[Y]ซวยฉิบหาย!ถ้ากูร้าย...ก็อย่ารัก2

ฉึก!

พี่จักรเอามีดมาเฉือนที่แผ่นหลังผมเป็นแนวขวางก่อนจะผลักผมให้ล้มลงไปนอนหงายแล้วจ้วงแทงลงมาที่ท้องด้วยแรงอันมหาศาลจนผมประคองสติเอาไว้ไม่อยู่  มันเจ็บจนทนไม่ไหว  เจ็บจนร้องไม่ออก และเจ็บ...จนอยากจะตายเสียให้ได้

พ่อครับ...ผมเสียใจจังที่ยังไม่ได้ปรับความเข้าใจกับพ่อ

แม่ครับ...ผมยังไม่ได้กอดแม่เลย

พี่ถัง...กูยังไม่ได้ตอบแทนที่มึงยอมมาเป็นพี่ชายคนงี่เง่าอย่างกูเลยว่ะ

เพื่อน...กูยังมีหลายเรื่องที่ยังไม่ได้คุยกับพวกมึงเลย  อยากเจอ อยากคุย อยากเล่นด้วยกันอีก

ป้อง...พี่ยังไม่ได้ง้อแกเลยว่ะ

.

.

.

พี่ลุกซ์...ผมยังไม่ได้ยอมรับพี่เต็ม 100% เลยนะครับ

...ไม่รู้ว่าทำไมหน้าของคนที่ผมรักทุกคนถึงได้ประเดประดังเข้ามาในหัวอย่างไม่ขาดสาย  ตอนนี้ผมมองอะไรไม่เห็นก็จริงแต่หน้าของคนเหล่านั้นเด่นชัดในมโนสำนึก  ผมรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะสูญเสียโอกาสในการมีชีวิตอยู่  เสียใจที่ยังทำอะไรได้ไม่เต็มที่เลยซักอย่าง  ยังดูแลบุพการีได้ไม่เต็มที่ ยังไม่ได้ทำอะไรที่ควรทำเลย

เอ...หรือว่าอาการแบบนี้เป็นอาการของคนกำลังจะตายนะ? พี่ลุกซ์จะเคยรู้สึกแบบนี้บ้างหรือเปล่า?

อา...ผมไม่ไหวแล้วล่ะ  มันเจ็บปวดทรมานเหลือเกิน  ผมอยากหลุดพ้นจากอาการเจ็บนี้  ทำยังไงก็ได้ให้ผมหายเจ็บ  ขอร้องล่ะ ช่วยผมที ผมเจ็บ...เจ็บ...เจ็บ...

ให้ผมตายก็ได้...

หลังจากที่เปอร์หมดสติไปเพราะอาการช็อคจากบาดแผลฉกรรจ์ที่ได้รับ  จักรก็ทิ้งมีดลงด้วยอาการตกใจและหลอนประสาท  เขาเริ่มรู้สึกกลัวความผิดกับสิ่งที่ได้ทำลงไป  ยิ่งเห็นเปอร์นอนแน่นิ่งเขายิ่งกลัวว่าเปอร์จะตาย  คำว่าฆาตกรไหลเข้ามาในหัวของจักรจนเขาเพ้อออกมาไม่หยุด

“ไม่...ไม่...ไม่...ไม่! ฉันไม่ใช่ฆาตกร ไอ้เปอร์มันตายเอง ไม่!!” จักรยกแขนทั้งสองข้างขึ้นมาแนบหน้า เอามือขยำผมของตัวเองด้วยท่าทางเหมือนคนจิตไม่ปกติ

ก่อนหน้าที่จะมาหาเปอร์  จักรได้เสพยาเสพติดไปจำนวนหนึ่ง  เขาเสพยามาเป็นเวลาพอสมควรแล้วเพราะรู้สึกเครียดจัดจนเกือบจะฆ่าตัวตาย  ตอนที่ไปเจอลุกซ์ที่อเมริกาแล้วถูกปฏิเสธรักมาจักรก็เริ่มเสพอ่อนๆ จนร่างกายขาดยาไม่ได้ทำให้ต้องเสพเยอะขึ้นเรื่อยๆ

ขณะที่จักรกำลังตะโกนอย่างบ้าคลั่ง  คนที่อยู่ในบ้านก็ได้ยินเสียงเอะอะเลยวิ่งออกมาดู  เป็นจังหวะเดียวกับที่ลุกซ์จอดรถแล้ววิ่งเข้ามาดูเหตุการณ์พอดี  ทุกคนต่างตกใจและตะลึงงันกับภาพที่เห็น  เหมือนกับว่าเหตุการณ์นี้มันเกิดขึ้นอย่างกะทันหันและไม่มีใครตั้งตัวทำให้ไม่มีใครสามารถเตรียมตัวรับได้ทันแม้แต่คนที่กำลังนั่งเล่นอยู่ในบ้านก็ตาม

“เปอร์...เปอร์...” ลุกซ์ที่เห็นร่างโปร่งบางนอนนิ่งจมกองเลือดถึงกับเข่าอ่อน  เขาวิ่งมายืนอยู่ข้างร่างของเปอร์ก่อนจะทรุดลงแล้วรวบเอาร่างแน่นิ่งนั้นมากอดเอาไว้ด้วยความรู้สึกเจ็บปวดที่อัดแน่นอยู่เต็มหัวใจ

“มึงทำพี่กูทำไม!?! ไอ้เหี้ย! กูจะฆ่ามึง!!” ป้องที่ช็อคกับภาพที่เห็นรีบเข้าไปตะบันหน้าจักรทั้งน้ำตา  เขาต่อยหน้าจักรซ้ำๆ ย้ำๆ อย่างหยุดไม่อยู่ด้วยความรู้สึกโกรธแค้น  ส่วนแม่เปอร์ในตอนนี้เป็นลมล้มพับไปโดยมีพ่อของเปอร์ช่วยพยุงทั้งๆ ที่ตัวเองก็แทบยืนไม่อยู่และพูดอะไรไม่ออก  ทำได้เพียงร้องไห้โดยที่ไม่สะอื้น

ชัชเป็นคนที่ตั้งสติได้เร็วที่สุดจึงรีบโทรเรียกรถพยาบาลและตำรวจให้มาช่วย

“เปอร์ อย่าเป็นอะไรไปนะ ตื่นสิ ตื่น” ลุกซ์ประคองเปอร์มานอนบนตักก่อนจะลูบใบหน้าสีซีดเบาๆ  ตอนนี้ลุกซ์รู้สึกจุกจนทำอะไรไม่ถูก  ขอบตาร้อนผ่าวเหมือนกำลังจะหลั่งน้ำตาแต่มันไม่ได้ไหลออกมา  ถึงจะไม่เห็นน้ำตาจากภายนอกแต่ภายในของลุกซ์กำลังร่ำร้องอย่างเสียใจที่ต้องมาเห็นคนรักในสภาพแบบนี้ “เปอร์ตื่นสิเปอร์ ห้ามเป็นอะไรนะ  อย่าทิ้งกูแบบนี้สิ ไม่น่ารักเลยนะมึง” ลุกซ์ซบหน้าแนบลงบนกลุ่มผมสีดำขลับและนุ่มสลวยพลางเพ้อออกมาแม้จะรู้อยู่แก่ใจว่าต่อให้เรียกยังไงก็คงไม่มีปาฏิหาริย์ให้เปอร์ตื่นขึ้นมาพูดกับเขาตอนนี้

“พี่เปอร์ ฮือ! ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย ไอ้เหี้ยนั่นมันเป็นใคร!?” ป้องที่ผละออกมาจากจักรแล้วรีบวิ่งมาหาเปอร์ก่อนจะจับมือข้างหนึ่งของเปอร์มากุมเอาไว้ทั้งน้ำตา  ลุกซ์อยากจะพูดกับป้องและบอกในสิ่งที่เด็กหนุ่มสงสัยเหลือเกินแต่ตอนนี้ดูเหมือนเขาไม่มีแก่ใจจะพูดเรื่องอะไรทั้งนั้น

เพียงไม่นานรถพยาบาลก็มารับเปอร์ไปโดยมีลุกซ์นั่งไปด้วย  ส่วนพ่อกับแม่ของเปอร์และป้องให้ชัชพาขับรถตามไป  จักรในสภาพไร้สติก็อยู่ในการควบคุมของตำรวจเพื่อสืบสวนคดีต่อไปตามขั้นตอน

ร่างสูงที่เต็มไปด้วยคราบเลือดเดินไปเดินมาหน้าห้องฉุกเฉินอย่างอยู่ไม่สุข  ตอนนี้ไม่มีใครมีแก่ใจจะโทรไปบอกข่าวของคนใกล้ตัวเลยซักนิดทำให้ไม่มีใครอื่นรู้ว่าเปอร์กำลังอาการสาหัส  อาการของแต่ละคนตอนนี้มีทั้งสลด หดหู่ กระวนกระวาย และกลัว  ต่างคนก็ต่างจมอยู่กับตัวเองจนไม่มีใครพูดอะไรขึ้นมาแม้แต่คำเดียว

“ผมขอโทษ...” ในที่สุดลุกซ์ก็พูดขึ้นมาทำลายความเงียบและนั่นก็ทำให้ทุกคนเงยหน้ามองเขาด้วยสายตาโกรธเคือง

“ถ้าแกไม่เข้ามายุ่งกับลูกชายของฉัน เรื่องแบบนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น” ปราชญ์กัดฟันพูดเหมือนกำลังข่มอารมณ์  แท้จริงข่มน้ำตาแห่งความเสียใจไม่ให้ไหลลงมาต่างหาก

“เลิกกันไปก็ดีแล้วแท้ๆ  เราก็เตือนพี่เปอร์แล้วว่าอย่ากลับไป  อยู่กับคนอย่างคุณ พี่เปอร์ไม่มีทางมีความสุขหรอก” ป้องบีบมือตัวเองแน่นอย่างเจ็บใจ  น้ำตาของเด็กหนุ่มไหลลงมาไม่ขาด  สายตาที่จ้องมองลุกซ์ก็ดุดันชนิดที่อยากจะเข้าไปบีบคอให้ตายคามือ

“ขอร้องเถอะนะ  อย่ามายุ่งกับเปอร์อีกเลย  ตั้งแต่เปอร์เจอกับเธอ ชีวิตของเปอร์ก็เจอกับความเจ็บปวดทรมานมาหลายรูปแบบ  ถ้ารักเปอร์จริงๆ ก็หยุดเถอะนะ” นภาที่กำลังนั่งพิงสามีอยู่พูดเสียงกลั้วสะอื้น  สรรพนามที่ห่างเหินของคนที่ตัวเองเคยเรียกว่าแม่ยายทำให้ลุกซ์ถึงกับจุกจนไปไม่เป็น

“ผมขอโทษ  ต่อจากนี้ไปผมจะดูแลเปอร์ให้ดีกว่านี้...” ลุกซ์ยืนก้มหน้ากำมือแน่นอย่างเจ็บปวด  เขาไม่อยากจะปล่อยคนที่ตัวเองรักไปอีกแล้ว  เขารู้ซึ้งถึงความทรมานในการใช้ชีวิตอยู่โดยปราศจากคนที่ชื่อว่าเปอร์แล้วจริงๆ  เขาไม่อยากอยู่โดยไม่มีเปอร์อยู่ข้างๆ

“พอเถอะ แกสัญญาว่าจะไม่ทำให้ลูกชายของฉันเจ็บปวดมากี่ครั้งแล้ว  แกได้รับโอกาสมากี่ครั้งแล้ว? ต่อให้แกมีความสามารถมากพอที่จะปกป้องเปอร์ได้แต่ศัตรูของแกมีอยู่รอบด้าน  อยู่ด้วยกันไปโดยที่ต้องระแวงไปวันๆ วัน จะมีความสุขได้ยังไง?  โอกาสของแกหมดแล้ว” ปราชญ์พูดออกมาอย่างเจ็บใจที่ใจอ่อนยอมให้โอกาสคนคนนี้ครั้งแล้วครั้งเล่าทั้งๆ ที่รู้อยู่แก่ใจว่าเปอร์ต้องเผชิญกับอะไรบ้างถ้ามีลุกซ์เป็นคู่ชีวิต

“พ่อครับ แม่ครับ  ผมขอร้อง  ให้ผมได้ดูแลเปอร์อีกเถอะนะครับ  แลกกับอะไรผมก็ยอม” ลุกซ์คุกเข่าลงตรงหน้าปราชญ์กับนภาแล้วพนมมือไหว้อย่างอ้อนวอน  ศักดิ์ศรีของเขาตอนนี้สำคัญไม่เท่าคนรักที่กำลังนอนหายใจรวยรินอยู่ในห้องฉุกเฉินหรอก

“สิ่งที่แกต้องแลกกับชีวิตลูกชายของฉันก็คือชีวิตแกเองนั่นแหละ  ไปจากชีวิตเปอร์ซะ  นั่นคือทางออกที่ดีที่สุดที่จะทำให้เปอร์ปลอดภัยและมีความสุข” ปราชญ์ยังยืนยันคำเดิมเพราะเป็นห่วงเปอร์เหลือเกิน  ลูกชายคนนี้ของเขาเจ็บมาเยอะเพราะผู้ชายคนนี้  แม้จะไม่ได้ทำกับมือแต่เป็นเหตุให้เปอร์ต้องเจ็บตัวและใจอยู่ร่ำไป  ถึงจะรักกันแต่คงไม่ไหวจริงๆ เสียแล้ว

ยังไม่ทันที่ลุกซ์จะได้อ้อนวอนร้องขอโอกาส พยาบาลก็วิ่งออกมาจากห้องฉุกเฉินแล้วถามหาคนที่มีเลือดกรุ๊ป AB negative เพราะเปอร์เสียเลือดมากและเลือดในคลังก็ไม่มีเลยเนื่องจากเลือดกรุ๊ปนี้หาได้ยากมาก  เปอร์เองก็ได้ไปขึ้นทะเบียนคนกรุ๊ปเลือดหายากเพื่อที่จะสามารถเรียกตัวไปให้เลือดได้เมื่อยามจำเป็น

เมื่อทุกคนได้ยินว่าเปอร์ต้องการเลือดต่างก็ตกใจและใจหายเพราะต่างก็รู้ตัวว่าไม่สามารถให้เลือดเปอร์ได้  หากเปอร์ได้รับเลือด Rh+ เข้าไปเปอร์จะต้องเสียชีวิตแน่เนื่องจากคนเลือด Rh- สามารถรับเลือด Rh+ ได้แค่ครั้งเดียวซึ่งตอนที่คลอด เปอร์ก็ได้รับเลือดของนภาที่เป็นหมู่ Rh+ ปนเข้าไปแล้วทำให้ตอนนี้เปอร์ต้องรับเพียงเลือดที่เป็นลบเท่านั้น

“ผมครับ  ผมเลือดกรุ๊ป A negative” ลุกซ์พูดขึ้นอย่างมุ่งมั่นและมีความหวังในหลายๆ เรื่อง  ทั้งเรื่องเปอร์จะรอดและเรื่องที่จะสามารถซื้อใจพ่อตาแม่ยายได้อีกครั้ง

“ไปตรวจเลยค่ะ” พยาบาลพยักหน้าก่อนจะรีบพาลุกซ์ไปตรวจเลือดทันที

“ดีจังเลยค่ะคุณ” นภาร้องไห้อีกครั้งอย่างดีใจที่เปอร์มีโอกาสจะรอด  ทุกคนต่างก็ลุ้นให้ลุกซ์สามารถให้เลือดเปอร์ได้เพราะไม่อย่างนั้นคงแย่มากแน่ๆ

“เปอร์ มึงไม่เป็นไรแล้วนะ ไม่ต้องกลัวอะไรแล้ว” หลังจากเปอร์ถูกย้ายไปที่ห้องไอซียูหลังจากผ่าตัดเสร็จ ลุกซ์ก็รีบเข้าเยี่ยมโดยไปนั่งเก้าอี้ข้างเตียงแล้วกุมมือเปอร์เอาไว้แน่น  ตอนนี้ครอบครัวเปอร์ยอมให้ลุกซ์เข้าเยี่ยมได้ แต่ถ้าเปอร์ฟื้นเมื่อไหร่ลุกซ์จะต้องไม่โผล่หน้ามาหาเปอร์อีก

ลุกซ์นั่งกุมมือเปอร์ไม่ยอมปล่อย ทั้งยังหอมมือเปอร์ย้ำอยู่หลายครั้ง  ภายในใจก็บีบอัดอย่างเจ็บปวดกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นในอนาคต  เขาอยู่ไม่ได้แน่ถ้าไม่มีเปอร์อยู่ด้วยแต่ถ้าดันทุรังก็มีแต่จะทำให้ครอบครัวเปอร์ต้องเจ็บปวด  ไม่แน่ว่าเปอร์อาจจะต้องเจ็บตัวมากกว่านี้ก็ได้ซึ่งนั่นเขาก็ไม่อยากให้เกิดขึ้น เขาก็เลยยอมรับเงื่อนไขของพ่อกับแม่เปอร์อย่างไม่เต็มใจ

“แต่บางทีกูก็ไม่อยากให้มึงฟื้นเลย  กูกลัวว่าเราจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน” ลุกซ์ซบหน้าลงบนมือของเปอร์พลางพูดออกมาอย่างเจ็บปวด  แต่เขาก็ไม่คิดจะโกรธครอบครัวของเปอร์ที่กีดกัน แต่กลับโกรธตัวเองที่เป็นเป้าหมายของหลายๆ คน ไม่ว่าจะคนที่รักหรือเกลียดก็ตามก็เลยทำให้เปอร์เดือดร้อนไปด้วย

ลุกซ์นั่งจับมือเปอร์ไปอย่างนั้นโดยไม่ลุกไม่ไปและไม่ทำอะไรแม้แต่ทานข้าวจนคนใกล้ตัวเกรงว่าลุกซ์จะซูบตามเปอร์ไป  ลุกซ์เป็นเสาหลักของคนในครอบครัวและคนในบริษัท  ถ้าลุกซ์แย่ทุกคนก็ต้องแย่ไปด้วย  ข้อนั้นลุกซ์รู้ดีแต่เขาไม่มีแก่ใจจะทำอะไรทั้งนั้น  เขาเป็นห่วงเปอร์มากเหลือเกิน