The Ugly Girl ฉันขี้เหร่หรือนายเท่เกิน...?

 
[9 :: ห้างฟินาเล่]
 
            “เหม่ออะไรอยู่ ไหนว่าจะล้างไง”  พี่ปาร์เกต์ยื่นจานใบแรกมาให้ฉัน
            “อะ...อ๋อ! ค่ะๆ”  ฉันรีบลนลานเปิดก๊อกแล้วรับจานใบนั้นมา แต่...
            เพร๊ง!!!
            ความซุ่มซ่ามมันไม่เข้าใครออกใครจริงๆ =_=;
            “ขี้เหร่แล้วยังจะซุ่มซ่ามอีกนะเธอ -_-”
            เอ่อ...ขอบคุณค่ะที่ชม เฮ้ย! ไม่ใช่ >_< พี่เขาด่าฉันอยู่นี่นา
            “เฮ้ย! มีอะไรกัน!!”  พี่ยศวิ่งเข้ามาในห้องครัวเป็นคนแรก ตามมาด้วยพี่มาร์ชและมิกกิ
            “ยัยนี่น่ะสิ ทำจานแกแตก”  พี่ปาร์เกต์ออกตัวนำลิ่วไปก่อนแล้ว
            “ขอโทษนะคะพี่ยศ T^T”
            “ไม่เป็นไรๆ เจ็บตรงไหนไหมเนี่ย”  พี่ยศเดินเข้ามาถามฉันใกล้ๆ พร้อมกับสำรวจฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า
            “ไม่ค่ะ แต่ดูสิกระจายเต็มเลย....”
            “อย่าขยับสิ!!”  พี่ยศกับพี่ปาร์เกต์พร้อมใจตะโกนออกมาจนฉันเผลอสะดุ้งไปนิดหน่อย ฉันแค่ชี้แล้วก็ขยับตัวนิดหน่อยเพื่อให้พี่ยศเห็นเศษแก้วชัดๆ เท่านั้นเอง ทำไมต้องตะโกนเสียงดังขนาดนั้นด้วยล่ะ ตกอกตกใจหมด T.T?
            “เอ่อ...ขอโทษค่ะ”
            “พี่ว่าปิงออกไปข้างนอกดีกว่านะ อยู่ตรงนี้เดี๋ยวเจ็บเปล่าๆ”  พี่ยศบอก นี่พี่ยศกำลังจะบอกว่าปิงซุ่มซ่ามมากเลยสินะคะ Y_Y
            “ไม่ต้อง ให้อยู่ตรงนี้แหละยิ่งเดินเพ่นพ่านยิ่งจะเจ็บตัวเปล่าๆ”  พี่ปาร์เกต์ออกความเห็น
            “แต่ฉันว่า...”
            “เถียงกันอยู่นั่นแหละ! หลบๆๆ”  พี่มาร์ชเดินเข้ามาแยกพี่ยศออกไปแล้วเก็บกวาดพื้นรอบๆ ให้
            นั่นสิ จะเถียงกันทำไมเนี่ย U_U
            “พวกแกเป็นไรกันมากป่ะเนี่ย แค่จานแตกเอง น้องเขาก็ไม่ได้เป็นเด็กสามขวบสักหน่อยจะกังวลอะไรนักหนา”  พี่มาร์ชพูดและฉันก็พยักหน้ารับทุกคำพูดของพี่มาร์ช ก็พี่เขาพูดถูกทุกอย่างเลยนี่ ฉันไม่ใช่เด็กๆ ที่จะมาคอยเก็บของมีคมให้พ้นมือสักหน่อย =_=;
            “อ่ะ เปลี่ยนมาใส่รองเท้าพี่แล้วกันพื้นรองเท้ามันหนากว่า เผื่อไอ้มาร์ชมันกวาดไม่หมด”  พี่ยศถอดรองเท้าใส่ในบ้านของตัวเองมาให้ฉัน
            “เฮ้ยๆ ฉันกวาดสะอาดแล้วน่า -*-”  พี่มาร์ชพูดแทรกทันทีเมื่อถูกกล่าวหา
            “ขอบคุณค่ะ”  ฉันถอดรองเท้าในบ้านของตัวเองเปลี่ยนมาใส่รองเท้าของพี่ยศแทนเพื่อให้พี่เขาสบายใจ
            “ดี จบเรื่องแล้วจะได้ล้างจานต่อ”  พี่ปาร์เกต์พูดแล้ววางจานที่ล้างเสร็จแล้วลงบนอ่างโดยที่ไม่ส่งมันผ่านมือฉันอีก
            โอเค...วางไว้ให้แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน =_=
            “มาๆ เดี๋ยวพี่ล้างน้ำสะอาดเอง ปิงไปรอเช็ดจานแล้วกัน”  พี่ยศเข้ามายืนแทรกกลางระหว่างฉันกับพี่ปาร์เกต์แล้วลงมือล้างน้ำสะอาดและจะส่งมันมาให้ฉันเช็ดตามลำดับ U_U
           
            วันรุ่งขึ้น เรามาเปิดห้างสรรพสินค้าแห่งใหม่ของครอบครัวพี่ปาร์เกต์ตั้งแต่เช้าเลยค่ะ งานวันนี้เต็มไปด้วยผู้คนมากมายจากทั่วทุกสารทิศทั้งในตัวจังหวัดและจังหวัดใกล้เคียงก็พากันแห่แหนมาร่วมเปิดห้างใหม่กันอย่างคับคั่งอย่างกับเป็นหุ้นส่วนของห้างยังไงยังงั้น โดยเฉพาะเวทีบริเวณหน้าห้างคนยิ่งจับจองกันจนเต็มพื้นที่เลยทีเดียว จะเพราะอะไรล่ะคะ ก็มีดารามาน่ะสิ >.<//
            หลังจากพิธีการเปิดงานอย่างยิ่งใหญ่จบลงก็มีศิลปินดาราขึ้นแสดงบนเวทีเพื่อให้ลูกค้าที่มาร่วมในงานได้รับความสุขกันอย่างทั่วหน้า แต่ทำไมเป็นถึงแขกลูกชายเจ้าของห้างทั้งทีกลับไม่มีที่ดีๆ ให้นั่งดูคอนเสิร์ตเลยล่ะ ฉันอยากดูเจมส์-จิ ร้องเพลง T^T
            “ทำไมพี่ไม่ให้พนักงานจัดที่นั่งไว้ดูคอนเสิร์ตล่ะคะ”  มิกกิโอดครวญขณะเดินตามพี่ยศ พี่มาร์ชฝ่าฝูงชนเข้าไปด้านหน้าเวทีให้ได้มากที่สุด
            พวกนี้ก็เบียดเข้ามาอยู่นั่นแหละ อะไรนักหนาแค่ดารามาร้องเพลงเท่านั้นเอง (ได้ข่าวว่าที่พยายามอยู่เนี่ยก็เพื่อดูดาราร้องเพลงไม่ใช่หรอ =_=)
            “ก็พี่ไม่นึกว่าพวกเธอจะอยากดูนี่นา”  พี่ปาร์เกต์ที่เดินรั้งท้ายพูดอย่างเซ็งๆ
            วันนี้พี่ปาร์เกต์ใส่สูทมาซะเต็มยศ ยอมรับว่าพี่เขาแต่งตัวแบบนี้แล้วดูภูมิฐานแล้วก็เท่มากๆ จนฉันเผลอจ้องพี่เขาไปตั้งนานสองนาน ไม่รู้ว่าพี่เขาจะรู้ไหม...หวังว่าคงไม่รู้เถอะ >////<; แต่ตอนนี้พี่เขาถอดสูทออกมาถือไว้แล้ว คงจะร้อนอ่ะเดินอยู่ท่ามกลางฝูงชนกับแดดเปรี้ยงๆ ขนาดนี้ ฉันว่าจะถามอยู่เลยว่าทำไมไม่จัดเวทีคอนเสิร์ตไว้ในห้างซะเลย ห้างก็ออกจะใหญ่โต จัดกลางแจ้งแบบนี้มีหวังเพลียแดดตายทั้งนักร้องทั้งแฟนคลับแหงๆ #_#;
            “อุ้ย! ขอโทษค่ะ”  ยิ่งเดินเข้าไปใกล้หน้าเวทีมากเท่าไหร่ คนก็ยิ่งเบียดกันแรงมากเท่านั้นจนฉันเผลอไปเหยียบเท้าเจ๊คนหนึ่งเข้า
            “เหวอ!!” 
            อยู่ๆ ก็มีคลื่นมหาชนไหลมาจากไหนก็ไม่รู้ทำให้ฉันถูกเบียดไปข้างหลัง...อ้าวเฮ้ย!! ฉันคลาดกับมิกกิแล้วอ่ะ พี่ยศกับพี่มาร์ชก็เดินไปโน่นแล้ว ทำไงดีๆ T^T
            “เธอเหยียบเท้าฉันอยู่นะ”  เสียงของพี่ปาร์เกต์ดังอยู่ใกล้มากๆ จนฉันรู้สึกได้ถึงแรงสั่นสะเทือนเวลาพูด เอ่อ...นี่ฉันพิงพี่เขาอยู่หรอเนี่ย U////U
            “เอ่อ...ขอโทษค่ะ”  ฉันพูดแล้วรีบผละออกทันที แต่ก็ออกไปได้ไม่มากเท่าไหร่เพราะว่าคนแถวนี้ก็เยอะไม่ต่างจากหน้าเวทีเลย
            “ฉันบอกไอ้ยศแล้วว่าไม่ต้องมาดูก็ไม่เชื่อ คนก็เยอะร้อนก็ร้อน”  พี่ปาร์เกต์บ่นพร้อมกับเอาผ้าเช็ดหน้าซับเหงื่อให้ตัวเอง ยิ่งเหงื่อออกผิวยิ่งผ่องอ่ะพ่อคุณ -..-;
            “แล้วนี่เธอจะดูไหม ถ้าอยากดูฉันจะได้พาไปส่งให้พวกนั้น”  พี่ปาร์เกต์ถามพร้อมกับพยักพเยิดไปที่หน้าเวที อะไรนะ! พวกเขาเดินไปถึงเวทีแล้วหรอ >.<! เพราะว่าฉันเตี้ยกว่าพี่ปาร์เกต์ (มาก) ฉันเลยมองไม่เห็นว่าพวกมิกกิเดินไปถึงแล้ว มองไปก็เจอแต่หลังคนอื่นเต็มไปหมด U.U
            “ตอบช้าจริง!”  พี่ปาร์เกต์สบถแล้วหันหลังเดินออกจากงาน อ้าวเฮ้ย! ไปไหนน่ะ รอด้วยสิ >_<!
            “พี่ปาร์เกต์ รอด้วยค่ะ!!”  ฉันตะโกนแล้วรีบเดินตามออกไปติดๆ
            แดดก็แดด! ร้อนก็ร้อน! คนก็เยอะ! โว้ย!! อะไรกันนักหนาเนี่ย!!
            “ขอโทษค่ะๆๆ ขอทางหน่อย”  ฉันพูดพร้อมกับเดินฝ่าผู้คนตามพี่ปาร์เกต์ไป แต่ฉันว่าฉันรีบแล้วนะทำไมพี่ปาร์เกต์เดินไปถึงโน่นแล้วล่ะ!
            “อ้าว!”  ฉันร้องแล้วหยุดฝีเท้าลงทันทีเพราะพอเดินต่อมาได้สักพักพี่ปาร์เกต์ที่เห็นหลังไวๆ เมื่อกี๊กลับหายไปกับมวลมหาประชาชนอย่างไร้ร่องรอย หันกลับไปข้างหลังก็ออกมาไกลเกินกว่าจะกลับไปหาพี่มิกกิได้แล้ว ฉันก็มัวแต่มองคนที่อยู่ข้างหน้าจนไม่ได้มองว่าพี่ปาร์เกต์เดินไปทางไหนซะด้วยสิ =_=;
            นี่ฉัน...โดนลอยแพหรอ!
            ฟึบ!
            “ทำตัวเป็นแด็กหลงทางไปได้”  เสียงของพี่ปาร์เกต์ดังขึ้น พร้อมกับเสื้อสูทที่ถูกวางลงบนหัวของฉัน
            พี่คะ! มันไม่ใช่ที่วางของนะ หัวคนค่ะหัวคน! +_+!!!
            “ตามมาไอ้ขาสั้น!”  พี่ปาร์เกต์บอกแล้วจับมือฉันเดินไป เอ่อ...นี่พี่เขากลับมาหาฉันหรอ >.<///
            ฉันเดินตามพี่ปาร์เกต์ออกมาไกลจากเวทีคอนเสิร์ตเรื่อยๆ โดยมีเสื้อสูทวางอยู่บนหัว ที่ฉันไม่เอาออกเพราะว่ามันใช้บังแดดเวลาเที่ยงวันได้อย่างดีทีเดียว แถมมีกลิ่นหอมอ่อนๆ ของน้ำหอมที่พี่ปาร์เกต์ใช้ลอยคลุ้งไปหมด ทำให้มันรู้สึกสดชื่นขึ้นมากเลย -.,-
            พี่ปาร์เกต์พาฉันเดินเข้ามาในห้าง ข้างในนี้มีแอร์เย็นเฉียบแถมอากาศถ่ายเทดีกว่าข้างนอกเป็นไหนๆ คนก็ไม่วุ่นวายเท่าอีกต่างหาก โชคดีจริงๆ ที่คิดไม่ผิดเดินตามมิกกิไป ^_^
            “เธอจะเดินดูของหน่อยไหม”  พี่ปาร์เกต์ถามเมื่อเดินเข้ามายืนรับแอร์ได้สักพัก
            “เดินดูหน่อยก็ดีเหมือนกันค่ะ ^^” 
            “อืม”  พี่ปาร์เกต์รับคำแล้วเดินนำออกไป แต่เอ๊ะ! นี่เรายังจับมือกันอยู่หรอ -////-?
            “เอ่อ...พี่ปาร์เกต์คะ -////-”
            “อะไร?”
            พี่ปาร์เกต์หันมาขมวดคิ้วถาม พี่แกคงลืมตัวเหมือนกับฉันนั่นแหละ -////- ฉันก้มลงไปมองมือของตัวเองแทนคำตอบ พอพี่เขามองตามลงไปพี่เขาก็รีบปล่อยมือออกจากฉันทันที
            “โทษที -_-”
            “เสื้อด้วยค่ะ”  ฉันยื่นสูทคืนให้ พี่ปาร์เกต์รับมันไปถือแล้วเดินนำหน้าฉันไป
            เราเดินเล่นกันมาเรื่อยๆ จนกระทั่งถึงชั้นของเครื่องประดับ ชั้นนี้ฉันไม่กล้าแม้แต่จะแลสายตาไปมองเลยเพราะว่ามันคงจะแพงน่าดู ขืนฉันซื้อสักชิ้น รับรองได้กินแกลบแทนข้าวแน่ๆ เดือนนี้ Y_Y
            “เธอไม่คิดจะซื้ออะไรเลยหรอ จะเดินให้ขามันใหญ่ฟรีๆ รึไง”  พี่ปาร์เกต์มองฉันเหมือนฉันเป็นตัวประหลาดอีกแล้ว แค่เดินห้างแล้วไม่ยอมซื้ออะไรก็มองว่าประหลาดแล้วหรอ =_=;
            “ก็มันเหมือนจะแพงมากเลยอ่ะค่ะ ฉันว่าเราไปชั้นอื่นดีกว่านะ ^^;”
            “เฮ้อ...งั้นรอแถวนี้ก่อนแล้วกัน ไปเข้าห้องน้ำก่อน” 
            พี่ปาร์เกต์เดินหายเข้าไปในห้องน้ำชาย เฮ้อ...จะให้ฉันดูได้ไงล่ะของห้างตัวเองถูกซะที่ไหน ฉันบ่นๆ (ในใจ) ก่อนจะเดินไปดูของผ่านตู้กระจกของร้านเครื่องประดับที่อยู่ใกล้ๆ
            “เข้ามาเดินชมของด้านในก่อนได้นะคะ”  พนักงานหญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาหาฉัน เอาแล้วไง! ฉันไม่ได้อยากได้ของแพงๆ พวกนี้สักหน่อย >..<!
            “อ๋อ...เอ่อ”
            “แค่เดินดูเฉยๆ ก็ได้ค่ะ ไม่เป็นไร ^_^”  ยัยนี่คงรู้ว่าฉันไม่มีเงินจะซื้อแน่ =_=
            “ได้ค่ะ”  ฉันยิ้ม แล้วเดินตามพนักงานคนนั้นไป
            โป๊ะ!!
            “ยินดีด้วยค่ะ ^O^” 
            “เฮ้ย!”  ฉันสะดุ้งสุดตัวเพราะทันทีที่ก้าวเท้าเข้าไปในร้านก็มีพรุสายรุ้งกระจายอยู่รอบตัว พนักงานทั้ง 4 คนในร้านยืนอยู่รอบตัวฉันพร้อมกับฉีกยิ้มกว้างอย่างยินดี
            “ยินดีด้วยนะคะ คุณเป็นลูกค้าคนที่ 99 ของวันนี้ ทางร้านมีโปรโมชั่นลด 80% สำหรับคุณค่ะ ^O^”  พนักงานคนที่เชิญฉันเข้ามาในร้านพูดพร้อมกับรอยยิ้มสดใส
            อะไรนะ!! อะไรนะ!!!!...ลด 80% เชียวหรอ!!!
            “จะ...จริงหรอคะ”
            “จริงสิคะ เลือกสินค้าได้เลยนะคะ”  พนักงานคนนั้นผายมือให้ฉันเดินเข้าไปในร้าน โชคดีเกินไปแล้วยัยน้ำปิง >_<! แต่จะซื้อดีไหมนะถ้าไม่ซื้อก็เสียสิทธิ์น่ะสิลดตั้ง 80% ถ้าเกิดของ 100 บาทก็จ่ายแค่ 20 ล่ะวะ! อย่างกับได้ฟรีขนาดนี้เลือกดูหน่อยดีกว่า >O<//
            ฉันเดินดูของอย่างสบายอารมณ์จนกระทั่งมาได้สร้อยข้อมือสีเงินมีจี้รูปหัวใจมีปีกเส้นหนึ่ง น่ารักมากๆ >.<// แต่ราคาก็แพงมากเหมือนกัน ถึงจะลดไปแล้ว 80% ก็เถอะ U_U
            “รอสักครู่นะคะ ^_^”  พนักงานคนนั้นหายไปหลังเคาน์เตอร์พร้อมกับสร้อยข้อมือเส้นนั้น ส่วนฉันน่ะหรอ...กำลังก้มหน้าก้มตานับเงินเตรียมจ่ายอยู่ -.-;
            “ไหนว่าไม่อยากซื้อไง”  เสียงพี่ปาร์เกต์ดังอยู่ใกล้ๆ ฉันสะดุ้งนิดหน่อยเพราะพี่เขาเข้ามาไม่ยอมให้สุ้มให้เสียงเลย คนกำลังตั้งใจ (นับเงิน) อยู่ วู๊!
            “ก็แหม อุตส่าห์เป็นคนโชคดีทั้งที ต้องใช้สิทธิ์กันหน่อยสิคะ ^^” 
            “โชคดีอะไร ยังมีความโชคดีหลงเหลือให้เธอด้วยหรอเนี่ย เห็นทุกทีมีแต่เรื่องซวยๆ ฮ่าๆๆ”
            เอิ่ม...ฉันอยากฆ่าเขาจัง -_-*
            “เรียบร้อยแล้วค่ะ ^_^”  พนักงานยื่นถุงกระดาษสีดำขนาดเล็กมาให้ฉัน  “ใส่เลยไหมคะ”
            “ก็ดีค่ะ” 
            พนักงานยิ้มรับก่อนจะเอาสร้อยข้อมือออกจากกล่องแล้วเอามาใส่ให้ฉัน หลังจากที่จัดการจ่ายเงินเรียบร้อยแล้ว ฉันกับพี่ปาร์เกต์ก็เดินดูของต่อและตบท้ายด้วยร้านหนังสือ เพราะว่ามิกกิบอกว่าจะมาหาที่ร้านหนังสือให้รอก่อน เราเลยมาสิงกันอยู่ที่นี่ ฉันเปิดดูหนังสือเล่มแล้วเล่มเล่ายัยมิกกิก็มาไม่ถึงสักที สงสัยคนเยอะจนออกมาไม่ได้แหงๆ พี่ปาร์เกต์ก็มาปล่อยฉันไว้ในร้านแล้วก็ไม่รู้หายไปไหน เฮ้อ...โดนลอยแพอีกตามเคยนะน้ำปิง =_=
            “ฮึบ!”  ข้างๆ ฉันมีเด็กตัวเล็กๆ คนหนึ่งกำลังเขย่งๆ แล้วก็เอื้อมมือขึ้นไปบนชั้นหนังสือเหมือนพยายามจะคว้าอะไรสักอย่าง
            “จะเอาเล่มไหนครับ ^^”  ฉันเข้าไปถามเด็กน้อยคนนั้นพร้อมกับรอยยิ้มนางงาม เด็กผู้ชายสมัยนี้นี่มันหล่อตั้งแต่เด็กเลยนะเนี่ย >///<
            “จาเอาเล่มนั้นค้าบ”  เด็กน้อยชี้ขึ้นไปบนชั้น
            “เล่มไหน?...เล่มนี้หรอ”  ฉันหยิบหนังสือภาพไดโนเสาร์ออกมาจากชั้น
            “ไม่ใช่ค้าบ จาเอาเล่มน้าน” 
            “เล่มนี้ใช่ไหม ^^”  หยิบหนังสือนิทานสอนใจออกมา
            “ม่ายใช่ค้าบ จาเอาเล่มน้าน”  หนูน้อยยังคงชี้ไปที่หนังสือที่ตัวเองต้องการอย่างไม่ลดละ =_=;
            “เล่มนี้หรอ ^^;”  ฉันหยิบหนังสือภาพบาร์บี้ออกมาด้วยมือที่สั่นเทา ถ้าหนูจะเอาเล่มนี้จริงๆ ป้าจะเอาหัวโขกชั้นหนังสือให้รู้แล้วรู้รอด เด็กผู้ชายกับสมุดระบายสีบาร์บี้ อ๊ากส์!! ถ้าจะรู้จักตัวตนตัวเองไวขนาดนี้นะ! ฉันไม่สงสัยแล้วว่าทำไมผู้หญิงถึงได้โสดกันเยอะ! กอดคอกันไปบวชเถอะชะนีไทย!!
            “ไม่ช่ายอ่า โผมจาเอาอันนั้น”  หนูน้อยยังคงชี้ขึ้นไปบนชั้นหนังสือ เฮ้อ...ป้าโล่งอก ดีแล้วลูกที่ไม่เอาเล่มนี้ -_-;;
            ฉันมองขึ้นไปบนชั้นหนังสืออย่างพินิจพิจารณามากขึ้น เอ...หรือน้องเขาเป็นเด็กอัจฉริยะอยากอ่านหนังสือติวฟิสิกส์ล่วงหน้านะ (อยู่ชั้นข้างๆ)
            “จาเอาอ่ะ จาเอา...”  หนูน้อยน่ารักเริ่มงอแง เอาแล้วไง =_=;
            “มาๆ เดี๋ยวพี่อุ้มให้เลือกเองดีไหม”  หนูน้อยพยักหน้ารับพร้อมรอยยิ้ม ฉันเลยก้มลงไปอุ้มน้องขึ้นมาแล้วให้เลือกตามใจชอบ
            “เธอขโมยลูกใครมาน่ะ -*-”  พี่ปาร์เกต์เดินเข้ามาสมทบ
            “ไม่ได้ขโมยค่ะ น้องเขาอยากได้หนังสือแต่มันสูงฉันเลยอุ้มให้เลือกเอง”
            “มานี่มา เธออุ้มเดี๋ยวลูกเขาก็หล่นจนได้แหละ ถือหนังสือให้ฉันด้วย”  พี่ปาร์เกต์แย่งน้องน้อยคนนั้นไปอุ้มแล้วส่งหนังสือที่ถือมาให้ฉันถือแทน พี่เขาอ่านหนังสือธรรมะด้วยหรอเนี่ย -_-?
            “ยายฝากซื้อ -_-”  พี่ปาร์เกต์พูดโดยที่ฉันยังไม่ได้ถามออกไปด้วยซ้ำ นี่ฉันแสดงออกขนาดนั้นเลยหรอว่าสงสัย -?-
            “เอาเล่มไหนครับ”  พี่ปาร์เกต์ถามหนูน้อยอย่างน่ารัก
            แอร๊ยยย!! ทำไมเหมาะกับการเป็นพ่อแบบนี้ล่ะ >////<
            “อึ๋ย ดูสิๆ เพอร์เฟ็คชะมัด”
            “นั่นสิ พ่อก็หล่อแม่ก็สวย แถมลูกยังน่ารักอีกต่างหาก อิจฉาอ่ะ >.<”  เสียงกระซิบดังลอยเข้ามาให้ฉันได้ยิน ฉันเลยแอบชำเลืองไปมอง ต้นตอของเสียงมาจากเด็กผู้หญิงผมบอบ 2 คนที่อยู่ข้างๆ ชั้นวางหนังสือชั้นถัดไปนี่เอง เอ่อ...กระซิบกันดังมากค่ะน้อง พี่จิ้นตามเลยนะเนี่ย >/////<
            ฉันหันกลับมาก็เจอกับพ่อของลูก เอ้ย! เจอพี่ปาร์เกต์กำลังหัวเราะแล้วก็ลูบหัวเด็กน้อยคนนั้นอย่างใจดี รู้สึกมีออร่าผ่องออกมาจนฉันต้องหลบสายตาไปมองหนังสือที่อยู่บนชั้นแทน โอ้ย!! ฟินโว้ยยยย >O<!!!
            “เอ๊ะ! นั่นพี่เขาเป็นเจ้าของห้างรึเปล่า ฉันเห็นพี่เขาขึ้นไปเปิดงานเมื่อเช้าอ่ะ”  เสียงกระซิบของหนูน้อยผมบอบทั้ง 2 ยังคงดังเข้ามาก่อกวนหัวใจของฉันอย่างต่อเนื่อง รู้สึกว่าคราวนี้คุณน้องทั้ง 2 จะพูดกันเสียงดังขึ้นกว่าเดิมทำให้พี่ปาร์เกต์ได้ยินบ้างแล้ว
            “เออ! ใช่ๆ >_<”
            “ฉันอิจฉาพี่คนนั้นจังเลย มีแฟนเป็นเจ้าของห้างด้วยอ่ะ >O<!!” 
            ฉันเผลอเงยหน้าขึ้นไปมองพี่ปาร์เกต์ และไม่รู้ว่าเพราะอะไรพี่ปาร์เกต์ถึงได้มองมาที่ฉันในเวลาเดียวกันด้วย ทำให้เราสบตากันแป๊บหนึ่งก่อนที่ฉันจะเป็นฝ่ายหลบสายตาลงมาเอง
 
 
*******************************************************
อัพเดตค่ะ ^O^ ฝากคอมเม้น เป็นกำลังใจด้วยนะคะ
:: แต่งเองลุ้นเอง อยากให้นางเอกได้เรียกว่า 'ปาร์ก' แล้วอ่ะ อิอิ ^_^
******************************************************