Love wolf hunt ล่ารักหมาป่า

   “ นี่ ! ฮีเลีย เธอรีบมาดูนี่เร็วสิ ” เสียงของเกวนดังขึ้นมาท่ามกลางความชุลมุนของเหล่านักเรียนภายในรั้วของโรงเรียน อมาดิอัส โรงเรียนชื่อดังของเมือง กาตาเนีย แคว้น ซิซิลี ภายในประเทศอิตาลี ความชุลมุนหย่อมๆนี้คงจะเกิดจากสาเหตุอื่นไม่ได้นอกเสียจาก...
“ ขอทางหน่อยครับ ทางกรรมการนักเรียนและอาจารย์กำลังมา   โปรดอยู่ในความสงบด้วยนะครับ” เสียงสมาชิกของสภากรรมการนักเรียนคนหนึ่งกล่าวขึ้นเพื่อให้นักเรียนของอมาดิอัสทั้งหมดแยกย้ายออกไปเรียน ส่วนทางนี้ทางคณะอาจารย์คงเป็นผู้จัดการแก้ปัญหากันเองนั่นแหละ
   “ ไปเถอะเกวนอยู่ไปคงจะขวางทางเขาเปล่าๆ ” เธอกล่าวขึ้นเบาๆพร้อมกับกระตุกแขนเพื่อนรักให้ออกจากวงล้อมนี่เสียที เนื่องจากสมาชิกของอมาดิอัสก็มีไม่ใช่น้อย อากาศหายใจคงหมดกันพอดี ถ้าอยู่ในนั้นนานกว่านี้
   “ แล้วมีคนเป็นอะไรเหรอเกวน ? ” คำถามมากมายภายในหัวรีบถ่ายทอดออกมาให้เพื่อนรักคนเดียวของเธอฟังทันที
   “ ก็..เหมือนเดิมแหละ ”
   “ อะไรที่เหมือนเดิม ? ” ถึงแม้คำตอบอาจจะใช่กับสิ่งที่เธอคิดไว้ แต่เธอก็อยากจะลองถามให้แน่ชัดมากกว่านำกลับไปคิดเองเออเองคนเดียว
   “ ก็โรคประหลาดที่มันกำลังระบาดอยู่ในตอนนี้นั่นแหละฮีเลีย นี่ก็เป็นรายที่ 12 แล้วนะ ที่เป็นเหยื่อกับเรื่องราวในตำนานไลแคนท์ ของโรงเรียนเรา ” เสียงอ่อนล้าแสดงความเหนื่อยใจเป็นอย่างยิ่งของเพื่อนรักทำให้เธอพลอยกังวลไปด้วย
   ตำนานไลแคนท์ของโรงเรียน อมาดิอัส เป็นเรื่องเล่าที่เล่าสืบต่อกันมาอย่างช้านาน จากรุ่นสู่รุ่น จนกลายเป็นประเพณีรับเด็กใหม่เข้ามาในรั้วโรงเรียนแห่งนี้ไปเสียแล้ว ตามตำนานกล่าวไว้ว่า ทุกๆปีที่รุ่นสุดท้ายลงท้ายด้วยเลข 9 มักจะเกิดอาเพศ โรคร้ายจะอุบัติ มีคนมากมายล้มตายตามคำสั่งของนายหัวไลแคนท์ ผู้บ่งชี้ชะตาของเหล่ามนุษย์ในโรงเรียนนี้
   ซึ่ง...จะว่าไงดีล่ะก็รุ่นของเธอนั้นเป็นรุ่นที่ 19 พอดี ให้ตายสิ !!
   “ บ้าบอสิ้นดี ” เธอพูดพลางยกมือขึ้นมากอดอกตัวเองไว้แน่น เพราะในตอนนี้อิตาลีกำลังเข้าสู่ช่วงหน้าหนาวแล้ว อีกไม่นานเธอก็คงต้องอาบน้ำอุ่นๆเป็นแน่
   “ ใช่ แต่ที่น่าเป็นห่วงในตอนนี้คือ...ใครจะเป็นคนต่อไป ”
   “ ฉันว่าอย่าพึ่งคิดอะไรที่ไม่ดีอย่างนั้นเลย ทางที่ดีฉันว่าเราควรอย่าไปเครียดกับเรื่องนี้มากเลยนะ เดี๋ยวจะเสียการเรียน ” เธอพยายามพูดให้เกวนใจเย็นลงและไม่คิดฟุ้งซ่าน และนั่นอาจจะป็นการพูดเตือนตัวเธอเองด้วยเหมือนกันว่าอย่าวิตกกับสิ่งที่มันยังไม่เกิด ถึงแม้เธออาจจะเป็นรายต่อไปก็เป็นได้
“ จะพยายามละกัน ป่ะ..ไปเรียนกันดีกว่าฮีเลีย ” ว่าแล้วเกวนก็จูงมือฮีเลียเดินขึ้นไปบนชั้นเรียนของพวกเธอทันที อายุก็แค่ 17 ขออย่าให้เธอต้องตายเลยละกัน... เสียงอ้อนวอนในใจของฮีเลียอดที่จะดังขึ้นอย่างน้อยใจในโชคชะตาไม่ได้ ทำไมกัน...ต้องเป็นรุ่นของเธอด้วย
 
.............................................................................................................................................................
 
   “ ฮ่าๆๆ เจ็ตพี่โคตรกากเลยว่ะ ”
   “ เออ รู้แล้วไม่ต้องมาย้ำหรอกน่า ”
   “ นี่ถ้าผมเป็นพี่นะ ผมจะไม่ออกจากบ้านสักหนึ่งอาทิตย์เลยแหละ ”
   “ เกินไปแล้วไอ้โจซ เดี๋ยวปัดเหนี่ยวเลยนี่ ” เสียงหยอกล้อของสองพี่น้องในตระกูลโดโนแวนดังขึ้นหลังจากที่พี่ชายคนที่สองทำเรื่องน่าขำกลิ้งซึ่งอาจจะน่าอายด้วยแหละ คิดแล้วเขาก็อดขำไม่ได้ซึ่ง เขาไม่คิดเลยว่าพี่ชายเขาจะอินโนเซ้นท์ขนาดนี้
   “ เอาน่าเจ็ต ใจเย็นๆนี่มันพึ่งเริ่มต้นฤดูเท่านั้นอย่าคิดมากเดี๋ยวก็หาได้เองแหละ ” โจซิสยังคงเดินหน้ากวนประสาทพี่ชายสุดตลกของตนต่อไปเรื่อยๆอย่างไม่รู้เหนื่อย ก็อีแค่ไปหาไลแคนท์ตัวเมียมาผสมพันธุ์ พูดจริงแค่เนี๊ย! พี่ชายสุดแมนอย่างเจ็ตยังทำไม่ได้แถมมีเรื่องน่าอายเกิดขึ้นอีกต่างหาก
   “ อ้าว ก็ใครจะไปรู้ว่านั่นมันตัวผู้ล่ะวะ ขนก็ออกจะสวยเรียบ ท่านั่งก็บ่งบอก แถมเสียงคำรามยังออกหญิงซะขนาดนั้น ใครๆก็คิดว่าต้องเป็นตัวเมียแน่นอน ”
   “ พี่ก็นะ ทำไมไม่รู้จักใช้หัวใจมากกว่าประสาทสัมผัสภายนอกบ้าง แค่เลือกคนที่ใช่ตามใจอยากได้ก็พอ อ้อ! อย่าลืมใช้สัญชาตญาณของการหาคู่ให้มากๆด้วย เพราะพี่อาจจะเอาหมาตัวผู้มาทำเมียก็ได้นะ ฮ่าๆๆ ” ไอ้ประโยคแรกของมันก็ดูดีอยู่หรอกนะ แต่ทำไมประโยคหลังๆนี่มันน่าต่อยจังวะ
   “ แล้วฉันจะคอยดูว่าแกจะเลือกใครเป็นเมีย ระหว่างยัยซูซ่าหน้าบานกับยัยลูบงดั้งแมบ ”
   “ โหย...พูดซะน่ากลัวเลย แหยะ ใครเขาจะเอาพวกนั้นกัน ถ้ามีคนเอานะผมว่ามันจะต้องเป็นไลแคนท์ที่ไร้ประสิทธิภาพทางเพศแน่ๆ ”
“ แน่ะ ว่าแต่คนอื่นเขา ที่แท้โจซน้อยก็เป็นเสียเอง ไหนแกว่าต้องใช้หัวใจดูไง ไม่ใช่แค่หน้าตา ลักษณะภายนอก ”
   เสียงค่อนแคะของสองพี่น้องยังดังไปตามทางที่พวกเขาผ่าน ความหล่อเหลาของสองพี่น้องคู่นี้อาจจะทำให้ผู้หญิงหลายคนสลบเลยก็เป็นได้ ผมสีน้ำตาลเข้มของเจ็ตปลิวไสวน่าสัมผัสไปกับแรงลม ดวงตาสีเดียวกับเส้นผมทอแสงเป็นประกายยามเมื่อหัวเราะและยิ้ม ผิวสีแทนที่ตัดกับแสงแดดยามบ่ายอย่างลงตัวของเขา ยิ่งเพิ่มพูนความสง่างามให้เขามากขึ้น มัดกล้ามเป็นลอนๆภายใต้ร่มผ้าบ่งบอกถึงการเอาใจใส่ตัวเองของเขา ความหล่อเหลาของเขาไม่อาจเป็นที่ปฏิเสธในบรรดาหญิงสาวที่ได้ยลความแมนทั้งแท่งของเจ็ตได้
 
   “ กลับมาแล้วเหรอ พ่อตัวดี ” เสียงร้องทักของมิสแคลร์หรือมารดาของพวกเขานั่นเอง ดังขึ้นก่อนที่เจ้าตัวจะออกมาเพื่อตามพวกเขาไปรับประทานอาหาร
“ คร้าบบบ แหม วันนี้มีอะไรกินบ้างครับเนี่ย กลิ่นหอมเชียว ”
   “ ก็มีแต่ของโปรดพวกลูกๆนั่นแหละ มักกะโรนีของเจ็ต แซนวิชกับนมของสองสาว ผัดขี้เมาของจาฟ และสุดท้ายนมหนึ่งกระปุกของลูกไงโจซ ”
   “ โห แม่อ่ะ ทำไมแม่ให้ผมกินน้อยจัง ”
   “ ดีเสียอีกโจซ แม่จะได้ไม่เปลืองวัตถุดิบ ”
   “ แม่คร้าบบบ แต่นี่มันจะกลายเป็นการทรมานลูกชายสุดหล่อคนนี้นะครับแม่ ”
“ ไปเถอะโจซอย่ามัวโอ้เอ้ เดี๋ยวพ่อเราจะได้บ่นเราให้แม่ฟังอีก ไปๆ ไปนั่งโต๊ะได้แล้ว ตอนนี้ทุกคนเขามาครบกันหมดแหละ ”