I love you ฉันรักนาย!นายฆาตกรโรคจิตสุดแสบ

6.7

เขียนโดย loveonepicec

วันที่ 28 มิถุนายน พ.ศ. 2557 เวลา 16.36 น.

6 chapter

26 วิจารณ์

18.79K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 28 มิถุนายน พ.ศ. 2557 17.29 น. โดย เจ้าของนิยาย

2) บ้านของฆาตกร

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

ขนาดตัวอักษร เล็ก กลาง ใหญ่ ใหญ่มาก

ฉันนึกถึงตัวเองตอนเด็กๆมันดูแย่สุดๆ
"เซย์ร่า....."เสียงแม่กับพ่อนิ
"แม่คะ"ฉันร้องหาแม่จากนั้นฉันเห็นแม่กับพ่อยิ้มให้แล้วก็หายไป
"แม่คะอย่าไปนะ!รอหนูด้วย!"ฉันตะโกนออกไป ทุกอย่างก็ดับวูบไปอีกครั้ง

ฉันลืมตาขึ้นแล้วมองไปข้างๆห้องมีรอยเลือดเต็มไปหมด!พอฉันหันไปอีกข้างก็พว่าผู้ชายคนนั้นนอนกอดฉันอยู่!แงๆฉันต้องโดนปู้ยี้ปู้ยำมาแน่ๆแต่เอ๊ะ!เสื้อผ้าก็ยังอยู่ครบนิฉันมองไปที่ใบหน้าของผู้ชายคนนั้นพอมองหน้าใกล้ๆ(เค้าหลับอยู่)นี่มันเจฟฟ์ เดอะ คิลเลอร์นี่นา!ฆาตกรที่ฆ่าคนไปหลาย10คนแล้วฉันรอดมาได้ยังไงเนี่ย!?แถม....นอนกอดฉันด้วย ใบหน้าฉันร้อนผ่าวทันที
"หน้าแดงทำไม?"เจฟฟ์พูดขึ้น
"กะ กรี๊ดดดดดดดดดดด!"ฉันตกใจทันที
"โอ้ย!หยุดกรี๊ดใส่ฉันจะได้ไหม!"เจฟฟ์ปิดหู
"ทะ ทำไมถึงรู้ละ?"ฉันถาม
"ก็ฉันตื่นตั้งแต่ตอนที่เธอลืมตาแล้ว"เจฟฟ์ทำหน้าบึ้งใส่ แล้วเค้าจะฆ่าเราไหมเนี่ย?
"แล้ว........นายจะ"
"ฮืม?"
"ฆ่าฉันไหม?"นี่ฉันถามอะไรไปเนี่ย!!!!เจฟฟ์ยิ้มอีกครั้งก่อนที่จะมากระซิบข้างๆหู
"ไม่......เพราะเธอต้องอยู่ที่นี่ตลอดไป....."ฉันรู้สึกเสียวสันหลังทันที ฉันเริ่มน้ำตาคลอเบ้าตา
"ละ....แล้วทำไมฉันรอดละ?"ฉันใจกล้าถามอีกครั้ง
"ก็ไม่มีอะไรมาก"เจฟฟ์ยักไหล่
"........."
"ก็แค่มาทำอาหารให้ฉันกินทุกวันและเป็นของเล่นแก้เซ้งของฉันเท่านี้แหละ"อะ......อะไรนะ!
"หมายความว่าไง!?"ฉันถาม
"ก็อย่างที่บอกไปนั่นแหละ"........
ฉันติดสตั้นก่อนที่จะตั้งสติ
"ฮึก......ฮือ"ฉันปล่อยท่าไม้ตายด้วยการร้องไห้ที่ทำให้ใครเห็นก็ใจอ่อน
"คิดว่าน้ำตาจะทำให้ฉันใจอ่อนรึไงฉันชอบน้ำตาจะตาย"เจฟฟ์ลุกนั่งบนเตียงก่อนที่จะโดนเจฟฟ์เลียน้ำตา
"ฮึก........แงงงงงงง"ฉันปล่อยโฮออกมา เจฟฟ์มองหน้าฉันก่อนที่จะ....
"อุ้บ!......ฮ่าๆๆๆ!"หัวเราะออกมา
"มะ มีอะไรน่าขำรึไง!?"ฉันตะโกน
"ฮ่าๆเธอเหมือนเด็กจิงๆเลยน้าฮ่าๆๆ!"พูดจบก็หัวเราะต่อ
ฉันลุกขึ้นแล้วเดินไปเปิดประตู
แอ๊ด....
"จะไปไหนอีกละ ฉันขี้เกียจเล่นไล่จับแล้วนะ"เจฟฟ์พูดขึ้นก่อนจะถือมีดแล้วเดินมาหาฉัน
"ฉันจะกลับบ้าน!"ฉันตะโกนใส่เจฟฟ์
"เดี๋ยวก็หลงป่าไม่รู้ด้วยนะ"เจฟฟ์ยิ้ม พอฉันมองไปหลังประตูบานนั้นก็พบป่ารกร้างไม่มีแม้แต่เสียงของสิ่งมีชีวิตและไม่มีแสงสว่าง
"ที่นี่ที่ไหนกัน?"
"อ้อ...ฉันลืมบอกเธอไปว่าที่นี่คือป่า INSANITY ป่าที่ฉันเอาไว้อาศัยเป็นที่ซ่อน"เจฟฟ์เดินออกไปแล้วพูดอะไรสักอย่างเนี่ยแหละ(ไม่ได้ยิน)
"นายกำลังทำอะไรอะ?"ฉันเดินไปทัก
"เปล่านิ ก็แค่พึมพำไปงั้นแหละ"
"ฉันไปละ"ฉันเดินไปทางที่น่าจะปลอดภัยที่สุด
"ฉันเตือนเธอแล้วนะ"
................................................................................................................
จบไปอีกตอนแล้วววว แบบว่าอยากจะหนีใครบางคนที่นิยายเก่าเอาละไปละน้าาา

chapter 1

สารบัญ

chapter 3