White Lies เล่ห์รักผลัดกันร้ายจับนายให้มารักกัน

     ฉันเดินออกมาจาก K-Pub ด้วยใบหน้าที่เปื้อนยิ้ม พร้อมกับควงสเตเฟนแฟนหนุ่มของฉันออกมา สเตเฟนดูแลฉันได้ดีเสมอ..ทั้งที่เขาก็รู้ว่าสำหรับฉันเขาก็เป็นได้แค่เครื่องมือ..ก็แค่นั้น.. รองเท้าส้นสูงสีดำสูง 6 นิ้วของ Lies ทำให้ฉันดูสง่างามมากขึ้นไปอีก แต่ทว่า..ดวงตากลมโตของฉันก็เหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างเข้า..อะไรบางอย่างที่ทำให้ขาของฉันเปลี่ยนทิศทางการเดินและปล่อยแขนของสเตเฟนได้อย่างง่ายดาย..

     "เฟิร์ส! เฟิร์ส! แกเป็นอะไร!?" ฉันเดินเข้าไปเขย่ายัยเฟิร์สเหมือนกับกำลังเขย่าขวดโค้ก ใช่แล้วล่ะ..ที่ฉันเห็นคือผู้หญิงผมสีน้ำตาลเข้มยาวสลวยจนถึงกลางหลัง ชุดเดรสสีฟ้าอ่อนที่ทำให้เธอดูอ่อนหวานโดยไม่ต้องมีดอกไม้มาประดับ รองเท้าส้นสูงสีขาวสูง 4 นิ้วของ Akira 

     เธอคนนั้นก็คือ..เฟิร์สเลดี้ เพื่อนสนิทของฉันนั่นเอง!!

     ฉันคงจะเดินผ่านไปโดยไม่สนใจหากว่ายัยนี่ไม่ได้ร้องไห้อยู่!! ให้ตายเถอะ! ใครมันมาทำให้เพื่อนซี้สุดที่รักของฉันร้องไห้กันนะ

     "ฮือๆ เฮเลน..มิก..มิกเขา..มิกเขา.." เฟิร์สร้องจนพูดออกมาไม่เป็นภาษาฉันจับใจความได้เพียงว่ามิเกลคือสาเหตุที่ทำให้เธอร้องไห้ ทว่า..ฉันกลับรู้สึกเหมือนตัวเองถูกตบด้วยฝ่ามือขนาดใหญ่ ร่างทั้งร่างชาวาบไปหมด

     เธอเห็น..งั้นเหรอ..

     "อย่าร้องนะแก ฉัน..ฉันยังอยู่ตรงนี้.." ฉันกอดปลอบเฟิร์สอยู่นานจนยัยนี่เริ่มหยุดสะอื้น ฉันไม่ซักถามอะไรต่อเพียงแต่ขอให้สเตเฟนช่วยพาฉันและเฟิร์สไปส่งที่บ้าน และหลังจากนั้นที่ฉันส่งเฟิร์สที่คอนโด L เสร็จ สเตเฟนก็กำลังจะพาฉันไปส่งที่คอนโด K ต่อ..

     เฟิร์ส..ได้โปรดอภัยให้ฉันด้วยเถอะนะ..ที่ฉันไม่ยอมบอกเรื่องนั้นกับแก..

     ติ๊ด~ ติ๊ด~

     "ฮัลโหล.." ฉันกรอกเสียงลงในไอโฟน s6 ฝังเพชรด้วยความรู้สึกหลากหลายที่กำลังถาโถมฉันไม่หยุด ความจริงแล้ว..ฉันลืมรับจนลืมดูไปเลยด้วยซ้ำว่าใครโทรมา

     [เธอไม่ได้ดูชื่อที่เมมไว้ก่อนใช่มั้ยยัยบ้า -[]-^^ ]

     "หา?" ฉันดูเบอร์ที่โทรเข้ามาก็ต้องถึงกับตาโต.. มิเกล?

     [ฉันไง มิเกล..]

     "อืม มีอะไรเหรอ"

     [เดี๋ยวนี้โทรหาก็ไม่ได้แล้วเหรอ อยู่กับไอ้เฟนอีกล่ะสิ]

     "ประมาณนั้นแหละ"

     [เฮ้! เป็นอะไรอ่ะ น้ำเสียงดูไม่ร่าเริงเลยนะ?] จะให้ฉันไปร่าเริงกับผีอ่ะดิ ฉันลังเลอยู่ซักครู่..ไม่รู้จะบอกเรื่องที่เฟิร์สร้องไห้ให้เขาได้รับรู้ดีหรือไม่

     "คือ..เฟิร์ส..." บอกไปเลยสิ..เฮเลน..

     [เฟิร์ส? เฟิร์สเป็นอะไร!?] ฉันรับรู้ถึงน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงของมิเกล พูดไปเลยสิเฮเลน..พูดไปเลยสิ...

     "เปล่าหรอก..ฉันพูดผิดน่ะ.." ทำไมไม่บอกเขาไปเลยนะ เฮเลน..เธอนี่ขี้โกงจังเลยนะ..เธอโกงไม่ยอมบอกเรื่องที่เฟิร์สร้องไห้ให้กับมิเกลแฟนของเฟิร์สรู้ เพียงเพราะเธอไม่อยากให้เขาเดินห่างออกไปจากเธอ

     จะขี้โกงไปถึงเมื่อไหร่กันนะ..เฮเลน

     [อ๋อ อืม..ว่าแต่เธอลืมอะไรไปหรือเปล่า]

     "หืม?"

     [พรุ่งนี้ตอนเย็นเราต้องไปทะเลด้วยกันนะยัยบ้า!]

     "ทะเล.."

     [ใช่..ทะเล!]

     "ทะเล..กรี๊ด! ทะเล! ฉันกำลังจะได้ไปทะเลแล้ว กรี๊ดดดดดดด~ "

     [โว้ย! อย่ากรี๊ดสิ เสียงเธอนี่หนวกแก้วหูชะมัด บาย แค่นี้ล่ะ!]

     "ค่า" ฉันนั่งยืมแก้มแทบปริอยู่บนรถ BMW ของสเตเฟน เพียงแค่คิดว่าฉันกำลังจะได้ไปทะเลอีกครั้ง..หัวใจของฉันก็พองโตเกินจะเยียวยาแล้ว ทะเล..ฉันรักทะเลมากที่สุดเลย กรี๊ดดดดดดดด