Toru-san Anata wa Onna desu ka ?

โรงเรียนประจำนาริสะห้องผู้อำนวยการ“ไม่เด็ดขาด!!” ผมตะโกนลั่นใส่ผู้หญิงวัยกลางคนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะที่มีป้ายเขียนว่าผู้อำนวยการ “ยังไงผมก็ไม่ยอม” พูดต่อ“ทำไงได้ล่ะจ้ะก็ครูส่งชื่อเธอไปที่หอพักหญิงแล้วนี่นา..แถมหอพักชายก็เต็มหมดแล้วด้วย” สิ้นคำอธิบายของเธอทำให้ผมหน้าหงิกทันที..ใช่ซิก็ผมมันหน้าเหมือนผู้หญิงนี่นา ใครๆเค้าก็ว่าผมเป็นผู้หญิงเหมือนกับพี่สาวของผม“แล้วทำไมครูต้องส่งชื่อผมไปอยู่หอพักหญิงด้วยล่ะฮะ” ผมถามถึงเหตุผลของเธอ“ก็ครูคิดว่าเธอสองคนเป็นผู้หญิงทั้งคู่นี่” เธอตอบมาอย่างนี้..คำตอบของเธอนั้นทำให้ผมแทบปี๊ดก่อนทีผมจะพูดต่อ “แล้วใครล่ะฮะที่ไม่เคยติดต่อมาเลย จนไม่รู้ว่าหลานแท้ๆของตัวเองเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายน่ะ” เฮ้อ~พูดซะเหนื่อย“ป้าขอโทษ” ผู้หญิงวัยกลางคนที่ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้คนนี้คือ ป้า แท้ๆของผมเองถึงจะเป็นป้าที่ไม่ค่อยเอาไหนก็เถอะ“ให้ผมไปอยู่หอพักชายเถอะฮะ” ผมพูดขอร้อง“ก็บอกไปแล้วไม่ใช่เหรอว่าหอพักชายมันเต็มแล้ว”“จะพูดยังไงก็ไม่ได้ซินะฮะ”“จ้ะ”“เฮ้อ~แล้วห้องของผู้กับพี่ล่ะฮะ” ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนที่จะถามเรื่องห้องพักกับคุณป้า“เอ๋ นี่หลานยอมไปอยู่หอพักหญิงงั้นเหรอจ๊ะ” คุณป้าถามผม“ก็มันไม่มีทางเลือกแล้วนี่ฮะ” ผมทำหน้าเซ็งนิดๆก่อนที่จะพูดตอบ..แต่ก็แอบดีใจอยู่นิดๆก็เพราะจะได้ไปอยู่ท่ามกลางสาวๆ หึหึหึ ฮาเร็มดีๆนี่เอง“คงไม่ใช่ว่าหลานจะคิดเรื่องอื่นหรอกนะ” คุณป้าถามผมอีกรอบแถมยังทำหน้าสงสัยผมอีก รู้ได้ยังไงว่าเราคิดเรื่องนั้นอยู่ ผมหายใจเข้าลึกๆก่อนที่จะรัวคำพูดที่ทำให้คุณป้าเค้ารู้สึกผิดอีกรอบ “แล้วใครล่ะฮะที่ไม่เคยติดต่อมาเลย จนไม่รู้ว่าหลานแท้ๆของตัวเองเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายน่ะ” พอผมพูดจบหน้าของคุณป้าก็เหมือนจะร้องไห้อีกรอบ“อย่าพูดซ้ำจะได้มั้ย..แค่นี้ป้าก็รู้สึกผิดพอแล้วนะ”“รู้สึกผิดก็ดีแล้วฮะ...อ้อ! แล้วเย็นนี้ก็โทรหาคุณน้าด้วยล่ะ”“รับทราบจ้ะ” ไม่รู้ว่าผมตาฝาดหรือความบ้ากามมันบังตากันแน่ทันทีที่ผมเห็นรอยยิ้มของคุณป้า จะว่าผมบ้ากามก็ได้นะ คุณป้าเค้าน่ารักมากเลยอ่ะ..โดนเฉพาะตอนที่เธอยิ้มถ้าไม่บอกว่าคุณป้าเค้าอายุ 30กว่าๆผมคงจะคิดว่าเธออายุแค่20แน่เลย (ช่างเป็นพระเอกที่บ้ากามเหลือเกิน)“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว..ผมขอตัวก่อนนะฮะ” ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วก็เดินไปจนเกือบจะถึงประตูก่อนที่จะโดนเรียก“เดี๋ยวจ้ะโทรุ” คุณป้ากวักมือเรียกผมให้ไปหาเธอ“มีอะไรรึเปล่าฮะ” ผมถาม“ถ้าหลานเข้าไปอยู่หอพักหญิงหลานก็จะต้องใส่ชุดนี้ด้วยนะจ๊ะ” คุณป้าพูดพร้อมกับก้มลงไปหยิบชุดขึ้นมาวางบนโต๊ะเป็นชุดนักเรียนสีขาวที่ปักตราประจำโรงเรียนดูแล้วก็ไม่มีอะไรแปลกเท่าไหร่..แต่ที่แปลกก็คือ..มันมีกระโปรงด้วยอ่ะ ตอนแรกผมก็คิดว่ามันเป็นชุดของพี่ซาคุพี่สาวฝาแฝดของผมแต่ความคิดนั้นก็ต้องหยุดไปเพราะว่ามันมีกระดาษแผ่นเล็กๆที่มีชื่อของผมเขียนอยู่ในถุงใส่ชุดน่ะซิ“นะ..นี่อย่าบอกนะฮะว่าจะให้ผม ป..ปลอมเป็นผู้หญิงน่ะ” ผมถามเพื่อความมั่นใจเพราะนั้นเป็นความคิดแรกที่ผมคิดตอนที่เห็นกระโปรง“ขอโทษด้วยนะจ๊ะ” เมื่อได้ยินคำพูดของคุณป้าสิ่งแรกที่ผมอยากจะทำก็คือผมอย่าจะจะตะโกนดังๆว่า..ม่าย~ยวันต่อมา07.09 น.“โทรุออกมาได้แล้วไม่ต้องอายหรอกจ้ะ”เสียงของพี่เรียกผมให้ออกมาจากห้องแล้วที่ที่ผมต้องเข้าไปในห้องก็เพราะจะต้องไปเปลี่ยนชุด (นักเรียนหญิง) เตรียมไปโรงเรียนแต่ผมไม้อยากออกมานี่นา“แต่ว่ามัน…” ผมพูดผ่านประตูเพราะยังไงผมก็ไม่ยอมออกไปอยู่ดี“ถ้าไม่ออกมา พี่ไม่รอแล้วด้วย” พี่พูดขู่ผม..ถึงจะรู้ว่าขู่ก็เถอะ แต่ผมก็ต้องยอมอยู่ดีเพราะขู่ทีไรทำจริงตลอด“กะ..ก็ได้ฮะ”“งั้นออกมาสิ”“ฮะ” ผมเดิมออกมาจากห้องโดยที่สวมชุดนักเรียนสีขาวผูกเนกไทสีแดงดูๆไปแล้วก็ไม่มีอะไรผิดปกติ แต่ที่ผิดปกติก็คือ..ผมใส่กระโปรงอยู่ นี่แหละสาเหตุที่ผมไม่อยากออกจากห้อง“ก็น่ารักดีนี่จ๊ะ ไม่เห็นจะต้องอายเลย” พี่ซาคุพูดพร้อมกับมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า“พี่ฮะ คือ...” ไม่รู้ว่าจะพูดยังไงดี คือ ข้างล่างมัน..โอ๊ย!!“มีอะไรเหรอ”“เอ่อ..จะว่ายังไงดีล่ะฮะ คือ..มันรู้สึกหวิวๆยังไงก็ไม่รู้ซิฮะ” ตรงนั้นมัน โอ๊ย! ถ้าบอกไปเดี๋ยวจะไปผ่านเซนเซอร์“ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ เดี๋ยวก็ชินเอง”“พี่ก็พูดได้นี่ฮะ พี่เป็นผู้หญิงนี่”“หุหุหุ นั้นซินะ” พี่เค้าพูดพร้อมกับหัวเราะเบาๆ รู้สึกเหมือนโดนพี่แกล้งยังไงก็ไม่รู้ซิ“ผมไปเปลี่ยนชุดล่ะ”“น่าๆ โทรุก็พี่แค่แหย่เล่นนิดเดี๋ยวเองอย่างอนซิจ๊ะ”“ฮะๆ”“งั้นก็รีบไปโรงเรียนเถอะ วันแรกด้วยเดี๋ยวจะโดนทำโทษเอา” พี่พูดพร้อมถือกระเป๋าเดินออกจากห้องไป“ฮะ” แล้วผมก็หิ้วกระเป๋าตามพี่ไปผมกับพี่เดินไปรอรถประจำทางที่จะไปโรงเรียนอยู่ซักพักนึง“เอ่อ..พี่ฮะ” พี่เค้าทำหน้าบึ้งใส่ทันทีผมเรียกเค้า“โทรุตอนนี้เราเป็นผ้หญิงนะ เพราะฉะนั้นอย่าพูดเหรอทำอะไรที่เหมือนผู้ชายจนเกินไปเข้าใจมั้ยจ๊ะ” ที่พี่เค้าทำหน้าบึ้งก็เพราะผมพูดคำว่า ฮะ นี่เอง..ดีเหมือนกันที่พี่เค้าเตือน ไม่งั้นหลุดแน่“ค่ะ หนูทราบแล้วค่ะ”“ดีแล้วล่ะจ้ะ”ซักพักนึงรถก็มาและทันทีที่ผมกับพี่เดินขึ้นไปบนรถขนแขนของผมลุกทันทีเพราะมีสายตาของพวกผู้ชายทีนั่งอยู่หลังรถกำลังจ้องผมกับพี่อยู่ ฉันเป็นผู้ชายนะเฟ้ย อย่ามาจ้องกับแบบนี้จะได้มั้ยแถมยังมีอีตามันแดงท่าทางจะเป็นพวกคาสโนว่ามาจ้องผมกับพี่แบบไม่กระพริบตาอีก อ๊ากก~อยากจะบ้าตายและในที่สุดผมก็ผ่านนาทีสยองมาได้เพราะรถได้แล่นมาจอดที่หน้าโรงเรียนนาริสะ พอรถจอดสนิทผมก็รีบคว้าแขนพี่ซาคุลงจากรถทันที“จะรีบไปไหนโทรุ” พี่ซาคุพูดขณะที่ผมกำลังลากเธอลงจากรถ“พี่ไม่เห็นเหรอพวกผู้ชายบนรถนั้นกำลังจ้องเราอยู่นะคะ”“เห็นจ้ะ..แล้วทำไมเหรอ” พี่ถามผม“พวกนั้นมันมองพี่อยู่นะ พี่ไม่รู้สึกอะไรบ้างเหรอ” ผมพูดด้วยความโมโหเพราะไอ้สายตาหื่นๆของพวกผู้ชายบนรถนั้น“แต่พี่ว่าพวกเค้ามองโทรุมากกว่านะ”“มองผะ..เอ๊ย! มองหนูงั้นเหรอคะ”“น่าจะเป็นอย่างนั้นนะ ก็โทรุน่ารักขนาดนี้ใครๆก็อยากมองทั้งนั้นแหละ” พี่ซาคุพูดพร้อมกับยิ้มให้ผม ผมไม่ดีใจกับการที่พี่เค้าชมผมว่า น่ารัก หรอกแต่หลับรู้สึกเครียดมากกว่าก็ถ้าผมน่ารักไอ้พวกผู้ชายมันก็จะมายุ่งกับผมน่ะซิ แค่คิดก็ขนลุกแล้ว“แต่หนูเป็นผู้ช..” ผมยังไม่ทันจะพูดจบก็มีเสียงของผู้ชายแทรกขึ้นมา“ขอโทษนะครับ..นี่ใช่ของคุณรึเปล่าครับ” แล้วผู้ชายคนนั้นก็คือ อีตาหัวแดงที่จ้องผมกับพี่บนรถนั้นเองเค้าพูออย่างสุภาพพร้อมกับยื่นสมุดโน๊ทมาให้ผมซึ้งไม่รู้ว่ามันหล่นไปตอนไหน“ขะ..ขอบคุณ” ผมพูดพร้อมกับยื่นมือไปรับสมุดโน๊ท“คุณสองคนเป็นฝาแฝดกันซินะครับ” ตาหัวแดงถาม เห็นแล้วยังมาถามอีก“ใช่จ้ะ..ฉัน'ซาโอโทเมะ ซาคุยะ'ส่วนคนนี้ชื่อ'โทรุ'เป็นแฝดน้องจ้ะ” พี่ซาคุแนะนำตัวเองพร้อมกับแนะนำผมให้อีตาหัวแดงรู้จัก พี่จะแนะนำทำไมอ่ะ“ผม'คุซานางิ ทาเครุ'อยู่ห้อง4/Bยินดีที่ได้รู้จักครับ” ตาหัวแดงแนะนำตัวเอง ไม่อยากรู้จักเลยซะนิด“ยินดีที่ได้รู้จักจ้ะ”“ผมขอตัวก่อนนะครับ..หวังว่าพวกเราจะได้พบกันใหม่” พอพูดจบตาหัวแดงก็เดินหายไปในฝูงนักเรียนที่เดินไปเดิมมาอยู่หน้าโรงเรียน..ไปแล้วไปลับ อย่ากลับมาล่ะ“รู้สึกว่าตานั้นจะชอบพี่นะคะ” ผมพูดกับพี่หลังจากที่ตานั้นเกินไปไหนก็ไม่รู้แล้ว“แต่พี่ว่าทาเครุคุงเค้าชอบโทรุมากกว่านะ” พี่ซาคุพูดพร้อมกับมองมาที่ผม“เอ๋..ทำไมถึงคิดอย่างงั้นล่ะคะ”“ไม่เคยได้ยินเหรอจ๊ะว่า..ถ้าอยากได้เจ้าสาวก็ ต้องเข้าทางผู้ใหญ่”“ศัพท์โบราณเหรอคะ”“หาว่าพี่แก่งั้นเหรอ”“ปะ..เปล่าคะ หนูได้ว่าพี่นะคะ” ผมรีบพูดปฏิเสธทันที เดี๋ยวโดนพี่ฆ่า08.30 น. ห้อง 4/b“ทุกคนคงจะรู้กันแล้วนะครับว่าวันนี้จะมีนักเรียนใหม่ที่จะเข้ามาอยู่ห้องของเรา” ครูฮารุกะพูดขึ้น“ครูคะ” สาวผมดำที่นั่งอยู่หลังยกมือเรียกครูฮารุกะ“มีอะไรจะถามเหรอครับคุณซายากะ” ครูฮารุกะถามเธอ“นัก เรียนใหม่เนี่ยผู้หญิงหรือผู้ชายเหรอคะ” ซายากะถาม แต่จู่ๆตาผมแดงก็พูดขัดเธอ“ช่างพูดช่างถามจังนะคุณรองหัวหน้า” ตาหัวแดงที่ อยู่แถวหน้าบ่นพึมพำ พึมพำซะลั่นห้องเลยซายากะก็เลยบ่นพึมพำกับไปบ้าง“ถ้ามีเวลาว่างมากก็หัดเอาสุนัขออกจากปากมั่งนะคะ คุณหัวหน้า” เธอพูดพร้อมกับทำสายตาเหยียดๆใส่ตาหัวแดง ซะใจจริง ท่าทางตานี่จะปี๊ดแตกเลยลุกขึ้นมาว่าซายากะ“นี่เธอหาว่าฉันปากหมางั้นเหรอ” ตาหัวแดงพูดพร้อมกันชี้หน้าเธอ“หุหุหุ พึ่งจะรู้เหรอคะ” ซายากะพูดพร้อมกับหัวเราะเบาๆ“ยัยนี่”“เอ่อ...ถ้า พวกคุณจะกัด เอ๊ย!ทะเลาะกันล่ะก็เอาเป็นตอนพักกลางวันเถอะครับถ้าทะเลาะกันตรงนี้ผมว่าคุณสองคนที่อยู่ข้างนอกคงไม่ได้เข้ามาแน่เลยล่ะครับ” ครูฮารุกะพูดห้ามซายากะจังกับตาหัวแดง ครูฮารุกะนี่ก็ปากร้ายเหมือนกันแฮะ“ก็ได้ครับ”“ก็ได้ค่ะ”“ดีมากครับ”“ผมเห็นแก่ครูหรอกนะครับ” ตาหัวแดงก่อนที่จะนั่งลง“ฮะๆ ขอบคุณมากครับ..งั้นก็เชิญเข้ามาได้ครับ” ครูฮารุกะเรียกผมกับพี่ที่รออยู่นอกห้องให้เข้าไป“ขออนุญาตค่ะ” พี่ซาคุพูดพร้อมกับเลื่อนประตูออกครืน~ ทันทีที่ประตูเปิดออกความรู้สึกที่ผมเข้ามาในห้องก็คือมีสายตาของพวกนัก เรียนในห้องมองมาที่ผมกับพี่บ้างก็พากับซุบซิบกันแต่ที่ขัดใจผมที่สุดก็คือ..อีตาหัวแดงมันอยู่ห้องนี้ด้วยน่ะซิ จะว่าไปแล้วตอนที่เจอกันที่หน้าโรงเรียนตานี่มันบอกว่าอยู่ ห้อง4/Bนี่นา งานเข้าซะแล้วซิ“ช่วยพูดแนะนำตัวด้วยนะครับ” ครูฮารุกะพูด“ซาโอโทเมะ ซาคุยะค่ะขอฝากตัวด้วยนะคะ” พอพี่ของผมพูดแนะนำตัวเสร็จ ไอ้พวกผู้ชายทั้งห้องก็พากันเฮขึ้นมาทันทีจะดีใจอะไรกันนักกันหนา“เอ่อ..แล้วคุณล่ะครับ” ครูฮารุกะหันมาบอกให้ผมแนะนำตัวแต่ผมดันเหม่อจนพี่ต้องมาสะกิดผม “โทรุ” พี่ซาคุพูดพร้อมกับสะกิดแขนผมเบาๆ“ซะ..ซา โอโทเมะ โทรุค่ะ ขะ..ขอฝากตัวด้วยค่ะ” พอผมพูดจบผมคิดว่าคงจะมีแต่พวกผู้ชายที่ดีใจกันแต่กลับกันดันแต่มีพวกนักเรียนหญิงพากันกริ๊ดกร๊าดใหญ่กันซะงั้น ผู้หญิงสมัยนี้มัน ยังไงกันนะ“ก็พอจะรู้จักกันแล้วนะครับส่วนที่นั่งของคุณสองคนก็..” ครูฮารุกะพูดพร้อมกับมองไปรอบๆห้อง“ตรงนี้ว่างจ้ะฮารุจัง” สาวผมน้ำเงินที่นั่งอยู่ข้างหน้าต่างพูดพร้อมกับยกมือขึ้น น่ารักแฮะ“ขอบคุณครับคุณมาโดกะ..แต่อย่าเรียกฮารุจังจะได้มั้ยครับ”“โทษจ้า”“งั้น คุณซาคุยะไปนั่งข้างๆคุณมาโดกะนะครับ” ฮารุจัง เอ๊ย!ครูฮารุกะบอกให้พี่ไปนั่งที่ว่างข้างมาโดกะจัง หึหึหึ เจอสาวน่ารักแล้วแฮะ..ท่าทางจะเป็นคนร่าเริงด้วย นี่มันสวรรค์ชัดๆ “ส่วนคุณโทรุเอ่อ...ให้นั่งข้างคุณซายากะก็แล้วกันนะ ครับ..คงไม่ว่ากันนะครับ” ครูฮารุกะพูดถามซายากะ“ไม่มีปัญหาค่ะ” ซายากะตอบ..ชื่อซายากะงั้นเหรอถึงในห้องจะมีคนสวยๆอยู่เยอะก็เถอะ แต่คนนี้ใช่เลย“เอาล่ะครับเรามาเริ่มเรียนกันดีกว่านะครับทุกคนเปิดหนังสือหน้า4ด้วยครับ”แล้วผมก็เดินไปนั่งที่โต๊ะข้างซายากะ“ฉันคิตาฮาระ ซายากะหรือจะเรียก ซายะ เฉยๆก็ได้นะ” ซายากะจังพูดแนะนำตัว สวยจังนางฟ้าชัดๆ“ยะ..ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ”11.30 น.พักลางวันหลังจากที่ผมได้อยู่ท่ามกลางสาวๆมา3ชั่วโมงก็ถึงเวลาพักกลางวันผมกับพี่ก็พากัน ไปกินข้าวที่โรงอาหาร แต่ผมรู้สึกว่าโรงอาหารของโรงเรียนนี้น่ากลัวยังไงก็ไม่รู้ซิ“นี่จ้ะน้ำ” พี่ซาคุพูดพร้อมกับวางแก้วน้ำตรงหน้าผม“พี่คะ คือ..มันยังไงก็ไม่รู้ซิคะ”“อะไรเหรอจ๊ะ”“คือ..พี่ ไม่รู้สึกแปลกๆบ้างเหรอคะ” ผมถามพี่ขณะที่ผมกวาดสายตาไปรอบๆโรงอาหารที่มีพวก นักเรียนมองมาที่ผมกับพี่เกือบร้อยกว่าคน น่ากลัวแฮะพี่หันไปมองรอบๆก่อนที่จะหันมาถามกับผม “เขินเหรอจ๊ะ”“น่ากลัวมากกว่า..เล่นจ้องกันแบบนี่แทบจะกินข้าวไม่ลงเลย” ผมตอบ“ก็เราสองคนเป็นฝาแฝดนัดเรียนใหม่นี่นา ใครๆเค้าก็สนใจกันทั้งนั้นแหละ”“แต่หนูรู้สึกว่าพวกเค้าจะสนใจจนดูน่ากลัวมากกว่านะคะ”“อย่าคิดมากเลยจ้ะ เดี๋ยวก็ชินไปเอง” พี่ซาคุพูดพร้อมกับยื่นมือมาขยี้หัวผม“ค่า~” ผมเสียทรงหมด“เชื่อฟังกันแบบนี้ค่อยน่ารักขึ้นมาหน่อย” พี่ซาคุยิ้มให้ผม“ชมกันแบบนี้หนูคงดีใจหรอกนะคะ”“น่าๆคุณน้องสาวที่รัก”“เชอะ!” ผมสะบัดหน้าใส่พี่ นี่เราขี้งอนตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย“ซาคุจางง~” เสียงหวานๆของใครซักคนเรียกพี่ผม“อ๊ะ มาโดกะจัง” แล้วเจ้าของเสียงนั้นก็คือ มาโดกะจังที่น่ารักของผมนั้นเอง อ๊า~ใจจะละลาย“มาอยู่ตรงนี้เองเหรอจ๊ะฉันตามหาตั้งนานแน่ะ” มาโดกะจังพูดก่อนที่จะนั่งลงข้างๆพี่ซาคุ“มีอะไรรึเปล่าจ๊ะ” พี่ถาม“คิดถึงงง~” มาโดกะจังพูดพร้อมกับเอาหน้ามาไถแขนของพี่ผมเหมือนแมวขี้อ้อน“มะ..ไม่ต้องคิดถึงขนาดนั้นก็ได้จ้ะ มาโดกะจัง”“แหมๆ ก็มันคิดถึงนี่นา” มาโดกะจังเงยหน้าขึ้นมามองพี่ซาคุด้วยสายตาที่ดูเหมือนจะอ้อน อยากโดนอ้อนบ้าง“จ้าๆ” พี่ซาคุยิ้มให้มาโดกะจัง (อ๊าย~ Yแล้วๆ)“เอ่อ...” ที่จริงผมก็ไม่อยากจะขัดเวลาจ้องตากันของพี่ซาคุกับมาโดกะจังหรอกนะ แต่พวกนักเรียนทั้งโรงอาหารจ้องมาทางผมเยอะกว่าเดิมอีก“อ๊ะ จริงซิ ลืมแนะนำตัวไปเลย” มาโดกะจังละสายตาจากพี่ซาคุแล้วหันหน้ามาทางผม ”ฉันฮิเมโยริ มาโดกะ จ้ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะโทรุจัง” มาโดกะจังพูดพร้อมกับก้มหัวเล็กน้อย“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ”“โทรุจัง..ขอจับมือหน่อยได้มั้ยจ๊ะ”“ดะ..ได้ค่ะ” จับทำไมเหรอ“ขอบใจจ้ะ” มาโดกะจังยื่นมือมาจับมือผมแล้วก็..แผล่บๆ มะ..มาโดกะจังเค้าเอามือผมไปเลียเหมือนแมวเลย“อะ..เอ่อ..คุณมาโดกะคะ” ผมก็ชอบอยู่หรอกนะแต่คนทั้งโรงอาหารเค้าจ้องผมกันใหญ่แล้ว“อ๊ะ!..โทษทีจ้ะ” มาโดกะจังพูดก่อนที่จะปล่อยมือผม“ทำอะไรของเธอน่ะมาโดกะ”เ สียงของคนคนหนึ่งที่พูดอยู่ข้างหลังผม“ซายะจัง”“แกล้งเด็กใหม่อีกแล้วนะเธอ” เจ้าของเสียงนั้นก็คือซายากะจัง นางฟ้าของผมนั้นเอง“ไม่ได้แกล้งซักหน่อย”“เหรอ”“จ้า~”    “อ้อ..โทรุเราได้อยู่ห้องเดียวกันนะ” ซายากะจังพูดก่อนที่จะนั่งข้างผม“ห้องเดียวกันงั้นเหรอคะ”“ใช่..ไม่พอใจงั้นเหรอ”“ปะ..เปล่าค่ะ”“เอ่อ...” ก็ดีใจอยู่หรอกที่อยู่ห้องเดียวกับนางฟ้าของผม แต่มันจะดีเหรอที่ผู้หญิงกับผู้ชายจะมาอยู่ห้องเดียวกันน่ะ“มีอะไรรึเปล่า” ซายากะจังถาม“ไม่ มีอะไรคะ” ผมหันมองตาพี่ซาคุเผื่อพี่เค้าจะส่งซิกอะไรมาให้ผมบ้าง ตาผมคิดผิดพี่เค้าไมได้ส่งซิกอะไรมาให้ผมเลยแถมยังยิ้มมาให้ผมอีก โธ่~พี่จ๋าไม่คิดจะช่วยน้องชายสุดที่รักบ้างเลยเหรอ16.49 น. เลิกเรียน ที่หน้าอาคารเรียน“พี่คะ”“มีอะไรเหรอจ๊ะ”“พี่จะให้หนูอยู่กับซายากะจริงๆเหรอคะ” ผมถามด้วยสีหน้าจริงจัง“ก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรนี่จ๊ะ” พี่เค้าตอบแบบนี้“แต่ผมเป็นผู้ชายนะ” ผมพูดกับพี่เบาๆ อยากจะพูดออกมาดังแต่มันพูดไม่ได้“อ๋อ..คงกลัวว่าจะอดใจไม่ไหวแล้วเผลอไปทำไม่ดีไม่ร้ายซายากะจังซินะ” พี่ซาคุพูดพร้อมกับจ้องหน้าผม“หนูกลัวความลับจะแตกตะหาก”“’ง้านน~เหรอ”“ไม่ คุยกับพี่แล้ว” (กลัวจะทำจริงๆซินะ)ผมพูดกับพี่ก่อนที่จะเดินหนีไปทางหลัง อาคารเรียน ผมเดินมาซักพักนึงผมก็เริ่มรู้ตัวว่าผมจะเดินไปไหนเนี่ย“โทรุ~”มีใครซักคนเรียกผม“คุณซายากะ” แล้วคนที่เรียกผมก็คือ ซายากะจังนางฟ้าของผมนั้นเอง“รอด้วยสิจะรีบไปไหนของเธอ” ซายากะตะโกนเรียกผม“ก็ไม่ได้รีบนี่คะ..ฉันก็เดินตามปกตินี่คะ”“นั้นเดินปกติงั้นเหรอ” ปกติที่ผมหมายถึงคือ..ก็จะเป็นวิ่งนั้นแหละ“มีอะไรรึเปล่าคะ”“เปล่าไม่มีอะไร..แล้วเธอจะไปเนี่ย” ซายากะจังถามผม“หอพักค่ะ” ผมตอบ..ที่จริงผมก็ไม่รู้หรอกว่าหอพักมันอยู่ตรงไหน“แล้วเธอรู้เหรอว่าหอพักอยู่ตรงไหน” เธอถามผมอีกรอบ“ไม่รู้ค่ะ” ผมตอบ ยอมรับเลยว่าผมไม่รู้จริงๆว่าหอพักอยู่ตรงไหน“นี่เธอเตร่ๆมาโดยที่ไม่รู้ว่าหอพักอยู่ตรงไหนงั้นเหรอ”“ค่ะ”“ยัยบ๊อง! ถ้าฉันตามเธอไม่ทันนี่เธอคงไปโผล่แถวหอพักชายแล้วล่ะมั้ง” ซายากะจังตะหวาดผม“ขอโทษค่ะ..ฉันก็กะว่าจะเดินไปเรื่อยๆเดี๋ยวก็คงจะถึงเอง” ที่จริงก็เป็นห่วงเค้าซินะ“แล้วมันถึงมั้ยล่ะย่ะ”“ขอโทษค่ะ”“ช่างเถอะตามฉันมา” ซายากะพูดพร้อมกับคว้าแขนเดินไปอีกทางหนึ่งที่ผมเดินมา“จะไปไหนเหรอคะ” ผมถามขณะที่ผมโดนซายากะจังลากแขนไปอยู่“ถามได้ก็หอพักไงรึว่าเธอจะเดินหาต่อล่ะ”“ไม่ค่ะ”“งั้นก็ตามมา”“ค่ะ”เวลาต่อมา“ถึงแล้ว”ภาพที่ผมเห็นทำผมแทบเหวอกับหอพักหญิงของคุณป้าไม่รู้ว่าป้าเค้าไปเอางบมาจากไหนถึงได้สร้างหอพักได้ใหญ่โตขนาดนี้“ย..ใหญ่โตจังเลยนะคะ”“หอ พักหลังนี้มีประมาณเกือบร้อยกว่าห้อง..ส่วนของเราอยู่ชั้น2มาโดกะกับซาคุยะ ก็อยู่ข้างๆถ้าคิดถึงกันมากก็ไปหากันเองก็แล้วกัน” ซายากะจังอธิบายพร้อมกับ พูดเหมือนจะประชดผมยังไงยั้งงั้น“เหรอคะ”“แต่ถ้าจะไปหากันจริงๆล่ะก็...ระวังมาโดกะให้ดีๆล่ะ” ซายากะจังพูดก่อนที่จะเปลี่ยนว่ากระซิบแทน“ทำไมเหรอคะ” ผมถาม“เดี๋ยวเธอก็รู้เอง” แต่เธอก็ไม่ยอมบอกว่าทำไมถึงพูดอย่างงั้น“แล้วมันอะไรล่ะคะ” ผมถามซ้ำ“เอาเถอะน่าเดี๋ยวก็รู้เอง” แต่ซายากะจังเค้าก็ไม่ยอมบอกอยู่ดี“ค่ะ”“รีบเอาของไปเก็บซะสิ”“ค่า”กริ๊งงง~งง“เดี๋ยวฉันขอรับโทรศัพท์ก่อนนะ” “งั้นฉันขอเอาของไปเก็บก่อนนะคะ”“อือ”ชั้นสองของหอพัก“ห้อง016ๆ” ผมเดินท่องหมายเลขห้องมาตามทางเดินหน้าระเบียงชั้น2ของหอพักกะว่าจะร้องเป็นเพลงเลยน่ะนะ ”อ๊ะ!ห้องนี้ซินะ” แล้วผมก็เดินมาถึงห้อง016ที่ผมจะได้มาอยู่ด้วยกันสองต่อสองกับซายากะจัง หึหึหึ จิ้นไปไกลแล้วซิเราแกร็ก ทันทีที่ผมเปิดประตูห้องอยากจะบอกเลยว่า มันใหญ่มากห้องนี้มันใหญ่สุดๆไปเลยแถมของตกแต่งในห้องก็ยังหรูอย่างกะโรงแรมห้าดาวแน่ะ “หรูขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย”“คะ..คุณเข้ามาอยู่ใหม่ซินะคะ” สาวผมน้ำตาลถามผมด้วยท่าทางที่กล้าๆกลัว“ว้าย! มะ..มีอะไรรึเปล่าคะ”“คุณ..คุณโทรุซินะคะ” เธอยื่นนิ่งไปหนึ่งวินาทีก่อนที่จะเรียกชื่อผม“ค่ะ”“ฉะ..ฉันซากุราบะ จิคานะ อยู่ห้อง018ยินดีที่ได้รู้จักนะค่ะ” เธอพูดแนะนำตัวแต่เธอก็ยังมีท่าทางที่กล้าๆกลัวๆอยู่เหมือนเดิม ผมไม่ถือหรอกถ้าเธอพูดกับผมนะ..“เอ่อ..ขอโทษนะคะ คือ..ฉันอยู่ตรงนี้ค่ะ” ผมงงกับท่าที่ของเธอไปพักนึงก่อนที่จะเรียกเธอก็เพราะว่าเธอหันไปคุยกับกำแพงน่ะซิ“คะ” เธอขานรับพร้อมกับหันหน้ามาทางผม“ตรงนั้นมันกำแพงนะคะ” รีบๆบอกก่อนที่จะคุยกันไม่รู้เรื่อง“เอ๋ ! ขอโทษค่ะพอดีฉันทำแว่นหายน่ะค่ะก็เลยมองเห็นไม่ค่อยชัดเท่าไหร่” และในที่สุดเธอหันมาคุยกับผม..อ๋อ เธอสายตาไม่ค่อยดีนี่เองนึกว่าจะเล่นมุขซะอีก555...เอ๋!เธอบอกว่าทำแว่นหายแล้วที่ห้อยอยู่ตรงกระเป๋าเสื้อของเธอมันคืออะไรล่ะ“แว่นก็อยู่กระเป๋าเสื้อคุณไม่ใช่เหรอคะ” ผมพูดพร้อมกับชี้มือไปที่กระเป๋าเสื้อของเธอ ขอย้ำว่าชี้ไม่ได้จิ้ม“จริงด้วยขอบคุณที่ช่วยบอกนะคะ..ไม่งั้นฉันคงหาอีกนานเลยเลยล่ะค่ะ” เธอหยิบขึ้นมาสวมพร้อมกับพูดขอบคุณผม“ไม่เป็นไรค่ะ...เอ๋! ทำไมต้องจ้องหน้าฉันแบบนั้นด้วยล่ะคะ นะ..หน้าฉันมีอะไรติดรึเปล่าคะ” เธอจ้องหน้าผมจนหน้าของเธอกับผมแทบจะประกบกันอยู่แล้ว“คุณโทรุเนี่ยเป็นคนที่สวยมากเลยนะคะ”“ร..เหรอคะ” นี่เราสวยขนาดผู้หญิงยังยอมรับเลยเหรอนี่ย“อ๊ะ! เกือบลืมซะแล้วซิคือ..ฉันเอาหนังสือมาคืนคุณซายากะน่ะค่ะ”“อ๋อ เหรอคะ”“’งั้นฉันขอฝากคืนคุณซายากะด้วยนะคะ” เธอพูดพร้อมกับส่งหนังสือ2-3เล่มมาให้ผม“ได้ค่ะ”“งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ”“ค่ะ”“แล้วเจอกันนะค่ะ”“แล้วเจอกับค่ะ”อีกด้านหนึ่ง“อย่านะทาเครุคุง..อย่าทำฉันเลย” เสียงของมาโดกะจังตะโกนออกมาจากห้อง“เสียงมาโดกะนี่” (อยู่หน้าห้อง)“ถ้าฉันไม่ทำฉันก็ไม่ใช่ลูกผู้ชายน่ะซิ ยอมฉันซะดีๆมาโดกะ”“อย่านะ..อ๊าย!”ปึง!“มาโดกะ!” ซายากะจังถีบ(ขอย้ำว่าถีบจริงๆ)ประตูเข้ามาพร้อมตะโกนเรียกมาโดกะ“อ้าว!..ซายะจังมาแล้วเหรอจ๊ะ” มาโดกะพูดขณะที่ถือจอยเกมส์อยู่“ไง..คุณรองหัวหน้า” ตาหัวแดงพูดทักซายากะจัง“นี่พวกนายกำลังทำอะไรกันอยู่ หา!” ซายากะจังตะโกนลั่น“ก็เล่นเกมไงเธอคิดว่ามาโดกะทำอะไรกันอยู่ล่ะ” ตาหัวแดงตอบ“เล่นเกมงั้นเหรอ” ซายากะจังถามตาหัวแดงที่กำลังนั่งจ้องเธออยู่“ก็เล่นเกมน่ะซิ” ตาหัวแดงตอบ“แล้วที่มาโดกะพูดว่า อย่าทำฉันเลย ล่ะ แล้วก็เสียงร้องนั้นด้วย” ซายากะจังถามอีกรอบ“ก็เราเล่นเกมต่อสู้กันอยู่..ฉันกำลังจะแพ้ก็เลยเผลอร้องออกไปน่ะจ้ะ” มาโดกะจังพูดแก้ต่างให้ตาหัวแดง“แค่เล่นเกมเฉยๆ..เธอน่ะร้องซะเวอร์เลย”“ฮิๆ โทษทีจ้ะ”“แล้วที่พูดว่าถ้าไม่ทำก็ไม่ใช่ลูกผู้ชายล่ะ” ซายากะจังถามเป็นรอบที่สามเข้าไปแล้ว“ก็มาโดกะเลือกตัวละครที่เป็นผู้หญิงส่วนฉันเลือกตัวผู้ชายขื่นแพ้ล่ะก็เสียศักดิ์ศรีแย่” นั้นคือเหตุผลของมัน“เหตุผลปัญญาอ่อน” เห็นด้วยสุดๆ“ช่างฉันเถอะน่า..ว่าแต่เธอคงจะไม่คิดว่าฉันจะทำอย่างว่ากับมาโดกะหรอกนะ” ตานี่มันจะต้อนให้ซายากะจังจนมุมนี่นา“กะ..ก็มันทำให้คิดนี่น่าผู้หญิงกับผู้ชายอยู่ในห้องด้วยกันสองต่อสองจะให้ฉันคิดเป็นอย่างอื่นได้ยังไงล่ะ” ซายากะจังคิดแบบนี้อยู่งั้นเหรอเนี่ย“อย่ามาว่าร้ายฉันซิ” พูดอย่างกะแกเป็นพระเอก“ซายะจังลามก” คราวนี้มาโดกะจังก็ว่าซายากะจังงั้นเหรอ“ฉันไม่ได้ลามกซักหน่อยเธอนั้นแหละที่พูดไม่เคลียร์จนฉันเข้าใจผิดนี่ไง” ใช่เพราะมาโดกะจังนั้นแหละ“ขอโทษจ้ะ..ก็แบตมือถือมันหมดนี่นา” มันจริงแฮะถ้าแบตหมดก็คุยกันไม่รู้เรื่องอยู่ดี“แล้วที่เธอโทรมาฉันเนี่ยมีเรื่องอะไร” นั้นน่ะซิ“ทาเครุคุงเค้าชวนเล่นเกมส์น่ะจ้ะ”“นี่..อยู่ๆมาชวนฉันเล่นเกมแบบนี้มีแผนอะไรรึเปล่า..คุณหัวหน้า”“ฉันเค้าอุตสาห์มีน้ำใจชวนเธอมาเล่นเกมด้วยยังจะมาพูดมากอีก..ตกลงจะเล่นหรือไม่เล่นล่ะ”“ไม่!”“ยอมแพ้ฉันงั้นเหรอ” ตาหัวแดงพูดพูดพร้อมกับทำสายตาเหยียดๆใส่ซายากะจัง“เปล่าพอดีฉันทิ้งโทรุมาน่ะเดี๋ยวฉันต้องกลับไปช่วยยัยนั้นจัดของก่อนเอาไว้วันหลังก็แล้วกัน” ซายากะจังพูดขณะที่กำลังจะเดินออกจากห้อง“คนที่เข้ามาใหม่นั้นน่ะเหรอ” ตาหัวแดงถาม“อือ..แล้วจะถามทำไม”“เปล่าไม่มีอะไร”“งั้นฉันไปก่อนก็แล้วกัน”“เธอก็กลับด้วยมาโดกะ” ซายากะจังพร้อมกับเดินมาคว้าแขนมาโดกะจัง“เอ๋..ทำไมล่ะ”“นี่มันหอพักชายน่ะย่ะขืนมีใครมาเห็นเข้าล่ะก็ซวยแน่”“ก็ได้..งั้นฉันกลับก่อนนะทาเครุคุง”“อื้อ..แล้วมาเล่นกันใหม่นะ”“จ้า”“ไปได้แล้ว”“บ๊าย! บาย”++++++++"เฮ้อ~เสร็จซักที” ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่หลังจากที่จัดของเสร็จ..แค่จัดของจะถอนหายใจหาอะไรเนี่ยก๊อกๆ"ใครคะ""พี่เองจ้ะ..เข้าไปได้มั้ย”“แป๊ปนึงนะคะ”แกร็ก   ผมรีบเดินไปเปิดประตูให้พี่“เชิญค่ะ”“ขอบใจจ้ะ”“พี่มีอะไรรึเปล่าคะ” ผมถาม“ไม่มีอะไรหรอกจ้ะแค่แวะมาดูเฉยๆ” ถ้าแวะเข้ามาเฉยๆทำไมต้องทำหน้าเหมือนจะมีแผนอะไรด้วยล่ะ..นี่พี่เค้าจะมาแกล้งอะไรเรารึเปล่าเนี่ย“เหรอคะ”“จะว่าไปห้องนี้ก็ใหญ่เหมือนกันนะ..ซายากะจังอยู่ห้องใหญ่ๆแบบนี้คนเดียวคงจะเหงาแย่เลยเนอะ” จะพูดอะไรของพี่เค้านะ“เหรอคะ.”“เอ..จะว่าไปแล้วโทรุไม่พูด ฮะ หรือว่า ผม แล้วนี่นา..หรือว่าจะเราชอบซะแล้ว” นั้นไงนึกแล้วว่าพี่เค้าไปได้เข้ามาดูห้องเฉยหรอก“ก็พี่บอกไม่ให้หนูพูดไม่ใช่เหรอคะ” ชัดเลยพี่ซาคุแกล้งผมอ่า~“พี่ไม่ได้บอกซักหน่อยว่าเวลาเราอยู่กันสองคนแล้วจะพูดไม่ได้น่ะ” พี่เค้าบอกแบบนี้..ถ้าไม่ใช่พี่น้องฝาแฝดผมเตะไปแล้ว ฮ่าฮ่าฮ่า“คิดจะแกล้งกันงั้นเหรอคะ”“ชอบจริงๆด้วย ฮิๆ” พี่พูดพร้อมกับหัวเราะเบาๆ“นะ..หนูไม่ได้ชอบซักหน่อย” ผมจะพูดปฏิเสธแต่ผมดันเผลอพูด หนู ออกไปนี่ล่ะซิ..นี่ผมคงจะไม่ได้ชอบแบบนี้หรอกนะ“ตายจริง..นี่น้องชายฝาแฝดสุดที่รักของเรากลายเป็นสาวน้อยซะแล้วซิทำไงดีล่ะเนี่ย” พี่ยืนบ่นพึมพำ แต่ท่าทางนี่เหมือนกับจะเล่นละครเวทีมากกว่า“พูดอะไรของพี่น่ะหนูไม่ได้เป็นแบบนั้นสักหน่อย" ผมปฏิเสธ แต่ก็เผลอพูดคำว่า หนู ออกไปอยู่ดีเข้าทางพี่ซะงั้น..เอาเลยแกล้งผมให้พอเลยแค่เห็นสภาพตัวเองแบบนี้ผมก็อายจะแย่อยู่แล้ว (น่าสงสาร)"อื้อๆ ชอบจริงซินะ" พี่พยักเหมือนจะเข้าใจว่า..นี่คงเป็นตัวตนที่แท้จริงของน้องชายเราซินะ"พี่บ้า!..ออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ" จะเหลืออดแล้ว"ทำยังไงดีล่ะถ้าะคุณแม่รู้เรื่องนี้ล่ะก็มีหวังเป็นลมวันละหลายรอบแน่เลย" พี่เค้าบ่นต่อ“พี่น่ะออกไปได้แล้ว” ผมพูดพร้อมกับผลักพี่ให้รีบๆออกไปจากห้อง"จ้าๆ พี่ออกไปก็ได้โทรุก็อย่าผลักซิเดี๋ยวก็ล้มหรอก""รีบๆออกไปได้แล้วค่ะ"ว้าย!หวา!และแล้วเหตุการณ์ในอนิเมะฮาเร็มก็เกิดขึ้น ผมล้มลงไปคร่อมตัวพี่ซาคุ"อูย~เจ็บ ข..ขอโทษค่ะพี่เป็นอะไรรึเปล่าคะ""โทรุทำแบบนี้มันจะดีเหรอ" พี่ถาม"คะ?" รู้ตัวแล้วว่าผมคร่อมพี่อยู่"ผลักพี่ลงมานอนแบบนี้คิดอะไรกันพี่รึเปล่า" พี่ถามอีกรอบ"เอ๋" ทำได้แค่นี้แหละ..สติมันหายทำอะไรไม่ถูกแล้วแกร็ก แล้วอีกหนึ่งที่ผมกลัวก็เกิดขึ้น..ประตูห้องกำลังเปิดออกแล้วก็..."โทษทีนะโท..รุ" ซายากะจังถึงกับยืนแข็งทื่อเป็นรูปปั้นเมื่อเห็นผมกับพี่กำลังคร่อมกันอยู่"ว้าย! ทะ..โทรุจัง" มาโดกะจังเค้าก็ตกใจไม่แพ้กัน"เอ่อ..ถ้าทำกันเสร็จแล้วก็เรียกฉ..ฉันด้วยนะ ป..ไปเถอะมาโดกะ" รู้สึกว่าการที่ผู้หญิงกับผู้หญิงจะมาทำอย่างว่ากันจะเป็นเรื่องปกติของหอพักนี่นะ“จ..จ้ะ”ปึง!!แล้วสองคนก็รีบเดินออกจาห้องไป"ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ" จะบอกอย่างนั้นแต่ก็ไม่ทัน โอ๊ยยย~แล้วผมก็ต้องอธิบายเหตุการณืทั้งหมดให้ทั้งสองคนฟัง เฮ้อ~เหนื่อยใจริงๆขื่นเป็นแบบนี้อีกล่ะก็..โอ๊ย!! เหนื่อยใจจริงๆ
***********
อัพใหม่เพราะจำPassของUserเดิมไม่ได้
Userเดิมคือ Akane