๊ยวแล้วเดินมาหาพี่ยศกับพี่มาร์ชที่ถูกพามานั่งบนชายหาดเรียบร้อยแล้ว และดูเหมือนจะไม่ได้เป็นอะไรมากนอกจากสำลักน้ำทะเลเท่านั้น
            ทั้งสองคนไม่ยอมพูดอะไรกันเลยและยืนยันว่าจะนอนแยกห้องกัน พี่แม็กซ์ก็เลยเปิดบังกะโลให้อีก 1 หลัง ซึ่งก็อยู่ใกล้ๆ กันนั่นแหละ แค่มีบังกะโลที่ฉันพักอยู่คั่นกลาง
           
            เช้าวันรุ่งขึ้นพี่ยศกับพี่มาร์ชมาร่วมงานแต่งของพี่ปั้นหยาและพี่แม็กซ์ด้วยหน้าตาซีดเซียว จนเจ้าของงานสั่งห้ามเข้างานแล้วไล่กลับไปพักผ่อนทั้งคู่ พี่ปาร์เกต์ซึ่งเป็นน้องชายเจ้าสาวไม่สามารถปลีกตัวมาดูแลเพื่อนรักได้ฉันกับมิกกิเลยอาสาพาพี่ยศกับพี่มาร์ชไปส่งที่ห้องพักเอง โดยมิกกิไปส่งพี่ยศ (อันนี้พี่ยศรีเควสเองว่าต้องเป็นมิกกิ =_=) ส่วนฉันไปส่งพี่มาร์ช
            “ขอบใจนะที่มาส่ง พี่ไม่เป็นไรแล้วล่ะกลับไปช่วยงานพี่หยาเถอะ”  พี่มาร์ชบอก เสียงแหบๆ ที่ออกมานั้นทำให้ฉันรู้ทันทีว่าเจ้าของเสียงกำลังป่วยอยู่
            “พี่ไม่สบายหรอคะ”
            “ใช่ แต่กินยากับพักนิดหน่อยก็คงหาย”
            “โทษนะคะ”  ฉันบอกพร้อมกับเอื้อมมือไปอังหน้าผากของพี่มาร์ชดู   
            “ตัวร้อนขนาดนี้ ไม่หายง่ายๆ หรอกค่ะปิงว่า”
            “งั้นหรอ ฮึๆ”  พี่มาร์ชหัวเราะในลำคออย่างเหนื่อยๆ
            “งั้นเดี๋ยวปิงเช็ดตัวให้ดีกว่านะคะ”
            “เฮ้ย!! ไม่ได้ๆ น้ำปิงเป็นผู้หญิงนะ”
            “ผู้หญิงแล้วไงคะ ปิงเป็นพยาบาลนะ”
            “ยังไงก็ไม่ได้หรอก ใครมาเห็นเข้ามันจะดูไม่ดี คนอื่นเขาไม่รู้สักหน่อยว่าปิงเป็นพยาบาล”
            “ถ้าพี่ไม่อยากให้ปิงเช็ดตัวให้ก็รีบกินยา แล้วก็ดื่มน้ำมากๆ นะคะมันจะช่วยให้ไข้ลดเร็วขึ้น”  ฉันบอกแล้วเดินไปเปิดหน้าต่างให้อากาศถ่ายเทสะดวก (ใช้หลักการพยาบาลที่เรียนมาเลยนะเนี่ย ^^)
            “พี่มาร์ชคะ ปิงถามอะไรหน่อยสิ”  ฉันหันหน้ากลับเข้ามาในห้องและถามในสิ่งที่ฉันสงสัยมาทั้งคืน...สาเหตุที่พี่ๆ ทะเลาะกันเป็นเรื่องของมิกกิอย่างที่พี่ปาร์เกต์หลุดปากออกมารึเปล่า ถ้าใช่...แล้วทำไมต้องทะเลาะกันรุนแรงขนาดนั้นด้วย! ทั้งฉันและมิกกิก็ไม่มีใครรู้เลยว่าสาเหตุที่แท้จริงมันเป็นยังไง
            “เรื่องเมื่อคืนใช่ไหม”  พี่มาร์ชถามขณะแกะยาพาราออกมาจากแผง
            “ใช่ค่ะ” 
            “พี่ผิดเองแหละ”  พี่มาร์ชตอบแค่นั้นแล้วกินยาที่เพิ่งแกะก่อนจะล้มตัวลงนอนด้วยท่าทางที่เหนื่อยล้า
            “ยังไงคะ?”
            “เมื่อคืนพี่ดื่มมากไปหน่อย...เลยหลุดปากออกมาว่า....พี่ชอบมิกกิ...”
            “เฮ้ย! จริงหรอคะ!!”  ฉันร้องออกมาแล้วรีบเดินไปลากเก้าอี้มานั่งข้างๆ เตียงเพื่อที่จะคุยกันให้สะดวกยิ่งขึ้น
            “อื้ม พอพี่พูดจบรู้ไหมเป็นไง...หมัดลอยเข้ากรามพี่เต็มๆ ส่างเมาทันที ฮ่าๆๆ”  พี่มาร์ชหัวเราะแห้งๆ พร้อมกับน้ำตาคลอเล็กๆ ที่ตา ฉันไม่รู้จะพูดอะไรเลยได้แต่เงียบ...เพราะรู้สึกว่าคนที่เล่า จิตใจกำลังอ่อนแอมาก
            “ที่ไอ้ยศมันทำแบบนี้มันไม่ผิดหรอก ผิดที่พี่เองที่ทำตัวเสเพลให้มันเห็น พี่ก็เลยกลายเป็นผู้ชายที่ไม่น่าไว้วางใจที่ฝากฝังน้องสาวสุดที่รักของมันไว้...”
            “แล้วพี่มาร์ชจะทำยังไงต่อไปล่ะคะ”
            “ไม่รู้สิ...เรื่องที่น่ากลัวที่สุดก็ยังมาไม่ถึงซะด้วย...”
            “เรื่องที่น่ากลัวที่ว่า...มันคืออะไรหรอคะ”  
            มันยังมีอะไรที่น่ากลัวไปกว่าการฝ่าด่านอรหันต์ของพี่ชายขี้หวงสุดโหดอย่างพี่ยศอีกหรอ -_-?
            “การบอกมิกกิไง บอกไปแล้วก็ไม่รู้ว่ารายนั้นจะรับได้ไหม...บอกรักสาวมาก็เยอะ พอมาเจอคนนี้ไปไม่เป็นจริงๆ”
            “โธ่ ทีอย่างนี้ทำเป็นเด็กหนุ่มผู้ไร้เดียงสาไปได้นะคะ ^O^”
            “ไร้เดียงสาหรอ +_+?”  พี่มาร์ชทวนคำแล้วเอื้อมมือมาขยี้ผมฉันซะยุ่งไปหมด อุตส่าห์ทำผมลอนเซ็ตมาอย่างดีกะจะเป็นสาวหวานซะหน่อย กลายเป็นสาวเซอร์ซะงั้นเรา =_=
            “พี่มาร์ช!! เรามีเรื่องต้องคุยกัน!!!”  อยู่ๆ มิกกิก็เปิดประตูพรวดเข้ามาในห้อง ฉันกับพี่มาร์ชมองหน้ากันเหลอหลา กลัวว่ามิกกิจะได้ยินที่คุยกันเมื่อกี๊ แต่เปล่าเลย...ที่มิกกิบุกมาที่นี่เพราะได้ยินเรื่องมาจากพี่ยศต่างหาก ฉันก็เลยปล่อยให้เขาทั้ง 2 คนคุยกันตามลำพัง
            ฉันเดินออกมาจากห้องพี่มาร์ชก็เจอพี่ปาร์เกต์ยืนอยู่หน้าบ้าน ปลีกตัวมาได้แล้วหรอเนี่ย
            “มาร์ชมันเป็นไงบ้าง”  พี่ปาร์เกต์ถามทันทีที่ฉันเดินเข้าไปใกล้ๆ
            “มีไข้น่ะค่ะ ฉันว่าน่าจะพาไปหาหมอหน่อยนะคะ เหมือนว่าไข้จะไม่ลงง่ายๆ ด้วย”  ฉันบอกพร้อมกับเก็บอาการดีใจไว้ลึกๆ เพราะว่านี่เป็นประโยคแรก (หลังจากที่เกิดเรื่องตอนเข้าค่าย) ที่พี่ปาร์เกต์พูดกับฉันด้วยน้ำเสียงดีๆ ไม่ดุและไม่ประชดประชันอย่างที่เคย
            “หรอ...ทีแรกฉันก็ว่าจะพาไปนะ แต่บนเกาะไม่มีเรือเลย เขาใช้ทยอยรับส่งแขกทั้งวัน”  พี่ปาร์เกต์บ่นอย่างหัวเสีย
            “ถ้างั้นก็ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เดี๋ยวฉันดูแลให้เอง”
            “เกี๊ยวก็จะขอช่วยอีกแรงนะคะ ^^”  อยู่ๆ เสียงหมี่เกี๊ยวก็ดังขึ้นมา ฉันกับพี่ปาร์เกต์หันไปมองก็เห็นหมี่เกี๊ยวยิ้มแป้นอยู่ข้างหลัง
            “ขอโทษนะคะที่เสียมารยาทแอบฟัง แต่เกี๊ยวเห็นคุยกันท่าทางซีเรียสก็เลยไม่อยากเข้ามาขัดน่ะค่ะ”
            “งั้นหรอ...”  พี่ปาร์เกต์พูดเสียงเรียบก่อนจะหันมาพูดกับฉัน  “ถ้าเธออยากมีผู้ช่วยก็แล้วแต่เธอนะ” 
            “เอ่อ...งั้นเดี๋ยวฉันไปดูพี่ยศก่อน ถ้าพี่ยศสบายดีก็ไม่เป็นไร แต่ถ้าพี่ยศก็ป่วยเหมือนกันเราคงต้องแบ่งกันดูแลนะ”  ฉันหันไปบอกหมี่เกี๊ยวคร่าวๆ
            “ได้”  หมี่เกี๊ยวรับคำอย่างว่าง่าย ก่อนที่จะแยกไปอีกทางเพราะโดนพี่ปาร์เกต์จ้องอย่างไม่เป็นมิตร...ฉันไม่รู้ว่าพี่ปาร์เกต์ไม่ชอบหมี่เกี๊ยวขนาดนี้ได้ยังไง แต่มันรุนแรงมากจนฉันเองยังสัมผัสได้
            ฉันเข้ามาดูอาการพี่ยศพร้อมกับพี่ปาร์เกต์...พี่ยศกำลังหลับอยู่ฉันเลยไม่อยากกวน แต่เท่าที่อังหน้าฝากดูพี่มาร์ชไข้สูงกว่าเยอะเลยไม่น่าเป็นห่วงเท่าไหร่ แต่เพื่อความไม่ประมาทฉันเลยโทรบอกให้หมี่เกี๊ยวมาดูแลพี่ยศ ส่วนฉันจะดูแลพี่มาร์ชเอง
            “แกได้ดูแลพี่มาร์ชใช่ไหม”  มิกกิถามขณะที่ฉันกลับมาที่ห้องเพื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมจะไปเฝ้าไข้คืนนี้
            “ใช่...แกว่าไง ถ้าแกอยากดูแลเอง..”
            “ไม่ล่ะ แกดูแลนั่นแหละดีแล้ว...”  มิกกิพูดแทรกก่อนที่ฉันจะพูดได้จบประโยค
            “แกเป็นไงบ้าง โอเคไหมเนี่ย”  ฉันเข้าไปหามิกกิและบีบมือเบาๆ หลังจากที่มิกกิไปคุยกับพี่มาร์ชเมื่อตอนกลางวัน พอกลับมาก็มีท่าทางเศร้าแปลกๆ
            “ฉัน...ฉันสับสนไปหมดแล้วปิง...”  มิกกิเกริ่นอย่างหนักใจ  “ฉันไม่รู้ว่าที่กำลังเป็นอยู่มันคืออะไร พอฉันรู้ว่าพี่มาร์ชชอบฉัน ฉันทั้งดีใจทั้งกลัว ทั้งลังเลในเวลาเดียวกัน...ฉันสับสนไปหมดแล้วว่าตกลงฉันรู้สึกยังไงกันแน่”
            “ที่แกบอกว่ากลัว...กลัวอะไรหรอ”
            “ฉันรู้จักพี่มาร์ชดีเกินไป...ดีจนไม่รู้ว่าฉันจะรับสิ่งที่เขาเป็นได้รึเปล่า”
            “แล้วแกรู้สึกยังไงกับพี่เขาล่ะ ชอบพี่เขาบ้างรึเปล่า”
            “ฉัน...ฉันรู้แค่ว่า เวลาที่อยู่กับพี่มาร์ชฉันมีความสุขมาก...แต่ฉันคิดตลอดว่าเพราะพี่เขาเป็นเพลย์บอยเขาเลยรู้วิธีเอาอกเอาใจผู้หญิง ไม่เคยคิดว่าที่พี่เขาเทคแคร์จะเป็นเพราะว่าชอบฉัน แต่ถ้าถามว่าชอบพี่เขาไหม...ฉัน...”
            “เอาล่ะๆ ถ้าตอบไม่ได้ก็ไม่เป็นไร แต่ก่อนที่แกจะตัดสินใจฉันอยากให้แกมั่นใจก่อนว่าการตัดสินใจครั้งนี้จะไม่ทำให้เสียใจทีหลัง...ไม่ว่าแกจะตัดสินใจยังไง ฉันเคารพการตัดสินใจของแกเสมอและฉันเชื่อว่าพี่มาร์ชกับพี่ยศเองก็จะเคารพการตัดสินใจของแกเหมือนกัน”
            “ขอบคุณนะน้ำปิง”  มิกกิโผเข้ากอดฉันทั้งน้ำตา ฉันลูบหลังเพื่อนเบาๆ เพื่อปลอบโยนและหวังให้ความหนักอึ้งที่อยู่ในใจมันเบาบางลงบ้าง ถึงมิกกิจะไม่ยอมบอกว่าคิดยังไงกับพี่มาร์ช...แต่ฉันเชื่อว่าความรู้สึกของทั้ง 2 คนคงไม่ต่างกัน
            มิกกิสลับกับฉันเข้าไปอาบน้ำบ้าง ฉันเลยออกมาก่อนเพราะว่าต้องแวะเอายามาเพิ่มให้พี่ยศก่อน แต่ขณะที่ฉันกำลังจะเคาะประตูเสียงพี่ยศก็โพลงขึ้นมาเหมือนโกรธจัด ฉันเลยต้องหยุดมือเอาไว้ก่อน
            “เป็นเพื่อนแล้วไง...ฉันไม่ยอมให้มันมาคบน้องสาวฉันหรอก! แกก็เห็นนี่ปาร์ก ตอนที่ไอ้มาร์ชมันเลิกกับผู้หญิงมันเลือดเย็นขนาดไหน!”
            “ก็จริง แต่ฉันว่ามันจริงใจกับมิกกิมากเลยนะ”  เสียงพี่ปาร์เกต์ดังตามมา ทำให้ฉันยิ่งเงี่ยหูเข้าไปฟังใกล้ขึ้นอีก
            “จริงใจขนาดไหนฉันก็ไม่ยอม น้องสาวฉันทั้งคนนะเว้ย!!”
            “แล้วสมมุติว่า...มิกกิก็ชอบไอ้มาร์ชเหมือนกันล่ะ”
            “เป็นไปไม่ได้...”  ถึงพี่ยศจะพูดออกมาแบบนั้น แต่น้ำเสียงกลับฟังดูไม่มั่นใจเอาซะเลย...ใครก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าพวกเขาไม่ได้รักกันเพราะว่าเหตุการณ์ที่ผ่านมาก็ฟ้องทุกอย่างหมดแล้ว ขนาดฉันที่ไปเจอพี่มาร์ชกับมิกกิอยู่ด้วยกันครั้งแรกตอนไปสัมมนาฉันยังรู้สึกได้เลยว่า 2 คนนี้ต้องมีใจให้กัน
            “ฉันก็ไม่ได้อยากจะยุ่งอะไรมากมายหรอกนะ แต่ฉันไม่อยากให้เพื่อนของฉันต้องมาทะเลาะกันแบบนี้ มันรู้สึกแย่ว่ะ!...มิกกิเองก็คงรู้สึกแย่มากเหมือนกัน”  ประโยคสุดท้ายพี่ปาร์เกต์พูดออกมาเบาๆ ก่อนที่เสียงฝีเท้าจะดังเข้ามาใกล้ประตูเรื่อยๆ
            อ้าวเวรล่ะ >_<! ฉันรีบวิ่งลงมาที่บันไดขั้นล่างสุดของบ้านพัก เพื่อให้ดูเหมือนว่าฉันเพิ่งจะมาถึงเมื่อกี๊นี้เองและไม่รู้ไม่ชี้เรื่องที่พวกเขาคุยกัน...แล้วก็ทันเวลาเป๊ะ พี่ปาร์เกต์เปิดประตูออกมาพอดีกับที่ฉันลงมาถึงจุดหมาย
            “อ้าวพี่ปาร์เกต์ มาเยี่ยมพี่ยศหรอคะ ^^”
            “อืม”  เขาตอบแค่นั้นแล้วเดินสวนไปทันที เฮ้อ...อุตส่าห์ทัก =_=
            พอฉันเข้ามาในห้อง พี่ยศก็คุยกับฉันปกติเหมือนเมื่อกี๊ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ซึ่งฉันเองก็ไม่ได้ถามอะไร (เพราะได้ยินหมดแล้ว ^^;) ฉันก็เลยนั่งดูทีวีเป็นเพื่อนจนกระทั่งมิกกิเข้ามาฉันถึงได้ไปที่บ้านพักของพี่มาร์ช แต่ยังไม่ทันจะเปิดประตูเข้าไป ประตูก็ถูกเปิดออกก่อนโดยพี่ปาร์เกต์ นี่เขาจะไปโผล่อยู่ทุกห้องหรอเลยรึไง =_=
            “มาแล้วหรอ! มานี่เร็ว!”  พี่ปาร์เกต์รีบดึงฉันเข้าไปในห้องทันที ฉันรีบเดินไปตามแรงดึงก็พบว่าพี่มาร์ชนอนตัวสั่นอยู่ใต้ผ้าห่มหนาๆ ประมาณ 3 ผืน
            “มันไม่ยอมพูดอะไรเลยนอกจากคำว่าหนาว”  พี่ปาร์เกต์บอกเสียงสั่นๆ มือที่จับฉันอยู่ก็ชุ่มเหงื่อไปหมด
            “อย่าเพิ่งตกใจนะคะ ตอนนี้หาน้ำใส่ชามแล้วก็ผ้าขนหนูผืนเล็กๆ มาให้ฉันสักสามสี่ผืนนะ”  ฉันบอก แต่พี่ปาร์เกต์ก็ยังคงยืนนิ่งอยู่
            “พี่ปาร์เกต์คะ!”  ฉันแตะที่มือของพี่เขาเบาๆ เพื่อเรียกสติ ดูเหมือนพี่เขาเพิ่งจะรู้ตัวตอนที่ฉันแตะนี่เอง
            “ช่วยหาน้ำใส่ชามแล้วก็ผ้าขนหนูผืนเล็กๆ สามสี่ผืนมาให้ฉันหน่อยค่ะ”  ฉันบอกซ้ำ พี่ปาร์เกต์พยักหน้ารับแล้วรีบเดินไปเอาของตามที่ฉันบอก
            สภาพของพี่ปาร์เกต์วันนี้ทำให้ฉันนึกถึงวันที่พี่มาร์ชไปเจอพี่เขานอนจมกองเลือดอยู่ในห้องขึ้นมาทันที ตอนนั้นพี่มาร์ชก็ทำอะไรไม่ถูกเหมือนพี่ปาร์เกต์ในตอนนี้...พวกเขาเป็นเพื่อนที่รักกันมากจริงๆ
            หลังจากที่พี่ปาร์เกต์หาของมาให้ฉันได้ตามต้องการ ฉันก็จัดการเช็ดตัวลดไข้ตามที่ได้ร่ำเรียนมา เช็ดไปวัดไข้ไปจนกระทั่งเที่ยงคืนกว่าๆ ไข้ก็เริ่มลง ฉันหันไปมองคนเฝ้าไข้อีกคนก็เห็นพี่ปาร์เกต์นั่งหลับสัปหงกอยู่บนเก้าอี้มุมห้องตัวเดิม เขาดูเป็นห่วงเป็นใยกันมากเลย ถ้าเกิดฉันไม่รู้จักพวกเขามาก่อนฉันคงคิดว่าพวกเขาแอบมีใจให้กันแน่ๆ -_-;
            “พี่ปาร์เกต์...”  ฉันเข้าไปสะกิดไหล่พี่ปาร์เกต์เบาๆ แต่ดูเหมือนพี่เขาจะหลับลึกมาก ฉันเลยหยิบผ้าห่มมาห่มให้พี่เขาก่อนที่จะเอาผ้ามาปูบนพื้นข้างๆ เตียงพี่มาร์ชแล้วนอนบ้าง
            เฮ้อ...เมื่อยตัวไปหมดเลย งานเช็ดตัวมาราธอนแบบนี้เหนื่อยมาก บอกเลย...-o-zZZ
 
            [ปาร์เกต์ : Talk]
            ผมเกลียดผู้หญิงสวย!!
            ใช่ครับ คุณได้ยินไม่ผิดหรอก! ผมเกลียดจริงๆ และผมก็สัญญากับตัวเองแล้วว่าจะไม่มีทางยุ่งกับพวกผู้หญิงพวกนั้นอีก เพราะผมเจ็บปวดเหลือเกินกับการกระทำและคำพูดของคนสวยๆ เหล่านั้น แต่ผมกลับต้องกลืนน้ำลายตัวเองเมื่อผมมาเจอกับ....
            น้ำปิง
 
 
 
 
*******************************************************
ฮิๆๆๆ เราไม่ยอมให้ล่วงรู้ความคิดความอ่านของพี่ปาร์กง่ายๆ หรอกนะถ้
ารีดเดอร์อยากรู้ต้องรออ่านตอนต่อไปนะคะ ^_^
(แหมๆ แอบร้ายนะเรา ฮ่าๆๆๆ)
ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ
:: รอคอมเม้นกันอยู่นะคะ เป็นกำลังใจหน่อยก็ยังดี T^T
********************************************************