The Ugly Girl ฉันขี้เหร่หรือนายเท่เกิน...?

 

 

[10 :: ว่าด้วยจุดเริ่มต้นของ 'ปาร์ก']

 

            “อ้าวน้องข้าวตู อยู่ตรงนี้เองแม่หาซะทั่วเลย!”  อยู่ๆ ก็มีเสียงผู้หญิงอีกคนดังเข้ามา ทำให้เสียงพูดคุยของน้อง 2 คนนั้นเงียบไป

            “เอ่อ...ลูกคุณหรอครับ” 

            “ใช่ค่ะ”  แม่ของน้องข้าวตู (เพิ่งรู้จักชื่อน้อง) มองฉันกับพี่ปาร์เกต์อย่างไม่ไว้ใจ จะหาว่าเราเป็นโจรขโมยเด็กไหมเนี่ย =_=

            “พอดีน้องเขาอยากได้หนังสือบนชั้นน่ะครับ ผมเลยอุ้มให้แกหยิบเอง”

            “อ๋อหรอคะ...ขอบคุณมากๆ นะคะ”  แม่ของน้องข้าวตูรับน้องเขาไปอุ้มไว้  “ขอโทษนะคะที่ทำให้ลำบาก”

            “ไม่เป็นไรครับ”  พี่ปาร์เกต์ยิ้มให้ผู้หญิงคนนั้นอย่างสุภาพ

            “คุณ...ใช่ลูกชายเจ้าของห้างรึเปล่าคะ”

            “อ๋อ ใช่ครับ”

            “เฮ้อ...ขอบคุณอีกครั้งนะคะ ข้าวตูโชคดีจริงๆ ที่เจอคุณ ถ้าเจอคนอื่นต้องไม่ปลอดภัยแน่ๆ ขอบคุณมากๆ นะคะ”  ผู้หญิงคนนั้นยิ้มกว้างยิ่งกว่าเก่าเมื่อรู้ว่าพี่ปาร์เกต์เป็นใคร

            “ที่จริงเจอคนนี้ก่อนน่ะครับ ผมมาทีหลัง”  พี่ปาร์เกต์แตะที่แขนฉันเบาๆ เพื่อเป็นการพรีเซ็นต์

            “อ๋อ ขอบคุณมากนะคะ ^_^”  ผู้หญิงคนนั้นหันมาขอบคุณฉันบ้าง

            “ไม่เป็นไรค่ะ ^^;”

            “พวกคุณนี่เหมาะสมกันจังเลยนะคะ ฉันไม่รบกวนแล้วขอตัวค่ะ ^_^”  ผู้หญิงคนนั้นเดินไปพร้อมกับทิ้งระเบิดลูกใหญ่ไว้ให้ฉัน

            ‘เหมาะสมกัน’ งั้นหรอ วันนี้มันวัน ‘จิ้น’ โลกรึยังไงกัน! ตอนนี้ฉันจิ้นไปถึงไหนต่อไหนแล้วนะ! >/////<

            แกร๊ง!

            ระหว่างนั้นเอง สร้อยข้อมือของฉันก็หล่นตุบลงพื้น โธ่! ของแพงนะนั่น T^T ยัยพนักงานคนนั้นต้องใส่ให้ฉันไม่แน่นแน่เลย ตอนใส่ชีมัวแต่มองพี่ปาร์เกต์จนใส่ให้ฉันไม่ตรงล็อกแหงๆ -_+

            “เฮ้อ..มา”  พี่ปาร์เกต์ก้มลงไปเก็บสร้อยข้อมือขึ้นมาแล้วส่งให้ฉัน

            “ขอบคุณค่ะ”  ฉันเอื้อมมือไปหยิบ แต่พี่เขากลับไม่ยอมให้

            “ไม่ใช่ ฉันหมายถึงเอาแขนเธอมาต่างหาก”

            “ทำไมคะ?”

            พี่ปาร์เกต์ไม่พูดอะไร แต่ดึงมือฉันไปแล้วใส่สร้อยข้อมือเส้นนั้นให้ฉัน เอิ่ม...ฉันรู้สึกว่าแอร์ในห้างนี่มันไม่เย็นแล้วอ่ะ มันร้อนไปทั้งตัวเลยตอนนี้ -/////-;

            “สร้อยข้อมือจะใส่เองได้ยังไง”  พี่ปาร์เกต์พูดแล้วหยิบหนังสือธรรมะที่ฝากฉันไว้เมื่อกี๊ไปคิดเงินที่เคาน์เตอร์ ทิ้งให้ฉันยืนตัวร้อนเหงื่อแตกอยู่หน้าชั้นหนังสือคนเดียว >////<!

           

            วันรุ่งขึ้น เราออกเดินทางไปที่หัวหินซึ่งงานแต่งงานของพี่ปั้นหยา พี่สาวของพี่ปาร์เกต์ถูกจัดขึ้นที่นั่น รู้สึกว่าจะจัดงานที่รีสอร์ทของเจ้าบ่าวด้วยนะเป็นรีสอร์ทบนเกาะอีกต่างหากน่าอิจฉาจริงๆ >.< ฉันเคยได้ยินแต่มิกกิพูดถึงพี่ปั้นหยาแต่ฉันไม่เคยเห็นตัวจริงสักที คงจะสวยไม่ต่างจากน้องชาย (ที่หล่อลาก -..-) คนนี้หรอกฉันว่า

            พวกเราต่อเรือมาที่เกาะอีกประมาณ 10 นาที และเมื่อมาถึงก็เป็นอย่างที่คิด พี่ปั้นหยาสวยมากๆ หน้าตาคล้ายๆ วุ้นเส้นเลย >.< เราเดินลงจากรถตู้ของรีสอร์ทขณะที่พี่ปั้นหยาและพี่แม็กซ์ (แฟนของพี่ปั้นหยา) ยืนคอยอยู่หน้ารีสอร์ท

            “ยินดีต้อนรับจ้ะทุกคน ^^”  พี่ปั้นหยายิ้มทักทายเมื่อพวกเราลงมากันครบแล้ว

            “สวัสดีค่ะ / สวัสดีครับ” 

            “เอ๊ะ! นั่นใครน่ะ”  พี่ปั้นหยาขมวดคิ้วมองฉัน

            “อ๋อ เพื่อนมิกกิเองค่ะ ชื่อน้ำปิง ^^”  มิกกิพูด

            “สวัสดีค่ะ”  ฉันกล่าวคำทักทายอีกครั้ง

            “อ๋อ ที่มิกกิเคยเล่าให้ฟังน่ะหรอ”

            “ใช่ค่ะพี่หยา”

            “เจอตัวจริงสักที หน้าตาน่ารักกว่าที่เคยได้ยินมาอีก ^_^”

            “ขอบคุณค่ะ ^_^//”  ฉันยิ้มตอบกลับไป รู้สึกเขินๆ เหมือนกันแฮะที่คนสวยๆ มาชมฉันแบบนี้

            ...หรือว่าฉันจะเบี่ยงเบนไปแล้ว -_-?

            “อย่าได้ใจไปยัยขี้เหร่ เขาก็ชมไปพอเป็นมารยาทนั่นแหละ”  พี่ปาร์เกต์ซึ่งยืนอยู่ข้างๆ ฉันพูดขึ้น ทำเอาฉันหุบยิ้มแทบไม่ทันเลย =_=

            ป๊าบ!

            เสียงนี้ดังขึ้นข้างๆ ฉันเช่นกัน แต่เป็นเสียงของอะไรบางอย่างกระทบกันแรงๆ ฉันหันไปมองตามเสียงนั้นไปก็เจอต้นตอของมัน พี่ปาร์เกต์ยืนลูบท้ายทอยตัวเองป้อยๆ พร้อมกับสีหน้าบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด

            อย่าบอกนะว่า...

            “ตีฉันทำไมเนี่ยยัยป้า!”  พี่ปาร์เกต์หันไปตวาดพี่ปั้นหยาลั่น...เอ่อ คำว่า ‘ป้า’ นั่นเขาใช้เรียกพี่ตัวเองหรอ -_-;

            “ก็นายมันเสียมารยาทนี่ไอ้ปาร์ก พูดจาไม่ให้เกียติน้องเขาเลย”  พี่ปั้นหยาเท้าสะเอวต่อว่าน้องชายตัวเอง ดูท่าทางเอาเรื่องเหมือนกันนะพี่ปั้นหยาเนี่ย

            “เอ่อ...พี่ว่าเราเข้าไปพักข้างในก่อนดีกว่า ก่อนที่จะมีสงครามเกิดขึ้นแถวนี้ ^^”  พี่แม็กซ์พูดยิ้มๆ ก่อนจะจูงมือพี่ปั้นหยาเดินนำเข้าไปด้านในซึ่งเป็นส่วนของล็อบบี้ของรีสอร์ท

            ฉันเคยได้ยินมิกกิเล่าให้ฟังอยู่นะว่าพี่ปั้นหยาออกแนวเฮี้ยว เปรี้ยว ซ่า แต่ไม่นึกว่าจะขนาดนี้ แต่ก็ดีแล้วล่ะจะได้คอยตักเตือนเวลาที่พี่ปาร์เกต์ทำนิสัยเสียกับคนอื่น

            “ฮิ้ววว~ ฮ่าๆๆๆ”

            “สวยจังเลย”

            “นั่นสิ!”

            เสียงนี้ดังลอยมาจากชายหาดที่อยู่ไม่ไกลจากรีสอร์ท พอหันไปมองก็เห็นกลุ่มคนประมาณ 20 เกือบ 30 ชีวิตกำลังยืนถ่ายรูปหมู่กันอยู่

            “พวกนั้นเขามากับทัวร์หรอคะ ทำไมคนเยอะจัง”  มิกกิถามเมื่อเดินตามพี่ๆ เข้ามาถึงล็อบบี้แล้ว

            “อ๋อ เปล่าหรอก พวกเขามาเลี้ยงรุ่นกันน่ะ รู้สึกว่าจะมากันเกือบทั้งห้องเลยนะ”  พี่แม็กซ์บอกขณะที่พนักงานเข้ามาช่วยยกของของพวกเราไปเก็บไว้ที่ห้องพัก

            “ดูท่าทางเหมือนจะสนุก พี่ก็ว่าจะทำตามบ้างล่ะ ^^”  พี่ปั้นหยาพูดเสริม

            พี่ปั้นหยาเตรียมห้องเอาไว้ให้เป็นบังกะโลหลังเล็กๆ ริมทะเล ฉันพักห้องเดียวกับมิกกิ พี่ยศพักกับพี่มาร์ช ส่วนพี่ปาร์เกต์มีห้องพักส่วนตัวค่ะ เป็นบ้านหลังเล็กๆ เหมือนกัน แต่การจัดแต่งน่าจะหรูกว่า (เท่าที่แอบส่องเข้าไปดูข้างในตอนเดินผ่านน่ะนะ -_-;)

            ช่วงเย็นของวันนี้ มีงานเลี้ยงเล็กๆ ซึ่งจัดขึ้นเพื่อให้คนในครอบครัวและเพื่อนที่สนิทของทั้งสองฝ่ายได้พูดคุยสังสรรค์กัน ถือว่าเป็นปาร์ตี้สละโสดเล็กๆ ของคู่บ่าวสาวนั่นเอง

            งานวันนี้เป็นงานเลี้ยงแบบค็อกเทล อาหารน่าตาน่ากินถูกจัดวางไว้บนโต๊ะอย่างสวยงาม เพราะเป็นปาร์ตี้สำหรับว่าที่บ่าวสาวธีมงานเลยเป็นสีชมพูหวานแหววทั้งงานเลย เห็นพี่ปั้นหยาเฮี้ยวๆ แบบนั้นก็แอบหวานเหมือนกันนะเนี่ย

            “จะกินอะไรก็หยิบๆ สักทีสิ”  เสียงพี่ปาร์เกต์ดังอยู่ใกล้ๆ อ้าว...แล้วเขาจะมาเดือดร้อนอะไรกับฉันล่ะ =_=

            “ก็มันยังเลือกไม่ได้นี่คะ”

            “งั้นก็หลีกให้คนอื่นเขาเลือกหน่อย ยืนอืดขวางทางอยู่ได้”  พี่ปาร์เกต์พูด ฉันเลยมองไปรอบๆ ตัว คนอื่นเขาก็หยิบของตัวเองไปไม่เห็นจะมาเดือดร้อนอะไรกับฉันเหมือนอีตาปาร์เกต์นี่เลย ตั้งใจหาเรื่องกันนี่หว่า -*-!

            “คนอื่นที่ว่า เป็นพี่คนเดียวรึเปล่าคะพี่ปาร์เกต์”

            “เอ๊ะ! ทำไมน้ำปิงยังเรียกว่า ‘ปาร์เกต์’ อยู่ล่ะ ยาวจะตาย”  อยู่ๆ พี่ปั้นหยาก็มายืนอยู่ข้างหลังฉัน มาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็เนี่ยไม่รู้ตัวเลย =_=

            “ยุ่งน่า -*-”  พี่ปาร์เกต์บ่นใส่พี่สาว

            “พี่เขายังไม่ให้ปิงเรียกน่ะค่ะ”  ฉันตอบ

            “หือ? ยังหวงชื่ออีกหรอเนี่ย แค่ให้เรียก ‘ปาร์ก’ จะเรื่องมากไปไหน”

            “นั่นสิคะ ปิงก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม”

            “ไปไหนก็ไปเลยไป”  พี่ปาร์เกต์ยังคงพ่นพิษใส่พี่สาวต่อ =_=

            “ชื่อนั้นฉันเป็นคนบุกเบิกคนแรกนะ ทำไมคนที่ต้องคอยอนุญาตกลับไม่ใช่ฉันล่ะ”  พี่ปั้นหยาถามพี่ปาร์เกต์บ้าง

            “ก็นั่นมันชื่อของฉัน เพราะฉะนั้นฉันมีสิทธิ์”  พี่ปาร์เกต์ยังคงเถียงพี่สาวต่อไป U_U

            “เฮ้อ...แค่ชื่อเองนะน้องชาย”  พี่ปั้นหยาพูดพร้อมกับเอามือตบคางพี่ปาร์เกต์เบาๆ เหมือนพี่ปาร์เกต์เป็นเจ้าตูบตัวน้อยๆ

            “ใช่สิ เธอก็คิดได้แค่นั้นแหละ!”  พี่ปาร์เกต์พูดแล้วเดินสะบัดไปเลย โดยทิ้งจานของตัวเองไว้บนโต๊ะ เขายังไม่ได้หยิบอะไรใส่จานเลยนี่นา

            “อย่าไปถือสาเลยนะ น้องพี่มันก็เรื่องมากแบบนี้แหละ”  พี่ปั้นหยาพูดแล้วหยิบอาหารใส่จานต่อ

            ทำไมแค่เรื่องชื่อพี่ปาร์เกต์ต้องโมโหขนาดนี้ด้วยนะ มันต้องมีเหตุผลสิไม่งั้นคนเราไม่ทำตัวเรื่องมากกับเรื่องเล็กๆ แค่นี้หรอก

            “พี่ปั้นหยา ปิงขอถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ” 

            “ได้สิ”

            “ทำไมพี่ปาร์เกต์ไม่ยอมให้คนที่ไม่สนิทเรียกว่า ‘ปาร์ก’ ล่ะคะ”

            “เฮ้อ...ที่จริงมันก็เป็นความผิดของพี่ด้วยนั่นแหละ...แต่ที่จริงเรื่องมันก็ไม่ได้มีอะไรมากหรอก แค่มีช่วงหนึ่งพี่คลั่งเกาหลีมาก ก็เลยเรียกปาร์เกต์ว่า ‘ปาร์ก’ มันก็เลยติดปากมาตั้งแต่ตอนนั้น แต่ที่หมอนั่นไม่ชอบเวลาคนไม่สนิทหรือว่าคนที่ยังไม่ไว้ใจเรียกว่า ‘ปาร์ก’ เพราะว่ากลัว...”

            “กลัว...?”  ฉันทวนคำ กลัวอะไรแค่ชื่อ -_-?

            “กลัวว่าคนที่เรียกจะไม่สนใจใยดีไงล่ะ โดยเฉพาะคนที่ไม่สนิทด้วยแล้ว ยิ่งมีเปอร์เซ็นสูงที่จะไม่สนใจและทิ้งเขาไว้คนเดียว”

            “ขอโทษนะคะ...คือปิงยังไม่เข้าใจอยู่ดีค่ะ”

            “คือ...ตอนที่พี่คลั่งเกาหลีพี่ไม่สนใจปาร์เกต์เลย ถึงพี่จะตั้งชื่อใหม่ให้ว่า ‘ปาร์ก’ แต่มันก็ไม่ทำให้พี่สนใจน้องชายตัวเองเพิ่มขึ้นมาเลย น้องชวนเล่นก็ไม่เล่น ชวนไปไหนก็ไม่ไป เขาเลยฝังใจว่า คนที่เรียกเขาว่า ‘ปาร์ก’ ทุกคนจะไม่สนใจและทิ้งเขาไปในที่สุด”

            “อ้าว...กลัวคนอื่นทิ้ง กลัวคนอื่นไม่สนใจ แต่กลับอนุญาตให้คนที่สนิทเรียกได้มันคืออะไรล่ะคะ? เขาไม่กลัวโดนทิ้งบ้างหรอ ยิ่งโดนคนที่สนิทและไว้ใจทิ้งมันยิ่งเจ็บปวดกว่าไม่ใช่หรอคะ"

            “เพราะเขามั่นใจไง...ว่าทุกคนที่เขาอนุญาตให้เรียกจะไม่ทิ้งเขาไปไหน ไอ้น้องชายของพี่ก็เลยต้องคัดสรรค์คนที่ไว้ใจได้ก่อนที่จะให้เรียกว่า ‘ปาร์ก’ ไงล่ะ”

            ในที่สุดฉันก็ถึงบางอ้อ! ฉันคิดมาตลอดว่าพี่ปาร์เกต์ก็เป็นแค่ผู้ชายเรื่องเยอะคนหนึ่ง เพราะแม้กระทั่งการเรียกชื่อยังเรื่องเยอะขนาดนี้เลย แต่พอได้ยินเหตุผลที่แท้จริงกลับทำให้รู้สึกว่าพี่ปาร์เกต์เป็นผู้ชายที่ละเอียดอ่อนอย่างคาดไม่ถึง

            คำว่า ‘ปาร์ก’ มีไว้สำหรับคนที่เขาไว้ใจงั้นหรอ...

            หลังจากแยกกันกับพี่ปั้นหยาฉันก็เลือกอาหารใส่จานมาให้พี่ปาร์เกต์ 4-5 อย่าง แต่ตามหายังไงก็ไม่เจอ...กลับห้องไปแล้วรึไงนะ?

            “ปิง!! เห็นพี่ปาร์กไหม?”  อยู่ๆ มิกกิก็วิ่งกระหืดหระหอบมาหาฉัน ทำอย่างกับเห็นนางเงือกโผล่ขึ้นมาจากทะเลยังงั้นแหละมิกกิ -_-

            “ไม่เห็นนะ”  ฉันก็กำลังตามหาอยู่เนี่ย (ฉันคิดต่อในใจ =_=)

            “เฮ้อ...ทำไงดีล่ะ! พี่ยศกับพี่มาร์ชแย่แล้วน่ะสิ” 

            “เกิดอะไรขึ้น!”

            “เมื่อกี๊ฉันเห็นสองคนนั้นกำลังชกกันใหญ่เลย พอฉันเข้าไปห้ามก็แยกย้ายกันไปคนละทาง สักพักก็ไปเห็นแข่งสกีกันที่ทะเลโน่นแล้ว”

            “เฮ้ย! พี่เขาทะเลาะกันเรื่องอะไร”

            “ไม่รู้เหมือนกัน เหมือนจะเป็นเรื่องใหญ่เลยนะ ไม่งั้นพวกพี่เขาไม่ทะเลาะกันขนาดนั้นหรอก”

            “แล้วมีใครไปห้ามแล้วรึยัง”

            “มีพี่แม็กซ์กับคนของรีสอร์ทน่ะ แต่พวกเขาก็ห้ามไม่ได้เลยสักคน ฉันเลยต้องตามหาพี่ปาร์กนี่แหละเผื่อจะช่วยอะไรได้”

            “งั้นแกไปบอกพี่ปั้นหยาก่อนแล้วกัน เดี๋ยวฉันจะช่วยหาอีกแรง”

            “ได้ๆ”  มิกกิรับคำอย่างรวดเร็วแล้วเดินเข้าไปในงานเพื่อบอกพี่ปั้นหยา ส่วนฉันที่รับปากไว้แล้วว่าจะช่วยหาพี่ปาร์เกต์ก็เริ่มปฏิบัติการทันที แต่...จะเจอไหมเนี่ย -_-?

            ฉันเดินออกมาตามชายหาดเรื่อยๆ ก็เจอพี่ปาร์เกต์นอนอยู่บนเปลใกล้ๆ กับบ้านพักของพี่เขา สายตาเหม่อมองไปที่ท้องทะเลยามค่ำคืนอย่างกับพระเอกมิวสิก พี่จะรู้ไหมว่าเพื่อนรักของพี่ทั้ง 2 คนจะฆ่ากันตายอยู่แล้ว =_=

            “พี่ปาร์เกต์!”  ฉันเรียกทันทีที่เดินเข้าไปใกล้พอ

            “มีอะไรอีก...อยากเรียกฉันว่า ‘ปาร์ก’ จนตัวสั่นเลยรึไงถึงได้ตามมาที่นี่” 

            อ้าว ฉันลืมไปเลยว่าพี่เขากำลังงอนเรื่องชื่ออยู่...

            “เปล่าสักหน่อย ที่ฉันตามพี่มาเพราะว่าเรื่องของพี่ยศกับพี่มาร์ชต่างหากค่ะ”

            “สองคนนั้นมันเป็นอะไร”  พี่ปาร์เกต์ถามเรียบๆ และยังคงนอนอยู่ท่าเดิม

            “พี่เขาทะเลาะกัน...ตอนนี้แข่งสกีกันอยู่ในทะเลโน่นอ่ะค่ะ”  ฉันชี้ออกไปที่ทะเล พี่ปาร์เกต์เด้งตัวขึ้นยืนแทบจะทันที

            “ทะเลาะกันเรื่องอะไร...เรื่องมิกกิหรอ?”

            “เอ่อ...เรื่องนั้นฉันไม่รู้หรอกค่ะ”

            “เฮ้อ...”  พี่ปาร์เกต์ถอนหายใจใส่หน้าฉันแรงๆ แล้วรีบสาวเท้ายาวๆ ของตัวเองไปที่ชายหาดทันที

            อ้าว! แล้วพี่เขารู้หรอว่าเขาแข่งสกีกันที่ไหน ทะเลก็ออกจะกว้าง

            “ทางไหนล่ะ พาฉันไปสิ!”  พี่ปาร์เกต์หันมาตวาดลั่นเหมือนเพิ่งจพคิดได้ว่าต้องมีฉันคอยนำทาง เห็นไหมล่ะคิดไม่ทันขาดคำ =_=

            “ทางนี้ค่ะ”  ฉันบอกแล้วเดินนำพี่ปาร์เกต์ไปที่ที่มีเรื่องกัน ตอนนี้มีคนมามุงดูเหตุการณ์มากขึ้นแล้ว ทั้งคนในงาน ทั้งแขกที่มาพักในรีสอร์ท คลื่นก็เริ่มแรงขึ้นเรื่อยๆ แต่พี่ยศกับพี่มาร์ชก็ไม่ยอมเลิกกันสักที

            จนกระทั่ง...

            บรื้นนน...~ โครม!!

            ฉันกับพี่ปาร์เกต์เดินมาถึงได้ไม่เท่าไหร่ สกีของทั้ง 2 คนก็ชนกันแล้วก็คว่ำลงกลางทะเลทันที!

            “เฮ้ย!!”  พี่ปาร์เกต์ร้องออกมาดังลั่น แล้วเหมือนว่ากำลังจะวิ่งลงทะเลฉันเลยต้องรีบคว้าแขนพี่เขาไว้

            “พี่ปาร์เกต์!!! จะไปไหน!”

            “ไปช่วยพวกนั้นไง!! ฉันปล่อยให้พวกนั้นเป็นอะไรไปไม่ได้หรอกนะ!!”

            “ไปแล้วจะช่วยอะไรได้คะ ฉันว่าปล่อยให้เป็นหน้าที่คนของรีสอร์ทจะดีกว่า”

            ฉันบอกแล้วพยักพเยิดไปที่คนของรีสอร์ทที่ออกเรือไปถึงจุดเกิดเหตุแล้ว และสามารถช่วยพี่ทั้ง 2 คนขึ้นมาจากน้ำได้อย่างปลอดภัย พี่ปาร์เกต์ถอนหายใจออกมาแรงๆ อย่างโล่งอก แล้วหันมามองแขนของตัวเอง

            เออว่ะ...ฉันลืมไปว่าจับแขนพี่เขาอยู่ -////-

            “ขอโทษค่ะ”  ฉันรีบชักมือกลับมาทันที พร้อมกับความรู้สึกร้อนๆ เริ่มถาโถมเข้ามาในตัวทั้งที่ลมที่พัดอยู่บนชายหาดทั้งแรงและเย็น แต่ตัวฉันมันกลับร้อนขึ้นมาแปลกๆ -///-

 

 

*******************************************************

อัพแล้วจ้า ^_^

ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยนะ ^O^

:: รอคอยคอมเม้น Y_Y

********************************************************