[Y]ซวยฉิบหาย!ถ้ากูร้าย...ก็อย่ารัก2

เพราะสภาพของผมที่ขึ้นออฟฟิศไปทั้งๆ สภาพนั้นทำให้คนอื่นๆ มองด้วยสายตาเหยียด  พวกที่มองไม่ใช่คนในบริษัทของพี่ลุกซ์หรอกแต่เป็นคนของบริษัทอื่นที่ใช้ตึกเดียวกัน

“ว้ายน้องเปอร์! ทำไมมาสภาพนี้ล่ะลูก?” พี่ผึ้งทักขึ้นอย่างตกใจที่เห็นผมไปสภาพโทรมๆ  ทั้งหน้าตา เสื้อผ้าและสภาพมือของผมดูสกปรกมากเลย

“เปอร์ ทำไมหน้าโทรมแบบนี้ล่ะ?” พี่พลอยที่อยู่หน้าห้องพี่ถังลุกเดินออกมามองผมด้วยสายตาสงสัยปนเวทนา

“เมื่อคืนไปดื่มกับพวกพี่ๆ น่ะครับเลยแฮงก์” ผมบอกพี่พลอยยิ้มๆ

“ทำไมรีบมานักล่ะ? ปกติต้องมาตอนเลิกงานไม่ใช่เหรอ?” พี่พลอยถาม

“พอดีรีบเอาข้าวเที่ยงมาส่งให้พี่ลุกซ์น่ะครับ” ผมพูดพลางยกกล่องพลาสติกที่บรรจุสเต็กกับเครื่องเคียงน่าทานเอาไว้ขึ้นมาโชว์

“ดีเลยจ้า  เมื่อเช้าประธานยังไม่ได้ทานอะไรมาเลย  ดื่มแค่กาแฟถ้วยเดียว” พี่ผึ้งบอกยิ้ม  ผมพยักหน้ารับด้วยสีหน้าอิ่มเอิบก่อนจะเดินไปเคาะประตูห้องพี่ลุกซ์  พี่มันต้องดีใจแล้วรีบกินแน่ๆ

“เชิญ” เมื่อได้ยินเสียงตอบรับจากด้านในเพราะผมแง้มประตูไว้ให้เสียงลอดออกมาผมก็รีบเปิดประตูเข้าไป  พี่ลุกซ์เงยหน้ามองนิดๆ เมื่อเห็นว่าเป็นผมก็ก้มหน้าทำงานด้วยท่าทางเย็นชา 

ผมใจแป้วไปจนรอยยิ้มบนหน้าเจื่อนลงแต่ก็พยายามไม่คิดอะไรแล้วเดินเอากล่องอาหารไปวางไว้บนโต๊ะรับแขกภายในห้อง

“แม่ได้เนื้อดีๆ มาผมก็เลยทำสเต็กมาให้ครับ” ผมพูดพลางรอดูปฏิกิริยาตอบรับจากพี่ลุกซ์แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นจนกระทั่งซักพักพี่มันก็ต่อโทรศัพท์ไปหาใครซักคน

“สั่งอาหารเที่ยงมาให้ผมด้วย” ใจผมร่วงลงพื้นทันทีที่ได้ยินพี่ลุกซ์พูดผ่านสายโทรศัพท์ก่อนจะวาง

“เอ่อ...ไม่เห็นต้องสั่งข้าวเข้ามาเลยนี่ครับ  นี่ไง ผมอุ่นให้แล้วนะ  กำลังร้อนๆ เลย” ผมพยายามฉีกยิ้มแล้วบอกออกไป  ให้ตายเถอะ  ปากก็ยิ้มอยู่แท้ๆ แต่ทำไมตามันแสบๆ ร้อนๆ แบบนี้วะ

“อยากกินข้าว” พี่ลุกซ์พูดทั้งๆ ที่ไม่ยอมมองหน้าผม  เอาแต่ก้มหน้าก้มตาอ่านเอกสาร

“อ๋อ โอเคครับ  งั้นผมเอานี่ไว้นะ  ถ้าเกิดหิวขึ้นมาจะได้กินเลย” ผมพูดยิ้มๆ แม้จะยิ้มไม่ออกแล้วก็ตาม

“ไม่ต้อง” พี่ลุกซ์พูด  ผมเม้มปากมองหน้าพี่มันพลางพยายามกลั้นน้ำตา  อยากจะโมโหใส่อยู่หรอกนะที่ทำกับผมแบบนี้แต่เพราะผมสำนึกได้ว่าผมทำให้พี่ลุกซ์เสียใจจนเสียศูนย์ผมก็เลยได้แต่อยู่นิ่งๆ โดยไม่โวยวาย

“งั้น...ผมให้พี่ผึ้งเก็บไว้ให้นะครับ  ตะ...แต่ถ้าไม่กินก็...ทิ้งก็ได้ครับ ไม่เป็นไร” ยิ่งพูดเสียงผมยิ่งแผ่วปลายเพราะกำลังควบคุมไม่ให้มันสั่น  ส่วนน้ำตามันก็ออกมาคลอที่ขอบตาซะแล้ว

“อืม” พี่ลุกซ์ตอบอย่างขอไปทีโดยที่ยังไม่มองหน้าผมเหมือนเดิม  ผมกำมือแน่นทั้งๆ ที่ยังเจ็บเพื่อบังคับตัวเองไม่ให้สั่น  ผมไม่โกรธพี่ลุกซ์เลยที่พี่มันเฉยชา  ผมโกรธตัวเองมากกว่าที่เป็นต้นเหตุ

ผมเดินออกจากห้องพี่ลุกซ์ด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนักทำให้พี่ผึ้งกับพี่พลอยที่ยังยืนอยู่ที่เดิมเดินเข้ามาปลอบ

“ทะเลาะกันใช่ไหม?” พี่ผึ้งถามพลางลูบแขนผมเบาๆ  ผมพยักหน้ารับ

“เปอร์! มือไปโดนอะไรมาทำไมพลาสเตอร์ถึงเยอะแยะแบบนี้ฮะ!?” พี่พลอยถามเสียงดังอย่างตกใจ

“เอ่อ ก็...ทำงานนั่นแหละครับ  สงสัยมึนไปหน่อยเลยเป็นอย่างนี้” ผมยกมือตัวเองขึ้นมาดูแล้วปล่อยมันกลับที่เดิม

“เดี๋ยวพี่ทำแผลให้ใหม่” พี่พลอยขมวดคิ้วพูดพลางจับมือผมขึ้นมาอย่างไม่นึกรังเกียจที่มือผมเปื้อนและเหม็นกลิ่นน้ำมัน

“ไม่เป็นไรครับ  ไม่ได้เป็นหนักอะไร  อีกอย่างผมทำแผลมาแล้ว นี่ไง” ผมเงยหน้ามองพี่พลอยพลางยิ้มให้พร้อมกับโชว์พลาสเตอร์ที่กลายเป็นสีดำและมีฝุ่นเขลอะ

“ไม่ได้นะเปอร์  สกปรกแบบนี้แล้วแผลก็อักเสบหรอก  เล็กๆ น้อยๆ ก็ต้องทำแผลนะ” พี่พลอยดุก่อนจะจูงมือผมไปที่โต๊ะทำงานของตัวเอง

“พี่ผึ้งครับ โทรสั่งข้าวให้พี่ลุกซ์หรือยัง?” ผมถูกบังคับให้นั่งลงบนเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานโดยพี่พลอยหันไปถามพี่ผึ้งที่เดินตามมา

“สั่งแล้ว” พี่ผึ้งตอบด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนัก

“อ้อ ผมวานพี่ผึ้งไปเอาอาหารที่ผมทำมาแช่ตู้เย็นหน่อยนะครับ  แล้วก็เปลี่ยนถุงที่ใส่กล่องมาด้วยเพราะมันเปื้อนน้ำมันจากมือผม  ถ้าพี่ลุกซ์กินแล้วได้กลิ่นน้ำมันจะรู้สึกไม่ดี” ผมบอกพี่ผึ้งขณะที่พี่พลอยไปหากล่องพยาบาลจากห้องสวัสดิการ

“อดทนดีมากจ้ะ” พี่ผึ้งยิ้มให้ผมอย่างให้กำลังใจพร้อมกับลูบหัวเบาๆ ก่อนจะไปทำตามที่ผมขอร้อง

“เมื่อกี้ผมได้ยินคุณพลอยพูดถึงแผลที่มือ  ของใคร?” ทันทีที่ผึ้งเดินเข้าไปในห้องทำงานของลุกซ์เพื่อทำตามที่เปอร์ขอ  ลุกซ์ก็ถามขึ้นเพราะได้ยินแว่วๆ จากการที่เปอร์ปิดประตูไม่สนิท

“น้องเปอร์ค่ะ” ผึ้งตอบไปโดยไม่แจกแจงรายละเอียดมากนักเพราะอยากให้ลุกซ์ไปดูเองแต่หากลุกซ์ถามเธอก็พร้อมจะบอก

“มันเป็นไร?” ลุกซ์ถามออกไปเสียงแข็งๆ เหมือนไม่รู้สึกอะไรแต่ในใจกลับกระวนกระวายเพราะเป็นห่วง  ความโกรธภายในใจลดฮวบเมื่อรู้ว่าคนรักเจ็บตัว

“เห็นบอกว่าแฮงก์ก็เลยทำงานพลาดค่ะ  พลาสเตอร์ติดเต็มมือเลยค่ะ  มือน้องเปอร์สกปรกมากน้องพลอยกลัวจะอาการหนักกว่าเดิมเลยทำแผลให้ใหม่ค่ะ” ผึ้งพูดนิ่งๆ  ใจก็รู้สึกเคืองลุกซ์นิดๆ ที่ทำให้เปอร์ผู้ร่าเริงมีสีหน้าอมทุกข์ขนาดนั้น  อีกทั้งใบหน้าที่สุดโทรมของเปอร์ยิ่งทำให้เธอรู้สึกเห็นใจมาก

“เป็นอะไรมากไหม?” ลุกว์ถามออกไป  สายตาอยู่ไม่นิ่งเพราะกำลังลังเลว่าจะออกไปดีไหม

“ไม่ทราบค่ะ  แต่น้องบอกว่าไม่เป็นอะไรค่ะ”

“คุณ...ถ่ายรูปมาให้ผมดูหน่อย” ลุกซ์ลังเลนิดๆ ก่อนจะพูดออกไป

“เมื่อครู่ประธานไม่เห็นหรือคะ?” ผึ้งแสร้งทำซื่อถามออกไป

“ผมไม่ทันสังเกต” ลุกซ์ขมวดคิ้วนิดๆ แล้วบอก  ก็เขามองเปอร์แค่เสี้ยววินาทีจากนั้นก็ทำเป็นก้มหน้าก้มตาอ่านเอกสารเพื่อจะได้ไม่สบตาเพราะเขาอาจจะใจอ่อนได้

“ได้ค่ะ” ผึ้งพยักหน้ารับก่อนจะออกไปทำในสิ่งที่ลุกซ์บอกโดยไม่ลืมหยิบกล่องบรรจุอาหารของเปอร์ออกไปด้วย

ยังไม่ทันเดินออกไปพ้นห้องลุกซ์ก็เรียกให้เอากล่องอาหารกลับมาวางไว้ที่เดิม  แต่พอผึ้งจะออกไปดูอาการของเปอร์ เปอร์ก็หนีกลับไปก่อนเสียแล้วซึ่งนั่นก็ทำให้พลอยที่เพิ่งออกจากห้องสวัสดิการพร้อมกับกล่องปฐมพยาบาลทำหน้าระอากับความดื้อของเปอร์

ผมกลับมาที่ออฟฟิศอีกครั้งขณะที่ทุกคนกำลังกินข้าวเที่ยงกันอยู่  ตอนนี้ผมไม่อารมณ์กินอะไรทั้งนั้น  ปวดหัวแล้วก็มึนมากๆ  ที่สำคัญผมเสียใจสุดๆ เลยด้วย  กินอะไรไม่ลงเลยทีเดียว  ไม่ว่าใครจะชวนไปร่วมวงกินข้าวเที่ยงผมก็ไม่ไปและอ้างว่ากินกับพี่ลุกซ์มาแล้ว  ถ้าไม่พูดแบบนั้นก็คงไม่มีใครปล่อยให้ผมได้อยู่คนเดียวแน่ๆ

“เอ้า กินนี่ก่อนจะได้มีแรง” พักใหญ่ๆ พี่ลันก็เดินเอาแซนวิชมาวางไว้บนโต๊ะที่ผมกำลังฟุบอยู่

“ผมอิ่มแล้ว” ผมบอกเพราะยังไม่อยากกิน  กะจะพักสายตาจนกว่าจะหมดเวลาพักค่อยไปทำงานต่อ

“มึงยังไม่ได้กิน  ถ้ากินแล้วมึงไม่กลับมาพร้อมกับท่าทางแบบนี้หรอก  กินซะ มีแรงแล้วก็กลับบ้านไปพักก่อน  กูให้ลาครึ่งวัน” พี่ลันบอก

“งั้นผมกลับเลยได้ไหมครับ?” ผมถาม  ผมคิดว่าผมคงไม่มีแรงทำงานช่วงบ่ายแน่ๆ  กลัวล้มไปในห้องเครื่องให้พวกน้องๆ มันสมเพชเอา

“อืม กลับตอนนี้ก็ได้” พี่ลันพยักหน้า  ผมยิ้มรับอย่างอ่อนเพลียก่อนจะรีบเก็บของ

ผมโบกมือลาคนอื่นๆ ที่เดินผ่านแล้วออกไปเรียกแท็กซี่กลับบ้านทันที  และแน่นอนว่าพอกลับถึงบ้านผมก็อ้วกอีกครั้งเพราะเมารถแม้ว่าจะไม่มีอะไรให้อ้วกออกมาเลยก็ตาม

ผมกลับขึ้นไปนอนพักจนกระทั่งตื่นขึ้นอีกทีตอนเย็นๆ  เพราะรู้สึกหิวผมจึงลงมาข้างล่างและนั่นก็ทำให้ผมได้พบกับคุณชนะที่มาคุยกับพ่อเรื่องต้นไม้

ตอนแรกที่เห็นผมก็ตั้งใจจะกลับขึ้นห้องแต่นึกอะไรขึ้นมาได้ผมจึงเดินไปขอตัวเขามาคุยกันที่ข้างสระน้ำเก่าที่ตอนนี้ไม่ได้ทำความสะอาด

“คุณใช่ไหมที่ส่งวีดิโอไปให้พี่ลุกซ์!?!” ผมตะคอกถามเสียงดังอย่างโมโห  ผมว่าไอ้หมอนี่แหละที่ทำเพราะถ้าไม่ใช่มันก็ไม่รู้ว่าจะเป็นใครได้อีก

“เรื่องอะไรกันครับเนี่ย?” คุณชนะพูดออกมาแต่ใบหน้ายิ้มอย่างมีเลศนัย

“อย่ามาไขสือ!” ผมกระชากคอเสื้อเขาเข้ามาใกล้ๆ พลางขมวดคิ้วจ้องหน้าอย่างเอาเรื่อง  ถ้าหมอนี่มันพูดไม่เข้าหูผมจะตะบันหน้ามันให้แหลกเลย

“คุณพูดเรื่องอะไรผมไม่เข้าใจ” คุณชนะยังคงปากแข็ง  ไอ้สีหน้าที่ดูเหมือนคนถือไพ่เหนือกว่าแบบนี้มันน่านัก!

“คุณต้องการอะไรจากผมกันแน่คุณชนะ?” ผมถามออกไปอย่างต้องการคำตอบ  ผมรู้สึกไม่ดีกับการที่เขามายุ่งวุ่นวายกับพวกเราอย่างนี้

“ที่ผมยุ่งกับคุณเพราะผมตกหลุมรักคุณตั้งแต่แรกเห็นยังไงล่ะ  ผมอยากได้คุณนะ” คุณชนะยื่นหน้าเข้ามาหวังจะจูบแต่ผมรีบขยับออกพร้อมกับผลักเขาออกด้วย

“คุณไม่ได้รักผมหรอก  คุณแค่อยากเอาชนะ  ยิ่งผมเป็นแฟนพี่ลุกซ์ที่เป็นเพื่อนกับพี่เคย์คุณก็ยิ่งอยากจะชนะให้ได้” ผมพูดอย่างรู้ทัน  คุณชนะก็คงจะแค้นพี่เคย์จากเหตุการณ์เรื่องพี่ถังแน่ๆ ทำให้พาลไม่ชอบขี้หน้าเพื่อนของพี่เคย์ไปด้วย  ถ้าคุณชนะแย่งผมมาจากพี่ลุกซ์ได้นั่นคือเขาชนะพี่ลุกซ์ที่เป็นเพื่อนรักของพี่เคย์และนั่นหมายถึงเขาสามารถชนะพี่เคย์ได้อย่างอ้อมๆ

“คุณนี่คิดอะไรซับซ้อนจังเลยนะครับ” คุณชนะหัวเราะนิดๆ

“ยังไงก็แล้วแต่  คุณอย่ามายุ่งกับพวกผมอีก  ยังไงผมก็ไม่มีทางชอบคุณหรอก  ผมรักพี่ลุกซ์มากและเขาก็รักผมมากเช่นกัน” ผมบอก

“แน่ใจได้ยังไงครับ?” ขณะที่ผมกำลังจะหันหลังเดินหนีคุณชนะก็พูดขึ้นมาทำให้ผมชะงัก

“ผมแน่ใจครับ!” ผมหันไปพูดกับเขาเสียงหนักแน่นก่อนจะเดินกลับขึ้นห้องของตัวเองโดยไม่กินข้าวทั้งๆ ที่กำลังหิวอยู่

วันต่อมา

ผมตื่นเช้ามาทำอาหารเพื่อเอาไปให้พี่ลุกซ์อีกครั้งแม้จะรู้อยู่แล้วว่าพี่มันคงไม่กินและวันนี้ผมก็อาการดีขึ้นมา  ที่เคยแฮงก์ก็หายแล้วเพราะเมื่อวานผมนอนอย่างเต็มอิ่ม  แต่ที่แย่หน่อยก็คงจะเป็นอาการเจ็บที่นิ้วเนื่องจากได้แผลาเยอะแม้จะเป็นแผลเล็กๆ น้อยๆ ก็ตาม  จุดที่เจ็บสุดเห็นจะเป็นตรงที่ถูกประแจเคาะจนห้อเลือดเพราะไม่ว่าผมจะใช้ทำอะไรมันก็เจ็บไปหมด

“พี่ผึ้งครับ  ผมฝากกับข้าวไว้ให้พี่ลุกซ์อีกหน่อยนะครับ” ในเวลาพักเที่ยงผมก็ขึ้นมาที่ออฟฟิศฝ่ายบริหารด้วยสภาพเหมือนเมื่อวานแต่จะดีกว่าเมื่อวานหน่อยตรงที่ผมไม่มีอาการมึน

“วันนี้ไม่เข้าไปเหรอจ๊ะ?” พี่ผึ้งถาม

“ไม่ล่ะครับ  เดี๋ยวผมรีบไปกินข้าวกับพวกช่าง” ผมบอก  ก่อนที่จะมานี่ผมบอกให้พวกเด็กๆ มันรอผมไปกินข้าวด้วยเพราะวันนี้ผมไม่อยากกินคนเดียว

แกร๊ก

ขณะที่ผมกำลังหันหลังเดินไปที่ลิฟต์เสียงเปิดประตูจากห้องของพี่ลุกซ์ก็ดังขึ้นทำให้ผมรีบหันไปมองโดยอัตโนมัติ

ผมยืนนิ่งสบตากับสายตาเย็นชาของพี่ลุกซ์ก่อนจะรีบซ่อนมือไว้ด้านหลังเมื่อพี่ลุกซ์เบนสายตามองลงมาที่มือของผม  ไม่รู้พี่มันทันได้สังเกตหรือเปล่าว่ามือผมเจ็บ  แต่ก็ไม่อยากให้เห็นหรอกครับเพราะผมกลัวพี่มันเป็นกังวล

“เดี๋ยวเที่ยงนี้ผมจะออกไปทานข้าวกับเพื่อนแล้วจะกลับมาตอนบ่ายนะครับ” พี่ลุกซ์หันไปพูดกับพี่ผึ้งก่อนจะชะงักไป  ผมมองตามสายตาของพี่ลุกซ์จึงรู้ว่าพี่มันเพิ่งสังเกตเห็นกล่องข้าวของผมบนโต๊ะพี่ผึ้ง

“เอ่อ...น้องเปอร์เอาข้าวมาฝากไว้ให้น่ะค่ะ” พี่ผึ้งหันมามองผมด้วยสายตาลำบากใจก่อนจะบอกพี่ลุกซ์  ผมยืนลุ้นอยู่สักพักว่าพี่ลุกซ์จะทำยังไงแต่ก็ไม่มีวี่แววว่ามันจะมีเรื่องดีๆ ผมจึงรีบเดินไปเอากล่องข้าวของตัวเองคืนมา

“ไม่เป็นไรครับ  เดี๋ยวผมกินเองก็ได้” ผมเดินถอยห่างออกมาจากพี่ลุกซ์หลังจากได้ข้าวมาแล้วก่อนจะยิ้มให้กับพี่ผึ้งอย่างฝืนๆ

เมื่อพี่ลุกซ์ไม่พูดอะไรผมก็รีบวิ่งไปขึ้นลิฟต์ที่มาเปิดที่ชั้นนี้พอดี