[Y]ซวยฉิบหาย!ถ้ากูร้าย...ก็อย่ารัก2

พี่ลุกซ์เดินเลียบทะเลสาบไปเรื่อยๆ จนไปในที่ที่มีคนเบาบาง  สักพักพี่มันก็ถอดรองเท้า พับขากางเกงขึ้นแล้วนั่งพิงต้นสนโดยไม่กลัวว่าเสื้อผ้าราคาแพงของตัวเองจะเปื้อนเลย

ผมยืนหลบอยู่หลังต้นสนห่างจากพี่ลุกซ์สองต้น  ตอนนี้พี่มันกำลังหันหลังให้ผมอยู่  ส่วนผมก็หันหลังให้เหมือนกันเพราะกำลังยืนพิงต้นไม้อยู่  ใจผมเต้นตึกตักเลยล่ะ  ยิ่งความเงียบเข้าครอบงำผมยิ่งกลัว  กลัวว่าพี่ลุกซ์จะรู้แล้วว่าผมอยู่ข้างหลัง

“มาตามหาถึงขนาดนี้ยังคิดจะซ่อนตัวอีกเหรอ?” เสียงทุ้มๆ ดังขึ้นไม่ดังมากนักแต่ก็พอจะให้ผมได้ยิน  น้ำเสียงของพี่มันฟังดูนิ่งเรียบทว่าแฝงความเหงาจางๆ ด้วย

รู้จริงๆ ด้วยสินะว่าผมตามอยู่  เฮ้อ ผมสู้ไม่ได้จริงๆ นั่นแหละ คนคนนี้น่ะ

“รู้ได้ไงครับ?” ผมถามขึ้นหลังจากเดินออกจากหลังต้นสนแล้วไปยืนพิงต้นสนต้นเดียวกันกับพี่มันโดยหันหลังให้

“เห็นตั้งแต่ขี่รถตามแล้ว  ปลอมตัวยังไงกูก็จำมึงได้อยู่ดีนั่นแหละ” พี่ลุกซ์บอก

“แล้วทำไมถึงรู้ว่าผมอยู่ที่นี่?” ผมถาม  คำถามนี้คาใจมากครับ

“กว่าจะรู้ก็ลำบากเหมือนกันล่ะนะ”

“มาทำไมเหรอครับ?” ผมถามอีก

“เมียหนี” พี่มันตอบ

“ไม่ได้หนี  แค่อยากอยู่คนเดียวเงียบๆ เท่านั้นเอง” ผมบอกเสียงอ่อน  ขี้เกียจจะปฏิเสธว่าเป็นเมียแล้วล่ะครับ  เมื่อก่อนก็ดีใจเล็กๆ นะที่พี่มันยอมรับผมในสถานะนั้นแต่ยังไงผมก็เป็นผู้ชาย  ไม่อยากถูกเรียกว่าเมีย

“...”

“...”

เราต่างคนต่างเงียบกันไปสักพักจนได้ยินเสียงพี่ลุกซ์ขยับตัวยืนขึ้น  สักพักร่างของผมก็ถูกกอดหลังจากที่พี่มันเดินอ้อมต้นสนมาหาผมแล้ว  ผมอึ้งไปเล็กน้อยก่อนจะผ่อนลมหายใจแล้วทิ้งน้ำหนักลงไปที่พี่ลุกซ์

“ที่กูไม่ได้ไปหามึงเลยเพราะสัญญาไว้กับพ่อมึง  เขาไม่อยากให้กูที่มีศัตรูเยอะมายุ่งกับมึงอีกเพราะกลัวว่ามึงจะเดือดร้อน” พี่ลุกซ์บอกทั้งๆ ที่ยังกอดผมเอาไว้อย่างนั้น

“แล้วพี่ก็เลยคิดจะทิ้งผมใช่ไหม?” ผมถามอย่างน้อยใจ  ก็คุยกันแล้วว่าถ้ามีปัญหาอะไรต้องช่วยกันแก้  ไม่ใช่ทิ้งกันเอาไว้ให้เสียใจเปล่าๆ

“เปล่า  แต่ที่กูหายไปเพราะไปจัดการทุกอย่างเพื่อที่จะได้อยู่กับมึงไงล่ะ” พี่ลุกซ์บอก  ผมสงสัยกับสิ่งที่พี่มันพูดก็เลยผละออกแล้วมองหน้าอย่างงงๆ

“หมายความว่ายังไงครับ?”

“กูจะลงจากตำแหน่ง  ตัดขาดจากอำนาจทั้งหมด...เพื่อมึง” เหมือนหัวใจถูกอะไรหนักๆ ถ่วงก็ไม่รู้ทำให้ผมรู้สึกจุกกับคำพูดของพี่ลุกซ์  จุกจนตามันร้อน  ตื้นตันอย่างบอกไม่ถูก  รู้สึกทั้งดีและแย่ในคราวเดียวกัน

“ทำไม?” ผมถามออกไปเสียงแผ่ว  รู้สึกจุกในลำคอ

“ถ้ากูเป็นผู้ชายธรรมดากูอาจจะดูแลมึงได้ดีกว่าการที่กูยืนบนจุดสูงสุดของบริษัท  กูไม่อยากเห็นใครมาทำร้ายมึงเพราะกู เพราะผลประโยชน์ที่กูได้รับ  ยิ่งเป็นคนสำคัญมากเท่าไหร่ก็ยิ่งมีคนอิจฉามากเท่านั้น  แค่ลงจากตำแหน่งศัตรูกูก็หายไปเยอะแล้ว  ทุกวันนี้มีคนคิดจะเลื่อยขาเก้าอี้กูด้วยวิธีทุเรศๆ เยอะ  กูไม่อยากให้มึงเดือดร้อน” พี่ลุกซ์จับไหล่ทั้งสองข้างผมเอาไว้แล้วจ้องตาผมอย่างจริงจัง  ภาพตรงหน้าของผมสั่นไหวอย่างบอกไม่ถูก  เหมือนกับมีของเหลวบางอย่างมาคั่นภาพของพี่ลุกซ์ที่อยู่ตรงหน้า

อ่า...แค่ได้ยินว่าพี่มันตั้งใจจะทำอะไรเพื่อผม น้ำตาก็คลอซะแล้ว

“ผมไม่ได้เดือดร้อนเพราะพี่หรอกนะ  ที่ผมบาดเจ็บก็เพราะพี่จักรนิสัยไม่ดีเอง  ไม่ใช่เพราะพี่เลย” ผมยกมือขึ้นไปประคองหน้าพี่ลุกซ์เบาๆ แล้วยิ้มบางๆ ให้  น้ำตาผมยังไม่ร่วงแต่กำลังคลอปริ่มและผมก็กำลังจะกลืนมันกลับที่เดิม  ไม่อยากอ่อนแอให้พี่ลุกซ์เห็นเลย  กลัวพี่มันจะห่วงผมมากเกินไปจนไม่ยอมบอกอะไรอีก

“ยังไงสาเหตุมันก็มาจากกู” พี่ลุกซ์เอียงหน้าซุกมือของผมพลางเลื่อนมือตัวเองที่วางอยู่บนไหล่ผมขึ้นมาทาบที่ลำคอ  นิ้วโป้งกดลงที่แก้มของผมพลางไล้ไปมาเบาๆ

“ถ้าไม่อยากให้มีอะไรไม่ดีเกิดขึ้นอีกพี่ต้องบอกผมทุกเรื่อง  อย่าปิดบัง อย่าแบกรับไว้คนเดียว  ผมรู้ว่าพี่เก่งแต่ผมไม่อยากให้พี่เหนื่อย  ถ้าจะรักกันก็ต้องช่วยเหลือกันในทุกๆ เรื่องนะครับ” ผมบอกยิ้มๆ พลางใช้นิ้วโป้งไล้แก้มพี่มันเบาๆ อย่างรักใคร่บ้าง

“มึงก็ห้ามหนีกูไปไหนอีกนะ  กูใจไม่ดีเลย” พี่ลุกซ์พูดผมจึงพยักหน้าขึ้นลงรัวๆ

“พี่ลุกซ์  ห้ามเสียสละหน้าที่การงานเพื่อผมนะ  งานของพี่มันสำคัญมาก  ใครก็มาทำแทนพี่ไม่ได้หรอก” ผมบอก  การลงจากตำแหน่งไม่ได้หมายความว่าเรื่องทุกอย่างมันจะจบนี่นา

“กูตัดสินใจแล้วเปอร์  กูไม่อยากให้ชีวิตวุ่นวาย  อยากจะอยู่กับมึงเงียบๆ ไม่ต้องมีใครมารังควาน” พี่ลุกซ์พูด  ผมยิ้มกว้างอย่างดีใจและเอ็นดู  พี่ลุกซ์ก็มีมุมน่ารักเหมือนเด็กเอาแต่ใจเหมือนกันนี่นา

“ผมเชื่อแล้วนะว่าพี่รักผมมาก  เพราะฉะนั้นต่อให้ชีวิตวุ่นวายมากแค่ไหนเราก็จะผ่านมันไปด้วยกันนะครับ” ผมบอก  แม้ว่าจะเหนื่อยมากแค่ไหนผมก็พร้อมจะก้าวต่อไป ขอแค่มีพี่ลุกซ์อยู่ข้างๆ ก็พอ

“กูรักมึงจัง” พี่ลุกซ์ปล่อยมือออกจากหน้าผมพลางปัดมือผมออกจากแก้มตัวเองแล้วสวมกอดผมซะแน่น  ผมอึ้งไปนิดหน่อยก่อนจะกอดตอบพี่มันอย่างเต็มรัก

“รักเหมือนกันครับ”

ผมกับพี่ลุกซ์กอดกันได้ซักพักก็เดินไปนั่งเล่นริมทะเลสาบจากนั้นเราก็เดินกลับไปที่โฮมสเตย์ด้วยกัน  แน่นอนว่าเราจับมือกันไม่ปล่อยเลยล่ะครับ

“อ๊ะ! ซี้ดดด พี่ลุกซ์ เบาๆ หน่อยครับ  อื๊อออ ผมเจ็บ” ผมกรีดร้องออกมาพลางจิกไหล่พี่ลุกซ์แน่นด้วยความเกร็ง

“ทนหน่อย ใกล้เสร็จแล้ว” พี่ลุกซ์พูดเสียงแผ่วเบา

“โอ้ววววว! เจ็บอ่า” ผมจิกมือจิกเท้าจนตัวเกร็งไปหมด

“อื้ม อีกนิดๆ จะเสร็จแล้ว” พี่ลุกซ์เป่าเบาๆ ที่หน้าท้องของผมจนผมรู้สึกหวิววาบๆ

“พี่ลุกซ์ เบา!” ผมกัดฟันพูดพลางขยำไหล่ของพี่ลุกซ์ไม่ยอมปล่อย

“ห่า ร้องอย่างนี้เดี๋ยวกูก็ขึ้นหรอก  ใกล้เสร็จแล้วเนี่ย” พี่ลุกซ์พูดเสียงไม่พอใจนิดๆ ที่ผมเอาแต่ดิ้นไปมาจนทำแผลที่ท้องไม่สะดวก  พี่ลุกซ์มือหนักนี่ครับ  ผมทำเองไม่เห็นเจ็บขนาดนี้เลย

“โอ๊ย! คราวหน้าผมจะทำเองแล้ว เจ็บ!” ผมขมวดคิ้วแน่นพลางทุบไหล่พี่มันอย่างเจ็บใจ  ไม่น่าหลงไปให้พี่มันทำแผลให้เลย  เจ็บโคตร

“ก็บอกให้นอนลงไปดีๆ ก็ไม่เชื่อ” พี่ลุกซ์ผละออกไปพลางเก็บอุปกรณ์ทำแผลหลังจากปิดแผลให้ผมเสร็จแล้ว

ก็ท่านอนที่พี่ลุกซ์จะให้ทำก็คือให้ผมนอนหงายแล้วพี่มันจะเข้ามานั่งแทรกกลางระหว่างขาโดยยกเอวผมไปไว้บนหน้าขาของตัวเองน่ะสิ  บ้าไปแล้ว  ใครจะทำ  ดูยังไงแม่งก็ไม่ใช่ท่าทำแผล  มีจุดประสงค์แอบแฝงชัดๆ เลย

“ถ้าเชื่อแล้วจะทำแผลเสร็จไหมเล่า?” ผมทำปากยื่นใส่พี่ลุกซ์และนั่นก็เป็นผลให้ปากผมถูกกัด  หมอนี่มีอารมณ์กับริมฝีปากผมหรือไงนะ  บ้าบอคอระฆัง “ทำไมชอบกัดปาก?” ผมทำหน้านิ่วคิ้วขมวดใส่พี่ลุกซ์  รู้ไหมว่ามันเจ็บ  ริมฝีปากมันก็บางแค่นี้เองนะโว้ย  นี่ว่าจะโวยมานานละเรื่องนี้เนี่ย  บางทีกัดเบาๆ แล้วดึงก็ไม่เจ็บหรอกแต่บางครั้งพี่มันจะเผลอกัดแรงเหมือนครั้งนี้เป็นต้น

“เจ็บเหรอ?” พี่มันยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ ก่อนจะใช้นิ้วโป้งไล้ที่ริมฝีปากบูดบึ้งของผมเบาๆ

“เจ็บ” ผมขมวดคิ้วแล้วเม้มปากแสดงความไม่พอใจ

“มา เดี๋ยวรักษาให้” พูดจบก็เอียงหน้านิดๆ ให้องศามันพอดีที่จะสามารถจุ๊บที่ริมฝีปากผมได้  พี่มันจุ๊บเบาๆ ไม่ได้ทำแบบดูดดื่มก่อนจะค่อยๆ ใช้ลิ้นไล้เลียที่ริมฝีปากเม้มแน่นของผมอย่างแผ่วเบาแล้วผละออกไปด้วยสีหน้าที่ยิ้มอย่างอ่อนโยน

“อย่ากัดอีก” ผมชี้หน้าพี่มันอย่างคาดโทษด้วยสีหน้าเหมือนผู้ใหญ่กำลังดุเด็ก  หรือไม่ก็เหมือนเด็กที่กำลังดุผู้ใหญ่ ฮึๆ

“ไม่รับปาก” คำตอบของพี่ลุกซ์ทำให้หน้าผมยุ่งยิ่งกว่าเดิมซะอีก “ก็ปากมึงน่ากัด น่าจูบนี่” พี่มันยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ แล้วยิ้มเจ้าเล่ห์จนผมต้องผงะไปด้านหลังเพื่อหลบไม่ให้พี่มันยื่นหน้าเข้ามาใกล้  เขินนิดๆ นะครับ

“พูดไปเรื่อย  จิ๊! ไปอาบน้ำได้แล้วไป  เหม็นจะตายอยู่แล้ว” ผมกลบเกลื่อนความเขินด้วยการไล่ให้พี่ลุกซ์ไปอาบน้ำ  ผมน่ะอาบแล้วถึงมาทำแผลส่วนพี่ลุกซ์ยังไม่ได้ทำอะไรเลยแต่จริงๆ ก็ไม่ได้ตัวเหม็นหรอก  ไม่รู้ว่าเพราะอะไรแต่พี่ลุกซ์ตัวหอมตลอดทั้งวันเลย  ถึงจะมีเหงื่อก็เถอะ

“เออๆ” พี่ลุกซ์ตอบกลับก่อนจะไปคุ้ยกระเป๋าเสื้อผ้าแล้วเดินไปเข้าห้องน้ำทันที  ผมมองตามก่อนจะส่ายหน้าไปมายิ้มๆ

เดี๋ยวนี้พี่ลุกซ์ทำตัวน่ารักกับผมมากๆ เลยล่ะ  น่ารักกว่าเดิมเหมือนหลังเท้าเป็นหน้ามือเลยทีเดียว  ถ้าให้ย้อนกลับไปคิดถึงเหตุการณ์ก่อนๆ แล้วล่ะก็คงไม่อยากจะเชื่อว่าความสัมพันธ์ระหว่างผมกับพี่ลุกซ์จะเป็นแบบนี้

ฮ้า เมื่อก่อนผมยอมพี่ลุกซ์ชนิดที่ถวายหัวแต่พี่ลุกซ์ก็ไม่สนใจ  ในทางกลับกัน ตอนนี้พี่ลุกซ์กลับเป็นคนที่ยอมผมแม้จะต้องทิ้งทุกอย่างก็ตาม

ไม่รู้เพราะเหนื่อยมากเกินไปหรือเปล่าจึงทำให้เปอร์นอนขดตัวหลับไปก่อน  พอลุกซ์เดินเช็ดผมออกมาจากห้องน้ำเขาก็ยิ้มนิดๆ แล้วเดินมานั่งบนเตียงก่อนจะลูบศีรษะของเปอร์เบาๆ

“กูรักมึงยิ่งกว่าชีวิตของกูอีกนะ รู้ไหม?” ลุกซ์ก้มลงไปหอมหน้าผากของเปอร์อย่างแผ่วเบาแล้วลุกไปสวมเสื้อผ้าเพื่อเข้านอนกับเปอร์โดยกอดเปอร์เอาไว้ไม่ให้ห่าง

แน่น...แน่น...โอ๊ย...อึดอัด!

อะไรเนี่ย? ทำไมตื่นเช้ามาผมต้องมารู้สึกปวดหนึบๆ ที่แผลแถมยังรู้สึกอึดอัดจนแทบหายใจไม่ออกด้วยเนี่ย

“อือ!” ผมครางในลำคอพลางพยายามดันต้นเหตุของความอึดอัดออกไป

“ฟรี้” ลมร้อนๆ ที่เป่ารดต้นคอทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิดมากกว่าเดิมเพราะมันจั๊กจี้จนทำให้ผมนอนหลับไม่สนิท  อยากจะนอนหลับต่อให้เต็มอิ่มกว่านี้แต่ดูเหมือนจะนอนไม่ได้แล้วล่ะ

พรึ่บ!

พอผมลืมตาขึ้นมาเพื่อดูว่าอะไรทำให้ผมอึดอัดก็พบว่าเป็นพี่ลุกซ์นั่นเองที่นอนซ้อนอยู่ด้านหลังแล้วกอดผมเอาไว้  จะกอดนี่ก็ไม่ไหวหรอกครับแต่พี่มันดันกอดตรงแผลจนผมเจ็บแปลบๆ น่ะสิ

“พี่ลุกซ์ เจ็บแผล” ผมบอกออกไปเสียงแผ่วพลางเขย่าแขนพี่มันเบาๆ

“ฮะ! ว่าไงนะ!?!” พี่ลุกซ์สะดุ้งตื่นขึ้นมาพลางทำท่าลนลานแต่ก็ดูเมาๆ เพราะพี่มันยังไม่ตื่นดีนัก

“เจ็บแผล กอดโดนแผล” ผมค่อยๆ ขยับลุกขึ้นนั่งพลางเปิดเสื้อขึ้นเพื่อดูว่าเลือดมันซึมออกมาหรือเปล่า  โชคดีไม่

“โทษๆ โอย เบลอ” พี่ลุกซ์ขอโทษก่อนจะนวดขมับของตัวเองเบาๆ เหมือนจะปลุกตัวเองให้ตื่น ฮ่าๆ น่าสงสารจัง

“นอนต่อก็ได้นะครับ  เดี๋ยวผมไปอาบน้ำก่อน” ผมบอกยิ้มๆ  ท่าทางพี่ลุกซ์จะเพลียจัด ให้นอนต่ออีกซักหน่อยดีกว่า

“อืม จะออกไปไหนปลุกก่อนนะ” พี่ลุกซ์ล้มตัวลงนอนพร้อมกับพูด  ผมขำกับท่าทางของพี่มันก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำ

อาบเสร็จก็ออกมาทำแผลให้ตัวเองพลางนั่งมองหน้าตอนหลับของพี่ลุกซ์ไปพลางๆ  พี่มันหลับด้วยสีหน้าเดียวเลยครับ  นิ่งสนิท  ขนาดนอนยังหล่อ  ปกติคนอื่นนอนนี่จะมีมุมหลุดๆ บ้าง อย่างเช่น อ้าปาก น้ำลายยืด ปากเบี้ยว กัดฟัน เป็นต้น แต่พี่ลุกซ์นี่นอนเอามือประสานไว้ที่หน้าท้องด้วยสีหน้านิ่งเรียบและหายใจอย่างสม่ำเสมอ  อาจจะมีบ้างที่นอนดิ้นไปกอดหมอนข้างแต่ดูยังไงก็ยังหล่อ  เอ๊ะ หรือผมเป็นพวกหลงแฟนวะ  คงไม่หรอก เพราะก่อนที่จะเป็นแฟนกันผมก็ว่าหล่อนะ ฮ่าๆ

ฟึ่บ

ผมสะดุ้งนิดๆ ขณะที่มัวแต่นั่งมองหน้าหล่อๆ พี่ลุกซ์ก็พลิกตัวนอนตะแคง  มองยืดตัวขึ้นมองนิดๆ ก่อนจะขำออกมาเบาๆ เมื่อพี่ลุกซ์กำลังตะปบที่นอนบริเวณข้างๆ เหมือนกำลังหาอะไรบางอย่าง  พอไม่ได้ดั่งใจก็ขมวดคิ้ว  ฮ่าๆๆ นี่คงกำลังหาผมหรือไม่ก็หมอนข้างอยู่แน่นอน  ช่วงก่อนจะหลับและก่อนตื่นพี่มันจะติดหมอนข้างครับ

“ฮึ่มมม” แน่ะ ขมวดคิ้วไม่พอยังคำรามในลำคออีก  แค่ไม่ได้กอดก็โมโหขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย? เอาอะไรมาให้คนละเมอกอดดีนะ?

“น่ารักจัง” ผมมองราชสีห์ละเมอแล้วอดเอ็นดูไม่ได้  พี่ลุกซ์ตอนนี้เหมือนสิงโตกำลังหลับเลยล่ะครับ  ครางเสียงต่ำแถมยังทำท่าเหมือนกำลังตะปบเหยื่อยังไงยังงั้นแหละ

“แล้วรักไหมล่ะ?” เสียงงัวเงียดังขึ้นมาจากคนที่ผมกำลังนั่งมองอยู่ทำให้ผมสะดุ้งอย่างตกใจที่พี่มันตื่นมาได้ยินที่ผมพูดพอดี “อืมมม” พี่ลุกซ์ขยับลุกขึ้นนั่งก่อนจะขยี้ตาตัวเองไปมา  ส่วนผมก็ยืดตัวนั่งตรงๆ ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้กับสิ่งที่เพิ่งพูดออกไป  อายจัง