ห่วงโซ่แห่งรัก

“นิดหน่อย คุณรชตเรียกพบจ้า”

เสียงของผู้ช่วยผู้บริหารดังขึ้น พร้อมปลุกสาวนิดหน่อยที่นั้งสับพงกอยู่ที่โต๊ะทำงานให้ตื่น

นี้มันผ่านไปเป็นอาทิตละ คงไม่ใช่เขารู้ความจริงนะ ไม่ใช่หรอก !!

…..

มันก็ไม่มีอะไรนี้หว่า แค่เรียกไปสอบถามเฉยๆคิดมากอีกแล้วเรา

“เป็นไรไปนิด?”

วีรววณถามด้วยความห่วงใย

“เปล่าอะ แค่ง่วงนอน”

“วีบอกแล้วให้นิดเลิกทำงานแบบนั้น จะได้นอนเต็มที่”

ณ ผับ โกกาต้า

เสียงเพลงของผับนี้มันมันส์จริงๆ นิดหน่อยเธอเต้นลืมโลกไปแล้วเพราะ ฤทธิ์ของแอลกอฮอลที่เธอดื้มไป แต่อยู่ๆก็ไม่คนมาจับเธอแยกจากคู่เต้นที่เธอคลอเคลียอยู่อย่างรุนแรง และพาเธอเดินมาด้านหลัง

ใครนะเธอคิดในใจแต่ก้ไม่ได้เอ่ยถาม?

*[ภาคพิเศษ ฉบับ รชต.]

ไม่รู้ผมเป็นบ้าอะไร อยู่ก็เกิดอาการหงุดหงิดขึ้นมาที่เห็นยัยขี้เมา เต้นคลอเคลียกับไอเด็กฝรั่งนั้น ให้ตายเธอผมไม่น่ามาที่ผับบ้านี้ตั้งแต่แรกเลยตั้งแต่วันที่ผมมารับตำแหน่งผู้บริหารของซีโอวี งานแรกที่ผมโดนเลยคือเพื่อนๆผมลากมาที่ผับนี้ และได้มาเจอยัยขี้เมานี้ ที่ผ่านมาเป็นอาทิตย์ไม่ใช่เพราะผมจำเธอไม่ได้หรอก ผมจำได้ตั้งแต่แรกเห็นเลยละสาวผมยาวลอนสีดำสนิท กับปากกระจับ ดวงตาสีดำ ที่ช่วยขัดเกลาให้หน้าเธอขาวสว่าง รูปร่างที่เป็นสัดเป็นส่วนถึงแม้ว่า ยามเธอทำงานที่บริษัทจะไม่แต่งหน้าแต่ผมก็จำเธอได้แม่น แต่มันไม่ใช่เรื่องอะไรที่ผมจะไปยุ่งกับเธอซักหน่อย แต่นี้ผมเป็นอะไรหงุดหงิดอะไร หรือเพราะผมตามดูเธอมาตลอดนับตั้งแต่วันนั้น บ้าไม่ใช่ตามดูแต่ผมมาเที่ยวเฉยๆ ให้ตายเถอะ

ยัยขี้เมาโดนผมลากมาข้างหลังแต่ก็ยังไม่พูดอะไรอาจจะเพราะเธอเมามากแน่เพราะที่ผมดูจากที่เธอดื้มตั้งแต่ผมมา ปกติเธอเป็นคนคุยเก่งจะตาย

ผมผลักเธอติดกำแพงและใช้ร่างกายของผมโน้มทับเธอไวไม่ให้เธอล้มลง แค่เห็นหน้าเธอใจเจ้ากรรมผมมันก็เต้นเป็นกลองชุดเหมือนเธอกำลังตีมันอย่างบ้าครั่งเลยละ

“ฉันยังไม่เลิกงานนะคะ”

เธอพูดออกมาแบบมึนๆ และเอียงคอตอบแบบนี้ ให้ตายเธอมันน่าขย้ำเกินไปแล้ว!

*[จบตอนพิเศษ ฉบับ รชต.]