[Y]ซวยฉิบหาย!ถ้ากูร้าย...ก็อย่ารัก2

ผมยกกาแฟไปให้พี่ลุกซ์เสร็จก็จะเดินออกจากห้องแต่ยังไม่ทันจะเอื้อมมือไปเปิดประตูเสียงพี่ลุกซ์ก็ดังขึ้นซะก่อน

“วันนี้กาแฟหวานจัง  หวานเหมือนหน้าคนชงหรือเปล่านะ?” ผมแทบอ้วกกับมุกเสี่ยวๆ ที่พี่ลุกซ์ไม่เคยเล่นกับผมมาก่อนเลยทีเดียว  เขากล้ามากที่เล่นมุกนี้

“คงจะใช่ครับ  คนชงหน้าหวานมาก” ผมหันไปตอบ

“ขอชิมหน่อยได้ไหมล่ะ?” พี่ลุกซ์ประสานมือไว้ตรงคางก่อนจะมองผมด้วยสายตากรุ้มกริ่ม

“เดี๋ยวจะไปถามคนชงให้ก็แล้วกันนะครับ  พอดีว่าผมไม่ได้ชง” พอผมบอกออกไปแบบนั้นพี่ลุกซ์ก็หุบยิ้มแล้วทำหน้าตึงเปรี๊ยะทันที

“ใครชง?” พี่ลุกซ์ขมวดคิ้วทันที

“เด็กใหม่ไงครับ  ถ้ารสชาติถูกใจเอาไว้ผมจะให้น้องเขาชงตลอด  และถ้าน้องเขาทำงานเป็นก็กรุณาให้น้องเขามาทำงานแทนผมแล้วให้ผมย้ายแผนกด้วยก็ยิ่งดี” ผมบอก

“ไปชงมาใหม่  หวานไป ไม่ชอบ” พี่ลุกซ์วางแก้วกาแฟลงเสียงดังก่อนจะบอก

“ทำไมล่ะครับ? เมื่อกี้คุณก็ชอบนี่” ผมถามกลับทันที

“ผมอยากให้คุณชงให้  คุณรู้ใจผมมากกว่า” พี่ลุกซ์บอก

“ไม่ ผมไม่เคยรู้ใจคุณ” ผมตอบแล้วเม้มปากแน่น “ถ้าไม่ชอบผมจะเปลี่ยนให้” ผมบอกก่อนจะเดินไปหยิบแก้วกาแฟ

“เปอร์ ถ้ามึงอยากรู้อะไรมึงก็ถามกูสิ” พี่ลุกซ์ฉุดข้อมือผมเอาไว้ทำให้แก้วกาแฟหล่นลงบนพื้นแต่ไม่แตกเพราะพื้นปูพรม

“ผมไม่อยากรู้อะไรเกี่ยวกับคุณ  ไม่มีความจำเป็นต้องรู้” ผมเบือนหน้าหนีแล้วพูดออกมาเสียงแข็ง

“เปอร์ ทำไมมึงดื้อแบบนี้ฮึ? อยากรู้เรื่องอะไรกูจะบอกมึงทุกอย่างเลย  กลับมาคืนดีกันได้ไหม?” พี่ลุกซ์ขอร้องพลางดึงผมเข้าไปใกล้  ผมพยายามขืนตัวเมื่อพี่มันจะดึงผมไปนั่งตัก

“ผมไม่อยากรู้เรื่องของคุณครับ  ไม่อยากรู้อะไรซักอย่างเพราะถ้าผมรู้แล้วผมเหนื่อย  ผมปวดหัวกับการที่รู้อะไรครึ่งๆ กลางๆ จนต้องกังวลและเป็นห่วง  คุณในอดีตไม่เคยบอกอะไรให้ผมรู้ซักอย่างในขณะที่ผมบอกคุณทุกเรื่องแล้วตอนนี้ผมเลือกที่จะไม่ถามไม่อยากรู้ ทำไมคุณถึงจะมาบอกล่ะ!?!” ผมสะบัดข้อมือออกจากการเกาะกุมแล้วถอยออกห่างจากเขาพอสมควร

“มึงก็ไม่บอกกูเหมือนกันนั่นแหละเปอร์! มึงไม่เห็นจะบอกกูเลยว่าบ้านมึงล้มละลาย  ไม่มีใครบอกกูเลยซักคน! ทั้งพ่อแม่ พี่ถัง ไอ้เคย์ และคนอื่นๆ  ทุกคนรู้หมดยกเว้นกู!!” พี่ลุกซ์ตบโต๊ะแล้วลุกขึ้นยืนอย่างเผลอตัว  ยืนได้เพียงเสี้ยววินาทีเขาก็ต้องล้มลงนั่งที่เดิมเพราะขาเขาเจ็บ

“ก็...เรื่องนั้นมันเป็นเรื่องของครอบครัว...” ผมหลบตาเขาทันที

“แล้วกูไม่ใช่คนในครอบครัวมึงใช่ไหม!?! มึงอยากจะทิ้งกูก็เลยหาข้ออ้างใช่ไหมเปอร์? มึงมีคนใหม่ใช่ไหมถึงพยายามผลักไสกูออกไปจากชีวิตมึง!? ใช่ไหม!?!” พี่ลุกซ์ตะคอกด้วยสีหน้าเจ็บปวดจนผมใจหาย

“ไม่ใช่! ไม่ใช่ ที่ผมไม่บอกก็เพราะผมไม่อยากรู้สึกว่าผมเกาะพี่กิน  ถ้าพี่รู้พี่จะต้องยื่นมือเข้ามาช่วยพยุงธุรกิจครอบครัวผมและนั่นอาจจะทำให้พี่ลำบาก  มันต้องใช้เงินไม่น้อยเพื่อที่จะให้ครอบครัวผมอยู่ได้  ตอนนั้นพี่เองก็คงเรียนหนัก ผมไม่อยากเป็นภาระให้พี่คิดมาก  ถ้าพี่รู้เรื่องนี้พี่คงไม่เรียนต่อ  ผมรู้...ผมก็เลยไม่บอก” ผมก้าวถอยหลังพลางพูดจนกระทั่งหลังผมปะทะกับประตู  ความรู้สึกที่ผมได้พูดออกมามันเป็นจริงทั้งหมด  ผมต้องทนแบกรับมันไว้และยอมลำบากเพื่อที่จะไม่ให้พี่ลุกซ์ทิ้งอนาคตตัวเองเพื่อผม  ในกรณีนี้มันต่างจากกรณีที่พี่ลุกซ์ไม่บอกผม  เรื่องของผมมันเป็นเรื่องเงินไม่ใช่เรื่องหัวใจเหมือนที่เขาทำ

“เปอร์...กูรักมึงนะ  ต่อไปนี้กูจะไม่ปล่อยให้มึงกับครอบครัวลำบากแล้ว  กลับมาหากูได้ไหม?” พี่ลุกซ์ลุกขึ้นยืนอีกครั้งโดยใช้มือค้ำที่โต๊ะเพื่อพยุงตัวเอง

“คุณทำร้ายหัวใจผมจนยับเยินยังจะกล้ามาขอคืนดีอีกเหรอ? ตลอดเวลาที่ผ่านมาผมยอมทนและให้อภัยเพราะคิดว่าคุณจะไม่ทำอีก  แต่คุณก็ทำมันซ้ำๆ ทำร้ายจิตใจผมซ้ำแล้วซ้ำอีก  คุณอยากให้ผมบ้าตายไปเลยไหม?  ถ้าผมให้อภัยคุณ คุณก็คงจะหาเรื่องมาให้ผมเสียใจอีกอยู่ดี  แค่คุณกลับมาพร้อมลูกกับเมียมันยังทำให้ผมเจ็บไม่พอหรือไง?  ถ้าคุณบอกว่ารักผม...ผมขอร้อง  ปล่อยผมไป  ผมไม่อยากกลับไปตกนรกอีก” ผมส่ายหน้าไปมาก่อนจะกรอกตามองฟ้าเพื่อกลั้นไม่ให้น้ำตามันไหลออกมา

“แต่เรื่องนั้นก็เข้าใจกันไปแล้วนี่เปอร์” พี่ลุกซ์พยายามจะอธิบาย

“เข้าใจสิ แต่ความรู้สึกที่เสียไปมันเอาคืนมาได้ไหม!?! น้ำตาที่ผมเสียไป ความรู้สึกดีๆ ที่มันหายไปพร้อมกับความทุกข์ทรมานกับการไม่รู้อะไรมาตั้งแต่แรกมันเอากลับคืนมาได้ไหม!?!  คำตอบคือไม่ได้  เพราะฉะนั้นจะให้ผมกลับไปรักคุณอย่างเดิม...ก็ไม่ได้เหมือนกัน!” ผมกัดฟันพูดในท้ายประโยคอย่างอัดอั้น  ผมยังทำใจให้กลับไปหาเขาไม่ได้  ผมกลัวการไม่รู้ ผมกลัวการไม่บอก ผมกลัวการไม่อยู่ในสายตา ผมกลัวใจของเขาและกลัวใจของตัวเองเหลือเกิน  ผมเจ็บมาเยอะ แต่มันไม่เคยชิน

“ถ้างั้นเรามาเริ่มต้นกันใหม่ได้ไหมเปอร์  ถ้ามึงเจ็บปวดทรมานเพราะกูคนเก่า  มึงลบมันออกจากใจ แล้วเปิดใจให้กูในตอนนี้ได้ไหม?” พี่ลุกซ์ขอร้อง

“ผมลืมไม่ได้...” ผมส่ายหน้าไปมาก่อนน้ำตาที่พยายามกลั้นไว้มันจะไหลออกมา  ผมอ่อนแอเหลือเกิน  แค่นี้ก็ร้องไห้ซะแล้ว  อุตส่าห์สัญญากับตัวเองไว้แล้วแท้ๆ ว่าจะไม่ร้องไห้กับเรื่องพรรค์นี้อีก  สงสัยมันคงถึงเวลาที่ผมต้องไปแล้วล่ะ  ที่นี่...ไม่เหมาะกับผม

“...” พี่ลุกซ์เงียบไป ไม่แม้แต่จะขยับตัว

“จำได้ไหมว่าผมเคยบอกอะไรไว้กับคุณ? ผมเคยบอกว่าถ้าผมร้องไห้ผมจะลาออกใช่ไหม?  มันคงถึงเวลาแล้วล่ะครับ ฮึก แต่ผมคงลาออกทันทีไม่ได้เพราะมีงานที่ผมต้องรับผิดชอบ  ถ้าโปรเจ็คท์นี้เสร็จผมจะลาออกทันที  ผมทำงานกับคุณไม่ได้จริงๆ” ผมพูดก่อนจะหันหลังให้เขาแล้วเอื้อมมือไปแตะที่ประตู

ฟึ่บ!!

“ไม่เปอร์ไม่  อย่าไปไหนอีกเลย  แค่มึงเมินเฉยใส่กูทุกวันกูก็เจ็บจะแย่อยู่แล้ว ถ้ามึงไปจากกู กูคงทรมาน” พี่ลุกซ์วิ่งเข้ามากอดผมเอาไว้โดยไม่สนใจขาที่เจ็บก่อนจะอ้อนวอนขอร้องไม่ให้ผมไป

“ผมก็ทรมานที่ต้องเห็นหน้าคุณ  ถ้าสงสารผมบ้าง ก็ปล่อยผมไปเถอะนะครับ  จบไปแล้วก็ให้มันจบไป  ผมไม่อยากมีพันธะอะไรกับคุณอีก” ผมพูดพลางพยายามแกะมือที่ประสานกันตรงหน้าท้องของตัวเองออก

“ไม่จริง มึงรักกู  เรารักกัน  รักกันแล้วทำไมต้องหนีด้วยล่ะ?  มึงจะทรมานหัวใจตัวเองทำไมเปอร์  รักกูก็บอกว่ารักสิ  มาเริ่มต้นกันใหม่เถอะนะ  นะ...นะที่รักนะ” พี่ลุกซ์กอดรัดผมแน่นพลางขอร้องเสียงสั่นเครือจนผมอดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมาอีก  เขาน่าสงสารมาก แต่ถ้าผมสงสารเขาคนที่จะเจ็บก็คงไม่พ้นเป็นผมเหมือนเดิม

“ฮึก ฮือ” ผมสะอื้นอย่างหมดแรง

“เปอร์ ให้กูได้แก้ตัวได้ไหม?  มึงจะให้กูทำอะไรกูยอมได้ทุกอย่างเพื่อมึงนะเปอร์  กูรักมึงคนเดียว รักมากนะ” พี่ลุกซ์ซบหน้าลงบนไหล่ผมก่อนจะพูดเสียงอู้อี้อย่างขอร้อง

“ผมเคยให้โอกาสคุณแก้ตัวมาตั้งหลายครั้ง  ทั้งเรื่องที่คุณทำร้ายร่างกาย ตบตีทำร้ายหัวใจของผม  ทั้งเรื่องที่คุณบอกว่ารักแฟนของน้องทั้งๆ ที่ไม่เคยบอกรักผม ฮึก รู้ไหมว่าช่วงเวลานั้นผมทรมานมากแค่ไหน  รู้ไหมว่าผมแทบบ้า  ผมต้องทนเห็นคุณนัวเนียกับคนอื่น เห็นคุณสนใจคนอื่นโดยที่ไม่มีผมในสายตา  ผมผ่านเวลานั้นมาได้ก็เหนื่อยเต็มกลืน ฮือ ผมไม่อยาก...ไม่อยากเป็นแบบนั้นอีกแล้ว  ผมทนไม่ได้แล้ว” ผมส่ายหน้าไปมาแล้วแกะมือที่ประสานกันอยู่ตรงหน้าท้องออกอย่างสุดความสามารถและสุดท้ายพี่มันก็ยอมปล่อย  ผมหันกลับไปมองหน้าพี่ลุกซ์ทั้งน้ำตาอย่างตัดพ้อ

“ขอโทษนะ ขอโทษจริงๆ แต่กูพร้อมจะอธิบายทุกเรื่องที่มึงคาใจ  ไม่ว่าจะเรื่องที่กูต้องทำร้ายมึงหรือเรื่องไอ้ไอก็ตาม  เรื่องผู้หญิงคนอื่นๆ ในอดีตกูก็อธิบายได้นะ  ถึงเมื่อก่อนกูจะไม่ค่อยแสดงออกว่ารักมึงแต่ที่จริงแล้วกู...รักมึงมานานกว่าที่มึงจะรักกูซะอีกนะ” พี่ลุกซ์จับมือผมเอาไว้ก่อนจะหอมที่มือผมเบาๆ

“ผมจะเอาอะไรมาเชื่อในสิ่งที่คุณกำลังจะบอก  ผมหมดศรัทธาในตัวคุณไปนานแล้ว ฮึก ต่อให้คุณพูดจาหวานหูมากแค่ไหนผมก็ไม่อยากฟัง” ผมดึงมือออกจากการเกาะกุม

“ขอร้องล่ะนะเปอร์  กูไม่อยากห่างจากมึงอีกแล้ว  กูอยากดูแลมึง อยากให้มึงมาดูแล  นี่ไง! มึงจำได้ไหม? ตอนเด็กๆ กูเคยขาหัก  ข้างที่กำลังเจ็บนี่เลย  ตอนนั้นกูอยู่ที่โรงพยาบาล กูไม่อยากออกก็เลยจะทำลายขาของตัวเองแต่มึงก็มาห้ามไว้  ตอนนั้นแหละที่ทำให้กูรักมึง และรักมาจนถึงทุกวันนี้” พี่ลุกซ์อธิบายด้วยท่าทางมีความหวัง  พี่มันยิ้มและพูดในสิ่งที่ผมไม่รู้เรื่องและไม่เข้าใจ  พี่มันรักคนอื่นแล้วมาโมเมว่าเป็นผมสินะ  ถ้ารักเด็กคนนั้นมากขนาดนั้นแล้วมาขอความรักจากผมทำไม  ทำไมไม่ไปตามหาเด็กคนนั้นแล้วบอกรักเขาเลยล่ะ  มาบอกว่ารักคนอื่นต่อหน้าผมแบบนี้ เขาต้องการให้ผมเจ็บงั้นเหรอ? ใจร้ายเกินไปแล้ว

“คุณจะรักใครก็เรื่องของคุณ  ไม่เกี่ยวกับผม  ส่วนเรื่องที่คุณพูดมาผมไม่รู้เรื่อง  คุณจะรักใครตั้งแต่ตอนไหนคุณก็รักไป อย่าดึงผมเข้าไปเกี่ยว” ผมปาดน้ำตาออกจากใบหน้าก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เพื่อรวมพลังกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาอีก

“เปอร์...”

ตึก!

“โอ๊ย!” ผมอุทานออกมาเมื่อจู่ๆ ประตูที่ผมกำลังพิงอยู่เปิดออกอย่างแรงทำให้ผมกระเด็นออกไปพร้อมกับประตูที่เปิดออกต้อนรับผู้มาเยือน

“อ่า...ผมขอโทษครับ” เอกหันมามองผมด้วยสายตารู้สึกผิดที่ทำให้ผมต้องเจ็บตัวก่อนที่น้องบิวตี้จะโผล่หน้าเข้ามาดูในห้อง

“อ๊ะ! ประธานคะ ทำไมถึงไม่เอาไม้ค้ำมาช่วยพยุงล่ะคะ? ตายแล้ว ท่าทางจะเจ็บขามาก  เดี๋ยวบิวตี้ช่วยพยุงนะคะ” น้องบิวตี้ร้องวี้ดว้ายก่อนจะรีบเข้าไปช่วยพยุงพี่ลุกซ์ที่กำลังมองเอกตาขวาง

“ไม่ต้องมายุ่ง! แล้วนี่เข้ามาในห้องทำงานผมได้ยังไง? ใครอนุญาต!?!” พี่ลุกซ์สะบัดมือออกจากน้องบิวตี้อย่างแรงก่อนจะมองทั้งเอกและบิวตี้สลับกันด้วยสายตาเหวี่ยงๆ

“เอ่อ...พอดีคุณเลขาบอกว่าได้ยินเสียงเหมือนคนทะเลาะกัน  ผมที่มาหาเปอร์พอดีก็เลยถูกวานให้เข้ามาดู” เอกเกาท้ายทอยแก้เก้อก่อนจะบอก

“เลขา? ใครคือเลขาของผม!?” พี่ลุกซ์ถามเสียงเขียวพลางตวัดสายตาไปมองน้องบิวตี้อย่างดุดัน

“เอ่อ...คือว่า  พอดีบิวตี้ไปนั่งตรงโต๊ะทำงานของพี่เปอร์  คุณคนนี้เลยเข้าใจผิดว่าบิวตี้เป็นเลขา  บิวตี้ขอโทษนะคะ?” น้องบิวตี้ประสานมือเข้าหากันก่อนจะก้มหน้าบอกด้วยท่าทางน่าสงสาร

“ฮะ? แต่เมื่อกี้...”

“บิวตี้ต้องขอโทษจริงๆ นะคะ  ว่าแต่คุณเจอพี่เปอร์แล้วใช่ไหมคะ? ถ้างั้นเดี๋ยวบิวตี้ดูแลประธานให้ค่ะ” น้องบิวตี้พูดแทรกจังหวะที่เอกกำลังจะพูดอะไรบางอย่างก่อนจะเป็นคนอาสาดูแลพี่ลุกซ์  ผมเม้มปากมองน้องบิวตี้นิดๆ ก่อนจะหันไปมองพี่ลุกซ์ที่กำลังกรอกตามองเพดานพลางทำหน้าเบื่อโลกสุดๆ

“เอก!! มากวนเปอร์อีกแล้วนะ ไอ้เด็กเวร!” ขณะที่น้องบิวตี้กำลังจะเข้าไปพยุงพี่ลุกซ์พี่พลอยก็โผล่มาด้วยท่าทางโมโหทำเอาเอกถึงกับหน้าซีด “ประธานคะ ต้องขอโทษจริงๆ นะคะที่ปล่อยให้เด็กคนนี้เข้ามาก่อกวน  มานี่เลยเอก  มานี่เลย!” พี่พลอยไหว้ขอโทษพี่ลุกซ์ก่อนจะเดินมาดึงหูเอกแล้วลากออกไป

“โอ๊ยยยย ป้า! เจ็บ...เจ็บ!!” เอกร้องโวยวายออกไปกับพี่พลอย  ผมมองสองคนนั้นก่อนจะเผลอยิ้มออกมานิดๆ  ผมว่าอีกไม่นานหรอกครับ  จากคู่กัดจะเปลี่ยนมาเป็นคู่รัก ฮึๆ

“เปอร์...” พี่ลุกซ์เรียกชื่อผมเสียงนุ่ม

“ถ้าคุณมีคนดูแลแล้ว...งั้นผมขอตัวไปทำงานค้างให้เสร็จก่อนนะครับ  จะได้รีบไปซักที” ผมพูดแค่นั้นก่อนจะรีบเดินออกจากห้องไป  แต่ซักพักผมก็ได้ยินเสียงโวยวายของพี่ลุกซ์ จากนั้นน้องบิวตี้ก็รีบวิ่งออกมา  สงสัยจะเจอฤทธิ์ของพี่ลุกซ์เข้าซะล่ะมั้ง  เฮ้อ ผมคิดว่าผมคงเป็นคนเดียวในบริษัทที่ไม่ถูกวีนใส่

หลังจากประชุมเสร็จผมก็รีบเดินออกจากห้องประชุมโดยไม่คิดจะรอพี่ลุกซ์ ทำให้น้องบิวตี้ที่มารออยู่หน้าห้องประชุมรีบปรี่เข้าไปช่วยประคองพี่ลุกซ์ทันที  แต่ก็นะ ถูกพี่ลุกซ์ไล่ออกห่างเหมือนเดิม  แต่ดูน้องบิวตี้มีความพยายามมากเลยนะครับ  คงจะชอบพี่ลุกซ์มากล่ะสิ

เอาน่า! คนแบบนั้นจะมีคนมาชอบมันก็ไม่แปลกหรอก  ผมจะต้องไม่รู้สึกอะไรสิ ก็เราไม่ได้เป็นอะไรกัน  แต่...มันก็อดรู้สึกไม่ดีไม่ได้จริงๆ  โว้ยยยยยยย พอๆ อย่าไปคิดอะไรมาก  ถ้าพี่ลุกซ์จะหันไปชอบคนอื่นมันก็น่าจะดีแล้วเพราะนั่นหมายความว่าเขาไม่มีผมอยู่ในหัวใจและมันก็เป็นการดีต่อผมที่ว่าผมจะไม่ต้องติดอยู่ในวังวนแย่ๆ แบบนั้นอีก  อยู่เป็นโสดมันก็ไม่มีอะไรแย่นี่หว่า

“เปอร์ วันนี้ไปกินข้าวเย็นด้วยกันไหม?” เมื่อผมเดินมาถึงโต๊ะทำงานพี่พลอยที่เดินมาถึงพร้อมๆ กันก็เอ่ยชวน

“เอาสิครับ  เดี๋ยวโทรไปบอกที่บ้านก่อน” ผมบอกพลางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรไปบอกคนที่บ้านว่าจะทานข้าวข้างนอก

“นี่ๆ ขอไปทานข้าวเย็นด้วยคนได้ไหม?” ผมสะดุ้งนิดๆ หลังจากที่วางสายจากที่บ้านแล้วเพราะได้ยินเสียงหวานๆ คุ้นหูเอ่ยขอ  ผมหันไปก่อนจะยิ้มให้เจ๊เปรียวที่เดินเข้ามาหา

“จะดีเหรอคะผู้จัดการ  ไปกินข้าวกับพวกเราแบบนี้เดี๋ยวสามีสุดหล่อก็งอนเอาหรอก คริๆ” พี่พลอยพูดเย้าๆ

“เปรียวอยากคุยกับเปอร์ด้วยน่ะพี่พลอย  แล้วก็อยากคุยกับพี่พลอยด้วยค่ะ” เจ๊เปรียวยิ้มกว้างพลางมองหน้ากับพี่พลอยเหมือนจะรู้กัน  ผมว่า...สองคนนี้ต้องรวมหัวกันเชียร์ผมให้ไปคืนดีกับพี่ลุกซ์แน่ๆ

“ผมไม่ไปแล้วได้ไหมอ่ะ? สังหรณ์ใจไม่ดีเลย” ผมพูดเสียงอ่อนพลางทำปากยื่น

“ไม่มีอะไรไม่ดีหรอกจ้ะเปอร์  เอาน่า ไปด้วยกันเนอะพี่พลอย” เจ๊เปรียวหันไปถามความเห็นจากพี่พลอย

“ใช่จ้ะๆ มีเรื่องเม้าธ์ด้วย” พี่พลอยพูด

“เรื่องนั้นใช่ไหม?” เจ๊เปรียวมองหน้าพี่พลอยอย่างรู้ทัน

“เรื่องนั้นเลยค่า” พี่พลอยขยิบตานิดๆ ก่อนที่สาวๆ เขาจะพูดอะไรงุ้งงิ้งๆ กันโดยที่ผมฟังไม่รู้เรื่อง  เฮ่อ เวลาผู้หญิงเขาสนทนากันเขาจะพูดกันแบบที่ไม่ให้ผู้ชายเข้าใจสินะ  น่ากลัวจริงๆ